Όταν μιλά η Κατερίνα Πουταχίδου για την πορεία της στη Θεατρική Αγωγή είναι σαν να βλέπεις μονόπρακτο ή, καλύτερα, stand-up comedy. Είναι παραστατική, άμεση, μεταδοτική και κυρίως θετικός άνθρωπος. Κουβαλάει μια ενέργεια και ένα πάθος για αυτό που κάνει που σε παρασύρει θέλοντας και μη στον κόσμο των τεχνών και του θεάτρου. Στη μακρά καλλιτεχνική πορεία της έρχεται φέτος να προσθέσει ένα Δημιουργικό Κέντρο Δράματος και Τεχνών για παιδιά υπό την αιγίδα της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, ωστόσο, αυτό που, πραγματικά, ονειρεύεται και θεωρεί πως λείπει από τα πολιτιστικά δρώμενα της παροικίας είναι μια παιδική σκηνή.

Ήδη έχει δώσει θετικά «δείγματα γραφής» ανεβάζοντας παιδικές παραστάσεις με μαθητές σχολείων της Κοινότητας που εντυπωσίασαν όσους τις παρακολούθησαν. Ελληνίδα της Διασποράς και η ίδια πιστεύει ακράδαντα πως το θέατρο μπορεί να συμβάλλει σημαντικά πέραν από την καλλιέργεια της προσωπικότητας του μαθητή και στην εκμάθηση της γλώσσας μας. Μια συζήτηση μαζί της παρουσιάζει ξέχωρο ενδιαφέρον οπότε και την παραθέτουμε ως έχει χωρίς ιδιαίτερους προλόγους και «φτιασιδώματα».

-Κατερίνα πες μας, συμβάλει η υποκριτική στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και πως αυτό επιτυγχάνεται;
-Nαι, συμβάλει. Είναι το σημείο που η Παιδαγωγική συναντάει το Θέατρο. Στοχεύει κυρίως στο να αναδείξει τη δημιουργικότητα και τη φαντασία του παιδιού, να αναπτύξει και να καλλιεργήσει τις κλίσεις και δεξιότητές του. Μέσα από τη δραματική έκφραση ο μαθητής ανακαλύπτει τις δυνατότητές του, συνειδητοποιεί τις ικανότητές του.
Είναι παιδαγωγικό μέσο έκφρασης, επικοινωνίας και αίσθησης, το Θέατρο αφορά την προφορική γλώσσα, τη χρήση του χώρου, τη δημιουργική γλώσσα του σώματος, τη σχέση με τα κείμενα, την συγγραφή, αλλά και το ρόλο της εφευρετικότητας, βοηθάει στην ενεργοποίηση του μαθητή να δρα ατομικά και συλλογικά, μέσα στην ομάδα. Εμβαθύνει την σχέση του δασκάλου-μαθητή και τις σχέσεις μαθητών μεταξύ τους.

-Το επίπεδο της γνώσης της ελληνικής στα παιδιά της Μελβούρνης είναι ικανοποιητικό για να παρακολουθούν μαθήματα θεάτρου;
-Αρκετά παιδιά έχουν άμεση σχέση με την ελληνική γλώσσα. Είτε πηγαίνοντας σε ελληνικό σχολείο είτε μιλώντας αρκετά στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί, επειδή είναι η δεύτερή τους γλώσσα δεν νιώθουν έντονη αυτοπεποίθηση να την μιλούν. Έτσι με το Θέατρο αναπτύσσουν τον προφορικό τους λόγο και ξεπερνούν όποιες αναστολές έχουν, μιλώντας μπροστά σε κόσμο. Γίνονται πιο σίγουροι με τον εαυτό τους. Αυτό χρειάζεται δουλειά και θέληση.

-Τα παιδιά που δεν κατέχουν την ελληνική γλώσσα συμμετέχουν;
-Αυτά που δεν κατέχουν την ελληνική γλώσσα, δηλαδή δεν πηγαίνουν σε ελληνικό σχολείο ή δεν μιλούν καθόλου την γλώσσα στο σπίτι, δυστυχώς, θα βρουν τα μαθήματα αρκετά δύσκολα. Η διδασκαλία γίνεται μόνο στην ελληνική γλώσσα και μεταξύ τους τα παιδιά μιλούν στα ελληνικά. Όταν, για παράδειγμα, θα κάνουν κάποιο αυτοσχεδιασμό μέσα σε ομάδες, η συνεννόηση μεταξύ τους θα γίνει στα ελληνικά.

-Μετά την παρακολούθηση των μαθημάτων θα δίνετε και παραστάσεις;
-Βεβαίως και θα γίνουν παραστάσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Ανάλογα με την ηλικία της ομάδας θα γίνει και η ανάλογη επιλογή θεατρικού έργου, του μύθου. Το κείμενο θα είναι διαμορφωμένο στο επίπεδο των παιδιών.

-Για ποιες ηλικίες προσφέρονται τα μαθήματα; Υπήρξε ενδιαφέρον; Ξεκινήσατε;
-Μαθητές που μπορούν να συμμετέχουν είναι από 5 χρόνων ως και έφηβοι. Θα χωριστούν σε τμήματα junior 5-7 χρόνων, παιδικό 8-12 χρόνων και εφηβικό 13 χρόνων και άνω. Έχουν ξεκινήσει ήδη τα μαθήματα και συνεχίζονται να γίνονται εγγραφές.

-Μίλησέ μας λίγο για την δική σου εμπειρία στο θέατρο; Ένα σύντομο βιογραφικό αν γίνεται και την πορεία σου και στα παροικιακά δρώμενα.

-Γεννήθηκα στο Μπρνο της Τσεχίας, από πατέρα Έλληνα και μητέρα Τσέχα. Σε ηλικία 3 ετών, γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα. Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, όπου τελείωσα εκεί το Λύκειο. Παράλληλα με την εκπαίδευση, σε ηλικία 7 ετών, εντάχθηκα στο θεατρικό εργαστήρι «Πούπουλο» μαζί με τον αδερφό μου, το οποίο η μεγάλη αδερφή μου Ρίτα, ίδρυσε την δεκαετία του ’80 στη Θεσσαλονίκη. Από μικρή, λοιπόν, μπήκα στον κόσμο του θεάτρου και της δημιουργίας. Τις θεατρικές μου σπουδές τις τελείωσα με Master Degree, στο Μπρνο της Τσεχίας το 2002. Ήθελα να συνδυάσω την Τέχνη με την Παιδεία, όπου το πιο κατάλληλο Πανεπιστήμιο ήταν αυτό του Μπρνο, Janacek Academy of Performing Arts. Αφού ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, απορροφώντας εμπειρίες, γνώσεις και πρακτικές πάνω στο αντικείμενο, γύρισα πίσω στη Θεσσαλονίκη. Εκεί δρούσα ενεργά στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης. Συνεργάστηκα με σχολεία, ιδιωτικά και δημόσια, Δημοτικές Επιχειρήσεις, Συλλόγους Γονέων & Κηδεμόνων, οργάνωνα θεατρικές παραστάσεις και ανταλλαγές προγραμμάτων με θεατρικές ομάδες του εξωτερικού, συμμετείχα σε παιδικά φεστιβάλ αντιπροσωπεύοντας την Ελλάδα. Επίσης, συμμετείχα σε εισηγήσεις του Πανελλήνιου Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση.
Στην Μελβούρνη ήρθα το 2007. Από το 2011 εργάζομαι στα σχολεία της Κοινότητας. Στα 4 χρόνια και στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, έχουν γίνει αρκετές παραστάσεις των μαθητών. Τα έργα που παίχτηκαν ήταν διασκευασμένα και προσαρμοσμένα στο επίπεδο τους, ήταν μύθοι και ιστορίες από την ελληνική και παγκόσμια παιδική λογοτεχνία. Επίσης συμμετείχα με μαθητές λυκείου των απογευματινών σχολείων, στο Μαθητικό Διαγωνισμό Κινηματογράφου 2011 και 2013.
Είμαι παντρεμένη και έχω 2 παπαγαλάκια.