Μια συγκέντρωση 9 αφηγημάτων που προηγουμένως είχαν εκδοθεί σε διάφορα μέσα είτε ηλεκτρονικά είτε έντυπα. Εικάζεται ότι η έκδοσή του είναι μια προσπάθεια προσέγγισης της Ζυράννας Ζατέλη ως ατόμου.

Το βιβλίο διαβάζεται ως αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, με πρωταγωνιστές όλους τους έμψυχους και άψυχους κατοίκους του…  ζατελικού κόσμου. Συγγραφείς και οδοιπόροι, γνώριμοι και άγνωστοι, πληθωρικές υπάρξεις και ευδαίμονες μελαγχολικοί, γραφομηχανές που δεν σωπαίνουν αλλά και τσιγάρα-θέλγητρα που αναβοσβήνουν σε κάθε σελίδα του βιβλίου μαρτυρούν παράξενες συμπτώσεις, ιερές βλέψεις, επιθυμίες ανεκπλήρωτες και γι’ αυτό άφθαρτες, θανάτους-έρωτες συχνά παράφορους, γρίφους και μυστικά που αποκαλύπτει ο χρόνος, ο ίδιος ο αυτουργός που τα απέκρυψε.Με αυτό το βιβλίο, αισθάνεσαι πως έρχεσαι κοντά στη συγγραφέα, σαν να τη γνωρίζεις καλύτερα και να συνομιλείτε.

Όλα τα αφηγήματα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς διαβάζεις σκέψεις της για το «πρώτο ατόφιο σκίρτημα, ένα αλλοπαρμό από νεύματα, πλέγματα, καταφανή και ανεξιχνίαστα, που έμελλε να στοιχειώσουν την κροταφική μου χώρα και να τροφοδοτήσουν «γη και ουρανό» της γραφής μου».
Για τους πρώτους της έρωτες, τα ταξίδια στο εξωτερικό, τα γράμματα που έστελνε στους εκάστοτε αγαπημένους της.

Κείμενο αφιερωμένο στα αγαπημένα της τσιγάρα. Τα SANTE –που τα τίμησα κι εγώ υπέρ του δέοντος επί 17 χρόνια- φαίνεται ότι έχουν βρει έναν μοναδικό υποστηρικτή – θα το καταλάβετε, αν διαβάσετε το συγκεκριμένο αφήγημα από το βιβλίο… «Συμβαίνει με τις αυταπάτες ό,τι και με τις πατρίδες: ο καθ’ ένας έχει τη δικιά του. Κι εμείς που καπνίζουμε έχουμε την αυταπάτη μας, κι αυτοί που δεν καπνίζουν δεν πάνε πίσω. Αν και κατά βάθος εμείς «της απώλειας» ξέρουμε καλά τι είδους φωτογένεια προσδίδουμε στα σωθικά μας… Μα είναι και μεγάλη ευχαρίστηση το ρημάδι! Κι αυτή η νεόκοπη (;) αντίληψη του να ζούμε σαν άρρωστοι – ν’ αποφεύγουμε το ένα, ν’ αποφεύγουμε το άλλο – προκειμένου να πεθάνουμε υγιείς, δεν μου φαίνεται να συνάδει και πολύ με την ανθρώπινη φύση. Η πολλή σύνεση καμιά φορά είναι η άλλη όψη του κινδύνου».

Η Ζυράννα Ζατέλη γεννήθηκε το 1951 στον Σοχό Θεσσαλονίκης. Σπούδασε θέατρο στην Αθήνα, μα δεν ασχολείται παρά με το γράψιμο. Η Περσινή αρραβωνιαστικιά είναι το πρώτο της βιβλίο με διηγήματα (1984). Ακολούθησε το Στην ερημιά με χάρι (1986), επίσης με διηγήματα. Το 1993 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Και με το φως του λύκου επανέρχονται (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1994), ενώ το 2001 εκδόθηκε το μυθιστόρημά της Ο θάνατος ήρθε τελευταίος, πρώτο μέρος της τριλογίας Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους (Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 2002). Το 2005 εκδόθηκε από τον Ιανό η νουβέλα της Ο δικός της αέρας και το 2006 από τις Εκδόσεις Καστανιώτη το αφήγημα Οι μαγικές βέργες του αδελφού μου. Το 2009 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της Το πάθος χιλιάδες φορές, δεύτερο μέρος της τριλογίας Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου της. Βιβλία της μεταφράστηκαν και κυκλοφορούν στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Σερβία και τη Λιθουανία.