Συνηθίζω να επανέρχομαι στους ποιητές που μιλάνε μέσα μου. Το βλέμμα δεν είναι φευγαλέο -δεν μπορεί να είναι φευγαλέο- δεν μ’ αφήνουν εκείνοι να φύγω. Με κρατάνε δεμένη με όμορφους στίχους. Ναι, λοιπόν! Το βλέμμα μου διαρκεί και ανθίζει σαν λουλούδι μέσα στην έρημο των καιρών. Είναι η δεύτερη φορά λοιπόν που γράφω για τον Γιάννη Στίγκα. Τώρα με απασχολεί ο δρόμος του μέχρι το περίπτερο. Καταθέτει ποίηση με παλμό, δύναμη και σταθερότητα, που σου δίνει την αίσθηση πως δεν έχει πάνω της τίποτα περιττό ή το ψεύτικο. Έχει στοχαστεί ο δημιουργός και σου σερβίρει τις αλήθειες με τρόπο τόσο ιδιαίτερο που, με δεξιοτεχνία, σε περνάει απέναντι, στην άλλη όχθη της σκέψης. Όπως και στο Ισόπαλο τραύμα, έτσι κι εδώ -λιγότερο-, συνδιαλέγεται με άλλους ποιητές που αγαπά και έχει δεχτεί επιρροές, όπως από τον Μαγιακόφσκι, τον Έζρα Πάουντ και τον Λόρδο Βύρωνα. Είναι το δικό του ύφος αναγνωρίσιμο, έχει χαράξει το δρόμο του ο Στίγκας πια.
Και τολμώ να πω πως εδώ είναι η ποίησή του που μας βάζει τη θηλιά στο λαιμό (μιλώ γι’ αυτόν παραποιώντας ένα στίχο του). Και καλά μας κάνει και μας τη βάζει, εμάς που το φως το ξεφτιλίσαμε, αφού το καταντήσαμε την τέλεια -για το τίποτε- κρυψώνα, όπως μας καταλογίζει. Έτσι ακριβώς πρέπει να κάνει η αληθινή ποίηση, να βάζει τη θηλιά στο λαιμό, να ξαφνιάζει, να ανατρέπει. Ειρωνικός, εύστοχος, γενναίος, υπερασπιστής του γνήσιου, καταγγέλλων την ασχήμια. Aλλού τραγικωμικός και σπινθηροβόλος συνοψίζει εύγλωττα την τραγωδία του τόπου του.Σκάβοντας βαθιά και επισημαίνοντας μεγάλες αλήθειες, σε παίρνει μαζί του στη μεγάλη ειρωνεία της ρωγμής. Νοήματα παιχνιδίζουν, καθώς μια άλλη σκέψη πάνω στα πράγματα σε προκαλεί να την κοινωνήσεις, μια σκέψη ρηξικέλευθη, γεμάτη ρυθμό και πείσμα, καίρια, ουσιαστική, επίκαιρη! Αν και ανάμεσα σε συμπληγάδες, ο Στίγκας τολμάει να αντιτίθεται και στο ίδιο το χάος και, όχι μόνο να μην πτοείται από αυτό, αλλά να το αναδιαρθρώνει και να το βάζει σε τάξη.
Χωρίς ανούσιες και άσκοπες συναισθηματικές εξάρσεις, μεγαλοστομίες και βερμπαλισμούς, μας προσφέρει μια νέα, αυθεντική οπτική για τον κόσμο μας, έναν τρόπο να βολέψουμε ή να ξεβολέψουμε αξιοπρεπώς λέξεις και συναισθήματα, έναν τρόπο να υπάρξουμε. Mια φωτεινή ποίηση σε σκοτεινούς και δύσβατους καιρούς. Μια ιδιάζουσα, βαθιά φωνή, κοντά στον άνθρωπο, που θέλω να πιστεύω πως θα αντέξει στο χρόνο!»Ο Γιάννης Στίγκας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Σπούδασε Ιατρική. Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν “Η αλητεία του αίματος” (2004). Ακολούθησαν οι “Η όραση θ’ αρχίσει ξανά” (2006, Κέδρος) και “Ισόπαλο τραύμα” (2009, Κέδρος). Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, βουλγάρικα και σέρβικα.
*Εκδόσεις Μικρή Άρκτος, Γρηγορίου Κυδωνιών 21, Υμηττός 172 37, Αθήνα
Δείτε την ιστοσελίδα τους στο http://www.mikri-arktos.gr
