Σαράντα χρόνια μετά την ανατροπή της πρώτης χούντας του Παπαδόπουλου (1973) και σαράντα έξι από την επιβολή της στρατιωτικο-φασιστικής δικτατορίας (21ης Απριλίου 1967) οι νεοφασιστικές επιδόσεις της Χρυσής Αυγής θέτουν κάποιες νέες πτυχές σε όσους ασχολούνται με την περίοδο.
Το γενικό ερώτημα είναι ποιες είναι οι σχέσεις του ακροδεξιού τερατομορφώματος με τη δικτατορία του 1967-1974. Τόσο στην ιδεολογία, όσο και στις πρακτικές.
Σε ένα πρώτο και διακηρυκτικό επίπεδο η Χρυσή Αυγή δεν ταυτίζεται απολύτως με τη χούντα. Η Ελλάδα – στρατόπεδο, με τους χιλιάδες φυλακισμένους, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, τις διώξεις δεν υπάρχει! Όλα αυτά είναι ψεύδη και προπαγάνδα! Έτσι, αποχρωματισμένη από τη βία και τα βασανιστήρια, αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους «σημερινούς αγώνες» του… έθνους και της φυλής.
Όπως τοποθετεί το ζήτημα ο αρχηγός Ν. Μιχαλολιάκος στο κατ’ εξοχήν πόνημά του («Για μια Μεγάλη Ελλάδα…»), το όνομα του δικτάτορα «ασκούσε μια γοητεία σε ένα τμήμα του ελληνικού λαού, αλλά από το σημείο αυτό, μέχρι η συμπάθεια να γίνει πολιτική επιλογή και ψήφος, υπάρχει μεγάλη απόσταση». Αυτό το κενό ανέλαβε να γεφυρώσει.
Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να περιγραφούν τα «υλικά» της γέφυρας. Από τα «εθνικόφρονα» κείμενα της χούντας μέχρι τα σημερινά «ιδεολογικά» πονήματα της Χρυσής Αυγής. Οι ταυτίσεις επί της ουσίας, αν εξαιρεθούν οι αλλαγές στις ορολογίες, είναι εντυπωσιακές. Προβάλλει αβίαστα από τις συγκρίσεις ότι η Χρυσή Αυγή είναι η καθυστερημένη (και εκτρωματική) επιβίωση της χουντο-φασιστικής ιδεολογίας στις συνθήκες της καθολικής κρίσης στη μνημονιακή Ελλάδα. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
Υπάρχουν, όμως, στιγμές που οι «αποστάσεις» που κρατά από τη χούντα εκμηδενίζονται. Τότε η χουντική περίοδος γοητεύει και οι πρωτεργάτες της αναγορεύονται σε παραδείγματα για μίμηση στους χρυσαυγίτες «αγωνιστές». Η πιο πρόσφατη χρονικά και πιο χαρακτηριστική εκδήλωση αυτής της αντίληψης σημειώθηκε στην κηδεία του «παρασημοφορεμένου στρατηγού Ντερτιλή» τον περασμένο Ιανουάριο. Αυτού του «τιτάνα του ελληνικού εθνικισμού», του «βράχου ήθους και τιμής». Πρόκειται, βεβαίως, για τον ίδιο που καταδικάστηκε και για εσχάτη προδοσία και για την εν ψυχρώ δολοφονία του νεαρού Μυρογιάννη στην εξέγερση του Πολυτεχνείου.
ΤΑ ΕΜΦΑΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ
Αυτά τα δύο, για να μείνουμε μόνο στα εμφανή εγκλήματα, αφήνοντας κατά μέρος τον δωσιλογισμό του Ντερτιλή με τα Τάγματα Ασφαλείας κατά την κατοχή, την υπονόμευση της Δημοκρατίας της Κύπρου την προδικτατορική εποχή, την εγκληματική δράση του τη νύχτα της 21ης Απριλίου. Οπως, επίσης, τις άλλες νύχτες και μέρες ως πρωτοπαλίκαρο της δικτατορίας.
Οι προηγούμενοι (και επόμενοι) υμνητικοί χαρακτηρισμοί εντός εισαγωγικών, μαζί με άλλους παρόμοιους, ανήκουν στη νεκρολογία «ενός ανδρός, που η Ελλάδα πένθησε» και το «έργο του υπήρξε η τρανή απόδειξη της φυλετικής συνέχειας των ηρωικότερων μορφών?» και παρατίθενται στην επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής. Περιέχονται στο αποχαιρετιστήριο κείμενό της.
Εκεί προβάλλεται «αυτή η ηγετική και αγέρωχη μορφή του σύγχρονου Ελληνικού Εθνικισμού». Δηλαδή, ο δολοφόνος ενός παιδιού που υπερηφανευόταν για το σημάδι του (από απόσταση η σφαίρα του Ντερτιλή βρήκε στο κεφάλι τον Μυρογιάννη)!
Αυτός, λοιπόν, με «το παράδειγμά του θα στέκει ως φάρος απαρέγκλιτης συνειδησιακής και ιδεολογικής συνέπειας για κάθε ιδεολόγο πολεμιστή της Εθνικιστικής και Κοινωνικής Ιδέας, στα δύσκολα χρόνια του Αγώνος που απλώνονται εμπρός» στη Χρυσή Αυγή…. Η προτροπή για μίμηση του Ντερτιλή δεν συνιστούν, εννοείται, βεβαίως κάποια άποψη. Σαν προσκλητήριο για εσχάτη προδοσία και δολοφονική βία ηχεί….
Ο ΠΑΤΗΡ ΚΑΙ Ο ΥΙΟΣ
Ως σχέση πατέρα και γιου θα μπορούσε να περιγραφεί ο σύνδεσμος Παπαδόπουλου – Μιχαλολιάκου. Γνωρίστηκαν όψιμα στον Κορυδαλλό (το 1978 εξέτισε εκεί ποινή ο τελευταίος για κατοχή όπλων, εκρηκτικών κ.λπ.). Με τα εφόδια αυτά διορίστηκε από τον ισοβίτη δικτάτορα αρχηγός της χουντικής νεολαίας. Η διαδοχή, όμως, ναυάγησε. Θα «αναγεννηθεί», όμως, στην κηδεία του Παπαδόπουλου (1999). Αυτή, όπως γράφει ο… γιoς, ήταν «η αρχή της αφύπνισης, καθώς έγινε η αιτία να σκεφθούν οι εις τη δεξιά όχθη της ΝΔ ευρισκόμενοι Έλληνες πολίτες ότι πρέπει επιτέλους να χαράξουν πορεία προς τη Βουλή». Μένει να δούμε ποια «αρχή» μπορεί να σημαίνει στο μέλλον η κηδεία Ντερτιλή.
ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ… ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Οι σχέσεις Μιχαλολιάκου και Χρυσής Αυγής με τον Γ. Παπαδόπουλο και τη χούντα είναι πολλαπλές. Εμφανείς και αφανείς. Περιγράφονται εξαιρετικά και τεκμηριώνονται από τον Δημήτρη Ψαρρά στο τελευταίο βιβλίο του («Η μαύρη βίβλος της Χρυσής Αυγής – Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας», Εκδόσεις «Πόλις»). Δεν περιορίζονται μόνο στον αρχηγό, αλλά επεκτείνονται και σε άλλα πρόσωπα (υπαρχηγούς, παρατρεχάμενους και άλλους «επώνυμους» χουντικούς από τα παρασκήνια). Πρόκειται για συγγένειες πρώτου βαθμού, που εκτείνονται από την εμφάνιση της «εθνικοσοσιαλιστικής» έως τη σημερινή «εθνικιστική» Χρυσή Αυγή.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΕ; ΝΕΟΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΤΡΙΚ ΠΟΥ ΒΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Υπάρχει ένα κλισέ που χρησιμοποιούν πολύ συχνά ο αρχηγός και οι υπαρχηγοί της Χρυσής Αυγής για τη χούντα του 1967. Δεν ζήσαμε, όπως λένε, εκείνα τα χρόνια, αλλά ακούμε πολύ συχνά τον κόσμο να λέει: Πού είσαι Παπαδόπουλε! Το μήνυμα είναι: πόσο ωραία και καλά ήταν τότε η χώρα, ενώ σήμερα…
Το επαναδιατύπωσε ο Ν. Μιχαλολιάκος εσχάτως: «Ο τόπος είδε προκοπή μόνο επί 21ης Απριλίου». Πλήρης και κατ΄ εξακολούθηση βιασμός της πραγματικότητας. Πρόκειται για φαιδρότητες, οι οποίες επιχειρείται να αποκτήσουν αληθοφάνεια με διάφορες περιπτωσιολογίες. Ο Σπ. Μαρκεζίνης, τελευταίος δοτός πρωθυπουργός της χούντας του Παπαδόπουλου, κάνοντας τον απολογισμό του οικονομικού έργου της περιγράφει την… προκοπή:
«…Κατά το μέχρι Αυγούστου του 1973 διάστημα, η οικονομική κατάστασις έβαινε σταθερώς επιδεινούμενη με έντονον την ψυχολογίαν της φυγής από την δραχμήν;
Ο καθείς επίστευεν ότι ήρκει να αντικαταστήση τας εις χείρας του δραχμάς με οτιδήποτε;
Εις τούτο δέον να προστεθή ότι η προσπάθεια της διά αστυνομικών μέτρων καθηλώσεως των τιμών σωρείας ειδών ωδήγησεν εις πλήρην εξάρθρωσιν της αγοράς…
Η αποθεματοποίησις και η άρνησις προσφοράς ήρχισε να γενικεύεται, η δε δημιουργία διπλών τιμών και καπέλων έτεινε να παγιοποιηθή…»
Οταν άρπαζε την εξουσία η χούντα ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος διακήρυσσε:
«Δεν θα υπάρξη μπουρλοτιέρης κομμουνιστής, όταν δεν ημπορή να παρασύρη ως σειρήνα τον πένητα και νήστιν εργάτην»! Γρήγορα, όμως, καθώς οι πένητες εξακολουθούσαν να υπάρχουν και οι μπουρλοτιέρηδες πολλαπλασιάζονταν το… τροπάριο άλλαξε προς το τέλος της πρώτης χούντας: «Ο Ελληνικός λαός πρέπει να μάθει να τρώει λιγότερο, να δουλεύει περισσότερο και να απαιτεί λιγότερα»!
Αν δεν μάθαινε με το καλό, υπήρχε και η βία…
