Ο Νίκος Βουρνάζος είναι μια (εντελώς) διαφορετική περίπτωση ανθρώπου.
ΕΙΝΑΙ συγκροτημένος, διορατικός, τολμηρός, επίμονος, ολιγαρκής και αυστηρός με τον εαυτό του και τους άλλους.
ΠΑΝΩ απ’ όλα, όμως, είναι ένας δημιουργικός (και απλός) άνθρωπος που ξέρει ποιος είναι και ποτέ δεν ξέχασε από πού ξεκίνησε.
ΣΕ μια εποχή που οι λέξεις έχουν χάσει πια το νόημά τους, θα τολμήσω (χωρίς δισταγμό) να πω ότι πρόκειται για μια αυθεντική (και σπάνια) περίπτωση ανθρώπου.
ΝΑΙ, σπάνια και πέστε μου εσείς, πόσους άλλους γνωρίζετε σαν το Νίκο Βουρνάζο;
ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ δύο μόλις χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, έφηβος πολέμησε στις τάξεις του ΕΛΑΣ τους Γερμανούς κατακτητές και αφού μεγάλωσε τα αδέλφια του επέστρεψε στο σχολείο…
ΤΟ γυμνάσιο το τελείωσε σε ηλικία 27 ετών και το πτυχίο του από το Πανεπιστήμιο το πήρε όταν «πάτησε» τα… 78!
ΑΝ χαρακτηρίζει κάτι τη ζωή του, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα έλεγα ότι αυτό είναι η ακόρεστη δίψα του για μάθηση.
ΕΧΟΝΤΑΣ από πολύ μικρή ηλικία αντιληφθεί τη δύναμη των γνώσεων, όταν τελείωσε το γυμνάσιο (τα δύσκολα χρόνια του 1951) έδωσε και πέτυχε στην τότε Πάντειο Σχολή Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών.
ΗΤΑΝ το μεγάλο του όνειρο να τελειώσει και το Πανεπιστήμιο. Ένα όνειρο που έμεινε ζωντανό για μισό αιώνα μέχρι να πραγματοποιηθεί στην Αυστραλία το 2002!
ΣΕ μια ηλικία, που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων αποσύρεται ουσιαστικά από κάθε δραστηριότητα, ο Νίκος άρχιζε τον πιο δημιουργικό κύκλο της ζωής του.
ΤΕΛΕΙΩΣΕ το Πανεπιστήμιο και άρχισε να γράφει βιβλία, σε μια ηλικία που όλοι οι συνομήλικοί του έχουν ξεμπερδέψει με ό,τι είχαν να κάνουν στη ζωή τους και απλώς… γερνούν.
ΕΙΠΑΜΕ, όμως, ότι ο Νίκος δεν είναι σαν τους όλους τους ανθρώπους. Συνεχίζει να βάζει για τον εαυτό του τον πήχη ψηλά, να ενδιαφέρεται για τα κοινά και, προπαντός, να επεκτείνει τις γνώσεις του. Να μαθαίνει…
ΔΕΝ ξέρω αν αυτό είναι το «μυστικό του», που τον κρατά στα ενενήντα του ακμαίο, είναι όμως η κινητήρια δύναμη της ζωής του.
ΚΑΙ αυτό το ξέρω πολύ καλά, μιας και μου έχει δοθεί επανειλημμένα η ευκαιρία να το διαπιστώσω στα 40 χρόνια που τον γνωρίζω.
ΤΟΝ γνώρισα το 1973 σε ένα μπάρμπεκιου που κάναμε την εποχή εκείνη για να ενισχύσουμε οικονομικά την Ανανεωτική Αριστερά στην πατρίδα και το Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας.
ΣΤΟΝ έρανο που κάναμε ο Νίκος έδωσε όσα σχεδόν δώσαμε όλοι οι άλλοι μαζί. Τεράστιο ποσό για την εποχή εκείνη.
ΕΚΕΙ πληροφορήθηκα ότι ήταν «πλούσιος». Ήταν ο πρώτος «πλούσιος» αριστερός που γνώριζα στη ζωή μου.
ΚΑΤΙ, βέβαια, που δεν ήταν διακριτό στη συμπεριφορά του, αφού ο ίδιος φρόντιζε επιμελώς να μη δείχνει μιας και σε άλλο «πλούτο» πίστευε.
ΜΠΟΡΩ να σας διαβεβαιώσω ότι τα χρήματα και τα υλικά αγαθά δεν τον συγκίνησαν ποτέ.
ΕΙΝΑΙ ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζω, ο οποίος σταμάτησε να δουλεύει (για να κάνει λεφτά) σε ηλικία 45 χρόνων!
ΚΑΙ σταμάτησε όταν κατάλαβε ότι αυτά που απέκτησε τον έφταναν για να ζήσει και να κάνει αυτά που είχε κατά νου να κάνει και που καμιά σχέση με τα χρήματα δεν είχαν.
ΝΑΙ, σταμάτησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες στον οικοδομικό τομέα από το… 1970, όταν άλλοι επιχειρηματίες της ηλικίας του έβαζαν πλώρη για περισσότερα λεφτά.
ΤΑ λεφτά για τον Νίκο δεν ήταν ο σκοπός αλλά το μέσο. Και αυτό το απέδειξε στη συνέχεια προσφέροντας εθελοντική εργασία σε διάφορους Οργανισμούς της παροικίας μας και μορφώνοντας ακόμα περισσότερο τον εαυτό του.
ΑΝ και έκανε πολλά (για την εποχή εκείνη) λεφτά, ουδεμία σχέση είχε με τους νεόπλουτους της παροικίας μας.
ΤΑ χρόνια που άλλοι πλούσιοι συμπάροικοι φρόντιζαν σε κάθε ευκαιρία να τα επιδεικνύουν χτίζοντας πύργους και σπιταρόνες 1000 τετραγωνικών μέτρων (με πισίνες) και αγοράζοντας πανάκριβα (και φανταχτερά) αυτοκίνητα, ο Νίκος αφιέρωνε το χρόνο του στους παροικιακούς Οργανισμούς και στο διάβασμα, τη μεγάλη αγάπη της ζωής του.
Ο Βουρνάζος δεν κυνήγησε ποτέ ότι «γυάλιζε», όχι μόνο γιατί ήξερε ποιος ήταν και δεν το είχε ανάγκη, αλλά γιατί είχε (νωρίς) καταλάβει ότι άλλο είναι το «μονοπάτι» της κοινωνικής καταξίωσης.
ΚΑΙ το «μονοπάτι» που επέλεξε ο Νίκος να ακολουθήσει περνούσε μέσα από την ανιδιοτελή προσφορά και όχι από την ματαιόδοξη και επιδεικτική νεοπλουτίστικη «γυαλάδα».
ΑΠΟ τότε που τον γνώριζα μένει στο ίδιο σπίτι, έχει τους ίδιους φίλους και συνεχίζει να ζει λιτά και μετρημένα.
Η γενναιόδωρη προσφορά του ενάμιση εκατομμυρίων δολαρίων στη «Φροντίδα» για να δημιουργηθεί η πτέρυγα νοσηλείας ατόμων που πάσχουν από σκλήρυνση κατά πλάκας (θα έλεγα) ότι δεν με εξέπληξε.
ΚΑΙ δεν με εξέπληξε (όπως πολλούς άλλους) γιατί φέρει την υπογραφή του χαρακτήρα του. Του τρόπου ζωής του…
ΠΑΝΤΑ θεωρούσα τον Νίκο υποψήφιο για κάτι τέτοιο. Δεν περίμενα, όμως, το μέγεθος της προσφοράς και της γενναιοδωρίας του.
ΑΥΤΟ ξεπέρασε και εμένα, που όπως ισχυρίζεται και ο ίδιος, κατάλαβα από την αρχή της γνωριμίας μας ποιος ήταν ο Νίκος.
ΘΥΜΑΜΑΙ τις ατελείωτες συζητήσει «για πολλά και διάφορα» που κάναμε με τον Νίκο όταν πηγαίναμε για ψάρεμα στο Rye πριν καμιά 35αριά χρόνια.
ΕΝΑ βράδυ αποφασίσαμε να μη βγούμε στο πέλαγος για σνάπες, αλλά να πάρουμε τα «εργαλεία» και να πάμε τα μεσάνυχτα να πιάσουμε καβούρια στην προβλήτα του Rye.
ΤΟ ψάρεμα πήγε καλά και τα καβούρια ήταν περισσότερα απ’ όσα περιμέναμε να πιάσουμε.
ΚΡΑΤΗΣΑΜΕ κάτι λίγα για να φάμε (και να δώσουμε στο Θανάση Νάκα, που είχε τότε σπίτι στο Rye δίπλα στου Νίκου) και τα υπόλοιπα τα πετάξαμε πάλι στη θάλασσα «για να βρουν και οι άλλοι», όπως χαρακτηριστικά είπε ο Νικόλας.
ΑΥΤΟΣ είναι ο Νίκος, ολιγαρκής, συνετός και αυστηρός σε όλα όσα κάνει στη ζωή του. Πάντα λαμβάνει υπόψη του και τους «άλλους».
ΠΟΛΥ καλά γνωριστήκαμε μετά από το 1976, όταν εγώ μπήκα για πρώτη φορά στο Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, ενώ ο Νίκος ήταν στο Συμβούλιο από το 1974.
ΠΑΡΑ την επιμονή του αειμνήστου Χρίστου Μουρίκη να μπω στο Συμβούλιο, ο Βουρνάζος ήταν αυτός που τελικά με έπεισε να δεχθώ.
ΓΙΑ δύο ολόκληρες βδομάδες ο Νίκος ερχόταν σχεδόν κάθε βράδυ στο σπίτι μου (είμαστε γείτονες τα χρόνια εκείνα) να συζητήσουμε για την Κοινότητα τις εκλογές και «τι θα κάναμε» αν τις κερδίζαμε.
ΣΤΟ Συμβούλιο της Κοινότητας ο Βουρνάζος προσέφερε το χρόνο του, τις επιχειρηματικές (και εργολαβικές του) γνώσεις, τον ενθουσιασμό του και τις ιδέες του για το πώς μπορεί η Κοινότητα να ξεπεράσει τα οικονομικά προβλήματα που είχε και να περάσει στο δρόμο της δημιουργίας.
ΗΤΑΝ ο πρώτος (απ’ ό,τι γνωρίζω) που μίλησε για την αξιοποίηση της περιουσίας της και «έθεσε επί τάπητος» την ιδέα να χτίσει η Κοινότητα Πολιτιστικό Κέντρο.
ΣΤΟ Λεύκωμα μάλιστα για τον εορτασμό των 80 χρόνων από την ίδρυση του πρώτου παροικιακού μας Οργανισμού (που επιμελήθηκε μαζί με τον Μουρίκη το 1977) έγραψε και ένα άρθρο για την ανάγκη να χτίσει η Κοινότητα Πολιτιστικό Κέντρο για όλη την παροικία.
ΕΚΕΙΝΟ το Συμβούλιο, όπως και τα επόμενα, δεν κατάφεραν να κάνουν το όραμα του Νίκου (και αρκετών άλλων) πραγματικότητα, λόγω της αιώνιας φαγωμάρας και των συχνών ενδοκοινοτικών συγκρούσεων και δικαστικών αντιπαραθέσεων.
ΠΕΡΑΣΑΝ από τότε σχεδόν 40 χρόνια μέχρι να αποκτήσει η Κοινότητα ένα Διοικητικό Συμβούλιο (που δεν έγινε δύο κομμάτια αμέσως μετά την εκλογή του) και κάνει, επιτέλους, το όραμα πραγματικότητα.
ΣΥΝΤΟΜΑ, απ’ ό,τι πληροφορούμαι η Κοινότητα θα απευθυνθεί στους έχοντες της παροικίας και θα ζητήσει την οικονομική τους βοήθεια, ώστε να μειωθεί περαιτέρω το ποσόν που θα χρωστά στην τράπεζα.
ΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ την αγάπη που τρέφει ο Νίκος Βουρνάζος για την Κοινότητα, ελπίζω ότι θα συμβάλει (έστω συμβολικά) στην προσπάθεια, όπως ελπίζω να υπάρξουν και άλλοι συμπάροικοι που θα ακολουθήσουν το λαμπρό του παράδειγμα. Γεια χαρά.
