Ο Γιώργος Καπνιάς, νεοεκλεγείς πρόεδρος της Κοινότητας Βox Hill, φαίνεται να έχει μια καθαρή, όσο και συγκροτημένη άποψη όσον αφορά το πώς θα μπορούσε να γίνει η μεταβίβαση της ηγεσίας και διοίκησης των πολυπληθών οργανισμών της παροικίας από την πρώτη στη δεύτερη γενιά.

«Πιστεύω ότι είναι θέμα επαφής με την πραγματικότητα την οποία υπαγορεύουν οι εξελίξεις σήμερα, καθώς επίσης και σωστής επικοινωνίας μεταξύ της πρώτης και δεύτερης γενιάς. Για να το θέσω απλά, όλους θα πρέπει να μας ενδιαφέρει ο τελικός στόχος που είναι η αξιοποίηση όλης αυτής της οικονομικής δύναμης που διαθέτει η παροικία σήμερα.

Γνωρίζω ότι επαναλαμβάνεται συχνά, ότι πρέπει κάτι να γίνει σήμερα πριν είναι αργά. Όπως γνωρίζω, υπάρχει και κάποιος φόβος για την επόμενη μέρα, σε περίπτωση που τα πράγματα αφήνονται στην τύχη τους».

Στην περίπτωση της Κοινότητας Box Hill, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο δραστήριος αυτός παροικιακός οργανισμός -που συμπλήρωσε φέτος 45 χρόνια ζωής και θεωρείται ένας από τους πιο οικονομικά στέρεους- βρίσκεται στο στάδιο υλοποίησης ενός οράματος το οποίο θα πρέπει ίσως να χρησιμεύσει ως υπόδειγμα για τα μελλοντικά βήματα και άλλων οργανισμών της παροικίας μας.

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ

Ο Γιώργος Καπνιάς, ο οποίος υπηρέτησε δύο θητείες ως γενικός γραμματέας του οργανισμού, θα πει ότι «τα τελευταία χρόνια, όταν έγινε ορατό ότι οι ανάγκες των μελών μας άλλαζαν, καλεστήκαμε να αντιμετωπίσουμε μία μεγάλη πρόκληση, αυτή της αλλαγής του ρόλου του οργανισμού. Της ευρύτερης ανάληψης των ευθυνών όχι μόνο απέναντι στα μέλη μας, αλλά και στην ευρύτερη παροικία. Χάρη στη σκληρή δουλειά και αφοσίωση των ιδρυτών, των προηγούμενων Διοικητικών Συμβουλίων, των εκατοντάδων εθελοντών που έχουν υπηρετήσει την Κοινότητα Box Hill, υπάρχει μια στερεή οικονομική βάση σήμερα, η οποία μας επιτρέπει να επεκταθούμε και πέρα από το χώρο που λειτουργούσαμε μέχρι τώρα. Έτσι πριν δυο χρόνια, μετά από σχετική μελέτη, έγιναν τα σχέδια για οικοδόμηση νέου κτιρίου της Κοινότητάς μας με χώρους λειτουργικούς που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες του σήμερα, αλλά και του μέλλοντος. Με το νέο κτίριο το οποίο έχει επιχορηγηθεί με $600.000 από την πολιτειακή κυβέρνηση, ο οργανισμός μας, εκτός του ότι θα συνεχίσει να εξυπηρετεί τις ανάγκες των μελών, θα αυξήσει τις υπηρεσίες που προσφέρει και στην ευρύτερη παροικία. Η μεγάλη πρόκληση ήταν να εξακριβώσουμε ποιες είναι οι ανάγκες αυτές και ποιο ρόλο μπορεί να παίξει η Κοινότητα για να τις ικανοποιήσει».

Όπως έχει ολοκληρωθεί το σχέδιο, περιλαμβάνει δύο χώρους δεξιώσεων, ο ένας από τους οποίους θα είναι αφιερωμένος για τις συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις των ηλικιωμένων οι οποίοι, όπως θα πει ο Γιώργος Καπνιάς «είναι ένα ζωντανό κομμάτι του οργανισμού και πρωταρχικός στόχος μας ήταν να τους προσφέρουμε όλα τα μέσα για να συνεχίσουν να κάνουν τη ζωή τους όσο το δυνατόν πιο ενδιαφέρουσα».

Στο νέο οικοδόμημα θα υπάρχει ειδικός χώρος για την Αυστραλο-Ελληνική Πρόνοια να προσφέρει υπηρεσίες σε άτομα τρίτης ηλικίας οι οποίοι δεν είναι σε θέση να εξυπηρετηθούν μόνοι τους.
«Η ιδέα ήταν να υπάρξει συνεργασία και με άλλους παροικιακούς οργανισμούς ώστε να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερη εκμετάλλευση του χώρου, αλλά και εξυπηρέτηση των κατοίκων της περιοχής».

Με το ίδιο σκεπτικό, θα προσθέσει ο πρόεδρος του οργανισμού, θα υπάρχει στο νέο κτίριο και Νηπιαγωγείο το οποίο γίνονται διαπραγματεύσεις να αναλάβει το Alphington Grammar School. «Είναι μια πρωτοβουλία η οποία όταν θα υλοποιηθεί, θα προσφέρει πολλά οφέλη, εξυπηρετώντας και τις νεότερες γενιές των Ελλήνων στη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας και πολιτιστικών μας στοιχείων, συνάμα δε δίνοντας την ευκαιρία και σε άλλες εθνότητες να μπολιαστούν με τον ελληνικό πολιτισμό».
Για το απογευματινό ελληνικό σχολείο θα υπάρχουν τέσσερις καινούριες αίθουσες, για να αναφερθούμε στους κυριότερους χώρους του νέου κτιρίου της Κοινότητας Box Hill, που «χτίζει», πάνω σε νέες βάσεις.

ΔΥΟ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ

Αναμφίβολα, στην Κοινότητα Box Hill, εδώ και καιρό πνέει ένας νέος άνεμος, ελπιδοφόρος, με προοπτικές που στηρίζονται σε θέματα πρακτικής αναγκαιότητας και δίνουν ώθηση για παρόμοιες πρωτοβουλίες και σε άλλους οργανισμούς της παροικίας μας.

«Τα πράγματα, στην ουσία τους, είναι πολύ απλά και οι επιλογές που προσφέρονται είναι δύο. Ή να μείνουμε, οι οργανισμοί της παροικίας, ως έχουμε και μια μέρα να μην υπάρχει συνέχεια, ή να κινηθούμε σήμερα και κάνοντας προβλέψεις για το αύριο, να υπάρξει μέλλον».

Στη 45χρονη πορεία του οργανισμού, στις εκλογές της 1ης Δεκεμβρίου, για πρώτη φορά εξελέγη πρόεδρος δεύτερης γενιάς σ’ ένα Διοικητικό Συμβούλιο που αποτελείται από μέλη της πρώτης. Επί τέσσερα χρόνια ο νυν πρόεδρος, Γιώργος Καπνιάς, υπηρέτησε ως γενικός γραμματέας. Ποια είναι η εμπειρία του;
«Κατ’ αρχήν, θα πρέπει να πω ότι υπήρχαν άτομα, όπως ο πρώην πρόεδρος, Παντελής Λούπης (νυν γραμματέας), ο αντιπρόεδρος Κώστας Τσιγγούνης, και άλλα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου με προοδευτικές ιδέες που είχαν το ίδιο όραμα με μένα. Από την πλευρά μου, γνωρίζω καλά ότι οι οργανισμοί δουλεύουν πάνω σ’ ένα πλάνο που είναι σχεδόν ομοιόμορφο. Από την πρώτη γενιά, επειδή έτσι έχουν συνηθίσει, υπάρχει η αντίληψη ότι όλα ή τα περισσότερα τουλάχιστον σ’ ένα οργανισμό, πρέπει να γίνονται με προσωπική εργασία. Ότι ο πρόεδρος και τα μέλη του Δ.Σ. πρέπει να βάζουν την ποδιά και να ψήνουν σουβλάκια. Εγώ έχω άλλη αντίληψη επ’ αυτού και το εξήγησα από την αρχή ότι οι σχέσεις μου με την κουζίνα δεν είναι ακριβώς στενές! Τέσσερα χρόνια που είμαι στο Δ.Σ. δεν έχω μπει στην κουζίνα. Η άποψή μου έγινε σεβαστή. Νομίζω ότι αυτό, οι προσδοκίες δηλαδή των παλιών για τους νέους, είναι κάτι που λειτουργεί απωθητικά σε πολλούς οργανισμούς και ίσως θα έπρεπε να γίνουν κάποιες σκέψεις πάνω σ’ αυτό».

Βέβαια, ο Γιώργος Καπνιάς μπορεί να μη συνέβαλε στα οικονομικά του οργανισμού ψήνοντας σουβλάκια, όπως θα πει αστειευόμενος, δούλεψε, όμως, εντατικά, μαζί με τον αρχιτέκτονα, ώστε το σχέδιο που υποβλήθηκε στην κυβέρνηση για επιχορήγηση, να έχει το ποθούμενο αποτέλεσμα και να αποζημιώσει τον οργανισμό, σ’ αυτό το θέμα, με το παραπάνω!

Γεγονός που, εμμέσως πλην σαφώς, μιλά για τη νέα τάξη πραγμάτων. Ότι οι νεότερες γενιές έχουν να προσφέρουν πάρα πολλά στους οργανισμούς σε άλλους τομείς από εκείνους που χρειάστηκε να υπηρετήσουν οι της πρώτης γενιάς. Φυσικό είναι οι παλαιότεροι, μέχρι να συνηθίσουν στην ιδέα να βλέπουν τις νέες τάσεις με επιφύλαξη. Να τους φοβίζει, σε ορισμένες περιπτώσεις το νέο σκηνικό.

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Οι συμπάροικοι δεύτερης γενιάς καλούνται να δώσουν εξετάσεις, προκειμένου να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της πρώτης γενιάς, εκτιμά ο Γιώργος Καπνιάς.
«Εξετάσεις υπευθυνότητας, πρακτικού πνεύματος, ιδεών που έχουν πόδια να σταθούν και κυρίως σεβασμού σ’ αυτά που έχουν επιτύχει οι σκαπανείς. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί, ας μη μας διαφεύγει, ότι η εποχή που άρχισαν να μπαίνουν τα θεμέλια των περισσότερων παροικιακών οργανισμών, αυτό γινόταν κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Γινόταν από νεομετανάστες που την ίδια ώρα προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες ζωής –και να το πούμε κι’ αυτό– αγωνιζόταν για να αποκτήσουν μια στέγη για τους ίδιους και την οικογένειά τους. Αυτά δεν ξεχνιούνται, γι’ αυτό σε μας τους νεότερους, μπορεί να φαίνεται κάποτε και υπερβολικός αυτός ο φόβος του να μην πάει κάτι στραβά.

Από την άλλη πλευρά, ο εδώ γεννημένος Έλληνας, ο επιστήμονας, ο τεχνίτης, ο επιχειρηματίας, είναι εξοπλισμένος για μεγαλύτερα ίσως και τολμηρότερα βήματα. Ας είναι διατεθειμένοι λοιπόν, θα έλεγα, οι νεότεροι να πείσουν με λογικά επιχειρήματα τους συμβούλους της πρώτης γενιάς, ότι θα τα καταφέρουν.
Πιστεύω ότι … οι εξετάσεις είναι μέρος της όλης διαδικασίας της μεταβίβασης των ηνίων από τη μία γενιά στην άλλη», θα πει σε τόνο ελαφρό, αλλά σίγουρα όχι αστειευόμενος ο Γιώργος Καπνιάς. Ας μη μας διαφεύγει ότι ο ίδιος έδωσε πτυχιακά και πέρασε με άριστα!