ΚΑΛΗΜΕΡΑ σε όλους και ελπίζω η απουσία μου την περασμένη βδομάδα να σας βοήθησε να αποτοξινωθείτε.
ΖΗΤΩ συγνώμη από τους τακτικούς μου αναγνώστες και λυπάμαι που απογοήτευσα όσους πίστεψαν ότι, επιτέλους, με ξεφορτώθηκαν…
«ΚΑΚΟ σκυλί ψόφο δεν έχει» έλεγε ο παππούς μου, που στα νιάτα του (όταν σπούδαζε στη Βιέννη κτηνίατρος) παρακολουθούσε και Σεμινάρια του Σίγκμουντ Φρόιντ, για την Ψυχολογία.
ΠΡΙΝ αρχίσω, να ευχαριστήσω όσους μπήκαν στον κόπο να τηλεφωνήσουν και να ρωτήσουν «γιατί απουσιάζει ο Αιθεροβάμων».
ΔΕΝ ξεχνώ βέβαια ότι, εκτός από φανατικούς αναγνώστες, έχω και φανατικούς εχθρούς, τους οποίους (επίσης) ευχαριστώ γιατί πάντα είναι πηγή έμπνευσης για μένα.
ΝΑ προσθέσω, επίσης, ότι η στήλη αυτή, που άρχισε να γράφεται λίγα χρόνια πριν καταρρεύσει ο «υπαρκτός σοσιαλισμός», ήταν η πρώτη φορά που απουσίασε από την εφημερίδα.
ΑΙΤΙΑ της απουσίας: λίγο τα μουντιαλιακά ξενύχτια, λίγο οι μέτριες εμφανίσεις του Μέσι, λίγο η… προβληματική μου διάθεση και, από κοντά, η μετακίνηση της εφημερίδας, που τάραξαν τον ψυχισμό μου και έκαναν τα νεύρα μου κουρέλι.
ΕΠΕΙΔΗ είμαι άτομο που το ενοχλούν τα πάντα και, συνήθως, αντιδρώ… σχιζοφρενικά, χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα ξαφνικά σε ένα… κεντρομόλο πνευματικό κενό.
ΝΑΙ, σας λέω, πέρασα την ηλιόσφαιρα, πιο γρήγορα από το «Voyager 1» της NASA και βρέθηκα στο διαστρικό συμπαντικό χώρο: στο απόλυτο και ψυχρό κενό, δηλαδή, που δεν φτάνει ούτε η καυτή «ανάσα» του Ήλιου.
(ΣΗΜΕΙΩΣΗ: εντάξει, αν δεν έχετε διδακτορικό στην Αστροφυσική και την Ψυχολογία μην προσπαθείτε να καταλήξετε σε συμπεράσματα και να καταλάβετε τι είχα, γιατί και εγώ ακόμα το ψάχνω…).
ΤΟΝ πρόλογο τον έκανα, όχι μόνο να πληροφορήσω εσάς (τους πραγματικούς μου εργοδότες), γιατί απουσίαζε η στήλη, αλλά, να εξηγήσω και στην ανησυχούσα διεύθυνση της εφημερίδας τους λόγους της εβδομαδιαίας μου απόσυρσης…
ΠΡΙΝ, όμως, αναφερθώ στο Μουντιάλ και την κατάρρευση της μεγαλύτερης μέχρι σήμερα ποδοσφαιρικής αυτοκρατορίας που γνώρισε ο πλανήτης, να ρίξουμε μια βιαστική ματιά στην παροικιακή πιάτσα, που βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, λόγω του ότι η ηγεσία της ξεχειμάζει στις παραλίες του Αιγαίου Πελάγους.
ΚΑΙ αρχίζω δίνοντας ταυτόχρονα και συγχαρητήρια στην Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης, άλλα και μια κατακόκκινη κάρτα για ένα επικίνδυνο… πολιτιστικό φάουλ, στο οποίο και υπέπεσε τις μέρες της απουσίας μου από τα κοινά.
ΤΑ συγχαρητήρια δίνονται για την πρωτοβουλία της Κοινότητας (και το οικονομικό ρίσκο που πήρε) να παρουσιάσει στο κοινό της παροικίας μας το θεατρικό έργο «Το φως που καίει» του Κώστα Βάρναλη.
ΤΗΝ παράσταση -δυστυχώς- δεν την είδα, αλλά άκουσα τα καλύτερα λόγια και, μάλιστα, από άτομα που εκτιμώ την άποψή τους.
Η μεγάλη πλειοψηφία που παρακολούθησε την παράσταση (πάνω από 500 άτομα) έφυγε από το θέατρο με άριστες εντυπώσεις, που σημαίνει ότι υπάρχουν αρκετοί απαιτητικοί συμπάροικοι, που διψούν να δουν ένα θεατρικό έργο της προκοπής και διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Η τιμή των εισιτηρίων ήταν $28 και $35 τη στιγμή που θίασοι που έρχονται από την Ελλάδα να κάνουν «αρπαχτές», η τιμή των εισιτηρίων κυμαίνεται από $55 έως $80.
ΤΑ έξοδα, βέβαια, είναι μεγάλα, ιδιαίτερα των θιάσων που έρχονται από την πατρίδα και αν κοντά στα έξοδα προσθέσουμε και το κέρδος των επιχειρηματιών και πόσο στοιχίζουν τα εισιτήρια των αυστραλιανών θεατρικών παραστάσεων, τα $80 είναι «φυσιολογική» τιμή θα λέγαμε.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι η Κοινότητα έχασε χρήματα για να παρουσιάσει το συγκεκριμένο έργο και αν δεν προέβαινε σε οικονομική θυσία και ο ίδιος ο θίασος (πήραν 1.500 ευρώ όλα και όλα!) η οικονομική επιβάρυνση θα ήταν πολύ μεγαλύτερη.
ΝΑ τονίσουμε (για άλλη μια φορά) ότι ο καλά νοούμενος πολιτισμός είναι επιχορηγούμενος σε όλον τον πλανήτη.
ΠΟΛΛΑ λεφτά κερδίζουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες με ευρύ κοινό και, βέβαια, τα σκυλάδικα όπου ξεδίνουν όσοι αρέσκονται να καίνε ουίσκι και να πετούν γαρδένιες και γαρίφαλα στα σκυλο-ινδάλματά τους.
ΩΣ εκ τούτου, η πρωτοβουλία της Κοινότητας αξίζει συγχαρητήρια και ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλες.
ΓΙΑ να γίνει, βέβαια, αυτό και να συνεχιστεί και στο μέλλον το Φεστιβάλ «Αντίποδες» θα πρέπει η Κοινότητα να βρει τρόπους να αυξήσει τα έσοδά της.
ΚΑΙ αυτό μπορεί να το κάνει αξιοποιώντας περαιτέρω την περιουσία της και αντικαθιστώντας (το αναξιοποίητο για 30 χρόνια οικόπεδο του Μπουλίν) με ένα μεγάλο ακίνητο από το οποίο θα έχει έσοδα.
ΣΤΟ μεταξύ, η οικονομική κατάσταση της Κοινότητας θα βελτιωθεί σημαντικά από τη στιγμή που θα νοικιαστεί μέρος του Πολιτιστικού Κέντρου του Lonsdale Street, κάτι που θα γίνει στους προσεχείς μήνες.
ΚΑΙ από τα συγχαρητήρια περνάμε στις επιπλήξεις και την κόκκινη κάρτα που δίνεται για τη διάλεξη «Ιησούς Χριστός, Καζαντζάκης και Κομμουνισμός» που έλαβε χώρα πριν 10 μέρες.
ΣΤΗ διάλεξη δεν πήγα, αλλά οι άτυχοι που μπήκαν στον κόπο να πάνε, τραβάνε ακόμα τα μαλλιά τους.
ΗΤΑΝ η πρώτη φορά που μου τηλεφώνησαν τέσσερα άτομα να διαμαρτυρηθούν για τη συγκεκριμένη διάλεξη και να μου πουν «γράψε κάτι» για να μην ξανασυμβεί αυτό που ζήσαμε. Ναι, τόσο χάλια ήταν.
ΤΙ μπορούσε, όμως, να περιμένει κανείς από το θεολόγο που έδωσε τη διάλεξη, και -ενδεχομένως- δεν είχε διαβάσει ποτέ του Καζαντζάκη και τον κομμουνισμό τον είχε… ακουστά!
ΤΟ μεγάλο ερώτημα, βέβαια, είναι γιατί δέχθηκε ο χριστιανός να μιλήσει; Όποιος έχει την απάντηση ας μας την πει να μάθουμε και εμείς.
ΕΧΟΥΜΕ ξαναγράψει ότι για να διατηρηθεί το ενδιαφέρον θα πρέπει να γίνεται αυστηρή επιλογή των ομιλητών. Καλύτερα να δίνονται λιγότερες διαλέξεις, γιατί μία κάθε βδομάδα είναι too much και γι’ αυτούς που θέλουν να τις παρακολουθήσουν, αλλά και για να βρεθούν ομιλητές που έχουν (πραγματικά) κάτι να πουν.
ΟΠΩΣ σε όλα τα πράγματα, η ποιότητα είναι που μετράει και όχι η ποσότητα. Όποιος παραβαίνει την πιο πάνω αρχή το βρίσκει μπροστά του. Ας το έχουν υπόψη τους οι οργανωτές και ας είναι πιο αυστηροί στις επιλογές τους. Πάμε στη συνέχεια μια σύντομη βόλτα Βραζιλία.
ΛΟΙΠΟΝ, οι Γερμανοί εταίροι μας δεν είναι μόνο καλοί στα Μνημόνια, αλλά και στο ποδόσφαιρο. Σε εμάς έριξαν τέσσερα μνημόνια (που μας ταρακούνησαν) και στην Βραζιλία επτά γκολ που θα τα θυμάται για τους δύο επόμενους αιώνες.
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΟΜΕΝΟΙ από τις αστραπιαίες επιθέσεις του στρατηγού Ρόμελ στη Βόρεια Αφρική πριν 70 χρόνια, έβαλαν σε 20 λεπτά 5 γκολ στη μεγάλη Βραζιλία που έμαθε στον πλανήτη ποδόσφαιρο.
ΕΤΣΙ μάλιστα και δεν «τραβούσαν χειρόφρενο» στο δεύτερο ημίχρονο θα τους έβαζαν (τουλάχιστον) άλλα πέντε. Τέτοιο εξευτελισμό δεν είχε υποστεί άλλη μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
ΜΕΧΡΙ στιγμής, απέδειξαν ότι έχουν την καλύτερη ομάδα και δικαιούνται να πάρουν το Παγκόσμιο Κύπελλο.
ΒΕΒΑΙΑ, στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται αν σε «θέλει» και λίγο η μπάλα και δεν έχει αντιρρήσεις ο Λιονέλ Μέσι.
ΣΤΟΝ προχθεσινό αγώνα μεταξύ Αργεντινής και Ολλανδίας, οι πραγματικοί νικητές (κατά τη γνώμη μου) ήταν οι Ολλανδοί, οι οποίοι και απέφυγαν το διασυρμό που θα μπορούσαν να υποστούν στον τελικό από τους Γερμανούς.
ΑΥΤΑ για σήμερα και, αν πάτε αύριο στην εκκλησία, ανάψτε και κανένα κεράκι για τη Βραζιλία που ακόμα κλαίει και οδύρεται… Γεια χαρά.
