Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 γυρνούσε γειτονιές της Αθήνας µε ένα τρίκυκλο ως πλανόδιος µανάβης, προσπαθώντας να επιβιώσει. Λίγο αργότερα έφυγε για την Αυστραλία, όπου ξεκινώντας από το µηδέν δηµιούργησε μια από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη µεγαλύτερη, επιχείρηση επίπλων στη χώρα.
Ο λόγος για τον κ. Στέλιο Κουκουβιτάκη, δραστήριο παράγοντα της Κρητικής πατριάς, 46 χρόνια µέλος της Κοινότητάς µας, µε θητεία στο Διοικητικό Συµβούλιο επί προεδρίας Παπασάββα, µε πλούσια παροικιακή δραστηριότητα, ιδρυτή και διευθυντή της εταιρείας επίπλων LV Furniture.
Μιλά µε αγάπη για την Κοινότητα και με µεγάλη υπερηφάνεια για τα επιτεύγματά της και ιδιαίτερα για την αγορά του οικοπέδου στο Μπουλίν, του σχολείου Alphington Grammar και τώρα, την ανέγερση του Ελληνικού Κέντρου, που δεσπόζει στη γωνία των οδών Ράσελ και Λόνσντεϊλ, στο κέντρο της Μελβούρνης. Ανεκτίμητη η βοήθεια του ιδίου και της οικογένειάς του τόσο στην Κοινότητα όσο και στο σχολείο Alphington Grammar.
ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
Ένα βροχερό πρωινό, στα τέλη του Μάη, βρεθήκαμε στις τεράστιες εγκαταστάσεις της LV Furniture, στο Broadmeadows, όπου κατασκευάζονται, αποθηκεύονται και διανέμονται σε εκθέσεις σε όλη την Αυστραλία κάθε είδους έπιπλα ποιότητας.
Αν και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, και την επιχείρηση διευθύνουν τα παιδιά του, ο κ. Κουκουβιτάκης βρίσκεται πάντα από τις 9 το πρωί στο γραφείο. Τον συναντάμε μαζί µε τον δραστήριο γιο του κ. Νίκο Κουκουβιτάκη, που είναι µέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της Κοινότητας και πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του κοινοτικού ημερήσιου κολλεγίου Alphington Grammar.
Φιλόξενος, ευγενικός, πρόσχαρος, απαντά µε χαρά στις ερωτήσεις µας για τη ζωή του, το έργο του και την προσφορά του στην παροικία και στην Κοινότητά µας.
Η συζήτηση αρχίζει µε τα πρώτα χρόνια στην λεβεντογέννα Κρήτη, από όπου και η καταγωγή του.
«Γεννήθηκα στα Σφακιά του Νοµού Χανίων» µας λέει. «Όλη η οικογένειά µου είναι στην Ελλάδα, στο Νοµό Χανίων, στην Κρήτη. Ήμασταν επτά αδέρφια, τέσσερα αγόρια και τρία κορίτσια.»
Σχολείο πήγε στα Χανιά και τελείωσε το νυκτερινό γυμνάσιο στην Αθήνα. Δούλευε την ημέρα και το βράδυ πήγαινε στο σχολείο. Έκανε ό,τι δουλειά έβρισκε.
«Έκανα τον μανάβη» µας λέει. «Είχα ένα τρίκυκλο, το φόρτωνα και έτρεχα στις γειτονιές και πούλαγα. Μετά άνοιξα μανάβικο επί μονίμου βάσεως σ’ ένα πεζοδρόμιο και ύστερα σε μαγαζί.
»Τότε η κατάσταση ήταν αβέβαιη στην Ελλάδα µε τις πολιτικές εξελίξεις. Εμείς προσπαθούσαμε να ζήσουμε και δεν ανακατευόμασταν πολύ στα πολιτικά. Ήταν δύσκολα χρόνια. Αλλά αν δούλευες μπορούσες να τα βγάλεις πέρα. Αν ήθελες να δουλέψεις είχε δουλειά. Εγώ δεν έχω κανένα παράπονο. Ζούσα στην Αθήνα άνετα. Μα µε το τρίκυκλο, µα µε το μανάβικο στο πεζοδρόμιο, μετά το μανάβικο σε μαγαζί… δεν στερήθηκα τίποτα… Αλλά το μυαλό µου ήταν να φύγω…».
Αρχικά ήθελε να μεταναστεύσει στη Βραζιλία, αλλά στη συνέχεια άλλαξε γνώμη γιατί «φοβήθηκε», όπως µας λέει. «Έµενα στη Δάφνη τότε και εκεί ήταν το Καλυκοποιείο και εκπαίδευε τορνευτές για τη Βραζιλία. Έτσι γράφτηκα να πάω εκεί. Αλλά στο διάστημα που έκανα μαθήματα άκουσα διάφορα και φοβήθηκα και άλλαξα γνώμη».
ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΡΟΝΙΑ
Στην Αυστραλία ήρθε σε ηλικία 23 ετών, χωρίς να έχει συγγενείς ή γνωστούς, εκτός από την μελλοντική σύζυγό του που τον προσκάλεσε. «Η γυναίκα µου Βασιλική ήταν στην Αυστραλία και παντρευτήκαμε εδώ» λέει.
Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα και ιδιαίτερα µε τις ρατσιστικές διαθέσεις των Αυστραλών. «Δεν τολμούσες να ανοίξεις το στόμα σου να μιλήσεις Ελληνικά. Ο ρατσισμός ήταν στις δόξες του τότε. Δεν µας ήθελαν γιατί φοβόντουσαν ότι θα τους παίρναμε τις δουλειές. Αυτό έλεγαν τουλάχιστον. Αλλά, δόξα το θεό, καλά πήγα στην Αυστραλία».
Στην αρχή εργάστηκε στην Τζένεραλ Μότορς, «εκεί που πήγαιναν όλοι», αλλά έμεινε µόνο δυο-τρεις μήνες και κατόπιν πήγε στην Φολκσβάγκεν. Ώσπου να κάνει δική του δουλειά, άλλαξε διάφορες εργασίες. «Η πρώτη δική µου δουλειά ήταν… σκουπιδιάρης» µας λέει χαμογελαστά. «Καθαριστής. Θυμάμαι, έγραψα ένα γράμμα στα αδέλφια µου στην Ελλάδα και τους λέω, εγώ πάω πολύ καλά στην Αυστραλία, έγινα ‘toilet cleaner’». Γελά.
Στη συνέχεια ασχολήθηκε µε άλλες επιχειρήσεις, όπως π.χ. άνοιξε μανάβικο και αγόρασε μοτέλς… «Όλα αυτά από το 1966 που άρχισα δική µου δουλειά μέχρι το 1975-76 που ανακατεύτηκα µε τα έπιπλα… και εκεί έμεινα μόνιµος» εξηγεί.
Στην ερώτησή µας για το πώς μεταπήδησε στο χώρο των επίπλων, µε τον οποίο δεν είχε ασχοληθεί στο παρελθόν, µας λέει: «By mistake. Ο μπατζανάκης µου δούλευε σε ένα εργοστάσιο και έφτιαχνε ντουλάπες. Και τότε του είπα: «Γιατί δεν κάνεις δική σου δουλειά;». Εγώ πάντοτε ήθελα να κάνω δική µου δουλειά. Δεν ήθελα να δουλεύω αλλού. Τον βοήθησα να ξεκινήσει, αλλά κόλλησα κι εγώ. Είχαμε ένα μικρό χώρο, πέντε μέτρα επί πέντε. Πήρα μερικά μηχανήματα, ξεκινήσαμε, πουλούσαμε τα έπιπλα άνετα. Κάποια στιγμή ήθελα να φύγω, αλλά τελικά μετά από συζήτηση έμεινα. Αν κολλήσεις κάπου, κολλάς. Δόξα το θεό, δεν έχω παράπονο.
»Κάναµε σεντούκια τα οποία πωλούσαμε σε ελληνικά μαγαζιά επίπλων. Τότε ήταν η Μελβούρνη γεμάτη µε ελληνικά επιπλάδικα. Ήταν το Χελένικ, ο Πολίτης, ο Παυλίδης, ο Κόκκινος, ο Συµπέθερος, και άλλοι πολλοί. Καλά πήγαµε…».
ΣΤΟ ΜΠΡΑΝΣΓΟΥΙΚ
Επειδή η επιχείρηση μεγάλωνε και ο χώρος ήταν μικρός, μετακινήθηκαν στο Μπράνσγουικ, όπου άνοιξαν μεγαλύτερο εργοστάσιο και προσέλαβαν περισσότερο προσωπικό. «Εκεί μείναμε 5-6 χρόνια. Ήμουν πάντα µε συνεταίρους, µε τον μπατζανάκη µου και µε έναν ξάδερφό µου. Στη συνέχεια χωρίσαµε επειδή δεν µας χωρούσε» εξηγεί.
«Εγώ πήγα στο Σανσάιν… Αλλά και εκεί σιγά-σιγά η επιχείρηση µεγάλωνε. Στο τέλος πουλήσαµε το ακίνητο και μετακινηθήκαµε στο Μπροντµέντοους, όπου είμαι τώρα µαζί µε την οικογένειά µου, µε τα παιδιά µου».
Με τη σύζυγό του Βασιλική απέκτησαν τρία παιδιά, τον Νίκο, την Κατερίνα και τη Γεωργία, τα οποία όπως µας λέει όλο υπερηφάνεια, γνωρίζουν άπταιστα Ελληνικά και τις παραδόσεις µας.
«Και σε αυτό µε βοήθησε πολύ η Κοινότητα» τονίζει, προσθέτοντας: Για τούτο είμαι και ευγνώμων στην Κοινότητα και στην Κρητική πατριά, όπου αναμίχθηκαν τα παιδιά µου… Έμαθαν ελληνικά στα κοινοτικά σχολεία, επήγαν στο θέατρο της Κοινότητας και συμμετείχαν σε όλες τις εκδηλώσεις της. Έτσι µπόρεσαν να µάθουν τη γλώσσα και τα έθιµά µας… Αλλά και η Κρητική πατριά βοήθησε πολύ τα παιδιά µου, καθώς συµµετείχαν στις δραστηριότητες των κρητικών οργανισµών. Σήµερα βοηθούν και τα εννέα εγγονάκια µου. Θα πρέπει να τονίσω ότι µε βοήθησαν όλοι οι παροικιακοί οργανισµοί και τους ευχαριστώ, αλλά και εγώ βοηθώ όπου µπορώ».
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ
Παράλληλα µε τις επιχειρηματικές δραστηριότητες, ο κ. Κουκουβιτάκης ανέπτυξε πλούσια παροικιακή δραστηριότητα. Συνεργάστηκε κυρίως µε την Παγκρήτια Ένωση Μελβούρνης, ενώ διετέλεσε και µέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Κοινότητάς µας επί προεδρίας Σάββα Παπασάββα.
«Συνεργάστηκα στενά µε την Παγκρήτια Ένωση Μελβούρνης και ήµουν στο Διοικητικό Συμβούλιο από το 1971 μέχρι το 1995,» αναφέρει. «Αλλά πάντα έβλεπα την Κοινότητα ως κάτι ανώτερο, που ήταν για όλους τους Έλληνες. Δεν αισθάνθηκα ποτέ µόνο ως Κρητικός. Πρώτα ήμουν Έλληνας. Η γυναίκα µου εξάλλου δεν είναι Κρητικιά. Στη δεκαετία του ’80 υπηρέτησα στο Συµβούλιο του Παπασάββα, όπου και παρέμεινα τέσσερα χρόνια. Εκείνη την εποχή το Συμβούλιο αγόρασε το Μπουλίν, αλλά και το σχολείο του Άλφινγκτον. Ο συγχωρεμένος ο Παπασάββας µε είχε πάντα κοντά του, άκουγε τη γνώμη µου και µε εκτιμούσε ιδιαίτερα. Αλλά και ό,τι κινήσεις έκανε ήταν πάντα επιτυχημένες και σωστές.»
Όπως εξηγεί, ο Παπασάββας ήταν ένας από τους προέδρους που πλησίασαν την Αρχιεπισκοπή για την εξομάλυνση των σχέσεων µε την Εκκλησία και είχε όραμα για τον Ελληνισμό. «Αλλά δυστυχώς» όπως λέει, «όταν κάποιος είναι καλός έχει πάντα αντιπάλους, έτσι και ο Παπασάββας είχε σκληρούς αντιπάλους. Θυμάμαι δηµοσιεύματα εφηµερίδων της εποχής που καταφέρονταν εναντίον του ιδίου και του Συμβουλίου του.
«Είχαµε για παράδειγμα το οικόπεδο στο Τεµπλεστόου, όπου δεν µπορούσαμε να το αξιοποιήσουµε. Το πουλήσαμε και αγοράσαμε το Μπουλίν, όπου µπορούµε να κάνουμε κάτι. Είχε το όραμα του σχολείου του Alphington. Φαντάσου αν η Κοινότητα δεν είχε το όραµα αυτό. Θα είχε τελειώσει τώρα».
ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΛΟΣ
Μέλος στην Κοινότητα είναι από το 1968. «Και µε τον φίλο µου τον Φουντά υπηρετήσαμε μαζί. Όσο καιρό ήταν πρόεδρος πάντα τον υποστηρίζαμε» λέει.
Αναφέρεται και στο γεγονός ότι υπηρέτησε την Αρχιεπισκοπή, ενώ μιλά µε φανερή λύπη για τα προβλήματα που προκλήθηκαν κατά περιόδους στις σχέσεις µε την Κοινότητα.
«Αλλά η Κοινότητα πέρασε και δύσκολες στιγµές, από τη στάση και την πολιτική διαφόρων µελών του Διοικητικού Συμβουλίου» τονίζει.
«Αυτά τα προβλήματα και τα λάθη του παρελθόντος δεν θα πρέπει να επαναληφθούν. Τα παιδιά µας σήµερα δεν έχουν τέτοια προβλήματα, ευτυχώς.»
Θεωρεί δε, ότι τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην πρόσφατη ιστορία της Κοινότητας είναι η αγορά του οικοπέδου του Μπουλίν και του κολλεγίου Alphington Grammar, καθώς και η ανέγερση του νέου κοινοτικού κτιρίου, όπου θα στεγασθεί το Ελληνικό Κέντρο Σύγχρονου Πολιτισµού.
«ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ»
Ενδιαφέρουσες είναι οι παρατηρήσεις του για τους παροικιακούς οργανισμούς και το µέλλον τους.
«Οι παροικιακοί οργανισμοί προσέφεραν ό,τι µπορούσαν, αλλά τώρα ο κύκλος τους τελείωσε» υπογραμμίζει, προσθέτοντας ότι «µας αρέσει, δεν µας αρέσει, οι παροικιακοί σύλλογοι και ιδιαίτερα οι μικροί, θα εξαφανιστούν και θα τελειώσουν. Δεν µπορούμε πια να είµαστε εδώ Κρητικοί, Πελοποννήσιοι, Μακεδόνες κ.λπ. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η ελπίδα µας είναι η Κοινότητα. Η μοναδική ελπίδα να μείνει ο Ελληνισμός και να µη διαλυθεί στην επόμενη γενιά, είναι η Κοινότητα. Δεν βλέπω τίποτα άλλο!»
Όπως λέει, ο ρόλος της Κοινότητας είναι να ασχολείται µε όλους τους τομείς που αφορούν την ομογένεια.
«Ευτυχώς τα νέα παιδιά στο Διοικητικό Συμβούλιο το καταλαβαίνουν και ανοίγουν σχολεία. Όλοι οι άλλοι τα κλείνουν, αλλά η Κοινότητα ανοίγει σχολεία» τονίζει χαρακτηριστικά.
«Το Ελληνικό Κέντρο που δημιουργείται τώρα θα µείνει 200-300 χρόνια. Ξέρεις τι υπερηφάνεια θα αισθάνονται τα παιδιά µας πηγαίνοντας και βλέποντας το μεγάλο κτίριο; Θα λένε: «Να, η Ελληνική Κοινότητα»! Η Κοινότητα μπορεί να προσφέρει τα πάντα στην παροικία µας. Ό,τι χρειάζεται μπορεί να τα προσφέρει. Οι μικροί σύλλογοι τι να προσφέρουν! Οι Κρητικοί βοήθησαν τα παιδιά µας να διατηρήσουν τις παραδόσεις µας, να χορεύουν ωραίο πεντοζάλη, οι Καλαματιανοί έμαθαν τα παιδιά ωραίο καλαματιανό και τσάμικο… Πολύ ωραία, συγχαρητήρια και τους ευχαριστούμε… Εµένα, κανένα από τα παιδιά µου δεν έχει παντρευτεί Κρητικό…
Τι σημαίνει αυτό; Θα πρέπει πρώτα από όλα να σκεφτόμαστε ως Έλληνες. Δεν λέω να σταματήσουν ή να κλείσουν οι παροικιακοί σύλλογοι. Όχι! Να μείνουν, να μαθαίνουν τα παιδιά µας Θρακιώτικα για παράδειγμα, αλλά την ίδια στιγμή να συμμετέχουν στην Κοινότητα. Να είναι ενεργά µέλη της Κοινότητας. Να συνεργάζονται, να συμμετέχουν και να ενδιαφέρονται και για την Κοινότητα.»
ΟΛΟΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ
Ο κ. Κουκουβιτάκης πιστεύει ότι όσο καλύτερη σχέση έχουν οι σύλλογοι µε την Κοινότητα και όσοι περισσότεροι συσπειρωθούν γύρω της, τόσο μεγαλύτερη δύναμη θα αποκτήσουμε ως παροικία και εξηγεί τι εννοεί…
«Πώς το βλέπω… Όλοι μαζί να προσφέρουµε στην Κοινότητα. Σκέψου τώρα, μια Κοινότητα µε έναν πρόεδρο, να πάει στην κυβέρνηση και να πει εγώ έχω 30.000 ενεργά µέλη και χρειάζομαι αυτό ή εκείνο… Έχεις άλλη δύναμη από το να πας και να λες έχω 800 µέλη.
»Η συνεργασία παροικιακών συλλόγων και Κοινότητας θα είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συµβεί για τον Ελληνισμό της Μελβούρνης. Σαν Κρητικός ξέρω να πω µόνο για την Παγκρήτιο. Έχουμε ένα κτίριο στην Γουαντίρνα και υπήρξε µια ιδέα, από την Κοινότητα, να λειτουργήσουµε κάτω παιδικό σταθμό και πάνω απογευματινό σχολείο. Μόνο η Κοινότητα µπορεί να το κάνει αυτό. Εμείς δεν µπορούμε. Μόνο µε τη συνεργασία, εµείς και η Κοινότητα μαζί, να ενωθούμε σε αυτό το πρότζεκτ και να προχωρήσουμε. Η Κοινότητα μπορεί να πάρει την άδεια, εμείς δεν µπορούμε. Οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να ξέρουν Ιωάννινα, Χανιά, Ηράκλειο… Θέλουν να ξέρουν Ελληνική Κοινότητα. Σαν Greek Community ή σαν Alphington Grammar µπορούμε να πάρουμε όσες άδειες θέλουμε. Δεν κατηγορώ κανέναν σύλλογο εδώ, αλλά ως εθνοτοπικοί οργανισµοί δεν µπορούµε να κάνουµε αρκετά. Με την Κοινότητα δίπλα µας, µπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά. Σχολείο, παιδικό σταθμό, µπορούμε και γηροκομείο να κάνουμε. Αλλά µε την Κοινότητα…
»Ρόλος της Κοινότητας θα πρέπει να είναι η συνεργασία µε όλους. Όχι να είμαστε αντίπαλοι ή να τους πάρουμε τις περιουσίες τους. Συνεργασία µε τους εθνοτοπικούς συλλόγους και τα σωματεία και να τους φέρουμε κοντά µας, να γίνουµε µέλη της Κοινότητας και ενεργά µέλη, να κάνουμε εκδηλώσεις μαζί, να δουλεύουμε μαζί για να αντιµετωπίζουμε τα προβλήματά µας ως παροικία. Τα προβλήματα της Κοινότητας να είναι και των συλλόγων και κάθε συλλόγου να είναι πρόβλημα και της Κοινότητας».
Πιστεύει ότι οι παροικιακοί σύλλογοι δεν θα πρέπει να φοβούνται μια στενή συνεργασία µε την Κοινότητα, ενώ θεωρεί την αλληλοβοήθεια απαραίτητη.
«Πας σε έναν σύλλογο και του λες, η Κοινότητα έχει αυτή την ανάγκη και χρειάζεται βοήθεια. Του εξηγείς, έλα γράψου µέλος, οργάνωσε μια εκδήλωση να συγκεντρωθούν κάποια χρήματα κ.λπ. Όλοι θα το κάνουν. Θα κάνουν και µία και δύο και πέντε εκδηλώσεις» τονίζει. «Το ίδιο και όταν ο σύλλογος έχει μια ανάγκη και χρειάζεται τη βοήθεια της Κοινότητας, ως κεντρικός οργανισμός θα του συµπαρασταθεί».
«ΝΑ ΓΡΑΦΤΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΕΛΗ»
«Να γραφτούν µέλη όλοι. Τι χρειάζεται η Κοινότητα σήμερα; Μέλη, πολλά µέλη! Αυτή είναι η δύναμη της Κοινότητας. Ο κόσμος θα φέρει και την οικονομική ευρωστία και τη δύναµη για το καλό της παροικίας. Κανένας σύλλογος δεν θα πρέπει να φοβάται ότι θα του πάρει κάποιος την περιουσία.
»Η Κοινότητα ανέλαβε και έφερε σε πέρας ένα τεράστιο έργο για το καλό της ομογένειας. Αν η Κοινότητα οραματιστεί και κάνει κάτι για το Μπουλίν, για παράδειγμα, όλοι θα βοηθήσουν. Ο κόσμος βλέπει ότι επιτελείται έργο. Θέλουμε έργα και συνεργασία».
Ο κ. Κουκουβιτάκης πιστεύει ότι το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο είναι ένα από τα καλύτερα που έχουν περάσει από την Κοινότητα.
«Νομίζω ότι το σημερινό Διοικητικό Συμβούλιο µε πρόεδρο τον Βασίλη Παπαστεργιάδη είναι ένα από τα καλύτερα» λέει. «Όλα τα µέλη του Συµβουλίου είναι πολύ καλοί. Γνώρισα μερικούς προσωπικά και είναι διαμάντια! Χαίρεσαι να βλέπεις αυτά τα παιδιά να είναι µέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Αφιερώνουν το χρόνο τους για το καλό της Κοινότητας και της παροικίας.
»Εμείς οι μεγάλοι, η γενιά η δική µου, κάναµε λάθη… καιρός να τα διορθώσουµε και να βοηθήσουµε τη νέα γενιά να πάει μπροστά µε τη δύναμή µας, τη γνώση µας και τις εμπειρίες µας.
»Κάθομαι καμιά φορά και σκέφτομαι τι έκανε λάθος αυτό το Συμβούλιο; Δεν μπορώ να βρω τίποτα σημαντικό… Φυσικά δεν θα βγω να τους κατηγορήσω λέγοντας ότι σε αυτό τον τοίχο του νέου κτιρίου έβαλαν δύο τούβλα και στον άλλο ένα… Τους βλέπω να προσπαθούν να ανοίξουν διαύλους µε τις άλλες Κοινότητες και οργανισμούς και να δουλέψουν μαζί. Τι το καλύτερο μπορεί να συμβεί στην παροικία µας! Η Κοινότητά µας δεν έχει εχθρούς, δεν έχει αντιπάλους. Το ιδανικό είναι να υπάρχει η κεντρική Κοινότητα µε 30.000-40.000 µέλη και όλοι οι άλλοι οργανισμοί συνεργαζόμενοι να προοδεύουν.
»Αν όλοι οι σύλλογοι δουν την κίνηση θετικά, τις 30.000 µέλη θα τις ξεπεράσουµε. Πρέπει όλη η παροικία να κινητοποιηθεί προς αυτή την κατεύθυνση. Σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε σύλλογο, σε κάθε οργανισμό, σε κάθε μαγαζί, σχολεία, παντού να βάλουμε αιτήσεις εγγραφής νέων µελών… Έχουμε 100-200 συλλόγους και όλοι να γραφτούµε µέλη στην Κοινότητα. Και όσο περισσότεροι έρχονται κοντά, τόσο πιο πολλά πράγματα θα µπορούσαμε να κάνουμε».
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ
Ο κ. Κουκουβιτάκης είναι βασικό µέλος ερανικής Επιτροπής που στόχο έχει να βοηθήσει το Διοικητικό Συμβούλιο και την Κοινότητα για το Πολιτιστικό Κέντρο. Μιλώντας για την Επιτροπή λέει πως πρέπει να στελεχωθεί περαιτέρω µε άτομα που μπορούν να προσφέρουν σε διάφορους τομείς.
«Με τη συνεργασία όλων µας να στηρίξουμε το Συμβούλιο και τους νέους να δημιουργήσουν για το καλό όλων. Μας ενθουσιάζει, ενθαρρύνει και συγκινεί η ανταπόκριση που είχε η Επιτροπή μέχρι τώρα και είμαι βέβαιος ότι όλα θα πάνε καλά. Όταν τους πλησιάσεις τους συλλόγους, τους εξηγήσεις, όλοι θέλουν να προσφέρουν και ιδιαίτερα τώρα που έχουμε να δείξουµε αυτό το τεράστιο έργο στο κέντρο της πόλης. Οι σύλλογοι, για παράδειγμα, μπορούν να αποτελέσουν μέρος του μεγάλου αυτού έργου, διοργανώνοντας μια εκδήλωση, ένα μπάρμπεκιου, ένα τσάι και να συγκεντρώσουν χρήματα για να βοηθήσουν. Λίγο-λίγο μπορούν να βοηθήσουν όλοι. Στην εκδήλωση που κάναµε πρόσφατα µε τους Κρητικούς, όλοι οι οργανισμοί ήθελαν να συμμετέχουν και να βοηθήσουν. Γιατί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουµε όλοι, ότι βοηθώντας την Κοινότητα, δεν βοηθάµε κάποιο άτομο, βοηθάµε τον εαυτό µας, τα παιδιά µας, τα εγγόνια µας και την παροικία µας. Μόνο μια ισχυρή Κοινότητα μπορεί να βοηθήσει στη διατήρηση της γλώσσας µας, των παραδόσεών µας και της κουλτούρας µας. Δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά µεμονωµένα κάθε σύλλογος. Στην Αλεξάνδρεια ευημερούσε ο Ελληνισμός γιατί είχε ισχυρές κοινότητες.
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ
Το Ελληνικό Κέντρο Σύγχρονου Πολιτισμού είναι «ό,τι καλύτερο μπορούσε να κάνει η παροικία µας» τονίζει. «Το νέο κτίριο και το Πολιτιστικό Κέντρο, µας γεμίζουν υπερηφάνεια. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα είμαστε σε θέση να κάνουμε ένα τόσο μεγάλο έργο. Περνώ και όταν το βλέπω δακρύζω από υπερηφάνεια, όπως τα παιδιά µου και τα εγγονάκια µου. Τέτοια έργα χρειάζεται η παροικία µας για να αισθάνονται υπερήφανα τα παιδιά µας και οι επόμενες γενιές. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούσε να δημιουργήσει η παροικία µας. Στο κέντρο της Μελβούρνης έχουμε τον πύργο µας, την «Ακρόπολη» όπως τη λέω εγώ».
Κλείνοντας τη συζήτηση και μιλώντας για τη ζωή του µας λέει χαμογελαστά, αλλά και µε φανερή δόση ικανοποίησης και υπερηφάνειας: «Δεν έκανα και θαύματα. Πάλεψα στη ζωή µου, γιατί δεν γεννήθηκα πλούσιος. Δημιούργησα πολλά πράγματα, πρόσφερα σε αυτή τη χώρα… αλλά θέλω να πω ότι δεν αισθάνομαι πως η Αυστραλία µου έδωσε τα πάντα! Ήρθα εδώ, δούλεψα και πρόσφερα σε αυτό το κράτος και ό,τι έχτισα εδώ θα μείνουν -δεν θα τα πάρω µαζί µου. Δούλεψα σκληρά και ό,τι έκανα δεν µου το χάρισε κανείς. Δεν μπορώ να πω ‘ευτυχώς που ήρθα στην Αυστραλία και σώθηκα’… Και στην Ελλάδα αν έµενα κάτι θα έκανα και πάλι καλά θα ήμουν».
*Αναδημοσιεύεται από τα «Κοινοτικά Νέα».
