«Πράγμα που σαλεύει και το μουστερή γυρεύει».

ΕΝΑ θερμό καλημέρα σε όλους. Και όταν λέω «όλους», βεβαίως και δεν συμπεριλαμβάνω όσους δεν γουστάρω…

ΛΟΙΠΟΝ σήμερα (όπως πάντα) έχουμε «πράγμα που σαλεύει και το μουστερή γυρεύει».

ΣΤΟΧΟΣ μας, για άλλη μια φορά, είναι να μην ευχαριστήσουμε κανέναν και να γράψουμε όσες περισσότερες «κακίες» μπορούμε.

ΚΑΙ αυτό το κάνουμε, όχι γιατί έχουμε προηγούμενα με κανέναν, αλλά γιατί είναι απείρως ευκολότερο να τους δυσαρεστείς όλους, απ’ ό,τι είναι να τους ευχαριστείς. Για λόγους ευκολίας δηλαδή…

ΜΕΤΑΞΥ των άλλων θα ασχοληθούμε, επιπόλαια και χωρίς να εμβαθύνουμε (γιατί δεν χρειάζεται), με μια σειρά από θέματα που θα μας ταλαιπωρήσουν προσεχώς.

ΜΕΤΑΞΥ αυτών συμπεριλαμβάνεται το βιβλίο του Παναγιώτη Λιβεριάδη που μόλις κυκλοφόρησε, τα Απομνημονεύματα του… Μακρυγιάννη και με ένα ακόμα βιβλίο που βρίσκεται στο στάδιο της προετοιμασίας.

ΕΤΣΙ, για προθέρμανση, λέω «να κάνουμε ποδαρικό» γράφοντας δυο κουβέντες για το Προξενείο, τις προξενικές κατοικίες, τη νέα προξένισσα και τους φορείς μας.

ΚΑΙ ξεκινώ από τους «άρχοντες» των φορέων μας: παιδιά σας, παρακαλώ (πολύ), αφήστε ήσυχη την πρόξενο, να προσαρμοστεί, να προλάβει να τακτοποιηθεί, να βρει ένα πιο φτηνό σπιτάκι (που να «αρμόζει» στα οικονομικά του Έθνους), να γνωρίσει την πόλη και να συμμαζέψει το Προξενείο.

ΔΕΝ πρόλαβε να πατήσει το πόδι της στη Μελβούρνη και αρχίσατε με το καλημέρα τις μαζικές επισκέψεις στο Προξενείο, για να υποβάλλετε τα «σέβη σας» και (δήθεν) να τη γνωρίσετε, χωρίς να μπείτε στον κόπο να τη ρωτήσετε αν ήθελε και εκείνη να σας γνωρίσει.

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ να φωτογραφηθείτε μαζί της θα έχετε πολλές και εμείς εδώ είμαστε να τις δημοσιεύσουμε. Κάντε λίγο υπομονή…

ΣΥΝΕΠΩΣ, αφήστε τη την χριστιανή να ξεπεράσει το παροικιακό πολιτιστικό σοκ που υπέστη, να αντιληφθεί πού βρίσκεται, να φτιάξει το σπιτικό της και να βάλει μια τάξη στη ζωή της.

ΤΗΝ είδα (σε φωτογραφίες) στις εκδηλώσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και τη λυπήθηκα. Ήταν η μόνη γυναίκα στην «πρώτη γραμμή» στη δοξολογία που έγινε στη Μονή του Άξιον Εστί, ανάμεσα σε εννέα άνδρες!

ΚΑΙ σκεφτείτε ότι οι δοξολογίες, τα μνημόσυνα και οι εκδηλώσεις μνήμης για τις «απελευθερώσεις» μόλις αρχίζουν και θα συνεχιστούν ολόκληρο το χρόνο.

ΑΝ κοντά στις «απελευθερώσεις» και παρελάσεις, βάλουμε τα Φεστιβάλ του Κρασιού, του Ούζου, της Σαρδέλας, του Ταύρου, της Φασολάδας, της Φασκομηλιάς, τα υπόλοιπα πανηγύρια, τις εορτές των Αγίων, τις διάφορες εκδηλώσεις των Συλλόγων μας, τις… πολιτιστικές και σχολικές εκδηλώσεις, τις παρουσιάσεις λογοτεχνικών βιβλίων και λοιπά δεν θα της μένει χρόνος ούτε το παιδάκι της να βλέπει.

ΕΝΤΑΞΕΙ, η προηγούμενη πρόξενος (η ωραία Ελένη) ήταν πιο αεράτη, τής άρεσε να μιλάει πολύ (και για όλα!) και γούσταρε να εμφανίζεται (και να θαυμάζεται) από το… λαό της.

ΑΝΤΙΘΕΤΑ, η κυρία Σημαντηράκη (εμφανισιακά τουλάχιστον) δείχνει γυναίκα χαμηλών τόνων, και όπου χρειάστηκε να μιλήσει ήταν πολύ συγκεκριμένη (και προπαντός) σύντομη.

ΑΠΟ τα λίγα που είπε προχθές στο «Νέο Κόσμο», βγάζω το συμπέρασμα ότι θα προσπαθήσει να βελτιώσει την… παραγωγικότητα του (αποδεκατισμένου) Προξενείου, που οι περικοπές της κρίσης το έχουν τσακίσει.

ΔΕΝ θα σας κρύψω ότι χάρηκα ιδιαίτερα με την απόφασή να μην μείνει στο μικρό (και πανάκριβο «παλάτι», το οποίο χρησιμοποιούσε η κ. Λιανίδου για να κάνει εκδηλώσεις προκειμένου να βελτιώσει το… προφίλ της Ελλάδας!

ΤΟ σπίτι που θα ενοικιάσει θα βρίσκεται (όπως είπε η ίδια) κοντά στο Προξενείο και το ενοίκιό του «θα είναι προσαρμοσμένο στο πνεύμα της εποχής». Εννοούσε, βέβαια, της χρεοκοπημένης (και δανεικής) εποχής που διέρχεται η σπάταλη (πρασινογάλαζη) πατρίδα.

ΚΑΙ από τα… διοικητικά ας προχωρήσουμε στα λογοτεχνικά θέματα. Μεγάλο σε μέγεθος (σαν το Ευαγγέλιο) ήταν το τελευταίο βιβλίο του Παναγιώτη Λιβεριάδη με τίτλο «Το ίδρυμα Άγιος Ιωάννης στη Μελβούρνη», που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για μια ιστορική διαδρομή της (χάρτινης) αυτοκρατορίας του αρχιμανδρίτη Ιερόθεου Κουρτέση και τα μύρια όσα πέρασε το Ίδρυμα, μέχρι να περάσει (μέσω… Ιεροσολύμων) από τον φιλόδοξο αρχιμανδρίτη στην Αρχιεπισκοπή.

ΟΙ ιερείς και τα όσα… θαυματουργά έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της Κουρτεσιάδας, απασχολούν τον συγγραφέα ο οποίος και αφιερώνει το πόνημα του στον ήρωα του: τον αμφιλεγόμενο αρχιμανδρίτη Κουρτέση.

ΜΟΝΟ που έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο των 441 (μεγάλων) σελίδων απογοητεύτηκα (από το μέγεθός του) γι’ αυτό και το παρέδωσα αμέσως σε ένα συνεργάτη μου να το μελετήσει και να με ενημερώσει για τις… λεπτομέρειες.

ΠΡΟΛΑΒΑ όμως και έριξα μια (διαγώνια) ματιά στον πρόλογο που επιμελήθηκε ο καθηγητής Τάσος Τάμης και, απ’ όσο με αφορά, συμφωνώ απόλυτα μαζί του στη μικρή αναφορά που έκανε στα παροικιακά Μέσα Ενημέρωσης. Να τι γράφει:

«ΜΕΡΙΣΜΑ ευθύνης για το ανατρεπτικό αποτέλεσμα έχει και ο ελληνόγλωσσος Τύπος, οι δημοσιογράφοι της περιόδου εκείνης, οι οποίοι απέδειξαν ότι δεν είχαν εναργή γνώση των τεκταινομένων, αλλά προσπαθούσαν με περίεργες ερμηνείες τους να «στήσουν σκηνικά» τα οποία προκαλούσαν και διέγειραν συναισθήματα στη λεγόμενη «παροικία» των 500-1000 οργανωμένων συμπατριωτών μας που ηλέκτριζαν τους αναγνώστες, αλλά δεν υπηρετούσαν το διαχρονικό συμφέρον της ευρύτερης Ομογένειας».

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ και σε ό,τι με αφορά, δέχομαι πέρα για πέρα το κατηγορητήριο του Τάσου και με το χέρι στην καρδιά, δηλώνω ένοχος σε όλες τις κατηγορίες και αναλαμβάνω, όχι μόνο μέρισμα, αλλά, όλες τις ευθύνες του σιναφιού μας. Τελεία και παύλα.

ΚΑΙ από την Κουρτεσιάδα -που έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί αντιδράσεις-, θα περάσω στην Μακρυγιαννιάδα, που θα προσπαθήσει από βδομάδα να εκλαϊκεύσει, στο «Νέο Κόσμο» της Πέμπτης, ο Κυριάκος Αμανατίδης.

ΠΡΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ προχθές ο Κυριάκος το νέο πατριωτικό σήριαλ, που στόχο έχει να γυαλίσει την οξειδωμένη εθνική μας συνείδηση, συγκρίνει (τηρουμένων των αναλογιών, όπως γράφει) την «βαυαροκρατία» της εποχής του Μακρυγιάννη με τη σημερινή τρόικα των δανειστών μας!

ΟΙ μεν Βαυαροί και ο Όθωνας στηρίζονταν στις στρατιωτικές δυνάμεις που είχαν φέρει μαζί τους για να στηρίξουν την πολιτική τους και να μεταρρυθμίσουν τις… στρούγκες της εποχής ή δε τροϊκανοί έχουν το Μνημόνιο για να μεταρρυθμίσουν το (ανύπαρκτο) ελληνικό Δημόσιο και την κλεφταρματολίτικη κουλτούρα του 1821 που ακόμα ζει και βασιλεύει και μάλιστα χωρίς βασιλιά.

ΜΕ τη σημερινή ορολογία θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για «γερμανοκρατία», γράφει ο Κυριάκος, για να προσθέσει: «Πόσο λίγο άλλαξαν τα πράγματα μετά από δύο περίπου αιώνες».

ΚΑΙ για να μην αφήσει κανένα ερωτηματικό για το τι ακριβώς εννοεί, τονίζει: «Ελπίζω πως διαβάζοντας τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, πολλοί συμπατριώτες μας στην Ελλάδα θα κάνουν τις συγκρίσεις των δύο αυτών περιόδων και βλέποντας τις ομοιότητές τους καθώς και τα δεινά που συσσώρευσαν στη χώρα θα συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα σύστασης ενός κοινού μετώπου για να μην επαναληφθούν τα σφάλματα του παρελθόντος».

ΤΑ «σφάλματα του παρελθόντος», φίλε Κυριάκο, θα διαιωνίζονται μέχρι να απαλλαγούμε από το (αιώνιο) σύνδρομο του θύματος που μας διακατέχει.

ΤΟ δρόμο μας θα τον βρούμε όταν θα αντιληφθούμε ότι εμείς (και ουδείς άλλος!) ευθύνεται για τους παλαιότερους εξευτελισμούς μας καθώς και το σημερινό διεθνή μας διασυρμό.

ΜΕ το να τα φορτώνουμε όλα στους ισχυρούς, που δήθεν μας κυνηγούν γιατί ζηλεύουν τον παρελθόν μας και τους προγόνους μας το μόνο που πετυχαίνουμε είναι να βοηθούμε να έρχονται στην επιφάνεια ηγέτες σαν τον «ψεκασμένο» (τον Καμένο), τον Βύρωνα Πολύδωρα και τον Μιχαλολιάκο, που ψάχνουν πάντα «ξένους» εχθρούς που μας κυνηγούν γιατί έχουμε… ωραία μάτια.

Η τότε «γερμανοκρατία» με τη σημερινή ουδεμία σχέση έχουν, όσες αναλογίες και αν τηρηθούν.

ΓΙΑΤΙ με αυτά που γράφεις βγαίνει το (εθνικό) συμπέρασμα ότι το Μνημόνιο (και οι Γερμανοί) έφεραν την κρίση και όχι η κρίση το Μνημόνιο.

ΟΙ Γερμανοί δεν μας έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο προκειμένου να μας αναγκάσουν (τότε και τώρα) να δανειζόμαστε. Εμείς τα παίρναμε και τα κάναμε καγιέν και γαρδένιες.

ΤΕΛΟΣ, αν θέλουμε μπορεί ανά πάσα στιγμή να τους πούμε να μας αδειάσουν τη γωνιά και να κρατήσουν τα λεφτά τους.

ΔΕΝ μπορούμε, όμως, από τη μια, να τους ζητάμε (σαν ζητιάνοι) δανεικά και, από πάνω, να το παίζουμε τζάμπα μάγκες και να μιλάμε για «γερμανοκρατία».

ΕΛΕΟΣ πια… Φτάνουν οι εθνικιστικές καραμέλες. Καιρός να απαλλαγούμε από το σύνδρομο του αιώνιου θύματος και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όπως κάνουν και οι Γερμανοί.

ΕΠΕΙΔΗ δεν μου έμεινε χώρος για το υπό έκδοση βιβλίο που θα φέρει τα πάνω κάτω στην παροικία μας, θα μιλήσουμε την επόμενη βδομάδα. Γεια χαρά