Κατά τη λαϊκή έκφραση, ο πρωθυπουργός, Tony Abbott, λούζεται, μετεκλογικά, αυτά που κορόιδευε προεκλογικά. Λούζεται τις κατηγορίες του λαού και των πολιτικών του αντιπάλων για «εξαπάτηση» του εκλογικού σώματος, για «ενδοκυβερνητικό χάος» και «δυσλειτουργία» της κυβέρνησης. Λούζεται, όσα ακριβώς καταμαρτυρούσε στις Εργατικές κυβερνήσεις Gillard–Rudd.
Για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, λίγες εβδομάδες μετά την ανάληψη της εξουσίας οι «ώριμοι διευθυντές της Αυστραλίας», Tony Abbott & Co, αποδεικνύονται τρανοί πολιτικοί ψεύτες. Πιο τρανοί πολιτικοί ψεύτες από την Julia Gillard, που προεκλογικά μας υποσχόταν «No carbon tax», αλλά μας το φόρεσε μετεκλογικά για να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση με τη στήριξη των Πρασίνων, μετά την ισοψηφία του 2010. Συγκριτικά, σε μερικές εβδομάδες ζωής η κυβέρνηση Abbott μας φόρτωσε με περισσότερα ψέματα, από αυτά που μας φόρτωσαν οι κυβερνήσεις Rudd-Gillard-Rudd στα έξι χρόνια που κυβέρνησαν τη χώρα.
Το ενδοκυβερνητικό χάος, η δυσλειτουργία και η πολιτική ανεντιμότητα της κυβέρνησης Abbott υπογραμμίζονται από διαδοχικές αποφάσεις και πράξεις της κυβέρνησης, οι οποίες αναιρούν τα προεκλογικά υπεσχημένα, αποκαλύπτουν έλλειψη συνεργασίας και συντονισμού των μελών της κυβέρνησης και διαιωνίζουν τα φαύλα ήθη στην αυστραλιανή πολιτική, που κατά τους προεκλογικούς ισχυρισμούς του κ.Abbott και των στενών συνεργατών του, εισήγαγαν οι Εργατικές κυβερνήσεις Gillard–Rudd.
Πριν κατηγορηθώ για «μεροληπτική» εκτίμηση της μέχρι τούδε συμπεριφοράς της κυβέρνησης Abbot καθώς και για την ετικέτα «τρανοί ψεύτες», που αποδίδω στον πρωθυπουργό και τους στενούς συνεργάτες του, βάσει, επαναλαμβάνω, των πεπραγμένων τους, επικαλούμαι τους ειδικούς, οι οποίοι λένε ότι η πρώτη εντύπωση για κάποιον άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων διαμορφώνεται σε μερικά δευτερόλεπτα. Οι ειδικοί λένε, μάλιστα, ότι η πρώτη εντύπωση –καλή ή κακή– ενδέχεται να γίνει μόνιμη εντύπωση για το χαρακτήρα, την προσωπικότητα, τη δυνατότητα ενός ατόμου ή μίας ομάδας ατόμων.
Το διαπιστώσαμε στην πράξη μετά τις εκλογές του 2010, με τη βοήθεια του κ. Abbott και του κύκλου του. Κόλλησαν την ετικέτα της «ψεύτρας» στην πρώην πρωθυπουργό Julia Gillard – μετά την αναδίπλωσή της στο θέμα του Carbon Tax, εντύπωσαν στη συνείδηση του λαού ότι η αθέτηση προεκλογικής υπόσχεσης από πολιτικό ηγέτη και πολιτικό κόμμα είναι ασυγχώρητη πολιτική αμαρτία και συντήρησαν την εντύπωση μέχρι την παραμονή των εκλογών του παρελθόντος Αυγούστου. H «πολιτική εντιμότητα» -βασικό στοιχείο στη διαμόρφωση σχέσης εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος με ηγέτες και κόμματα- έγινε αιχμή της προεκλογικής εκστρατείας της συντηρητικής παράταξης με το γνωστό εκλογικό αποτέλεσμα.
Οι πρώτες εντυπώσεις, λοιπόν, για την κυβέρνηση Abbott -οι οποίες στηρίζονται και μερικές από τις πρώτες αποφάσεις και τα πρώτα έργα της που παραθέτουμε παρακάτω- είναι, ότι πάσχει και αυτή από σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας και εντιμότητας. Άρα, είναι και αυτή ανάξια της εμπιστοσύνης του λαού.
Ο νυν υπουργός Παιδείας, Christopher Pyne, ακύρωσε ετσιθελικά τις προεκλογικές υποσχέσεις του αρχηγού του, να τιμήσει τις προεκλογικές συμφωνίες για τη χρηματοδότηση της εθνικής παιδείας, που είχε κάνει το Εργατικό Κόμμα με τις Πολιτείες και τις Περιφέρειες της Επικράτειας: «Θα τιμήσουμε όλες τις συμφωνίες που υπέγραψε το Εργατικό Κόμμα. Θα προσφέρουμε τα ίδια κονδύλια που προσέφερε το Εργατικό Κόμμα. Θα βεβαιωθούμε, ότι κανένα σχολείο δεν θα βρεθεί σε χειρότερη κατάσταση» («We will honour the agreements that Labor has entered into. We will match the offers that Labor has made. We will make sure that no school is worse off») υποσχόταν ο Tony Abbott στις 2 Αυγούστου 2013.
Την ίδια ημέρα (2 Αυγούστου 2013) και οκτώ ημέρες πριν τις εθνικές εκλογές ο ίδιος ο Christopher Payne έδινε την ίδια υπόσχεση στον αυστραλιανό λαό, με άλλα λόγια: «Είτε Εργατικό ψηφίσετε, είτε Λίμπεραλ το σχολείο θα σας λάβει την ίδια ακριβώς επιδότηση» (So you can vote Liberal or Labour, and you will get exactly the same amount of funding for your school».
Ουσιαστικά, το Λίμπεραλ Πάρτι είχε απορρίψει τις μεταρρυθμίσεις Gonski από τον Απρίλιο του 2014, αλλά συνέχισε να εξαπατά τον αυστραλιανό λαό με ψηφοθηρικές υποσχέσεις, που δεν επρόκειτο να τιμήσει μετεκλογικά.
Χαρακτηριστική η δήλωση του κ. Pyne (14 Απριλίου 2014) ότι οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις Gonski είναι «Conski», δηλαδή μία πολιτική στρατηγική εξαπάτησης του λαού. «Τhis is not Gonski, it is Conski. This is not an education strategy, this is an election Strategy» δήλωνε ο αμετροεπής Christopher Pyne, αναιρώντας τις προηγούμενες δηλώσεις του και τις δηλώσεις του αρχηγού του.
Η κυβέρνηση Abbott κοροϊδεύει το λαό και μετά τη θεαματική αναδίπλωσή της, διότι το μοντέλο χρηματοδότησης της παιδείας που «συμφώνησε» με τις Πολιτείες δεν είναι το μοντέλο χρηματοδότησης Gonski. Στην αρχή της εβδομάδας ο υπουργός Παιδείας δήλωνε, ότι «κανένα σχολείο της επικράτειας δεν θα ζημιωθεί από τις ενέργειες της κοινοπολιτείας».
Δυστυχώς, το μοντέλο Pyne παρέχει στις Πολιτείες το δικαίωμα να περικόβουν κονδύλια από την παιδεία κατά την κρίση τους, δικαίωμα που θα βλάψει δεν θα ωφελήσει την παιδεία των Πολιτειών και των Περιφερειών, που θα διαθέτουν στα σχολεία τους τα κοινοπολιτειακά κονδύλια, μόνο.
Η κυβέρνηση αναδιπλώθηκε και στο άλλο θέμα-αιχμή της προεκλογικής εκστρατείας της, την επιστροφή στην Ινδονησία των σαπιοκάραβων που μεταφέρουν πρόσφυγες «turn back the boats». Στην πρώτη «κόντρα» με την κυβέρνηση της Ινδονησίας ο «σκληρός», ο «ανυποχώρητος» υπουργός Μετανάστευσης, Scott Morrison, διέταξε τη μεταφορά των προσφύγων -που η Τζακάρτα αρνήθηκε να πάρει πίσω- στα Νησιά Χριστουγέννων. Μέχρι σήμερα κανένα σαπιοκάραβο δεν έχει σταλεί πίσω στο λιμάνι της Ινδονησίας από το οποίον απέπλευσε και μήτε πρόκειται να σταλεί, μέχρι να αποκατασταθούν οι σχέσεις μας με την Αυστραλία, που διαταράχθηκαν επικίνδυνα από την κατασκόπευση του πρόεδρο της γειτονικής χώρας από την Αυστραλιανή Υπηρεσία Πληροφοριών και να υπογραφεί αμοιβαία συμφωνία συνεργασίας – αν υπάρξει.
Άλλο αδιάψευστο δείγμα έλλειψης πολιτικής εντιμότητας του κ. Abbott και της κυβέρνησής του είναι η αναδίπλωσή τους στο ακανθώδες θέμα του χρέους της χώρας. Προεκλογικά ο Συνασπισμός μιλούσε για «δημοσιονομική κρίση» της χώρας, που επέβαλε τη μείωση του χρέους της με αυστηρή δημοσιονομική πολιτική και όχι αλόγιστη σπατάλη δανεικού χρήματος α λα Εργατικό Κόμμα.
Ο Tony Abbott και το σκιώδες οικονομικό επιτελείο του έκαναν λυσσαλέες επιθέσεις στην κυβέρνηση Gillard για την απόφασή της να αυξήσει στα 300 δις δολάρια το χρέος της Πολιτείας το οικονομικό έτος 2013-2014 – από 250 δις που προέβλεπε ο προϋπολογισμός για το προηγούμενο οικονομικό έτος. Μας υπενθύμιζαν, δε, καθημερινά, ότι η Αυστραλία επέζησε της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, διότι οι πρώην κυβερνήσεις Χάουαρντ είχαν εξοφλήσει» το χρέος που είχαν παραλάβει από τις Εργατικές κυβερνήσεις Hawke και Keating.
Μετεκλογικά, χωρίς ίχνος ντροπής η κυβέρνηση Abbott, η κυβέρνηση της απόλυτης οικονομικής υπευθυνότητας, του οικονομικού ορθολογισμού, της σφιχτής διαχείρισης της οικονομίας ζητά από το κοινοβούλιο να εγκρίνει αύξηση του χρέους σε 500 δις δολάρια, με το έωλο επιχείρημα ότι «τόσο είναι το μέγεθος της μαύρης τρύπας» που κληρονόμησε από το Εργατικό Κόμμα. Μάλιστα, η κυβέρνηση επιδιώκει τη συνεργασία με τους Πράσινους στη γερουσία για την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου της.
Προεκλογικά ο Tony Abbott προέτρεπε τους Αυστραλούς ψηφοφόρους να αγνοήσουν τους Πρασίνους, «το περιθωριακό», «μονοθεματικό» πολιτικό κόμμα, το οποίον συνέπραξε με το Εργατικό Κόμμα στην επιβολή του «τοξικού» φόρου ρύπανσης και του ζημιογόνου φόρου υπερκερδών της βιομηχανίας εξόρυξης μεταλλευμάτων(Mining Tax). Κοντολογίς ο κ. Abbott και οι στενοί συνεργάτες του είχαν δαιμονοποιήσει τους Πράσινους προεκλογικά και ζητούσαν από τους ψηφοφόρους να τους εξορκίσουν με τον εκλογικό απήγανο.
Από προχθές, παντελώς υποκριτικά και αδιάντροπα, ο κ. Abbott και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης «αγιοποίησαν» -εμβόλιμα- τους Πρασίνους για να εξασφαλίσουν την στήριξη στη Γερουσία του κυβερνητικού νομοσχεδίου για αύξηση του χρέους στα 500 δις. Το διανοείστε; Ο πολιτικός Συνασπισμός, που προεκλογικά μας γάνωσε τ’ αυτιά με το δόγμα περί καταστολής και συνεχούς, αυστηρού ελέγχου του χρέους της χώρας, σήμερα διαπραγματεύεται με τους “επικίνδυνους” Πρασίνους την κατάργηση του «ανώτατου ορίου κρατικού χρέους» (debt ceiling). Αυτή είναι η απάτη γιγαντιαίων διαστάσεων σε βάρος του αυστραλιανού λαού από μία ομάδα ανερμάτιστων ηθικά πολιτικών, σαν την κυβέρνηση Abbott.
Οι Πράσινοι δεν πιστεύουν στην ύπαρξη ανώτατου ορίου χρέους και γι’ αυτό προτίθενται να στηρίξουν την κατάργησή του. Ουσιαστικά, αυτό που επιδιώκουν οι Πράσινοι είναι να αιχμαλωτίσουν την κυβέρνηση Abbott, όπως αιχμαλώτισαν την κυβέρνηση Gillard για να κεφαλαιοποιήσουν, πολιτικά, τα «αγαθά» που θα μας εξασφαλίσει η αύξηση του χρέους. Κλασσική τακτική περιθωριακών κομμάτων.
Θυμάμαι πολύ έντονα και τις διαβεβαιώσεις που μας είχε δώσει ο κ. Abbott -στην προεκλογική συνάντησή του με αντιπροσώπους στα μεταναστευτικά μέσα ενημέρωσης στη Μελβούρνη- για «διαφανή» διακυβέρνηση της χώρας από το Συνασπισμό, αν κέρδιζε τις εκλογές του Αυγούστου.
Μας είχε ειπεί, είτε λίγο είτε πολύ, ότι «η κυβέρνησή του θα ήταν ανοιχτό χαρτί», δεν θα έκρυβε τίποτα από τους πολίτες. Μετεκλογικά ο κ. Abbott επέβαλε κώδικα αδιαφάνειας στη διαχείριση της υπόθεσης των προσφύγων. Επέβαλε ένα κώδικα σιωπής, με την αστεία δικαιολογία, ότι «η κυβέρνηση δεν προτίθεται να εκδίδει δελτία ενημέρωσης των διεθνών κυκλωμάτων ενημέρωσης».
Τις αποτυχίες της προσπαθεί να καλύπτει η κυβέρνηση με τον κώδικα σιωπής, χωρίς, βέβαια, να το επιτυγχάνει. Το μόνο που πέτυχε με την τακτική της είναι να ενισχύσει την εντύπωση του λαού, ότι πρόκειται για μία αλαζονική κυβέρνηση, η οποία αγνοεί προκλητικά το λαό.
Η θριαμβολογία, ότι η κυβέρνηση Abbott θα διαθέσει – με τη νέα εθνική συμφωνία για την παιδεία – μεγαλύτερα από τα κονδύλια μία Εργατική κυβέρνηση Rudd είναι διάτρητο και δεν καλύπτει τη θεαματική αναδίπλωσή της, μήτε μετριάζει την εντύπωση του μέσου πολίτη, ότι το ψέμμα είναι βασικό εργαλείο και της κυβέρνησης Abbott.
O Tony Abbott κάλυψε την πρώτη μεγάλη γκάφα της κυβέρνησής του, αυτό που δεν πρόκειται να καλύψει είναι το μεγάλο έλλειμμα αξιοπιστίας που απέκτησε από τις πρώτες εβδομάδες ύπαρξής της
