«Η Κόρη του Γιαλού»

Η Ευρυδίκη Σιγαλού, ή Έφη, όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1961 στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας.
Σε ηλικία οκτώ ετών περίπου πήγε οικογενειακώς στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στους Γαργαλιάνους, τόπο καταγωγής των γονέων της, όπου τελείωσε το Λύκειο. Από τα δεκαοκτώ της μένει στο Μαρούσι, με ένα διάλειμμα έξι ετών που έζησε στην Κάρυστο. Εργάστηκε σε μεγάλες επιχειρήσεις, μέχρι που στο τέλος έγινε και η ίδια επιχειρηματίας, διευθύνοντας με επιτυχία δύο δικά της μεσιτικά γραφεία και αργότερα μια γκαλερί. Είναι μητέρα δύο παιδιών. Με το πρώτο της μυθιστόρημα, Η Κόρη του Γιαλού, εισχωρεί στον κόσμο της συγγραφής.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η αυστραλιανή καταγωγή της ήταν ένας επί πλέον λόγος για να της ζητήσουμε μια συνέντευξή μαζί της.

-Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή μυθιστορήματος; Ποια ανάγκη σας έκανε να εκφραστείτε λογοτεχνικά; Είχατε πειραματιστεί στο παρελθόν με τη λογοτεχνία;
-Θα ξεκινήσω με την ανάγκη της έκφρασης. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου παιδάκι, έπλαθα εικόνες στο μυαλό μου, τις ζωντάνευα με δράση και στο τέλος συνομιλούσα μαζί τους! Αργότερα, όταν έμαθα γραφή, εκφραζόμουν πάνω στο χαρτί.
Δεν θα ξεχάσω την απογοήτευσή μου στο δημοτικό, όταν έδειξα γεμάτη χαρά μια μέρα στη δασκάλα μου, μια μικρή ιστορία που είχα γράψει. Εκείνη όταν τη διάβασε, αντί να με ενθαρρύνει ή να με επιβραβεύσει, την αμφισβήτησε και μου είπε, μαλώνοντάς με, ότι αποκλείεται να την είχα γράψει εγώ!
Αυτό συνέβη στην Ελλάδα. Να τονίσω ότι οι δάσκαλοι της Αυστραλίας και, γενικά, η παιδεία και το εκπαιδευτικό σύστημα εκεί, είναι έτη φωτός μακράν της Ελλάδας!
Οπότε, συνέχιζα να γράφω και δεν έδειχνα τα γραπτά μου σε κανέναν.
Παλαιότερα φλερτάριζα με την ποίηση πιο πολύ.
Όταν προβληματίζομαι και στριμώχνομαι σε συναισθηματικά αδιέξοδα, νιώθω μεγάλη ανακούφιση όταν γράφω. Το γράψιμο έρχεται αυτόματα, δίνοντας απαντήσεις και λύσεις κατευθείαν από τη ψυχή μου.
Έπειτα, η εμπειρία των τόσων χρόνων της ζωής μου, είναι φυτώρια για μένα στην έμπνευση και την καταγραφή.
Πώς προέκυψε η ενασχόλησή μου με τη συγγραφή μυθιστορήματος; Κάτω από την πίεση του συζύγου μου. Ο Τάσσος Σύντελης πίστεψε σε μένα από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας μας. Σαν καλλιτέχνης που είναι (ζωγράφος) είδε και αγάπησε τις ευαισθησίες μου, τις σκέψεις μου και την ευκολία που έχω στο γράψιμο. Με παρότρυνε να ανοίξω τα φτερά μου και να το πρώτο μου μυθιστόρημα «Η κόρη του γιαλού» πήρε πνοή!

-Είπατε ότι η νοσταλγία από τα χρόνια της Αυστραλίας είναι ένα συναίσθημα που απορρέει στο βιβλίο. Πρόκειται για ένα συναίσθημα που έχει σημαδέψει τη ζωή σας;
Ο ελληνισμός και η οικογένεια στο εξωτερικό, κρατάει πολύ γερά τις παραδόσεις! Το άρωμα της επαρχίας δεν μπορεί εύκολα να το αποτινάξει ο Έλληνας πατέρας του εξωτερικού. Βέβαια, πάνε πολλά χρόνια από τότε που ζούσα σε αυτή την χώρα. Ίσως τα πράγματα να έχουν μαλακώσει τώρα και να έχουν εναρμονιστεί με το σύνολο της σύγχρονης κοινωνίας.

-Τι άλλο κουβαλάτε από κείνα τα χρόνια της ζωή σας στο Σίδνεϊ;
-Η Αυστραλία καθόρισε την προσωπικότητά μου με την παιδεία της, τις ευκαιρίες της, τον πολιτισμό της. Τη διαφορά την είδα όταν ήρθα στην Ελλάδα.

-Ποιοι είναι οι δεσμοί σας με Αυστραλία;
– Πρώτος -και δυνατότερος- δεσμός οι αναμνήσεις!
Δεύτερος δεσμός, η επιθυμία να ξαναπάω και να δω την χώρα μου με ώριμα μάτια, πια.
Τρίτος δεσμός, το όνειρο. Να παρουσιάσω στο βιβλίο μου στον εκεί ελληνισμό.
Τέταρτος δεσμός, οι συγγενείς μου.

-Πώς ο χώρος του αγοραίου έρωτα αποτέλεσε αντικείμενο έμπνευσης;
Έμπνευση για να γραφτεί το μυθιστόρημα ήταν η ακουαρέλα του συζύγου μου.
Η μισόγυμνη κοπέλα που αγναντεύει.
Ο αγοραίος έρωτας προέκυψε. Όπως ζούσα τους ήρωές μου και τους άκουγα, κατέγραφα αυτά που έβλεπα, αυτά που βίωναν.

-Ήταν εύκολο να βρείτε εκδότη εν καιρώ κρίσης να εκδώσει το βιβλίο σας; Θεωρείτε ότι μπορεί η κρίση να αποθαρρύνει τους συγγραφείς από το να κάνουν αυτό που ξέρουν καλά;
Δόξα τω Θεώ, ήμουν τυχερή που βρήκα έναν από τους καλύτερους εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα. Οι εκδόσεις Λιβάνη www.livanis.gr ήταν ο πρώτος οίκος που κατέθεσα το έργο μου. Τους άρεσε, με πίστεψαν και ξεκίνησε η συνεργασία μας.
Θεωρώ ότι η κρίση αποθαρρύνει όχι μόνο τους συγγραφείς αλλά όλα τα επαγγέλματα.
Μας έχει θανατώσει τις επιθυμίες, το όνειρο, την υπερηφάνεια.
Από την άλλη, όμως, πιστεύω ότι, όταν ένας άνθρωπος επιθυμεί κάτι δυνατά και αμετάκλητα, κανένα εμπόδιο δεν μπαίνει στο στόχο του.
Τώρα, για το πόσο καλά ξέρουν να κάνουν οι συγγραφείς αυτό που κάνουν… θεωρώ ότι δεν ξέρω αν ξέρουν όλοι να το κάνουν καλά! Ο συγγραφέας πρέπει να μιλά στην καρδιά των αναγνωστών με απλότητα. Να υπενθυμίζει στον αναγνώστη αυτά που έχει ξεχάσει η ψυχή του, να τον βοηθάει να ανακαλύπτει τον εαυτό του, τις αλήθειες του.
Ο συγγραφέας εκεί κερδίζει και όχι στα εντυπωσιακά πολυσέλιδα βιβλία, που κλείνοντάς τα ο αναγνώστης δεν θυμάται τι διάβασε!
Εγώ ως Ευρυδίκη, θεωρώ τον εαυτό μου έναν δόκιμο άνθρωπο και τώρα έναν δόκιμο συγγραφέα. Προσπαθώ διαμέσω της γραφής να επικοινωνώ, να μοιράζω τις σκέψεις μου και τις ανάσες μου, με τους αναγνώστες.

-Σε ποιο αναγνωστικό κοινό απευθύνεστε; Είχατε υπόψη σας κάποιο κοινό γράφοντας και πώς εξελίσσεται η γνωριμία σας με τους αναγνώστες του βιβλίου; Ποια είναι τα σχόλια και η ανταπόκριση του κόσμου;
Με αυτό το μυθιστόρημα απευθύνομαι στους ενήλικες. Άνδρες και γυναίκες.
Το κοινό που είχα υπόψη μου είναι το κοινό που ταιριάζει με τα χρώματα και τα αρώματα της ψυχής μου. Θεωρώ ότι μαζί μπορούμε να συντονιστούμε, να ενδυναμώσουμε και να προχωρήσουμε μαζί, σαν μία δυνατή δεσμίδα φωτός.
Η ανταπόκριση του κόσμου με ξάφνιασε, μιας και δεν είχα ξανά αυτή την εμπειρία.
Λόγια και αισθήματα αγάπης δέχομαι καθημερινά. Επικοινωνούν μαζί μου μέσω Facebook ή e-mail. Με συγκινεί που η ηρωίδα μου, η Βέρα, τους άγγιξε και εντυπωσιάζομαι που ταυτίζουν διάφορα γεγονότα της ιστορίας μου με τη ζωή τους!

-Θα υπάρξει συνέχεια; Είναι το πρώτο σας εγχείρημα με τη συγγραφή μυθιστορήματος… Πώς το βιώσατε στα διάφορα στάδια;
Βεβαίως, θα υπάρξει συνέχεια! Ήδη είναι έτοιμο το πρώτο μου παραμύθι, τελειώνω το δεύτερο. Μετά έχει σειρά μία ποιητική συλλογή και έχω ξεκινήσει το δεύτερο μυθιστόρημά μου.
Πώς βίωσα τα διάφορα στάδια, στο πρώτο μου εγχείρημα; Χμ, σαν μία πραγματική εγκυμοσύνη. Είχε σύλληψη, ανάπτυξη, αλλαγές, μεταπτώσεις ψυχολογικές, πόνο, έντονη κινητικότητα, σιωπή, ξενύχτια, φόβο, τοκετό και γέννηση!

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Πολλές φορές στη ζωή μας διαλέγουμε το δρόμο τον ευκολοδιάβατο. Ένα εγωιστικό θέλω, χωρίς πολλή σκέψη, μας κάνει να αρπάζουμε την πρώτη ευκαιρία που μας παρουσιάζεται, για να ξεφύγουμε από τα τετριμμένα της καθημερινότητας, και φανταζόμαστε ότι πολύ εύκολα μπορούμε να φτάσουμε στην απέναντι όχθη.

Η κόρη του γιαλού, με εφόδια την ομορφάδα και τα νιάτα της, περιμένει το χέρι που θα την οδηγήσει στη μεγάλη ζωή. Όταν όμως συνειδητοποιεί τη λάθος επιλογή της, είναι πλέον πολύ αργά. Διωγμένη από την οικογενειακή εστία, περπατά σε δρόμους δύσβατους, χωρίς να μπορεί να ακουμπήσει κάπου το «Αχ!» της ψυχής της. Η δουλειά της γίνεται η δεύτερη φύση της. Ο αδύναμος χαρακτήρας της δεν μπορεί να αλλάξει την πορεία της μοίρας της. Το μόνο που κρατά καλά σφραγισμένο στα κατάβαθά της είναι το κοριτσάκι που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ

O κριτικός Λεόντιος Πετμεζάς, γράφει, μεταξύ άλλων, για τη συγγραφέα:

«Με στοιχεία λογοτεχνικής υπεροχής η συγγραφέας Ευρυδίκη Σιγαλού, διευθετεί και επισημαίνει στη γραφή της το έντεχνο αποτέλεσμα της γόνιμης ενασχόλησης που δένει απόλυτα το επιλεγμένο αντικείμενο με εργαλεία ψυχής και συνδράμει στη μορφολογία των επεμβάσεων.
Με μουσικότητα και υποβλητική υφή εκφράζει συναισθήματα με αποκαλυπτικές εκφάνσεις.
Η πρωτότυπη τεχνική της με αβρότητα έχει απώτερο στόχο και σκοπό τη διείσδυση και την επαναφορά.
Εντυπωσιάζει και προσηλώνει. Επεξεργάζεται την αναζήτηση, βοηθούμενη από στοιχεία μνημοτεχνικής και αγγίζει το πεζο-τραγωδιακό χώρο με προεκτάσεις από κλίσεις και εναπόθεση.
Κινείται με λυρική αρμονία και ρυθμική ελευθερία.
Δημιουργεί μια αρμονική σύζευξη, με δόσεις αναπαράστασης και προσδοκία για το οποιοδήποτε αύριο.
Φέρνει σε πρώτο πλάνο ένα κλίμα πεσιμισμού που βαθυστόχαστα μεταλλάσσεται σε ελπίδα και αισιοδοξία, ενώ εμπεριέχει έναν ερωτισμό αρωματισμένο με αγάπη και αέρα σύζευξης.
Στη συνέχεια δίνει το λόγο στο υποσυνείδητο. Εκεί αφουγκράζεται την αλήθεια, εξωθεί το απαράμιλλο ατομικό εύρημα που μέσα από διαδικασίες γίνεται συλλογικό ενώ συνταιριάζεται με ότι καινούργιο γεννιέται.
Η αγωνία της κορυφώνεται και δυναμώνει καθώς το όνειρο ξετυλίγει την αναμέτρηση και τη σύνδεση με διαπιστώσεις και κρίσεις».