Τους τελευταίους μήνες μεγάλη κριτική ασκείται εις βάρος της Γερμανίας για το ύψος των εξαγωγών προϊόντων και υπηρεσιών σε άλλες χώρες.
Σε παγκόσμια κλίμακα, κατά τη διάρκεια του 2012 η Γερμανία κατέλαβε την δεύτερη θέση με βάση τις εξαγωγές, η αξία των οποίων είχε ανέλθει στο 1,6 τρισεκατομμύριο δολαρίων Αμερικής. Για την ίδια χρονιά την πρώτη θέση κατέλαβε η Κίνα, με εξαγωγές 1,9 τρισεκατομμυρίου δολαρίων, και την τρίτη θέση οι Ηνωμένες Πολιτείες, με 1,5 τρισεκατομμύριο δολαρίων.

Σημαντικό είναι το γεγονός ότι η Γερμανία είναι η πρώτη χώρα σε εξαγωγές προϊόντων υψηλής τεχνολογίας.
Όταν λάβουμε υπόψη την έκταση και τον πληθυσμό των τριών αυτών χωρών, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του οικονομικού «θαύματος» της Γερμανίας.
                        Έκταση                          Πληθυσμός
*Κίνα             9,600,000 τ. χ.             1,349,586,000
*ΗΠΑ             9,162,000 τ. χ.                 316,669,000
*Γερμανία          349,000 τ. χ.                  81,147,000

Ο παραπάνω πίνακας δείχνει πόσο πιο μικρή είναι η Γερμανία σε έκταση και πληθυσμό από την Κίνα και τις ΗΠΑ, και όμως έρχεται δεύτερη στην αξία εξαγωγών προϊόντων και υπηρεσιών. Τα κυριότερα προϊόντα που εξάγει η Γερμανία είναι αυτοκίνητα, μηχανές ακριβείας, ηλεκτρονικό και τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό, και χημικά και φαρμακευτικά προϊόντα.

Στο πλαίσιο των 28 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Γερμανία έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό, αν και σε έκταση είναι μικρότερη από την Γαλλία.
Μετά την κατάρρευση του Τείχους του Βερολίνου το 1989, η πρώην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας ενσωματώθηκε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Τα γερμανικά είναι η ευρύτερα ομιλούμενη μητρική γλώσσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αν και ως δεύτερη γλώσσα η αγγλική κρατάει τα σκήπτρα, και ως εκ τούτου είναι η επίσημη γλώσσα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.).

Πριν από χρόνια ο Λένιν είχε πει τα ακόλουθα λόγια:
«Όποιος ελέγχει το Βερολίνο, ελέγχει τη Γερμανία. Και όποιος ελέγχει τη Γερμανία, ελέγχει την Ευρώπη».

Η οικονομική ισχύς της Γερμανίας στις ημέρες μας, και η αυταρχική συμπεριφορά της στο πλαίσιο της Ε.Ε. δίνουν στα λόγια του Λένιν προφητική χροιά.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις οικονομολόγων, το πλεόνασμα της Γερμανίας στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, δηλαδή η μεγάλη διαφορά μεταξύ της αξίας των προϊόντων που η Γερμανία εξάγει και των προϊόντων που εισάγει από άλλες χώρες, και κυρίως από τις χώρες-μέλη της Ε.Ε., αποτελεί την αιτία για πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία, και άλλες.

Η γενική αντίληψη είναι πως, αν η Γερμανία γινόταν καλύτερη πελάτισσα των προϊόντων των νοτιο-ευρωπαίων εταίρων της, θα συνέβαλε στην ενίσχυση των οικονομιών τους, με αποτέλεσμα να μειωθεί, ή και να αποφευχθεί, η ανάγκη για τη δανειοδότησή τους, με τα επαχθή μέτρα που συνοδεύουν την παροχή δανείων.

ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΠΩΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ;

Εκείνο που απαιτείται στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και ιδιαίτερα στην Ευρωζώνη των 17 κρατών-μελών με το ευρώ ως κοινό νόμισμα, είναι μια πολιτική με στόχο τη δημιουργία των προϋποθέσεων για οικονομική ανάπτυξη όλων των εταίρων, για να αποφευχθούν οι μεγάλες, και αγεφύρωτες, διαφορές μεταξύ των πλούσιων κρατών του Βορρά και των φτωχών του Νότου.

Πολλοί οικονομολόγοι επισημαίνουν πως στις συνθήκες που επικρατούν, επιβάλλεται η Γερμανία να γίνει καλύτερη πελάτισσα των προϊόντων των εταίρων της του Νότου, αντί συνεχώς να αποβλέπει στην εξαγωγή των δικών της προϊόντων προς αυτούς.

Για να επιτευχθεί η αύξηση των εισαγόμενων προϊόντων από τις πιο αδύναμες οικονομικά χώρες-μέλη της Ε.Ε., η Γερμανία θα πρέπει να επιτρέψει κάποια άνοδο στα ημερομίσθια του εργατικού δυναμικού της, τα οποία για χρόνια έχουν κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα, ούτως ώστε τα προϊόντα της να είναι συναγωνίσιμα στις διεθνείς αγορές.

Θα περίμενε κανείς, σε ένα διακρατικό μόρφωμα, όπως είναι η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη, θα υπήρχαν μηχανισμοί για την απάλειψη, ή τουλάχιστον τη μείωση, των συνθηκών που καθιστούν ανομοιόμορφη την οικονομική ανάπτυξη μεταξύ των χωρών-μελών.
Λείπει ο εποικοδομητικός διάλογος εντός της Ε.Ε., γεγονός που εντείνει τη δυσπιστία ως προς τις προθέσεις των εταίρων, με αποτέλεσμα την έλλειψη πολιτικής που θα καθιστούσε προσιτή την ισόρροπη οικονομική ανάπτυξη, που θα εξασφάλιζε κάποια ομοιομορφία στις συνθήκες ζωής των λαών της Ε.Ε.
Ενόσω η Γερμανία δεν αυξάνει τις εισαγωγές της από τους Ευρωπαίους εταίρους της, ούτως ώστε να μειωθούν τα ελλείμματά τους στο ισοζύγιο πληρωμών, τους υποχρεώνει να προβαίνουν σε δάνεια που με την πάροδο του χρόνου δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν, με αποτέλεσμα τα Μνημόνια του τύπου που οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία.

ΑΛΛΑΓΗ ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες είναι οι ακόλουθες παρατηρήσεις του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και βουλευτή, Προκόπη Παυλόπουλου σε πρόσφατο άρθρο του στον αθηναϊκό τύπο με τίτλο: «Πώς προέκυψε ο θρίαμβος της κυρίας Α. Μέρκελ;».
«Η κυρία Α. Μέρκελ, έναντι του γερμανικού λαού, αποδείχθηκε διπλά αποτελεσματική.

Υιοθετώντας μια οικονομική πολιτική –που ταιριάζει «γάντι» στον ψυχισμό των Γερμανών – σκληρής δημοσιονομικής πειθαρχίας και, επέκεινα, λιτότητας για την Ευρωπαϊκή Ένωση γενικώς, έδειξε στο λαό της ότι «νοιάζεται» πρωτίστως –ή και μόνο– γι’ αυτόν. Και δεν «σκορπά» γερμανικό χρήμα – έστω κι αν προέκυψε ακριβώς από την εκμετάλλευση της οικονομικής κρίσης και των λαών που πλήττονται περισσότερο απ’ αυτήν – γι’ άλλους. Δηλαδή, ακόμη και με το τίμημα της εξαθλίωσης ιδίως των λαών του ευρωπαϊκού Νότου. Πράγμα που, περαιτέρω, σημαίνει πως για την κυρία Α. Μέρκελ ουδεμία σημασία έχει η εξέλιξη προς μια ουσιαστική ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Ταυτοχρόνως, η πολιτική της αυτή όχι μόνο δεν είχε επιπτώσεις για το κύρος της Γερμανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά, όλως αντιθέτως, διασφάλισε την γερμανική επικυριαρχία. Σε σημείο ώστε να μιλάμε σήμερα, δυστυχώς, όχι για μια ευρωπαϊκή Γερμανία αλλά σχεδόν για μια γερμανική Ευρώπη».

Από τις παρατηρήσεις του κ. Παυλόπουλου προκύπτει πως η Γερμανίδα Καγκελάριος επιδεικνύει μια απαράδεκτη αλαζονεία και προκλητική στάση προς τους εταίρους της Νότιας Ευρώπης, με κίνδυνο να αποσταθεροποιήσει ολόκληρο το οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκείνο που δεν πέτυχε η Γερμανία με τα όπλα σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, φαίνεται να το επιτυγχάνει με οικονομικά μέτρα στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα.

Το ερώτημα είναι μέχρι πότε οι λαοί της υπόλοιπης Ευρώπης, και ιδιαίτερα της Νότιας, που υφίστανται την οξύτητα των μέτρων λιτότητας που τους έχουν επιβληθεί, θα ανέχονται αγόγγυστα την ηγεμονική πολιτική της Γερμανίας.
Ιδιαίτερα όταν η Γερμανία απέρριψε την πρόταση για την έκδοση ευρωπαϊκών ομολόγων για να ξεπεραστούν οι δυσκολίες των χωρών-μελών του Νότου να εξασφαλίσουν δάνεια με υποφερτούς όρους από τις διεθνείς χρηματαγορές.

Οι σκληροί όροι που η Τρόικα επιβάλλει στις χώρες-μέλη που βρίσκονται στην ανάγκη να δεχθούν Μνημόνια του τύπου που δέχθηκε η Ελλάδα, σε μεγάλο βαθμό ισοδυναμούν με εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους δανειστές.

Συχνά, Μνημόνια του τύπου αυτού έχουν ως αποτέλεσμα την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης, τη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής, και με τις ιδιωτικοποιήσεις κρατικών οργανισμών τη μεταφορά του εθνικού πλούτου σε ξένους κεφαλαιοκράτες.

Το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι στιγμής δεν μπόρεσε να καθιερώσει μηχανισμούς, που θα καθιστούν αδύνατη την ηγεμόνευση από κάποιο κράτος-μέλος επί των ασθενέστερων εταίρων, αποτελεί την «Αχίλλειο πτέρνα» του ευρωπαϊκού αυτού θεσμού.

Στις ημέρες μας η Γερμανία, με την οικονομική της ισχύ, επιχειρεί να επιτύχει εκείνο που στο παρελθόν δεν κατόρθωσε με τη χρήση των όπλων…
Στις ημέρες μας στην Ευρώπη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη ο «Τροϊκός» πόλεμος, αναίμακτος μεν, ανήλεος δε, με την Τρόικα στην πρώτη γραμμή, και με την Άντζελα Μέρκελ να υποδύεται το ρόλο του Οδυσσέα…

Άραγε η Ευρώπη θα έχει την τύχη της δύσμοιρης Τροίας;