Η νέα σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας επαναφέρει, για άλλη μια φορά, στην επικαιρότητα ένα ερώτημα που παραμένει αναπάντητο για τρεις χιλιάδες χρόνια:
ΕΙΝΑΙ δυνατόν να ειρηνεύσει η Μέση Ανατολή και, ιδιαίτερα, η Παλαιστίνη, που αποτελεί ιστορικά το σκληρό της πυρήνα;
Η απάντηση της ιστορίας, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη Βίβλο των συλλογικών ανθρώπινων εμπειριών, είναι όχι.
ΜΑ είναι σοφό (θα με ρωτήσετε) να βασιστούμε στην απάντηση αυτής της κουρελούς, που είναι γεμάτη από χρώματα και μπαλώματα επιλεγμένα από τους υφαντές της;
ΔΕΝ είναι καθόλου σοφό, αλλά -δυστυχώς- είναι ο μόνος μπούσουλας προσανατολισμού που έχουμε κληρονομήσει (χωρίς ποτέ να ερωτηθούμε αν αποδεχόμαστε την κληρονομιά) από τους άμυαλους (και φιλοπόλεμους) προγόνους μας.
ΕΔΩ δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ιστορία γράφεται από τους καταληψίες της εξουσίας που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «νικητές» και δεν χάνουμε ευκαιρία να τους δοξάζουμε και να ανάβουμε ένα κερί στη μνήμη τους.
ΑΥΤΟ σημαίνει ότι ένα μεγάλο μέρος της, αυτό των ηττημένων, παραμένει στην «αθέατη» πλευρά της ιστορίας. Αυτή που οι νικητές μας αναγκάζουν να μη θυμόμαστε ή, τέλος πάντων, εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να ξεχνάμε…
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, βοηθάει να θυμόμαστε, ότι η ιστορία, όπως πολλά πράγματα σε τούτο το συγχυσμένο (και παραπληροφορημένο) κόσμο, έχει περάσει από διάφορα στάδια.
Ο,ΤΙ ήταν κάποτε ηθικό και ταυτισμένο με την πλευρά του «καλού», που η ιστορία αισθανόταν υποχρεωμένη να καταγράψει και να υμνήσει, πέρασε, με τους αιώνες ή τις χιλιετίες, στην απέναντι όχθη. Στην επικράτεια του «κακού»…
Η ανθρωποκτονία, για παράδειγμα, ήταν ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα που μπορεί να είχε ένας άνθρωπος και συνώνυμη της ανδρείας και της αρετής.
ΜΙΑ βιαστική ματιά να ρίξετε στην «Ιλιάδα» του Ομήρου, θα το διαπιστώσετε. Η ανθρωποκτονία πέρασε στην επικράτεια του «κακού» στον αρχαιοελληνικό κόσμο μετά τον έβδομο προ Χρηστού αιώνα.
ΑΛΛΟΙ, πιο «βάρβαροι» λαοί διατήρησαν την αρχική της έννοια για πολύ περισσότερους αιώνες, ενώ δεν είναι λίγοι που την «τιμούν» ακόμα.
ΑΣ επιστρέψουμε, όμως, στην Παλαιστίνη που αυτές τις μέρες προσθέτει μια ακόμα σελίδα στην αιματοβαμμένη ιστορική διαδρομή της.
ΕΣΤΙΑΖΟΝΤΑΣ με μεγεθυντικό φακό στο απόμακρο παρελθόν της θα δυσκολευτούμε να ξεχωρίσουμε ποιοι ήταν Παλαιστίνιοι, ποιοι Εβραίοι και τι τέλος πάντων τους χώρισε και τους μετέτρεψε σε εχθρούς.
ΚΑΙ εδώ μιλάμε πολύ χοντρικά γιατί οι διάφορες ανθρώπινες φυλές που είχαν ξεκινήσει σαν μια «ομοιογενή ομάδα» (αν μπορεί να ειπωθεί έτσι) από την «μάνα» Αφρική πριν 80.000 χρόνια, άλλαζαν συνεχώς τόπους, γλώσσες, θρησκείες, νόμους και συνήθειες.
ΓΙΑ τη μόνη ουσιαστικά χρονική περίοδο που μπορούμε να μιλήσουμε με κάποια σχετική βεβαιότητα είναι τα τελευταία 3.000 χρόνια.
ΑΠΟ την εποχή δηλαδή, που τεκμηριώνονται (έως ένα βαθμό) οι ιστορικές αναφορές για τον κόσμο μας που τότε περιοριζόταν ουσιαστικά στον τόπο που αποκαλούμε σήμερα Μέση Ανατολή και Ανατολική Μεσόγειο.
ΒΕΒΑΙΩΣ και υπήρξαν και «άλλοι κόσμοι» πριν από αυτόν και ιδιαίτερα αυτός της Κίνας και της υπόλοιπης Ασίας, που ελάχιστα ενδιαφερόμαστε να μελετήσουμε, αφού το μυαλό μας παραμένει… Δυτικόστροφο και, ως εκ τούτου, κολλημένο…
ΠΡΙΝ, λοιπόν, οι… μακρινοί πρόγονοι του Νετανιάχου τα βάλουν με τους Παλαιστίνιους, σφάζονταν μεταξύ τους για πολλούς αιώνες.
ΠΡΙΝ καταστρέψει την Ιερουσαλήμ και κάψει το ναό του Σολομώντα, ο Ναβουχοδονόσορ, το 587 π.Χ., οι Εβραίοι ήταν δύο ξεχωριστά κράτη που το ένα έκανε ό,τι μπορούσε για να αφανίσει από το πρόσωπο της γης το άλλο.
ΣΤΟ βόρειο μέρος της σημερινής Παλαιστίνης ζούσαν «οι 10 φυλές του Ισραήλ» και είχαν πρωτεύουσά τους τη Σαμάρεια και στο νότιο οι Ιουδαίοι, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.
ΤΕΛΟΣ στο φοβερό καβγά και την προαιώνια αιματοχυσία έβαλε ο Ναβουχοδονόσορ, ο οποίος, αφού ισοπέδωσε την Ιερουσαλήμ, τους έστειλε για να ξελαμπικάρει το μυαλό τους και να ηρεμήσουν όλους για… διακοπές στη Βαβυλωνία.
ΕΚΕΙ πέρασαν αρκετές δεκαετίες, ενώ η «πατρίδα τους» κατοικήθηκε το ίδιο χρονικό διάστημα από άλλους.
ΜΕ δυο κουβέντες η εξορία τους -που αργότερα χαρακτηρίστηκε ως η απαρχή της εβραϊκής διασποράς-, λειτούργησε ακολουθώντας την αρχή των συγκοινωνούντων δοχείων: το κενό το έκλεισαν κάποιοι άλλοι.
Η εξορία στη Βαβυλωνία βοήθησε, επίσης, τους Εβραίους να επεξεργαστούν καλύτερα τη θρησκεία τους και να θεμελιώσουν το μονοθεϊσμό που αποτέλεσε και την κακοδαιμονία που ακόμα τους ακολουθεί, όπως ακολουθεί και εμάς τους… εξόριστους από τον παράδεισο Χριστιανούς, το προπατορικό αμάρτημα και τους κομμουνιστές εξόριστους της Μακρονήσου ο… πατερούλης Στάλιν.
ΟΙ αιώνες που ακολούθησαν, την επιστροφή στη… Γη της Επαγγελίας, δεν άλλαξαν ούτε το συσχετισμό των δυνάμεων στην περιοχή, ούτε βέβαια τους αιματοβαμμένους αγώνες για το ποιος θα διαφεντεύει τον πολυπόθητο τόπο.
Η Ιερουσαλήμ είναι ιστορικά η γενέτειρα πόλη των τριών πιο γνωστών και επικρατέστερων μονοθεϊστικών θρησκειών, οι οποίες και ταλαιπώρησαν τον πλανήτη μας όσο καμιά άλλη θρησκεία.
ΕΚΕΙ έχει τις ρίζες του ο Ιουδαϊσμός, ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ που ποτέ μέχρι σήμερα δεν κατόρθωσαν να ξεπεράσουν τις διαφορές τους και να συμβιβαστούν.
ΑΠΟ την πόλη αυτή αναχώρησαν για τον ουρανό και τον… άλλο κόσμο, ο (Εβραίος) Χρηστός και ο (Άραβας) Μωάμεθ, προκειμένου να συναντηθούν με τον… Ιεχωβά, που ήταν μισός… Ιουδαίος και μισός Άραβας.
ΑΠΟ τον ίδια πόλη, που ακόμα παραμένει το μήλο της έριδας, πέρασαν όλες οι αυτοκρατορίες που σέβονταν τον εαυτό τους και όλοι οι… ψωνισμένοι ηγέτες επεδίωκαν να κυριαρχήσουν στον κόσμο.
ΠΡΙΝ από τους Ρωμαίους, πέρασαν οι Μήδοι, οι Αιγύπτιοι Φαραώ, μη εξαιρουμένης της Κλεοπάτρας της ωραίας, οι Ασσύριοι, οι Βαβυλώνιοι, εμείς οι Έλληνες με τον Μέγα Αλέξανδρο (που έστειλε κι αυτός στον άλλο κόσμο… κόσμο και κοσμάκη για να τον… εκπολιτίσει!) και όσοι άλλοι πρόλαβαν.
ΤΗΝ αιματοβαμμένη σκυτάλη από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία πήρε το σκοτεινό και διψασμένο, για επουράνια και επίγεια δόξα Βυζάντιο, ενώ τον ίδιο καιρό όποιος προλάβαινε αποβιβάζονταν στην Παλαιστίνη και ίδρυε (έστω και προσωρινά) τη δική του αποικία.
ΜΕ δυο κουβέντες… κέντρο διερχομένων ήταν ανέκαθεν η Ιερουσαλήμ και η Παλαιστίνη που εμείς οι Χριστιανοί, συμπεριλαμβανομένου και του George Bush, αποκαλούμε Άγιους Τόπους.
ΟΙ Άγιοι Τόποι πλήρωναν κάθε φορά τη νύφη, όταν έρχονταν στα χέρια και άρχιζαν τις σφαγές οι Βυζαντινοί με τους Σελτζούκους, πριν οι δεύτεροι γίνουν… Τούρκοι.
ΚΑΙ όταν κουράζονταν να σφάζονται και έκαναν «διάλειμμα» για να μην ξεμένει ο κόσμος από θέαμα, την παράσταση συνέχιζαν οι σταυροφόροι του Ριχάρδου Λεοντόκαρδου και οι Αιγύπτιοι μαχητές του Κούρδου Σαλαντίν.
ΟΤΑΝ η Ιερουσαλήμ άλλαζε χέρια και σημαία, το αίμα έρεε σαν ποταμός, με αποτέλεσμα ο Σαλαντίν να μπαίνει στην πόλη καβαλάρης για να μη λερώσει τη χρυσοκέντητη και πολύχρωμη κελεμπία του.
ΜΕ δύο κουβέντες, αγαπητοί αναγνώστες, αυτό που γίνεται στην Παλαιστίνη τα τελευταία 70 χρόνια μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη συνέχιση της… παράδοσης που πάει πίσω χιλιετίες!
ΓΙΑ μια ακόμα ανάκληση της ιστορικής μας μνήμης πρόκειται. Για μια φρέσκια ματιά στο ανθρωποκτονικό παρελθόν που μας έκανε αυτούς που είμαστε.
ΟΣΟ συνεχίζουμε να μπερδευόμαστε στα πόδια των Θεών μας και δεν αφήνουμε να λύσουν μόνοι τους τις «διαφορές τους» αυτό θα γίνεται… Γεια Χαρά.
