Ο τοσοδούλης Γιαννάκης Μεταξιώτης, γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου 2013, είχε συμπληρώσει 26 εβδομάδες στην κοιλιά της μητέρας του, ζύγιζε 395 γραμμάρια και είχε ύψος 27 εκατοστά. Ήταν το μικρότερο μωρό της Βικτώριας τότε. Αλλά ο Γιαννάκης, που ήταν μία χούφτα άνθρωπος και, βέβαια, μικρός στο μάτι, όταν γεννήθηκε, αποδείχθηκε πέντε μήνες μετά, ότι όσο μπόι του έλειπε το είχε σε… πείσμα. Αυτό το πεισματάρικο το πήρε σίγουρα από τον μπαμπά Κώστα και την μαμά Πόλα, που έκανε όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά 16 εξωσωματικές γονιμοποιήσεις για να καταφέρει να αποκτήσει ένα παιδί, με άλλα λόγια τον Γιαννάκη.
Την Τετάρτη ο Γιαννάκης δεν άλλαξε μόνο τόπο κατοικίας (πήγε στο σπίτι του τελικά) αλλά έσπασε και ένα ακόμα ρεκόρ. Είναι το μικρότερο μωρό που γεννήθηκε και επέζησε στη Βικτώρια.
Η ΜΕΤ’ ΕΜΠΟΔΙΩΝ «ΑΦΙΞΗ» ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΚΗ
Η Πόλα είχε περάσει πολλά, περισσότερα από όσα οι αντοχές πολλών γυναικών επιτρέπουν. Δεν ήταν μόνο οι 16 εξωσωματικές που κουβαλούσε στο ιατρικό της ιστορικό, οι οποίες σίγουρα είχαν και τις σχετικές επιπτώσεις στην υγεία της, ήταν και οι τρεις αποβολές που την φόβιζαν όταν στην 16η της εξωσωματική οι γιατροί την πληροφόρησαν ότι ήταν έγκυος. «Η αλήθεια είναι ότι λόγω της ηλικίας μου ήξερα πως αυτή η φορά θα ήταν η τελευταία» μου λέει «και ήλπιζα ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει και θα μας δώσει ένα παιδί».
Και έτσι έγινε. Και όλα πήγαιναν ρολόι έως στην 20ή εβδομάδα κύησης. Τότε άρχισαν κάποια μικροπροβλήματα, που, όμως, μέσα σε δύο-τρεις εβδομάδες μεγάλωσαν. «Ο πλακούντας είχε σταματήσει να τρέφει το μωρό, και αυτό είχε σταματήσει να αναπτύσσεται» λέει η Πόλα.
Οι γιατροί έπρεπε να καθυστερήσουν τη άφιξη του Γιαννάκη τουλάχιστον τρεις ακόμα εβδομάδες γιατί γνώριζαν ότι οι πνεύμονές του δεν είχαν ωριμάσει αρκετά. «Είχα υπνική άπνοια και οι γιατροί με συνέδεσαν σε μία ειδική συσκευή για να βοηθήσουν την αναπνοή μου, κάτι που βοηθούσε και το μωρό ενώ παράλληλα μου έδιναν πολύ κορτιζόνη για τον ίδιο λόγο» θυμάται σήμερα.
Ο Γιαννάκης περίμενε και… «κλώτσαγε μετά μανίας» όπως μου λέει η Πόλα.
Στις 14 του Δεκέμβρη η Πόλα και ο Κώστας έκαναν την καθημερινή της «βόλτα» στο νοσοκομείο Mercy. «Με το που η Δρ Walker τον είδε στους υπερήχους μας λέει ‘harry birthday’ δεν το κατάλαβα κανένας μας δεν είχε γενέθλια εκείνη τη μέρα». Μ’ αυτόν τον τρόπο η γιατρός ανακοίνωσε στην Πόλα και τον Κώστα ότι ο Γιαννάκης τους είχε αποφασίσει να έρθει στον κόσμο αυτό.
ΑΠΟ ΠΕΙΣΜΑ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΤΑ ΠΗΓΕ ΜΙΑ ΧΑΡΑ
Οι στιγμές που πέρασαν ο Κώστας και η Πόλα, ήταν πολύ δύσκολες. «Έπρεπε να είμαστε και οι δύο δυνατοί και εγώ προσπαθούσα να την στηρίξω όσο μπορούσα» μου λέει ο Κώστας.
«Δεν είχα καιρό για συναισθηματισμούς. Κάθε μέρα έπρεπε να είμαι δίπλα του, έπρεπε να είμαι δυνατή. Ο καθένας μας έχει τον δικό του τρόπο να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής. Εγώ αποφάσισα να βλέπω την κάθε μου επίσκεψη στο νοσοκομείο σαν δουλειά. Πήγαινα εκεί, ρωτούσα τους γιατρούς τι πρέπει να κάνω σήμερα και το έκανα. Αυτή η αντιμετώπιση ήταν, νομίζω, αυτό που με βοήθησε να παραμείνω δυνατή. Δεν έχασα ούτε στιγμή την πίστη μου ότι το αγοράκι μας θα τα καταφέρει» αναφέρει.
Στο πλευρό της είχε το μεγάλο της στήριγμα, τον σύζυγό της Κώστα. «Δεν επρόκειτο να επιτρέψω στον εαυτό μου ή στην Πόλα να χάσουμε την ελπίδα μας» προσθέτει ο μπαμπάς του Γιαννάκη.
Δεν ήταν, όμως, μόνο αυτό που συντηρούσε την ελπίδα των δύο γονέων. Ήταν και ο Γιαννάκης. «Ξέρω, ακούγεται παράξενο, αλλά ακόμα και οι γιατροί στην εντατική μας το είπαν… ‘πολύ πεισματάρικο μωρό’. Το πιστεύω. Κάποιες στιγμές απορούσα. Οι επιπλοκές στην υγεία του έκοβαν τα δικά μας τα πόδια, αυτός όμως μέσα σε λίγο επανερχόταν. Δεν το έβαζε κάτω. ‘Μαχητής’ μας έλεγαν οι γιατροί».
Ο Γιαννάκης, πέρα από την αναμενόμενη αδυναμία του στους πνεύμονες, η οποία και θα αποτελέσει παρελθόν σε ένα-δύο χρόνια και μία μικρή επέμβαση με λέιζερ στα ματάκια του είναι, παρά το μέγεθός του, ταύρος. Κανένα άλλο πρόβλημα. Η καρδούλα χτυπάει ρολόι, ο εγκέφαλος απόλυτα φυσιολογικός, και από κλοτσοπατινάδα άλλο τίποτα. Την Τετάρτη πηγαίνοντας σπίτι του ζύγιζε 3,4 κιλά, με άλλα λόγια μέσα σε 5 μήνες δεκαπλασίασε το βάρος του.
«Τον έχουμε δίπλα μας, τον έχουμε κοντά μας και αυτό είναι που έχει σημασία. Όσα περάσαμε θα ξεχαστούν. Ήδη, έχω αρχίσει να τα ξεχνάω, ιδιαίτερα όταν κοιτώ τα γαλανά του ματάκια και το πηγούνι του» λέει η Πόλα.
«Με το πείσμα του δεν ξέρω πως θα τα πάμε» συμπληρώνει γελώντας ο τρισευτυχισμένος μπαμπάς Κώστας.
