Η ουτοπία έχει από την ίδια τη φύση της ένα πρόβλημα: για να γίνει πραγματικότητα πρέπει να την πιστέψεις.
ΚΑΙ το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης κατάφερε να κάνει πραγματικότητα μια (χρονίζουσα) συλλογική μας ουτοπία.
ΝΑ χτίσει (σε χρόνο-ρεκόρ) το Πολιτιστικό Κέντρο της παροικίας μας, που ως όνειρο είχε στοιχειώσει.
ΣΑΡΑΝΤΑ χρόνια το μελετούσαμε, το συζητούσαμε, το σχεδιάζαμε (στα χαρτιά) και για πολλούς (και διάφορους) λόγους το παραπέμπαμε στο μέλλον…
ΕΝΑΣ από τους κυριότερους λόγους που δεν τα καταφέραμε ήταν γιατί δεν μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας…
Ο καθένας από τους ενδιαφερόμενους έλεγε «το μακρύ του και το κοντό του» με αποτέλεσμα να μένουμε αναποφάσιστοι. Μετέωροι…
«ΔΕΙΛΟΙ, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, περιμέναμε ίσως κάποιο θαύμα!». (Για να θυμηθούμε και τον Κώστα Βάρναλη).
ΚΑΙ το «θαύμα» δεν ήταν άλλο (όπως καταμαρτυρούν τα αδιάψευστα πλέον γεγονότα) από την ανάληψη της κοινοτικής εξουσίας από τη δεύτερη γενιά.
ΕΠΡΕΠΕ να αποσυρθεί η πρώτη γενιά (στην οποία βεβαίως και οφείλουμε πολλά) για να αλλάξει η Κοινότητα πορεία.
ΚΑΙ με την Κοινότητα μπροστάρη, δεν υπάρχει αμφιβολία (ότι αργά ή γρήγορα) θα αλλάξει πορεία και η παροικία.
Η ηρωική πρώτη γενιά, ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε και, μάλιστα, με το παραπάνω.
ΠΑΝΩ στα θεμέλια που άνοιξε, με κόπους, στερήσεις και θυσίες, θα «οικοδομήσουν» τα παιδιά της. Οι κληρονόμοι της…
ΚΑΙ όλα (μέχρι στιγμής) δείχνουν ότι θα φανούν αντάξιοι.
ΕΔΩ οφείλω να επαναλάβω, ότι ήμουν και εγώ μεταξύ αυτών που δεν πίστευαν ότι θα χτιστεί το Πολιτιστικό Κέντρο. Τουλάχιστον στη δική μου ζωή…
ΘΥΜΑΜΑΙ πως όταν (πριν 3 χρόνια περίπου) είδα την πρώτη μακέτα που έστειλε (ηλεκτρονικά) στην εφημερίδα ο πρόεδρος της Κοινότητας, Βασίλης Παπαστεργιάδης, γέλασα ειρωνικά.
ΝΑΙ, γέλασα ειρωνικά και «μάλωσα», μάλιστα, με τον Σωτήρη Χατζημανώλη, που πήρε την πρωτοβουλία και τη δημοσίευσε στην πρώτη σελίδα του «Νέου Κόσμου».
Ο Σωτήρης ήταν από αυτούς που πίστεψε από την πρώτη στιγμή ότι «θα χτιστεί», γιατί (ορθώς όπως απεδείχθη) είχε διαγνώσει τις ικανότητες και την καπατσοσύνη του Βασίλη Παπαστεργιάδη.
ΚΑΙ ο πρόεδρος της Κοινότητας ήταν (και παραμένει) ο «εγκέφαλος» και η κινητήρια δύναμη, πίσω από το πράγματι μεγάλο αυτό έργο της παροικίας μας.
ΕΓΩ «απόλυτος» (ως συνήθως) στις απόψεις μου, νόμισα ότι πρόκειται για μια ακόμα… μακέτα!
ΓΙΑ υπόσχεση χωρίς ουσία και περιεχόμενο για να κάνει ο πρόεδρος (και το Συμβούλιο) το κομμάτι τους.
ΓΙΑ να «πουλήσουν μούρη» μέχρι να αφήσουν την Κοινότητα για να κάνουν κάτι άλλο. Ευτυχώς, έπεσα έξω…
ΤΟ κτίριο, που έχει ήδη χτιστεί, με διέψευσε πανηγυρικά. Και χαίρομαι (πραγματικά) γι’ αυτό!
ΘΑ έλεγα, μάλιστα, ότι χαίρομαι ακόμα περισσότερο με τον ενθουσιασμό που έχει προκαλέσει στην παροικία μας η αποπεράτωση της ανέγερσης του κτιρίου.
ΕΝΑΣ ενθουσιασμός που είμαι σίγουρος ότι θα μας βγει σε καλό, αφού μπορεί να λειτουργήσει ενωτικά και συμπληρωτικά και για άλλα έργα.
ΑΠΟΚΤΗΣΑΜΕ ως παροικία «self confidence». Αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι πολλά περισσότερα.
ΟΠΩΣ πολλές φορές στο παρελθόν έχω γράψει, οι Σύλλογοι της παροικίας έχουν μια τεράστια περιουσία που ανέρχεται σε πολλές δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.
ΜΙΑ περιουσία που, προς το παρόν, παραμένει αναξιοποίητη. Που «κοιμάται» χωρίς να προσφέρει αυτά που μπορεί.
ΚΑΙ παραμένει αναξιοποίητη και κατακερματισμένη γιατί υπήρχε μια διάχυτη καχυποψία για να γίνει ένα κοινό μεγάλο έργο στο οποίο θα συνέβαλαν όλοι.
ΔΕΝ είχαμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο…
ΟΙ ηγεσίες των Συλλόγων μας φοβόνταν (και δικαιολογημένα έως ένα βαθμό) να διακινδυνεύσουν τις περιουσίες των φορέων τους.
ΥΠΗΡΧΕ πρόβλημα, όχι μόνο να πειστούν οι ίδιοι, αλλά να πείσουν τα μέλη τους.
ΚΑΙ αυτό, γιατί απουσίαζε το ζωντανό παράδειγμα και οι άνθρωποι τους οποίους θα μπορούσαμε να εμπιστευτούμε για να μετουσιώσουν ένα μεγάλο όραμα σε απτή πραγματικότητα.
ΤΩΡΑ πια και το παράδειγμα υπάρχει και άνθρωποι στην παροικία μας με γνώσεις και ειδίκευση που θα θελήσουν να μιμηθούν το παράδειγμα του σημερινού Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητας.
ΑΣ επιστρέψουμε όμως στο θέμα, για να πούμε ότι στις 6.30 την Τρίτη το βράδυ (29 Απριλίου), θα γίνει στον πρώτο όροφο του Πολιτιστικού Κέντρου (ναι, στο Lonsdale Street!) μια σύναξη συμπαροίκων επιχειρηματιών που είναι διατεθειμένοι να συμβάλουν οικονομικά ώστε να μειωθεί το δάνειο που θα χρωστά η Κοινότητα στην τράπεζα.
ΝΑ τονίσουμε (χοντρικά) ότι η ανέγερση του Κέντρου στοίχισε $15 εκατομμύρια και στόχος του Συμβουλίου είναι το χρέος που θα απομείνει, μέχρι να αποπληρωθεί να μην υπερβαίνει τα… $4 εκατομμύρια!
ΚΑΙ αυτό για να μειωθούν οι τόκοι και να μπορεί η Κοινότητα να το ξεπληρώνει εύκολα και να μένει και ένα ποσόν στο ταμείο της από τα ενοίκια που θα εισπράττει, για να μπορεί να προσφέρει περισσότερα στην παιδεία και τον πολιτισμό, τομείς με τους οποίους κυρίως καταγίνεται.
ΑΠΟ τα ακίνητα που πουλήθηκαν, τις κρατικές επιχορηγήσεις και το ένα εκατομμύριο που συγκεντρώθηκε πέρυσι από τις προσφορές των συμπαροίκων επιχειρηματιών, έχουν συγκεντρωθεί περίπου $10 εκατομμύρια.
ΑΛΛΟ ένα εκατομμύριο δολάρια από δωρεές φιλοδοξεί να συγκεντρωθεί από τη σύναξη της Τρίτης, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ήδη υπάρχουν υποσχέσεις (σε μικρές και μεγάλες δωρεές) ύψους $500.000!
ΤΟ Διοικητικό Συμβούλιο εργάζεται προς αυτή την κατεύθυνση εδώ και αρκετό καιρό και όλα δείχνουν ότι θα καταφέρει να φέρει σε πέρας και αυτή την προσπάθεια.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ σημασία, απ’ οτιδήποτε άλλο έχει το ότι υπάρχουν αρκετοί συμπάροικοι επιχειρηματίες που έχουν πειστεί για τη χρησιμότητα του εγχειρήματος και είναι διατεθειμένοι να συμβάλουν.
ΕΙΝΑΙ πραγματικά συγκινητικός ο ενθουσιασμός και η προσφορά τους και δείχνει (έως ένα βαθμό) τι μπορούμε να κάνουμε ως παροικία.
ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΗ είναι, επίσης, η προσφορά (και παράδειγμα προς μίμηση!) του ίδιου του Διοικητικού Συμβούλιου το οποίο και πρόσφερε στον έρανο για την αποπληρωμή του χρέους $200.000!
ΑΝ μη τι άλλο, οι άνθρωποι έδειξαν ότι πραγματικά πιστεύουν σε αυτό που κάνουν.
ΤΡΙΑ μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου και, συγκεκριμένα, οι οικογένειες του Βασίλη Παπαστεργιάδη, του Νίκου Κουκουβιτάκη και Μαρίνη Πιρπιρή προσέφεραν από $50.000 έκαστη. Μπράβο σε όλους!
ΝΑ προσθέσω εδώ ότι η Κοινότητα θα πλήρωνε σε νομικά έξοδα μέχρι και $200.000 (για τα συμβόλαια με τους κατασκευαστές, για διευθέτηση διαφορών με γείτονες και πρώην ενοικιαστή και άλλα) αν δεν είχε την τύχη το νομικό γραφείο του Βασίλη Παπαστεργιάδη να ειδικεύεται σε οικοδομικές κατασκευές και τα προβλήματα που, συνήθως, παρουσιάζονται σε τέτοια έργα.
ΕΙΜΑΙ σχεδόν πεισμένος πλέον ότι αν δεν ήταν στο Διοικητικό Συμβούλιο ο Β. Παπαστεργιάδης και αν δεν διέθετε τις γνώσεις (γύρω από τις οικοδομικές κατασκευές) και, κυρίως, δεν επιδείκνυε τον έμφυτο ενθουσιασμό που τον διακατέχει ως άτομο, το Πολιτιστικό Κέντρο δεν θα είχε χτιστεί.
ΚΑΙ σαν τον Βασίλη υπάρχουν και άλλα άτομα στην παροικία μας με διάθεση να προσφέρουν. Περιττό, βέβαια, να υπογραμμίσω και τον προσωπικό χρόνο που διέθεσε. Ανεκτίμητος!
ΟΠΩΣ ανεκτίμητη είναι η προσφορά και του πρώην προέδρου της Κοινότητας, Γεωργίου Φουντά, που αφιέρωσε 20 χρόνια από τη ζωή του στην Κοινότητα.
ΤΟ έχω γράψει πολλές φορές και δεν πειράζει (καθόλου) αν το επαναλάβω και μια ακόμα: αν δεν υπήρχε ο Γιώργος Φουντάς να εξασφαλίσει (χάρη των γνωριμιών του με τον Α. Παπανδρέου) τα $5 εκατομμύρια, ούτε Πολιτιστικό Κέντρο θα υπήρχε ούτε το Κολέγιο του Άλφινγκτον ούτε ναοί και, ενδεχομένως, ούτε Κοινότητα.
ΝΑ σας θυμίσω επίσης ότι η Κοινότητα, εκτός από τις πέντε εκκλησίες, έχει ακόμα στην κατοχή της το μεγάλο οικόπεδο του Μπουλίν (που αγόρασε ο κ. Φουντάς με τον αείμνηστο Σάββα Παπασάββα) και η αξία του εκτιμάται σε πολλά εκατομμύρια δολάρια.
ΑΥΤΑ προς το παρόν και ας ελπίσουμε ότι ανοίγουν νέοι και πιο δημιουργικοί ορίζοντες ειδικά για την Κοινότητα και γενικότερα για την παροικία. Γεια χαρά.
