Οι γιαγιάδες και οι παππούδες που φροντίζουν τα εγγόνια τους, ενδέχεται να πληρώνονται, ακριβώς όπως οι υπάλληλοι των κέντρων παιδικής φροντίδας, υπό έναν όρο: ότι θα καθίσουν στα θρανία. Θα πρέπει να πάνε πίσω στα θρανία και, μάλιστα, ανώτερων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, προκειμένου να πάρουν το πιστοποιητικό που θα βεβαιώνει ότι έχουν τις απαραίτητες γνώσεις για να φροντίζουν παιδιά προσχολικής ηλικίας.
Η ιδέα ανήκει στην Επιτροπή Παραγωγικότητας (Productivity Commission), η οποία μελετά το πολύπλοκο θέμα της κυβερνητικής ενίσχυσης παιδικής φροντίδας και προτείνει λύσεις.
Πριν κοιτάξουμε το ζήτημα της «εκπαίδευσης» των γιαγιάδων και των παππούδων και καταθέσουμε τις απόψεις συμπαροίκων επ’ αυτού, ας δούμε μερικές από τις βασικές και στοιχειώδεις προτάσεις της εν λόγω επιτροπής.
Σε οικογένειες με ετήσιο εισόδημα $60.000 και κάτω το 90% του κόστους της φροντίδας των παιδιών τους θα καλύπτεται από την Πολιτεία, ενώ εκείνων με εισόδημα $300.000 και άνω θα καλύπτεται το 80%.
Η Πολιτεία δεν έχει αντίρρηση να αποζημιώνει τις γιαγιάδες και τους παππούδες για τους κόπους τους, θα πρέπει όμως να παρακολουθήσουν ειδικά μαθήματα σε ΤAFE και να αποκτήσουν το δίπλωμα ΙΙΙ.
Η ποιότητα της φροντίδας που θα προσφέρουν οι διπλωματούχοι παππούδες και γιαγιάδες στα εγγόνια τους, θα παρακολουθείται και θα εξετάζεται εξονυχιστικά από ειδικό κυβερνητικό ελεγκτή. Δηλαδή, η πόρτα των φροντιστών ηλικιωμένων ενδέχεται να χτυπήσει οποιαδήποτε στιγμή, κατά τη διάρκεια των καθηκόντων τους και ο ελεγκτής να παρακολουθήσει το έργο τους εκ του πλησίον.
Επειδή, δε, συμβαίνει ο στόχος της Επιτροπής Παραγωγικότητας, σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είναι η αύξηση του αριθμού των εργαζομένων, τα μέλη της εκτιμούν ότι η εφαρμογή του εν λόγω σχεδίου θα αυξήσει το εργατικό δυναμικό της χώρας κατά 15%.
Στην έρευνα που διεξήγαγε η επιτροπή, εντόπισε -θα πρέπει να αναφερθεί-, ότι αρκετές οικογένειες αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα όσον αφορά τη φροντίδα των παιδιών τους και οι κατάλογοι αναμονής δε κέντρα παιδικής φροντίδας γίνονται όλο και μακρύτεροι. Σ’ αυτό συνέτεινε βέβαια και το γεγονός ότι ο αριθμός των εργαζόμενων γυναικών τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αυξήθηκαν από 57% στο 66% . Ανοδική τάση, βέβαια, σημείωσε και το κόστος της παιδικής φροντίδας το οποίο στην Αυστραλία, να σημειωθεί, απορροφά το 27% του μέσου μισθού. Υψηλό μεν, χαμηλότερο δε από τη Μ. Βρετανία, τις ΗΠΑ, τη Ν. Ζηλανδία και τον Καναδά.
Να διευκρινιστεί ότι σύμφωνα με το ως έχουν τα πράγματα σήμερα, οι εργαζόμενοι γονείς έχουν πρόσβαση σε δύο κυβερνητικά επιδόματα παιδικής φροντίδας. Εκείνο που έχει ως κριτήριο το εισόδημα των χαμηλόμισθων και μεσαίου οικονομικού δυναμικού ζευγαριών και την αποζημίωση των εξόδων της παιδικής φροντίδας που δεν στηρίζεται στο εισόδημα και καλύπτει το 50% του κόστους.
Μια άλλη, ειδικής βαρύτητας πρόταση της Επιτροπής Παραγωγικότητας απευθύνεται στους διευθυντές των σχολείων και ζητά να φροντίσουν να προσφέρουν παιδική φροντίδα πριν και μετά τις σχολικές ώρες, να αποσύρουν δε τους περιορισμούς που υπάρχουν αυτή τη στιγμή αναφορικά με τον αριθμό έκτακτων θέσεων.
Η ΔΙΚΗ ΤOY ΣΧΟΛΗ
Τη δική του σχολή φαίνεται να έχει τελειώσει και, μάλιστα, με άριστες επιδόσεις, ο Γιάννης Τσουκάλης, ο οποίος φροντίζει τον 9 χρόνων Τάσο, τρεις μέρες την εβδομάδα (μετά το σχολείο σήμερα) και την 5χρονη Μαρία το ίδιο.
«Σε 100 σχολεία να πάει κανείς δεν πρόκειται να μάθει το σωστό τρόπο να φροντίζει τα εγγόνια του, αν δεν έχει το χαρακτήρα, αλλά και την ποιότητα αισθημάτων που απαιτούνται γι’ αυτό το θέμα. Να έχει, πάνω απ’ όλα, αγάπη άνευ όρων και να την εκδηλώνει στην πράξη. Τι εννοώ μ’ αυτό; Να κατέβει στο δικό τους επίπεδο και να γίνει παιδί μαζί τους. Να είναι οπλισμένος με μεγάλα αποθέματα υπομονής, γιατί, όντως, δεν είναι εύκολη δουλειά η φροντίδα των παιδιών, ιδιαίτερα στο ρόλο του παππού και της γιαγιάς. Προσωπικά, κάνω εκατό ταξίδια τη μέρα στην παιδική μου ηλικία για να μπορέσω να μπω πιο αποτελεσματικά στον κόσμο των εγγονιών μου. Τα πράγματα, βέβαια, έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Στην εποχή μας διασκεδάζαμε, ανεβαίνοντας, για παράδειγμα, στα γαϊδουράκια, σήμερα τα παιδιά τρελαίνονται για τα κομπιούτερ. Ναι, πρέπει να είμαστε μέσα στο πνεύμα της εποχής. Να προσαρμοζόμαστε για να είμαστε πιο αποτελεσματικοί στο ρόλο μας.
Ακούς μερικούς παππούδες να λένε «τα αγαπάω πάρα πολύ τα εγγόνια μου, πρόκειται όμως για μια αγάπη εξ αποστάσεως!», θα πει ο Γιάννης Τσουκάλης, ο οποίος θα τονίσει ότι «ορισμένα πράγματα δεν διδάσκονται», θα προσθέσει εντούτοις ότι η πρόταση για εκπαίδευση ενδέχεται να βοηθήσει κάποιους οι οποίοι είναι εντελώς άπειροι στο χώρο αυτό.
Για το θέμα της αμοιβής, θα πει «προσφέρω χωρίς να περιμένω αντάλλαγμα. Αν είναι δυνατόν…».
Στο ίδιο περίπου μήκος κύματος κινείται και η Πετρούλα Κοσσίβη, η οποία προσφέρει τη φροντίδα της σε τέσσερα εγγόνια.
Είναι ‘αποτελεσματική’ θα πει γιατί είναι οπλισμένη με πολλή αγάπη και υπομονή. Να πάω στη σχολή, να μάθω τι; Δίνω εξετάσεις στο χώρο αυτό με πολύ καλές επιδόσεις εδώ και χρόνια. Λατρεύω τα παιδιά γενικά και ξέρω πώς να κρατώ την ισορροπία μεταξύ παιχνιδιού μαζί τους, αλλά και πειθαρχίας.
Το «κλειδί» βρίσκεται και στην ώρα που ξοδεύει κανείς μαζί τους. Δεν είναι καθόλου εύκολη δουλειά. Προσωπικά, όταν τα παιδιά τα είχα από το πρωί, σηκωνόμουν πολύ πιο νωρίς για να κάνω τις δουλειές του σπιτιού, ώστε όταν τα έφεραν να είμαι μαζί τους.
Ίσως τα μαθήματα είναι καλά για τις γιαγιάδες εκείνες οι οποίες δεν μεγάλωσαν οι ίδιες τα παιδιά τους και λόγω περιστάσεων ήταν αναγκασμένες να τα αφήνουν στη ‘γυναίκα’, όπως λέγαμε τότε. Κι εδώ όμως υπάρχουν κενά. Είμαι υπέρ της μάθησης σε οποιαδήποτε μορφή έρχεται αυτή. Εδώ εντούτοις δεν το βλέπω να μπορεί να εφαρμοστεί με τη δική μας γενιά. Πρώτα-πρώτα, είναι το θέμα της γλώσσας. Πώς θα πάει τώρα μια εβδομηντάχρονη με ελάχιστες γνώσεις αγγλικής να καθίσει στα θρανία να μάθει πώς να φροντίζει τα εγγόνια της. Μάλλον δύσκολο το βλέπω».
Ένα άλλο σημείο στο οποίο θα σταματήσει για να το φωτίσει ιδιαίτερα, είναι το θέμα της ευθύνης: «Αναμφίβολα, η ευθύνη είναι διπλή. Απέναντι στα παιδιά, αλλά και στους γονείς που σου τα εμπιστεύονται. Γι’ αυτό δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πώς ένιωθα τον πρώτο καιρό, όταν έβαζα τα μωράκια στο αυτοκίνητο για να πάω στο Σίτι σε μια παρτ τάιμ δουλειά που είχα και ως υπεύθυνη μιας ομάδας καθαριστών έπρεπε να τα παίρνω μαζί μου κάθε μέρα στο Σίτι για να δώσω τα κλειδιά και μετά να γυρίσω να τα πάρω. Δεν είναι καθόλου εύκολο, η ευτυχία όμως που σου προσφέρουν σε αντάλλαγμα δεν πληρώνεται με τίποτε» θα καταλήξει η ίδια.
ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟΣ
Με ενθουσιασμό βλέπει το ρόλο της η Μαρία Τσουκάλη η οποία φρόντιζε την 7χρονη εγγονή της Αβή, αφότου γεννήθηκε και τον μικρό Θεόφιλο 3 χρόνων, δυο φορές την εβδομάδα σήμερα.
«Δεν θα άλλαζα αυτό που κάνω με τίποτε στον κόσμο. Μου δίνει τόση ικανοποίηση, τόση χαρά και το δέσιμο με τα εγγόνια μου είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία. Ό,τι κάνεις, το παίρνεις πίσω αυτοστιγμεί. Για το θέμα της πληρωμής, αν είναι κάτι που θα καθιερωθεί, δεν έχω πρόβλημα, όπως δεν έχω και πρόβλημα να κάνω τα σχετικά μαθήματα.
Ούτως ή άλλως, η πρώτη μου γλώσσα είναι η αγγλική. Ήμουν μόνο 8 χρόνων όταν ήλθα στην Αυστραλία».
Από την πολύ πρακτική του πλευρά θα δει το θέμα η Colleen Conboy η οποία φροντίζει τα εγγόνια της ‘ευκαιριακά’, όπως θα πει: «Η απόκτηση διπλώματος, προκειμένου να είσαι σε θέση να λάβεις κάποια αμοιβή από την κυβέρνηση, δεν είναι άσχημη εκ πρώτης όψεως. Τώρα κατά πόσο είναι εφαρμόσιμη είναι ένα άλλο θέμα Αυτό που ακούσαμε είναι ότι για τη σειρά μαθημάτων απαιτείται το ποσό των $1.400. Το ερώτημα είναι αν μπορούν όλοι να ανταποκριθούν σ’ αυτήν την προϋπόθεση και, κυρίως, αν έχουν το χρόνο, όταν είναι απασχολημένοι με τη φροντίδα των παιδιών. Μετά είναι και η γλώσσα. Πώς θα παρακολουθήσουν τα μαθήματα εκείνοι/ες που οι γνώσεις τους είναι ελλιπείς»;
Είναι γεγονός ότι η Επιτροπή Παραγωγικότητας όταν συνέλαβε την ιδέα αυτή, εκείνο που την απασχολούσε ήταν η αναβάθμιση της ποιότητας παιδικής φροντίδας και επίσης η προσφορά κάποιου κινήτρου προκειμένου να λυθεί το πολύπλοκο και πολύκροτο θέμα, της φροντίδας των παιδιών που απασχολεί μια μεγάλη μερίδα των συμπολιτών μας.
Να μη μας διαφεύγει επίσης, ότι είναι ένας χώρος που διαρκώς εξελίσσεται. Ο εξοπλισμός των φροντιστών με τις απαραίτητες γνώσεις είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Πώς όμως θα εφαρμοστεί και ποιοι θα μπορέσουν να εκμεταλλευτούν αυτήν την ευκαιρία, είναι ένα εξίσου μεγάλο κεφάλαιο. Ο έλεγχος για τη σωστή φροντίδα των παιδιών είναι ουσιαστικής σημασίας και οτιδήποτε γίνεται προς την κατεύθυνση αυτή, μόνο θετικά αποτελέσματα ενδέχεται να έχει.
