«Δεν περίμενα ποτέ να ακούσω τον ιερέα της Ενορίας μας να μιλά με αυτόν τον τρόπο για την αυτοκτονία. Με πλήγωσε. ‘Η Εκκλησία καταδικάζει την αυτοκτονία και το γεγονός ότι κάποιος έχει ένα χαρτί από ψυχολόγο δεν σημαίνει ότι μπορεί να τον… αθωώσει’. Αυτά είπε και δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου, να κρατήσω τα δάκρυά μου. Εκείνο που περιμένει κανείς από τον ιερέα είναι να του συμπαρασταθεί, να τον καταλάβει, να του δώσει ελπίδα» λέει η κ. Γιώτα, που πριν από 8 χρόνια βρήκε το 26χρονο τότε παλικάρι της νεκρό μέσα στο σπίτι της. Το περιστατικό αυτό συνέβη λίγο από το Πάσχα σε εκκλησία της Μελβούρνης και κατά τη διάρκεια του κυριακάτικου κηρύγματος.
Λίγες μέρες αργότερα, ο «Νέος Κόσμος» έλαβε επιστολή, την οποία υπέγραφε η κόρη της κ. Γιώτας. Η επιστολή αυτή δημοσιεύθηκε στην αγγλική έκδοση της εφημερίδας μας. Έδωσε, όμως, έναυσμα σε μία σειρά από σχόλια όταν στη συνέχεια μπήκε στη σελίδα της εφημερίδας μας στο Facebook.
Και όλα αυτά τα σχόλια είναι που έδωσαν με τη σειρά τους και το έναυσμα σε εμάς σήμερα να ασχοληθούμε με αυτή την κοινωνική πληγή που κακοφορμίζει στην αυστραλιανή κοινωνία, αλλά ακόμα περισσότερο στην ελληνική παροικία. Και αυτό όχι λόγω του ότι τα ελληνικής καταγωγής θύματα αυτοκτονιών είναι περισσότερα ή λιγότερα σε σχέση με τους αυτόχειρες του γενικότερου πληθυσμού της χώρας, αλλά γιατί ενώ το θέμα της αυτοκτονίας συζητείται ευρέως τα τελευταία χρόνια στην αυστραλιανή κοινωνία, στην ελληνική παροικία «δεν γίνεται κουβέντα γι’ αυτό» όπως μού είπε χαρακτηριστικά ο κ. Δημήτρης Γεροσταμούλος, διοευθυντής Τοξικολογίας του Ινστιτούτου Ιατροδικαστικών Ερευνών Βικτώριας, ο άνθρωπος που βάζει την τελευταία υπογραφή στα πιστοποιητικά θανάτου όλων των θυμάτων αυτοκτονιών στη Βικτώρια.
Και κάθε χρόνο ο κ. Γεροσταμούλος και οι συνάδελφοί του από άλλες Πολιτείες της χώρας, υπογράφουν τουλάχιστον 2.500 τέτοια πιστοποιητικά θανάτου. Τα περισσότερα απ’ αυτά ανήκουν σε άτομα μεγάλης ηλικίας, άνω των 84 ετών, σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία. Οι περισσότεροι από τους αυτόχειρες είναι άνδρες. Ο κ. Γεροσταμούλος μιλώντας, όμως, για τη Βικτώρια και για τους ελληνικής καταγωγής αυτόχειρες αποκλειστικά, ζωγραφίζει μία διαφορετική εικόνα όσον αφορά την ηλικία των συμπαροίκων που βάζουν μόνοι τους τέρμα στη ζωή τους. «Ναι, πρόκειται για άρρενες αλλά οι περισσότεροι είναι μικρής ηλικίας, δυστυχώς!» μας λέει και προσθέτει ότι στους τρεις αυτόχειρες ελληνικής καταγωγής, οι δύο είναι ηλικίας 15-30 ετών.
Σ’ αυτήν την θλιβερή στατιστική ανήκει και ο γιος της κ. Γιώτας!
ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΠΟΤΕ
Ήταν ένα απόγευμα όπως όλα τα άλλα για την κ. Γιώτα και τον σύζυγό της. Ο μοναχογιός τους στα 26 του τότε, είχε αρχίσει να δείχνει σημάδια βελτίωσης τους τελευταίους τρεις μήνες. Ο γιόκας τους είχε μπλέξει. Στην αρχή κάπνιζε μαριχουάνα, αλλά στη συνέχεια τα ναρκωτικά έγιναν σκληρότερα. Δεν είχαν πάρει χαμπάρι, έβλεπαν ότι κάτι συνέβαινε, αλλά οι άνθρωποι δεν ήξεραν γιατί το παιδί τους ήταν απόμακρο, μερικές φορές πολύ δύσκολο και κάποιες άλλες φορές γινόταν άφαντο. Η κ. Γιώτα και ο σύζυγός της δούλευαν μέρα νύχτα για να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Όπως μεγάλωναν το γιο, μεγάλωναν και την κόρη τους. Αυτή ερχόταν από δρόμο, κανένα πρόβλημα, αλλά για τον γιο «πάντα πιστεύαμε ότι εντάξει αγόρι είναι, λίγο πιο ζωηρό. Θα ηρεμήσει».
Αλλά, όχι, ο γιος τους δεν ηρέμησε. Διαγνώστηκε με κατάθλιψη που κανένας δεν ξέρει αν ήρθε πριν ή μετά τα ναρκωτικά. Αλλά όποτε και αν ήρθε, η κατάθλιψη είχε «βολευτεί» για τα καλά στο νου του 24χρονου τότε παιδιού.
Είναι, πλέον, γνωστό σε όλους ότι η κακή ψυχική υγεία, σε συνάρτηση με τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ, συνιστούν θανατηφόρο κοκτέιλ για όσους το έχουν δυστυχώς δοκιμάσει.
«Πήρε αντικαταθλιπτικά, προσπαθούσε να βρει πάλι τον εαυτό του» λέει σήμερα η αδερφή του, ενθυμούμενη τις προσπάθειες που έκανε ο αδελφός της.
Και το 26χρονο ελληνόπουλο έδειχνε ότι τον έβρισκε. «Τρεις μήνες πριν το μοιραίο μου είπε ότι ναρκωτικά τέλος. ‘Αδερφή θέλω να καθαρίσω, θέλω να ζήσω, συγνώμη για όλα τα προβλήματα που σας προκάλεσα’. Έτσι μου είπε και έτσι έλεγε σχεδόν κάθε μέρα στους γονείς μας, στους συγγενείς και σε φίλους του. Ζητούσε συνεχώς συγνώμη. Είχε αλλάξει και η συμπεριφορά του είχε ηρεμήσει, ήταν πιο χαρούμενος. Εγώ σήμερα πιστεύω ότι τότε ο αδελφός μου δεν ήθελε να ζήσει, απλώς ήθελε να φύγει και ζητούσε απ’ όλους συγνώμη για να φύγει ήρεμος» μου λέει η αδερφή του σήμερα.
Και έτσι έγινε. Το 26χρονο ελληνόπουλο έφυγε. Μόνος του, χαμένος στα σκοτεινά μονοπάτια της κατάθλιψης από τα οποία ποτέ δεν κατάφερε να βγει. Και όχι δεν έφυγε παίρνοντας υπερβολική δόση ναρκωτικών. Επέλεξε άλλο τρόπο. Τον βρήκαν νεκρό οι γονείς του, όταν εκείνο το μοιραίο απόγευμα, οκτώ χρόνια πριν, επέστρεψαν στο σπίτι.
«Αυτή η εικόνα, αυτή η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ» μου λέει με σπασμένη φωνή η κ. Γιώτα. Πάνε οκτώ χρόνια από τότε και δεν περνά μέρα που να μην τον σκεφτεί, η εκκλησία, ο ιερέας, η πνευματικότητα με την οποία η πίστη της την όπλισε, την βοήθησε να συνεχίζει να ελπίζει. «Γι’ αυτό ήταν μεγάλο το σοκ όταν άκουσα τον άνθρωπο που υποτίθεται ότι είναι εκεί για να με στηρίξει να μου δίνει ένα ακόμα λόγο για να νοιώθω ένοχη» λέει η κ. Γιώτα.
«Η ΠΙΣΤΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΑΔΕ»
«Αυτό που πιστεύουμε είναι αυτό που κάνουμε. Η πίστη της Εκκλησίας δεν είναι ούτε του πατρός τάδε ούτε του μοναχού τάδε. Η πίστη της Εκκλησίας είναι γενική και στην περίπτωση αυτή δεν αποκλείουμε τον ενταφιασμό του αυτοκτονούντος. Πάντοτε φροντίζουμε να διαβαστεί η ακολουθία. Οι εποχές αλλάζουν και η βαρβαρότητα του παρελθόντος δεν έχει πλέον θέση στην κοινωνία του σήμερα» λέει ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Δέρβης κ.κ. Ιεζεκιήλ, προσθέτοντας ότι η συμπεριφορά του ιερέα ήταν λανθασμένη. «Εμείς ως κεντρική αρχή της Εκκλησίας, δίνουμε οδηγίες στους ιερείς μας και αυτοί πάντα απευθύνονται σε εμάς και ρωτούν. Πάντοτε. Δεν κάνουν του κεφαλιού τους. Τώρα τι έπαθε ο συγκεκριμένος ιερέας δεν ξέρω. Καμιά φορά τους πιάνει και οίστρος ακολασίας και βγαίνουν και λένε ό,τι λένε ή παρασύρονται από κάποια βιβλία που γράφονται από κάποιους μοναχούς ίσως αποκλεισμένους που δεν έχουν επικοινωνία με την κοινωνία και δεν βλέπουν τον ανθρώπινο πόνο και λένε αυτά που λένε. Λυπούμεθα πάρα πολύ. Το κάνουν και σε άλλες περιπτώσεις όχι μόνο σ’ αυτό. Αλλά και σ’ αυτό που είναι πάρα πολύ σπουδαίο και πολύ σοβαρό θα πρέπει να προσέχουν».
Ο Θεοφιλέστατος όμως δεν αρκέστηκε στο να δώσει μόνο το στίγμα της Εκκλησίας στο συγκεκριμένο θέμα αλλά να μιλήσει και γενικότερα για το θέμα αυτοκτονίες.
«Νοιώθω τον πόνο της μάνας και βλέπουμε πολύ συχνά αυτή την τραγικότητα της ζωής. Δεν είναι όλοι οι χαρακτήρες δυνατοί για να μπορούν να αντιμετωπίσουν διαφορετικά πράγματα στη ζωή. Τη στιγμή εκείνη για να φτάσει ένας άνθρωπος εκεί, σημαίνει ότι δεν μπορεί πλέον να σκεφτεί λογικά. Εδώ μας συμβαίνει κάτι και από τον λογισμό μας κοντεύουμε να τρελαθούμε. Κάποια στιγμή αυτός ο νους δεν μαζεύεται πια, χάνεται και, ως εκ τούτου, προέρχεται και ο θάνατος και αυτό το τραγικό τέλος. Πολλοί καταστρέφονται από τα ναρκωτικά ή άλλα προβλήματα, αλλά εκείνο που παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο είναι τα ψυχολογικά προβλήματα» καταλήγει.
Ο «Νέος Κόσμος» έχει ασχοληθεί αρκετές φορές με το θέμα των αυτοκτονιών και αυτό γιατί το να εθελοτυφλούμε δεν βοηθά κανέναν, ούτε τους απελπισμένους συμπαροίκους μας ούτε τους δικούς τους ανθρώπους που θρηνούν και πολλές φορές νοιώθουν ενοχές όταν πλέον το κακό συμβεί.
Θα συνεχίσουμε να ασχολούμαστε και θέλουμε τις απόψεις, τις εμπειρίες σας. Γιατί η αυτοκτονία πρέπει να πάψει να είναι ταμπού στην παροικία μας. Και αυτό είναι το πρώτο βήμα που μπορούμε ατομικά ο καθένας μας και συλλογικά ως παροικία να κάνουμε για ξαναφέρουμε την ελπίδα στην ζωή κάποιων συνανθρώπων μας. Δεν είναι ντροπή να είσαι απελπισμένος, δεν είναι ντροπή να ζητήσεις βοήθεια, δεν είναι ντροπή να πάσχεις από κατάθλιψη, δεν είναι κατάντια να μπλέξεις με τα ναρκωτικά. Είναι ζωή και έχει και τις δύσκολες στιγμές της!
Αν εσείς ή κάποιο δικό σας πρόσωπο χρειάζεται βοήθεια επικοινωνήσετε με την Υπηρεσία Lifeline στο 13 11 14.