Οι μαρτυρίες θυμάτων κακοποίησης που ήταν υπό τη φροντίδα του φιλανθρωπικού οργανισμού «Στρατός Σωτηρίας» (Salvation Army) κατά τις δεκαετίες του 1950, 1960 και 1970, συγκλόνισαν προχθές όχι μόνο την Επιτροπή που διεξάγει τη Βασιλική Έρευνα για την Κακοποίηση Ανηλίκων αλλά και ολόκληρη την αυστραλιανή κοινή γνώμη.
Στα 70 του χρόνια σήμερα, ο Raymond Carlile, δεν μπορούσε να κρατήσει τα δάκρυά του την Τρίτη όταν άρχισε να εξιστορεί τι πέρασε αυτός και ο αδερφός του στα χέρια του Lawrence Wilson, υπαλλήλου του Στρατού Σωτηρίας, στο κέντρο φροντίδας ανηλίκων του φιλανθρωπικού οργανισμού, το επονομαζόμενο Riverview Training Farm, στην Πολιτεία του Queensland.
«Μας άφηναν νηστικούς, μας έδερναν, βίαζαν 6χρονα παιδιά, έβαζαν μικρά παιδιά να κάνουν σεξ με 17χρονα και όποιος το αρνιόταν κατέληγε σε ένα κλουβί για 9 μέρες, έβαζαν άλλα παιδιά να φάνε τον εμετό τους» ήταν μερικά απ’ αυτά που έζησαν όχι μόνο ο κ. Carlile, αλλά και άλλοι τρόφιμοι που κατέθεσαν την Τρίτη στην Βασιλική Έρευνα. Όλοι τους τρόφιμοι τεσσάρων κέντρων φροντίδας του Στρατού Σωτηρίας που βρίσκονταν στη Νέα Νότια Ουαλία και την Πολιτεία του Queensland.
Πρόκειται για τα κέντρα Alkira Salvation Army Home for Boys στην πόλη Indooroopilly του Queensland, την κατασκήνωση Riverview Training Farm στο Riverview του Queensland, το Bexley Boys’ Home στο Σίδνεϊ και το Gill Memorial Home στο Goulburn της Νέα Νότια Ουαλία. Τα κέντρα στα οποία βασανίστηκαν χιλιάδες εκατοντάδες παιδιά μπορεί να έκλεισαν αλλά οι εφιαλτικές μνήμες που πέντε υπάλληλοι των κέντρων, οι Lawrence Wilson, Russell Walker, Victor Bennett, John McIver και Donald Shultz, έσπειραν στις παιδικές μνήμες των θυμάτων δεν έσβησαν ποτέ.
Κάποια απ’ αυτά τα τότε αθώα παιδιά δεν ζουν πλέον, 13 απ’ αυτά, όμως, ζουν και άρχισαν την Τρίτη να εξιστορούν τον εφιάλτη που έζησαν στα χέρια των στυγερών βασανιστών τους.
Τις καταθέσεις των θυμάτων προλόγισε ο σύμβουλος της Βασιλικής Επιτροπής Simeon Beckett λέγοντας ότι όσα θα ακουστούν είναι πρωτάκουστα και ιδιαίτερα απεχθή και ότι στόχος της έρευνας είναι να διαπιστωθεί αν οι υπεύθυνοι του Στρατούς Σωτηρίας αντιμετώπισαν με σοβαρότητα τα παράπονα που έγιναν για τα τέσσερα αυτά κέντρα και έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για να μην επαναληφθούν.
Εκείνο, όμως, που οι μαρτυρίες των θυμάτων έφεραν στην επιφάνεια δεν ήταν μόνο το ότι όσα παιδιά έτυχε να βρεθούν στα τέσσερα ιδρύματα-κολαστήρια έζησαν τον χειρότερο εφιάλτη της ζωής τους, αλλά και το ότι όταν έκαναν παράπονα, που έκαναν μερικές φορές στους αρμοδίους, αυτοί τους κατέτασσαν στην κατηγορία των ταραχοποιών στοιχείων με αποτέλεσμα είτε να τους μαυρίζουν στο ξύλο είτε να τους κάνουν άλλα καψώνια.
Ο χειρότερος και ο πλέον κτηνώδης όλων αυτών των βασανιστών ήταν ο Lawrence Wilson, που «προσέφερε» τις υπηρεσίες του και στα τέσσερα παραπάνω κέντρα. Ο Wilson αποχώρησε από τον Στρατό Σωτηρίας το 1982 και το 1997 απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση, που είχαν καταγγείλει θύματά του. Ο Wilson πέθανε το 2008.
Και καθώς οι μαρτυρίες ξεσκέπαζαν την απύθμενη σαπίλα της ανθρώπινης φύσης κάποιων υπαλλήλων του Στρατού Σωτηρίας, ξεσκέπασαν και το γεγονός ότι ο φιλανθρωπικός οργανισμός έχει λάβει μέχρι σήμερα 150 καταγγελίες για τα ιδρύματα του στις πολιτείες του Queensland και της Νέας Νότιας Ουαλίας και κάποιες απ’ αυτές αφορούσαν περιπτώσεις σεξουαλικής ή άλλης μορφής κακοποίησης παιδιών από το 1936. Μάλιστα, αποκαλύφθηκε ότι μέχρι στιγμής ο Στρατός Σωτηρίας έχει πληρώσει για αποζημιώσεις σε θύματα, πάνω από $1,2 εκατ.
Ο δικηγόρος του φιλανθρωπικού οργανισμού ζήτησε συγνώμη από τα θύματα και η έρευνα συνεχίζεται.
