Από τους πιο γνωστούς ηθοποιούς που έχει αναδείξει η Ομογένεια της Αυστραλίας είναι ο Γιώργος Καπινιάρης. Τον γνωρίσαμε οι περισσότεροι σαν «Memo» στην προ εικοσαετίας τηλεοπτική σειρά «Acropolis Now». Έκτοτε μας έχει χαρίσει άφθονο γέλιο με τις παραστάσεις του. Έχει καθιερωθεί ως κωμικός, όμως τον ταλέντο του έχει φανεί και σε άλλους απαιτητικούς ρόλους. Φέτος παρουσιάζει τις παραστάσεις του που τιτλοφορούνται: «Zorba the Freak – Ζορμπάς …το φρικιό». Η συνέντευξη που ακολουθεί, παραχωρήθηκε με την ευκαιρία της συμμετοχής του στο 32ο Ελληνικό Φεστιβάλ του Σίδνεϊ που διοργανώνει η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα της ΝΝΟ. Ο ομογενής ηθοποιός μιλά για τα παιδικά του χρόνια, για την μεταναστευτική καταγωγή του και πώς αυτή επηρέασε την ανέλιξή του ως ηθοποιού, και δίνει μια απλή συμβουλή σε όσους φιλοδοξούν να διακριθούν στην τέχνη της Υποκριτικής.

– Αρχικά να μας πεις πώς καταφέρνεις να κάνεις τον Ζορμπά …φρικιό. Τι περιλαμβάνει αυτή η τελευταία σου παράσταση;
– Είναι ένα έργο για το πώς μεγαλώνουν οι Έλληνες σε αυτή τη χώρα. Αρχίζουμε από την παιδική ηλικία, μετά περνάμε στην ενηλικίωση, ύστερα όταν ένας γίνεται γονέας… Όλα αυτά είναι σε μια παράσταση, που έχει να κάνει και με τις δικές μου εμπειρίες και γενικά πώς βλέπω εγώ τη ζωή και πιθανόν να έχουν τις ίδιες απόψεις με εμένα και άλλοι Ελληνοαυστραλοί.

– Στο έργο μιλάς για την εμπειρία να είσαι ελληνικής καταγωγής και να μεγαλώνεις στην Αυστραλία. Το κάνεις αυτό με χιούμορ και προσφέρεις γέλιο στους θεατές. Πώς καταφέρνεις να το πετυχαίνεις αυτό, ιδιαίτερα για εκείνες τις εμπειρίες που ίσως να μην ήταν ευχάριστες.
– Αυτές οι ιστορίες έχουν και τις καλύτερες αντιδράσεις… Οι τραυματικές εμπειρίες είναι πάντα οι πιο διασκεδαστικές για το κοινό. Είναι σαν θεραπεία για αυτούς. «Α, ώστε δεν συνέβαιναν μόνο σε μένα αυτά!» λένε … Ο κωμικός Μπίλι Κρίσταλ (Billy Crystal) είπε κάποτε: «η κωμωδία βγαίνει από την τραγωδία», κι αυτό είναι αλήθεια.

– Στο επάγγελμά σου, η μεταναστευτική καταγωγή, είναι στιγμές που μπορεί να είναι πλεονέκτημα και άλλες στιγμές μειονέκτημα;
– Η ελληνική καταγωγή σίγουρα υπήρξε για μένα μειονέκτημα στην Αυστραλία στη σταδιοδρομία μου ως ηθοποιός. Ως νέος στη δουλειά αυτή είχα αμέσως του στίγμα του ανθρώπου με μεταναστευτική καταγωγή. Ακόμα και τώρα υπάρχουν ρόλοι που δεν μου δίνονται λόγω του πώς ακούγεται η φωνή μου, του τρόπου που φαίνομαι ή ακόμα και της εθνικής μου προέλευσης. Γι’ αυτό κι εγώ κάνω την παραγωγή στις περισσότερες από τις παραστάσεις μου. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς συναδέλφους μου που κάνουν αυτό που κάνω κι εγώ. Ευτυχώς, βρεθήκαμε να εργαζόμαστε στην εποχή του «εθνοτικού χιούμορ» ή αλλιώς wog χιούμορ, όπως λέγεται, το οποίο είχε και έχει πέραση στο κοινό, γι’ αυτό και επιμένουμε σε αυτό το είδος για 30 χρόνια τώρα. Είμαστε οι Ελληνοαυστραλοί, Ιταλο-Αυστραλοί, Ινδο-Αυστραλοί, Λιβανεζο-Αυστραλοί, Αυστραλοί ασιατικής καταγωγής και γενικά όλοι οι «Έθνικ-Αυστραλοί» που έχουν άμεση σχέση με αυτό που παρουσιάζουμε από την σκηνή.

– Σε ανησυχεί μήπως ο κόσμος σε ταυτίζει με έναν «έθνικ κωμικό», και έτσι δεν αναγνωρίζεται στο βαθμό που θα έπρεπε το ταλέντο σου ως ηθοποιός;
– Ήταν μια ανησυχία που είχα, όταν ξεκίνησα. Τώρα έχω συμβιβαστεί με αυτή την πραγματικότητα. Επιπλέον, τώρα είμαι μεγαλύτερος, όχι πια τόσο …  όμορφος, κι έτσι είναι αρκετοί ρόλοι που εκ των πραγμάτων δεν μπορώ πια να υποδυθώ. Πάντως, εξακολουθώ να θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό για τα όσα κατόρθωσα σε αυτόν τον κλάδο. Το βλέπω σαν ένα συνδυασμό ταλέντου, σκληρής δουλειάς και βεβαίως λίγης τύχης. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το 90% όλων των ηθοποιών (όχι μόνο των ελληνικής καταγωγής) είναι άνεργοι σ’ αυτή τη χώρα.

– Πώς αντιδρούν εκείνοι οι ακροατές/θεατές σου που δεν ανήκουν σε μεταναστευτικές κοινότητες. Τα καταλαβαίνουν τα αστεία σου; Πώς νιώθουν και πώς αντιδρούν όταν σατιρίζεις την Αυστραλία;
– Το να είσαι Αυστραλός σημαίνει να αστειεύεσαι με τον εαυτό σου. Οι Αυστραλοί (Aussies) δεν έχουν πρόβλημα με τις δικές μου κωμωδίες. Πρόσφατα, ήμουνα σε μία επταήμερη «Rock & Roll» κρουαζιέρα, με οκτώ παραστάσεις για 2.500 Αγγλο-Αυστραλούς, άνω των 50 ετών. Ένιωθα κάπως άβολα. Όμως ξετρελάθηκαν μαζί μου. Οι Έλληνες στην Ελλάδα είναι λίγο διαφορετικοί. Δεν νομίζω ότι γελούν με τον εαυτό τους τόσο εύκολα.

– Μίλησέ μας για τους γονείς σου, πού γεννήθηκες και μεγάλωσες και πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια;
– Οι γονείς μου συναντήθηκαν στο «ΠΑΤΡΙΣ» το 1960 ταξιδεύοντας από την Ελλάδα προς την Αυστραλία. Η μητέρα μου ήταν από την Κατερίνη και ο πατέρας μου από την Καλαμάτα. Παντρεύτηκαν στη Μελβούρνη και έμειναν στο Richmond. Εγώ γεννήθηκα το 1962 στο Queen Victoria Hospital, το οποίο βρίσκονταν στην «ελληνική οδό» στο κέντρο της Μελβούρνης Lonsdale Street. Το 1975 μετακομίσαμε στο East Doncaster. Κι εκεί που αρχικά ήμασταν η μόνη ελληνική οικογένεια στην οδό, σταδιακά τα ανατολικά προάστια γέμισαν με Έλληνες μέχρι και την δεκαετία του ’80.

– Πώς αποφάσισες να γίνει ηθοποιός; Τι ήταν αυτό που σε παρακίνησε;
– Ήμουν πάντα καλός στα θεατρικά μαθήματα στο σχολείο. Είχα την έφεση να ανεβαίνω στη σκηνή και να υποδύομαι. Ονειρευόμουνα να γίνω ποδοσφαιριστής ή αρχιτέκτονας, αλλά είχα το φυσικό ταλέντο να τραγουδάω, να χορεύω, και να παίζω ρόλους… Μετά το Γυμνάσιο με δέχθηκαν στην σχολή Rusden (σήμερα ονομάζεται Deakin University) για να παρακολουθήσω μαθήματα θεάτρου, χορού και μέσων ενημέρωσης. Κι έτσι, από εκεί άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της σταδιοδρομίας μου. Εκεί, επίσης, γνώρισα αρκετούς συναδέλφους μου, μεταξύ των οποίων, ο Simon Palomares και ο Νίκος Γιαννόπουλος.

– Ποιους ηθοποιούς και άλλους καλλιτέχνες θαύμαζες και ήθελες να τους μοιάσεις;
– Μερικοί από εκείνους που θαύμαζα μεγαλώνοντας ήταν οι Jerry Lewis, Lou Costello, Bob Hope, Danny Kaye, Elvis, The Beatles, KISS, ABBA, Robin Williams, Harpo Marx, The Sky hooks, The Sweet, Eddie Murphy, Bill Cosby, Richard Prior, Bill Murray, John Travolta, Graham Kennedy αλλά και οι Έλληνες Κώστας Βουτσάς και Αλίκη Βουγιουκλάκη.

– Είναι κάποιοι άλλοι στόχοι στη σταδιοδρομία σου που θα ήθελες να πετύχεις;
– Θα ήθελα όσο προχωρά η σταδιοδρομία μου να σκηνοθετήσω. Επίσης, θα ήθελα να παίξω πρωταγωνιστικό ρόλο σε ταινία μεγάλου μήκους, ενώ δεν θα ‘λεγα όχι και σε εμφανίσεις στα τηλεοπτικά προγράμματα «Dancing With the Stars» και ‘Play School’.

– Τέλος, ποιες είναι οι συμβουλές σου στους νέους ανθρώπους, ιδιαίτερα εκείνους που προέρχονται από μεταναστευτικές παροικίες, και φιλοδοξούν να γίνουν ηθοποιοί;
– Μην το κάνετε για τη δόξα … Κάντε το για την υποκριτική!