Αυτές οι μέρες δεν είναι για μένα οι αναμνήσεις των παιδικών παρελάσεων. Είναι, πάνω απ΄ όλα, η ανάμνηση των αφηγήσεών του, από το Αλβανικό μέτωπο. Τις άκουγα από το στόμα του, από παιδί σαν παραμύθι, ξανά και ξανά! Ένα «παραμύθι» διαφορετικό, σκληρό, αιματοβαμμένο, αληθινό… Η τελευταία αφήγηση «της Αλβανίας», δύο μήνες πριν το τέλος, είχε τη δική της μοναδικότητα. Αυτό το «παραμύθι» θα έπρεπε να ακούγεται και στο μέλλον από το δικό του στόμα, χωρίς να το γνωρίζει…
Ο Λευτέρης Στ. Νικηφοράκης, ήταν στο πυροβολικό της 5ης Μεραρχίας Κρητών, στον τομέα Κλεισούρας-Τρεμπεσίνας. Σ’ όλο το διάστημα των επιχειρήσεων στα μέτωπα των συγκρούσεων, που κράτησαν από το Γενάρη του 1941 μέχρι την κατάρρευση του μετώπου, τον Απρίλιο του ΄41, η 5η Μεραρχία έδωσε πεισματώδεις μάχες για να κρατήσει τις θέσεις της στα υψώματα που είχε καταλάβει. Σε μάχες- σώμα με σώμα πολλές φορές- καταλήφθηκαν οχυρωμένα υψώματα, καθώς και πλησιόχωρα χωριά, μεγάλος αριθμός αιχμαλώτων, όπλα, καθώς και ολόκληρες αποθήκες πυρομαχικών.
Οι καιρικές συνθήκες φρικαλέες. Οι θερμοκρασίες πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν και τα χιόνια, βουνά! Αξέχαστη η διήγησή του, ότι ένα βράδυ ψάχνοντας στεγνό σημείο, για να κοιμηθεί με την μοναδική κουβέρτα που ήταν εφοδιασμένος, διαπίστωσε με το πρώτο φώς της μέρας, ότι κοιμόταν πάνω στο πτώμα σκοτωμένου Ιταλού! Η τρίχινη αυτή κουβέρτα από το μέτωπο καθώς και το μαχαίρι του, είναι τα «ιερά δισκοπότηρα» που έφτασαν μέχρι το σήμερα… Οι κάθε είδους απώλειες της 5η Μεραρχίας στο μέτωπο του πολέμου, υπήρξαν απογοητευτικά μεγάλες. Είχε 1.140 νεκρούς, 2.025 τραυματίες και 2.550 παγόπληκτους. Το σύνολο δηλαδή, των απωλειών, έφτασε τους 5.500 περίπου. Η 5η Μεραρχία είχε τις μεγαλύτερες απώλειες, συγκριτικά με όλες τις άλλες ελληνικές Μεραρχίες. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Μουσολίνι, σε ομιλίες του απέδιδε την ήττα του στην Αλβανία “σε μια άγρια φυλή, τους Κρήτες, που πολεμούσαν δίπλα στους άλλους Ελληνες…”. Ηταν γι’ αυτόν ένα άλλοθι. Όμως σταματώ εδώ! Το κείμενο μικρό, η ιστορία μεγάλη και υγραίνονται οι κόρες των ματιών…
Αφιερώνω, σε σένα και στους άλλους συμπολεμιστές σου, εκεί ψηλά που βρίσκεστε, του στίχους ενός Κύπριου ποιητή: «Η Ελλάδα είναι ένα κλαρί στην άκρη του γκρεμού. Να το πιάσει η Λευτεριά να μην πέσει…» Αιωνία σας η μνήμη, αιωνία σας η δόξα!
