Tη θαυμάζω κάθε Σάββατο στην παραλιακή αγορά, όταν κάνει την πρωινή της βόλτα, ψηλή, στητή με το εβένινο μπαστούνι της και το κεφάλι ψηλά, υπέρκομψη, αυτή η ξανθιά σχεδόν αιωνόβια κυρία.

Άλλες φορές πάλι φαίνεται σαν τη βασίλισσα που κάνει την περιοδεία της πάνω σε μια υπέροχη «σκούτερ», όπως αποκαλεί το γυαλιστερό μπεργαντί τρίτροχο που επιλέγει μερικές φορές να κινείται.

Συχνά το βλέμμα μου συναντά το δικό της γιατί την περιεργάζομαι, ξεχνώντας τους καλούς μου τρόπους. Μ’ εντυπωσιάζει το άψογο ντύσιμό της, υπέρκομψο, ανεπιτήδευτο, με μια νότα πάντα νεανική που την κάνει να ξεχωρίζει. Υπήρξε κάποτε μανεκέν ή κάποια αριστοκράτισσα ευρωπαϊκής γενιάς, αναρωτιόμουν, πριν πάρω το θάρρος, την περασμένη βδομάδα να της μιλήσω, όπως είχε σταματήσει και μιλούσε με την ιδιοκτήτρια της μπουτίκ που συχνά τη βλέπω να ψωνίζει εκεί. Ποτέ δεν μπαίνει στα δοκιμαστήρια, με πληροφορεί η επιχειρηματίας. Παίρνει ό,τι της αρέσει σπίτι της, το προβάρει στο δικό της χώρο και εκεί θα αποφασίσει αν θα το κρατήσει ή όχι. Σκέφτομαι ότι μόνο κάτι τέτοιο ταιριάζει στην προσωπικότητά της. Ίσως την κοπιάρω μια μέρα, σκέφτομαι.

Προς το παρόν την πλησιάζω, συστήνομαι, και μπαίνοντας αμέσως στο θέμα τη ρωτώ αν επιθυμεί να μοιραστεί μερικά από τα μυστικά της με τους αναγνώστες μου. Το μυστικό της χαράς που καθρεφτίζεται στο καθάριο, λαμπερό, γαλάζιο βλέμμα της, της υγείας που φανερά απολαμβάνει, των διδαγμάτων της ζωής. Φαίνεται να μην είναι η πρώτη φορά που καλείται από κάποιο έντυπο να κάνει το ίδιο. Δεν πρωτοτυπώ, σκέφτομαι. Η απόσταση, βέβαια, από κάποιο περιοδικό ευρείας κυκλοφορίας που φαντάστηκε αρχικά ότι εκπροσωπώ, μέχρι την πραγματική μου ιδιότητα, είναι όντως αρκετά σοβαρή, δε φαίνεται εντούτοις να τη θορυβεί στο ελάχιστο.
«Το άλλο Σάββατο, στις έντεκα, εδώ, τι λες;» με ρωτά δείχνοντάς μου το διπλανό καφέ και συμφωνώ, χαμογελώντας.
Έτσι άνοιξε η πόρτα στη ζωή της κ. Joan Power.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ

Της ζητώ να πάει πίσω στα παιδικά της χρόνια. Μου δίνει εικόνες ενός σπιτιού πεντακάθαρου, αρχοντικού, όπου όλα ήταν πάντα στη θέση τους, με διακοσμητικά μελετημένα, εναρμονισμένα μεταξύ τους και μία τάξη που ξεκινούσε από την καθορισμένη ώρα των γευμάτων μέχρι το ντύσιμο το δικό της και των τεσσάρων αγοριών.
«Η μητέρα μου συνήθιζε να λέει ότι ανεξάρτητα με ό,τι συμβαίνει γύρω σου, ποτέ δεν θα πρέπει να αμελείς την εμφάνισή σου. Ποτέ δεν θα βγαίνεις έξω ατημέλητη. Ακόμη και εκατόν χρόνων να γίνεις, μην το ξεχάσεις αυτό ποτέ». Πρόκειται, σκέφτομαι, για μια σύσταση που σίγουρα έπιασε τόπο.

«Μετά, δεν έχω κάνει ποτέ καταχρήσεις. Δεν έχω καπνίσει, δεν έχω πιει υπερβολικά. Υπήρχε ένα μέτρο στη ζωή μου και μια τακτική που διδάχτηκα απ’ τη μητέρα μου για υγιεινή διατροφή. Δεν τρώω ποτέ take aways. Αυτό είναι κάτι που έγινε αβίαστα, γιατί έτσι διδάχτηκα από νωρίς».

Η ΥΠΕΡΒΑΣΗ

Αν έκανε κάπου την υπέρβαση, θα πει χαμογελώντας, ήταν ότι ‘δεν έδινε ποτέ σημασία στα σχόλια των άλλων’. «Μένω σ’ ένα συγκρότημα διαμερισμάτων για άνω των πενήντα –εγώ βέβαια είμαι πολύ πιο πάνω απ’ αυτό– και όταν βγαίνω έξω ντυμένη, όπως με βλέπεις συχνά, εισπράττω σχόλια όπως «καλά πού πηγαίνεις στο Melbourne Cup;». Αδιαφορώ, όπως έκανα πάντα στη ζωή μου για τις απόψεις των άλλων.

Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι να τα έχω εγώ η ίδια καλά με τον εαυτό μου», θα πει ρίχνοντας μια διακριτική ματιά στην ώρα.
Είναι αυτή η αίσθηση του χρόνου που τρέχει που θα με κάνει να διακινδυνεύσω, χωρίς άλλη αναβολή, την ερώτηση «τι ρόλο έπαιξε ο έρωτας στη ζωή της», που σκέφτομαι ότι υπάρχει φόβος να τη θεωρήσει προσωπική και να την αγνοήσει. Θα διαψευστώ οικτρά.

ΤΟ ΑΛΦΑ ΚΑΙ ΤΟ ΩΜΕΓΑ

«Ο έρωτας ήταν το παν στη ζωή μου. Αυτό που μ’ έκανε να νοιώθω ζωντανή, να ονειρεύομαι, να μεθώ, να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Σχεδόν στο συμπλήρωμα ενός αιώνα ζωής και να νοιώθω τόσο νέα, σα να μην έχει περάσει ο χρόνος από πάνω μου. Σ’ όλη μου τη ζωή ήμουν ερωτευμένη με τον άντρα μου. Ήταν ναυτικός και κάθε φορά που γύριζε κοντά μου είχαμε ξανά και ξανά το μήνα του μέλιτος. Στην πραγματικότητα, όλη μου η ζωή ήταν ένας μήνας του μέλιτος.
Έτσι νοιώθω. Ο έρωτας είναι το πιο θείο, το πιο ευλογημένο αίσθημα για όποιον μπορεί να το κρατήσει ζωντανό. Στη δική μας περίπτωση, ίσως ήταν η απουσία, η δίψα που είχαμε ο ένας για τον άλλον και έπρεπε να περιμένουμε. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι δεν θα άλλαζα τίποτε στη ζωή μου αν ήταν να τη ζήσω απ’ την αρχή. Α! ίσως να μη παντρευόμουν ναυτικό. Μήπως όμως έτσι έχανα όλο αυτό που έζησα; Aυτή τη μαγεία της αναμονής, της πρώτης αγκαλιάς στο λιμάνι, το σφίξιμο του αποχωρισμού κάθε φορά, της πρώτης επιστολής από το πρώτο λιμάνι που έπιανε το καράβι, το πάθος της πρώτης βραδιάς, μετά από πολύμηνη απουσία; Δεν ξέρω».

ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Θα χρειαστεί να περάσουν λίγες στιγμές πριν έλθει από τον ονειρικό κόσμο που έχει ζήσει, στις ανθρώπινες αδυναμίες, στα πάθη που πάντα κρατούσε απόσταση ασφαλείας από αυτά: «Αν είμαι για ένα πράγμα περήφανη για τον εαυτό μου είναι ότι δεν έχω αισθανθεί ποτέ ζήλεια για τίποτε και για οποιονδήποτε. Το αντίθετο. Χαίρομαι με την ευτυχία των άλλων και συνεισφέρω σ’ αυτήν μ’ όποιον τρόπο μπορώ. Μ’ ενδιαφέρει η ψυχική μου ηρεμία και γνωρίζω πώς να τη διαφυλάξω. Βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι το αντίθετο. Η αισιοδοξία στη ζωή του ανθρώπου, όπως και η ελπίδα είναι τα τονωτικά που μας κρατάνε ζωντανούς. Τί ωφελεί να αγωνιούμε και να πασχίζουμε για πράγματα που δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε; Από την άλλη πλευρά, η ενεργητικότητα, η δραστηριοποίηση του ανθρώπου σε τομείς και πράγματα που τον αφορούν και τον ενδιαφέρουν είναι από μόνα τους πηγές ζωής».

Ο καφές έχει κρυώσει, ο κόσμος γύρω μας έχει αραιώσει, αλλά το φως που εκπέμπει η πολύτιμη συντροφιά της κυρίας απέναντί μου, στο κατώφλι του αιώνα, είναι το ίδιο λαμπερό. Την ευχαριστώ. Καλές Γιορτές Ιωάννα!