Μέχρι σήμερα διαβάζαμε βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες και έτσι τη συνήθεια αυτή την ονομάσαμε Περιδιαβάσματα. Όμορφη εποχή και πιο όμορφη και η συνήθεια αυτή που μάς γέμιζε τη ζωή περιεχόμενο. Σήμερα στην απαρέμφατη και … κλικίσιμη ζωή μας, αλλά και στην απροσδιόριστη διαδικτυακή μας εποχή, τα άλματά μας έγιναν τεράστια και με ένα κλικ κάνουμε το γύρο του κόσμου πολλές φορές. Αυτά τα περιδιαβάσματά μας έγιναν ανεπαίσθητα τα νέα μας Περιδιαδικτυάσματα!

Μερικά τέτοια -μικροδιασκευασμένα- θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας σήμερα, τους ξεχωριστούς φίλους που διαβάζετε τη Στήλη τούτη ανελλιπώς και αδιαλείπτως.

ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΩΤΟ (ΕΛΛΑΔΑ)
 
Ένα αγκυροπολημένο σκάφος σε ένα μικρό ελληνικό νησί.
Μία τουρίστρια συγχάρηκε τους ντόπιους αλιείς σχετικά με την ποιότητα των ψαριών τους και τους ρώτησε πόσο καιρό τους πήρε να τα πιάσουν.
«Όχι πολύ καιρό” απάντησαν με μια φωνή.
“Γιατί να μην μένετε έξω περισσότερο και να ψαρεύετε περισσότερα;”
Οι αλιείς εξήγησαν ότι αυτά τούς έφταναν.
“Μα τι κάνετε με τον υπόλοιπο χρόνο σας;”
“Εμείς κοιμόμαστε αργά, ψαρεύουμε λίγο, παίζουμε με τα παιδιά μας, και παίρνουμε ένα μεσημεριανό υπνάκο. Τα απογεύματα και πάλι στην παραλία… ”
Η τουρίστρια τους διέκοψε: “Έχω πτυχίο MBA από το Harvard και μπορώ να σας βοηθήσω! Θα πρέπει να ξεκινήσετε να ψαρεύετε περισσότερο κάθε μέρα. Μπορείτε να πουλήσετε τότε τα επιπλέον ψάρια που πιάνετε. Με τα πρόσθετα έσοδα, μπορείτε να αγοράσετε ένα μεγαλύτερο σκάφος. Τότε αντί να πουλάτε τα ψάρια σας σε μεσάζοντα, μπορείτε να διαπραγματεύεστε άμεσα με τις μονάδες επεξεργασίας.  Θα μπορείτε να κινηθείτε προς την Αθήνα ή και το Λονδίνο! Από εκεί μπορείτε να διευθύνετε την τεράστια νέα επιχείρησή σας. “
“Πόσο καιρό θα πάρει αυτό;”
“Είκοσι, ίσως και είκοσι πέντε χρόνια” απάντησε η τουρίστρια.
“Και μετά;”
“Μετά; Λοιπόν φίλοι μου, μετά είναι που γίνεται πραγματικά ενδιαφέρον,” απάντησε η τουρίστρια, γελώντας. «Όταν η επιχείρησή σας είναι πραγματικά μεγάλη, μπορείτε να αρχίσετε να αγοράζετε και να πουλάτε μετοχές και να κάνετε εκατομμύρια!”
Και μετά από αυτό; ρώτησε ένας από τους αλιείς.
“Μετά από αυτό θα είστε σε θέση να συνταξιοδοτηθείτε, να ζήσετε σε ένα μικρό χωριό κοντά στην ακτή, να κοιμάστε αργά, να παίζετε με τα παιδιά σας, να πιάνετε κανένα ψάρι, να παίρνετε τον μεσημεριανό σας ύπνο και να περνάτε τα βράδια σας πίνοντας και απολαμβάνοντας με τους φίλους σας.”
“Με όλο το σεβασμό κυρία, αλλά ακριβώς αυτό είναι που κάνουμε τώρα. Ποιος ο λόγος λοιπόν να σπαταλήσουμε είκοσι πέντε χρόνια;” ρώτησαν οι Έλληνες αλιείς;
Και το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας ποιο είναι: Να γνωρίζετε πού πηγαίνετε στη ζωή σας…μπορεί να είστε ήδη ΕΚΕΙ !

ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΥΤΕΡΟ (ΑΜΕΡΙΚΗ)

Ο Τζων πήγε στο Τέξας και αγόρασε από έναν αγρότη ένα γάϊδαρο έναντι του ποσού των 100 δολαρίων. Ο αγρότης συμφώνησε να τον παραδώσει την άλλη μέρα.
Την επομένη ημέρα ο αγρότης του είπε: «Συγγνώμη αλλά έχω άσχημα νέα, ο γάιδαρος ψόφησε».
Ο Τζων απάντησε: «Δεν πειράζει, δώσε τα λεφτά μου πίσω».
Ο αγρότης του λέει: «Δεν μπορώ να το κάνω, γιατί ήδη τα έχω ξοδέψει».
Ο Τζων τότε του λέει: «Εντάξει, τότε δώσε μου το νεκρό γάϊδαρο».
Ο αγρότης ρώτησε: «Τι θα τον κάνεις;» και ο Τζων απάντησε.
«Θα τον βάλω σε λοταρία».
Ένα μήνα αργότερα ο αγρότης βρέθηκε ξανά με τον Τζων και τον ρώτησε: «Τι έγινε με τον ψόφιο γάϊδαρο;» «Τον έβγαλα σε λοταρία και πούλησα 500 λαχνούς, προς 2 δολλάρια τον ένα, και έτσι κέρδισα 998 δολάρια.
Ο αγρότης ρώτησε: «Καλά κανένας δεν παραπονέθηκε;»
Ο δε Τζων απαντάει: «Μόνο ο τύπος που τον κέρδισε, και για να μην φωνάζει, του έδωσα πίσω τα δύο δολάρια»!!!!
Και τι έγινε στο τέλος: Ο Τζων τώρα προσελήφθη και συνεργάζεται με τη Goldman Sachs στη Νέα Υόρκη!

ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΡΙΤΟ (ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ)
 
 «Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω… Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσέ με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο. Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα. Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο. Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή. Σε αγαπώ παιδί μου…»