Για τη θετή μας πατρίδα Αυστραλία, το σχήμα της Ιστορίας μας εδώ έχει διάρκεια μόλις δύο και ένα τέταρτο αιώνες, (2014-1788 = 226), και η διάρθρωσή της είναι μάλλον απλή: Αβορίγινες, Άφιξη του Πρώτου Στόλου 1788, Κατάδικοι μέχρι το 1868, Εποχή του Χρυσού 1851-1880, Ομοσπονδία 1901, Α’ και Β’ Παγκόσμιοι Πόλεμοι και η σημερινή Αυστραλία. Η διαμάχη που υπάρχει εδώ είναι εάν αυτή την Ιστορία την κατευθύνει ο λαός -ο όχλος- ή οι διάφορες ηγετικές προσωπικότητες. Αυτές είναι οι δύο Σχολές.
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ελληνική ιστορία όμως των 4.000 ετών, από πριν τον Όμηρο μέχρι σήμερα, είναι ένα θέμα πολύ πιο πολύπλοκο να το βάλεις σε « καλούπια»: Τρωικός Πόλεμος, Ελληνικές Πόλεις-κράτη, Σόλωνας, Κλεισθένης, Πεισίστρατος, Αθηναϊκή Δημοκρατία, Περικλής, Σπάρτη, Πελοποννησιακός Πόλεμος, Μέγας Αλέξανδρος, Μακεδονική δυναστεία, Ελληνιστικοί Χρόνοι, Υποδούλωση στους Ρωμαίους 146 π.Χ. Τέλος του Αρχαίου Ελληνικού κόσμου – 529 μ.Χ. -με το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνα στην Αθήνα.
Με ρωμαϊκή αυτοκρατορική διαταγή επιβάλλεται ο Χριστιανισμός ως νέα θρησκεία σε όλη τη ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και καταργείται -διά νόμου- το όνομα Έλληνες και αυτοί για να επιζήσουν γίνονται όλοι τους υποχρεωτικά Ρωμιοί. (Αναγκαία υποσημείωση: Κανένα άλλο έθνος στον κόσμο δεν έχει υποφέρει τέτοια άδικη και σκληρή εθνική ταπείνωση. Επιπλέον «θεία εμπνεύσει», μάς έκαναν να νιώθουμε και να είμαστε «υπερήφανοι Ρωμιοί»! Τρομάρα μας!)
Ακολουθεί ο Μαύρος Μεσαίωνας μέχρι το 1453, οπότε αρχίζει η τουρκική σκλαβιά μέχρι το 1821. Μετά την Ελληνική Επανάσταση -και με πολλές θυσίες- αναγεννιέται το όνομα Έλληνας και το νέο κράτος ονομάζεται τώρα Ελλάς.
Το νέο ελληνικό κράτος από το 1821 μέχρι σήμερα, έχει περίπου την ίδια χρονική περίοδο με την αυστραλιανή Ιστορία, αλλά το σχήμα της δεν έχει αποκρυσταλλωθεί και τόσο ομαλά όπως της Αυστραλίας. Στον ελληνικό χώρο υπάρχει μία πολύ σοβαρή διαμάχη για το σχήμα της ελληνικής και εθνικής μας Ιστορίας.
ΤΑ ΔΥΟ «ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ»
Μετά από τη Γαλλική Επανάσταση (1789), την αποκατάσταση της μνήμης και της ιστορίας των αρχαίων προγόνων, την είχαν αναλάβει οι «Δάσκαλοι του Γένους», οι λόγιοι -όπως ο Κοραής κ.ά.,- οι οποίοι ζούσαν στην Ευρώπη και επιθυμούσαν να μεταδώσουν τα Φώτα της αρχαίας Ελλάδας και της Δύσης, στους απαίδευτους ομοεθνείς τους και παράλληλα να διαμορφώσουν μια εθνικοαπελευθερωτική ιδεολογία. Ενώ όμως όλοι είχαν σαν σημείο αναφοράς τους αρχαίους Έλληνες, οι απόψεις τους για τη μετέπειτα ιστορική πορεία του έθνους παρουσίαζαν σημαντικές αποκλίσεις.
Η μία ομάδα βαθιά επηρεασμένοι από τις φιλελεύθερες αρχές της Γαλλικής Επανάστασης, θεωρούσε ότι η πτώση της Ελλάδας άρχισε από τη στιγμή που οι ελεύθεροι πολίτες των αρχαίων πόλεων-κρατών μετατράπηκαν σε άβουλους υπηκόους αυτοκρατορικών και απολυταρχικών καθεστώτων της Ρώμης. Από εκεί και μετά η ελληνική Ιστορία ήταν μια ακολουθία διαδοχικών πτώσεων σε ολοένα και χειρότερες υποδουλώσεις, οι οποίες έφθειραν τη γνήσια ελληνικότητα.
Ο κυριότερος εκπρόσωπος αυτού του ρεύματος είναι ο Αδαμάντιος Κοραής ο οποίος πίστευε πως οι «Ρωμιοί» μόνο μέσω της κλασικής παιδείας και των φώτων της Ευρώπης θα ξαναγίνονταν πραγματικοί Έλληνες και θα μπορούσαν να πιάσουν τα όπλα για να αποκτήσουν πάλι Πατρίδα, δηλαδή ελεύθερη Πολιτεία. Οι ιδέες αυτές φαίνονται από το γεγονός ότι η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (Δεκέμβριος 1821) συνήλθε ως «η πρώτη ελευθέρα Συνέλευσις των Ελλήνων ως Έθνους μετά είκοσι δύο αιώνες»! Πολύ σύντομα όμως επιβλήθηκε μία δεύτερη ομάδα και στο Σύνταγμα της Επιδαύρου (Ιανουάριος 1822) προστέθηκαν οι «αείμνηστοι Χριστιανοί ημών αυτοκράτορες» και αυτό προκάλεσε την ειρωνική απάντηση του Κοραή.
Εντούτοις όμως, η μάλλον ρομαντική προσκόλληση στο αρχαιοελληνικό πρότυπο και η αμηχανία για τις μεταγενέστερες εποχές της «πτώσης», κυριάρχησαν αρχικά στην επίσημη ιδεολογία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, ήταν ως επί το πλείστον μεταφράσεις ξένων εγχειριδίων και είχαν ως άξονα όχι την εθνική αλλά την παγκόσμια ιστορία. Το βάρος έπεφτε στην αφήγηση της ελληνικής αρχαιότητας, ενώ η μεσαιωνική και η νεότερη εποχή παρουσιάζονταν από ευρωπαϊκή σκοπιά.
ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΣ
Τα πράγματα αλλάζουν μετά το 1850, όταν ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος (1815-1891), θεμελίωσε μία νέα «ιστορική σχολή». Ο Παπαρρηγόπουλος αρχικά ήταν υποστηρικτής του αντίπαλου ιστορικού σχήματος και πίστευε πως το «τελευταίο έτος της ελληνικής ελευθερίας» ήταν το 146 π.Χ., όταν οι Ρωμαίοι κατέκτησαν οριστικά την Ελλάδα.
Αυτό που τον έκανε να αλλάξει στρατόπεδο ήταν η τεράστια απήχηση της Μεγάλης Ιδέας, κυρίως κατά την περίοδο του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1855), και ως εκ τούτου διακήρυττε την απελευθέρωση των αλύτρωτων Ελλήνων που είχαν ως συμβολικό τους κέντρο την Κωνσταντινούπολη.
Στο πλαίσιο αυτό ο Παπαρρηγόπουλος συνέλαβε την ιστορία του έθνους από την αρχαιότητα και μετά, όχι σαν μια σειρά διαδοχικών πτώσεων του Ελληνισμού από την αρχική του κατάσταση, αλλά σαν μια σειρά μεταβάσεων, κατά τις οποίες ο Ελληνισμός μεταλλασσόταν. Ο «Χριστιανικός Ελληνισμός» διέδωσε τη χριστιανική θρησκεία με όχημα την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, και μετά ο «Μεσαιωνικός Ελληνισμός», ταυτιζόταν με το Βυζάντιο (ονομάστηκε έτσι μόλις το 1567), και ήταν ο προμαχώνας της «Ελληνορθοδοξίας!». Στο πλαίσιο αυτό κατασκευάστηκε το τραγελαφικό μας τερατούργημα του «ελληνοχριστιανικού» πολιτισμού. Ποτέ όμως ο Ελληνισμός δεν συνυπήρξε με το Χριστιανισμό, γιατί ο πρώτος δολοφονήθηκε από το δεύτερο για να επικρατήσει.
Στην εδραίωση και την ευρύτερη αποδοχή αυτού του σχήματος συνέβαλε η έκδοση της «Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους» του Παπαρρηγόπουλου (σε πέντε τόμους, από το 1860 έως το 1874).
Αυτό είναι το σχήμα της ελληνικής ιστορίας που διδασκόμαστε όλοι μας στο πλαίσιο της σχολικής μας εκπαίδευσης μέχρι σήμερα, το οποίο καθιερώθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, κυρίως χάρη στο έργο του Παπαρρηγόπουλου.
ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το θέμα μας είναι όντως πολύ μεγάλο και πολύ σοβαρό για όλους τους Έλληνες μέχρι και σήμερα. Η πρώτη ομάδα έπρεπε να καταδείξει την αντίληψη της διαχρονικής ελληνικότητας, αλλά και την ιστορική διαδρομή της. Το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα εγείρονται σοβαρά ζητήματα γύρω από το περιεχόμενο και την ουσία της ελληνικής ταυτότητας, σημαίνει ότι η εκδοχή του ενός «στρατοπέδου» που τελικά επικράτησε, δεν έχει δώσει οριστικές απαντήσεις στο σχήμα της εθνικής μας Ιστορίας.
Απεναντίας το ιδεολόγημα τούτο έχει δημιουργήσει μια εθνική σχιζοφρένεια και εγκέφαλος της απάτης του «Ελληνοχριστιανισμού» φαίνεται να είναι ο Κ. Παπαρρηγόπουλος και οι συν αυτώ. Εάν δεν είναι απάτη, τότε πώς νοείται η ιστορική συνύπαρξη των δύο; Και τι εννοούμε όταν λέμε «Ελληνοχριστιανικά Ιδεώδη;!». Greek… clear thinking! Και πάλι εδώ, Τρομάρα μας!
Τη δυσφορία του για όλα αυτά ο Α. Κοραής την εξέφρασε ως εξής: «Ω, ταλαίπωρος Ελλάς, δεν ανεστήθης εκ του τάφου, απλώς ήλλαξες τάφον, από τον Τουρκικόν εις τον Χριστιανικόν»! Το σχήμα της εθνικής μας Ιστορίας μάς αφορά όλους και θα πρέπει να το σκεφτούμε όλοι μας σοβαρά. Εσείς τι λέτε;
