Το ότι το θέμα της ανερχόμενης ανεργίας των νέων γίνεται πρωτοσέλιδο στον ημερήσιο Τύπο, δεν είναι τυχαίο. Πρόκειται για ένα άκρως ανησυχητικό, κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο, αν δεν αναχαιτιστεί έγκαιρα, θα υποσκάψει το μέλλον της χώρας.

Μέχρι την παγκόσμια οικονομική κρίση, το ποσοστό των μακροπρόθεσμα άνεργων νέων ακολουθούσε την κατιούσα. Με την έκρηξη της κρίσης, το ποσοστό των ανέργων νέων, ηλικίας 16-24 χρόνων, άρχισε να αυξάνεται ανησυχητικά σε σύγκριση με το σύνολο των ανέργων ηλικίας 15-64 χρόνων.
Ενδεικτικά να πούμε ότι τον Ιανουάριο του 2008 το ποσοστό των νέων ανέργων ήταν 9% έναντι του συνόλου 4.3%.

Οι τάσεις αυτές συνεχίστηκαν με αποτέλεσμα τον Ιανουάριο του 2014 το ποσοστό ανέργων νέων να έχει φθάσει το 12.4% έναντι του 6% του συνόλου.
Αυτή τη στιγμή το ποσοστό των νέων που βρίσκονται εκτός εργασιακού χώρου ανέρχεται στο 40% του συνόλου των ανέργων στην Αυστραλία. Αυτό σημαίνει ότι ένας στους τρεις άνεργους σήμερα ανήκει στην κατηγορία των νέων ηλικίας 15-24 χρόνων.

Εκείνο που παρατηρείται είναι ότι τα ποσοστά της ανεργίας των νέων δεν είναι της ίδιας περίπου τάξης σ’ όλη τη χώρα.
Αντίθετα, σημειώνονται μεγάλες διαφορές μεταξύ των Πολιτειών της χώρας.
Στην Τασμανία, ιδιαίτερα στο δυτικό και νοτιοδυτικό μέρος της, η ανεργία των νέων μέχρι τον Ιανουάριο του 2014 είχε φθάσει το 21%.
Στα ίδια σχεδόν επίπεδα κινήθηκε το ποσοστό των ανέργων νέων στο Cairns της Κουηνσλάνδης, φθάνοντας, κατά την ίδια περίοδο, το 20,6%.
Στη νότια Αδελαΐδα, τα ποσοστά κινήθηκαν στο 19,7%, ενώ στη Βικτώρια, πιο συγκεκριμένα σε περιοχές όπως Goulburn Valley, Woodonga και Wangaratta έφθασαν το 17,3%.

ΑΝΑΧΑΙΤΙΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Ένας από τους κορυφαίους φιλανθρωπικούς οργανισμούς της χώρας που αντιμετωπίζει το πρόβλημα των ανέργων σε καθημερινή βάση και δεν αρκείται στο να προσφέρει μόνο ένα πιάτο ζεστό φαγητό και μια κουβέρτα στους άστεγους, είναι το Brotherhood of St. Laurence.
Στην παρούσα φάση έχει ξεκινήσει μια συντονισμένη εκστρατεία για την αποτελεσματική αναχαίτιση του προβλήματος.
Με την εύστοχη επωνυμία «My Chance, Our Future» («Η Ευκαιρία μου, Το Μέλλον μας»), σκιαγραφεί την πραγματική εικόνα του προβλήματος, ενώ προσφέρει συγκεκριμένες γραμμές στρατηγικής για την αναχαίτισή του.

Υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι απλά ένα πρόβλημα που αφορά τους άνεργους νέους και τις οικογένειές τους, αλλά έχει επιπτώσεις σ’ ολόκληρο το φάσμα του κοινωνικού ιστού, με επικίνδυνες επιπτώσεις γι’ αυτό το μέλλον της χώρας.

Δίνοντας μια σφαιρική εικόνα του παρόντος κλίματος, αναφέρει ότι η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας προσφέρει αξιόλογες ευκαιρίες, όχι όμως χωρίς κινδύνους.
Πιο συγκεκριμένα, αποβαίνει όλο και πιο δύσκολο για τους νέους που δεν έχουν συγκεκριμένα προσόντα, επαγγελματική πείρα ή γνωριμίες, να εξασφαλίσουν αυτό το πρώτο βήμα στο χώρο εργασίας. Σε μια χώρα εύπορη, όπως είναι η Αυστραλία, η θέση εργασίας υπήρξε πάντα η βάση για να δημιουργήσει κάποιος μια καλύτερη ζωή.
Σήμερα η ανοδική πορεία της ανεργίας των νέων θα πρέπει πραγματικά να προβληματίσει τους κυβερνώντες, τις υπηρεσίες εύρεσης εργασίας, τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς, αλλά και το κοινωνικό σύνολο.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η παρατεταμένη περίοδος εκτός εργασίας στα πρώτα χρόνια της νεότητας κάποιου, υπάρχει κίνδυνος να τον καταδικάσει σε φτώχεια και περιθωριοποίηση από το κοινωνικό σύνολο, για το υπόλοιπο της ζωής του.

ΣΟΦΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ

Η επένδυση στους νέους αποτελεί σοφή επένδυση, υποστηρίζει η διοίκηση του Brotherhood of St. Laurence, δεδομένου ότι επενδύουμε στο κοινωνικό και οικονομικό μέλλον της χώρας. Αντίθετα, άτομα τα οποία βρίσκονται εκτός, δεν γίνεται να συμβάλλουν στην παραγωγικότητα της χώρας, γεγονός το οποίο επηρεάζει, αναμφισβήτητα, την εθνική μας ανάπτυξη και αναμφισβήτητα επιβαρύνει το δημόσιο ταμείο.
Η λύση είναι απλή, τονίζεται από τον δραστήριο φιλανθρωπικό οργανισμό. Επενδύστε τώρα στο δυναμικό των νέων ανθρώπων, χαλιναγωγήστε τις φιλοδοξίες τους, αναπτύξετε τις ικανότητές τους.

Παραλληλισμός με έργα υποδομής είναι ιδιαίτερα εύστοχος: Είναι της ίδιας ζωτικής σημασίας, όσο η κατασκευή δρόμων, σιδηροδρόμων και λιμένων.
Αναγνωρίζοντας τις μέχρι τώρα κυβερνητικές πρωτοβουλίες ο εν λόγω φιλανθρωπικός οργανισμός θα πει ότι προγράμματα όπως το Youth Connections, έχουν βοηθήσει πάνω από 70.000 νέους Αυστραλούς οι οποίοι βρίσκονταν στα όρια της περιθωριοποίησης και κινδύνευαν να απομακρυνθούν από τους χώρους της εκπαίδευσης και της εργασίας.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το 95% όσων πήραν μέρος στο πρόγραμμα το παρακολούθησαν μέχρι τέλους, επί δεκατρείς εβδομάδες που διήρκεσε και έξι μήνες αργότερα ανήκαν στον εργασιακό χώρο.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΒΗΜΑΤΑ

Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτή τη στιγμή, ο ίδιος οργανισμός έχει βάλει σε λειτουργία ειδικό πρόγραμμα που προετοιμάζει τους νέους να αντιμετωπίσουν με περισσότερη αυτοπεποίθηση το θέμα ζήτησης εργασίας. Το πρόγραμμα λειτουργεί στα βόρεια και δυτικά προάστια της Μελβούρνης, τα οποία είναι και τα περισσότερο μειονεκτούντα. Αναφέρεται ότι 70% εκείνων που παρακολουθούν το πρόγραμμα αυτό βρίσκουν εργασία ή συνεχίζουν τις σπουδές τους.

Ο ίδιος οργανισμός προτείνει το πρόγραμμα αυτό να εφαρμοστεί σε παναυστραλιανή κλίμακα. Πολλοί εργοδότες έχουν διαπιστώσει ότι συχνά οι νέοι που ζητούν εργασία δεν είναι έτοιμοι για να εισέλθουν στον εργασιακό χώρο. Οι ίδιοι οι εργοδότες ζητούν άτομα υπεύθυνα που είναι διατεθειμένα να μάθουν και να ενσωματωθούν στο εργασιακό περιβάλλον. Ένα πρόγραμμα, όπως το προαναφερόμενο, θα τους εξοπλίσει με προσόντα απαραίτητα για να εισέλθουν στον εργασιακό χώρο, όπως είναι αυτά της συνέπειας, της ικανότητας να εργαστούν σε μια ομάδα και να συνεργαστούν με τους συναδέλφους τους, και το το κυριότερο να γνωρίσουν ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους απέναντι στον εργοδότη.

Γεγονός, εντούτοις, παραμένει ότι όσο μεγαλύτερο είναι το διάστημα που μένει ένας νέος άνεργος, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρει εργασία.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο φιλανθρωπικός οργανισμός Brotherhood of St Laurence επιδιώκει το πρόγραμμα αυτό, να εφαρμοστεί όσο το δυνατόν ταχύτερα και ιδιαίτερα στα προάστια όπου υπάρχει το μεγαλύτερο ποσοστό άνεργων νέων.
Τονίζεται, επίσης, ότι θετικά αποτελέσματα θα έχει η συνεργασία με ντόπιους εργοδότες, ώστε οι νέοι να γνωρίζουν ότι υπάρχει μία πόρτα ανοιχτή μετά την εκπαίδευσή τους.

ΣΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΥΛΗ

Για την ανεργία των νέων στην ελληνική παροικία δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία, θα μας πληροφορήσει η κοινωνική λειτουργός της Αυστραλο-Ελληνικής Κοινωνικής Πρόνοιας, Δήμητρα Λαγουδάκη.

«Συνήθως, ερχόμαστε σ’ επαφή με τις επιπτώσεις που έχει στην οικογένεια των νέων, στους γονείς, παππούδες και γιαγιάδες.
Εκείνο που πέφτει στην αντίληψή μας είναι ότι πολύ συχνά, στην ανάγκη που νιώθουν να βοηθήσουν τα παιδιά ή τα εγγόνια που είναι άνεργα, πέφτουν οι ίδιοι στην παγίδα της φτώχειας και της ανέχειας, από την οποία είναι πολύ δύσκολο να βγουν. Έτσι, έχουμε περιπτώσεις που για να βοηθήσουν τα παιδιά τους που δεν μπορούν να βρουν δουλειά, γίνονται οι ίδιοι ευάλωτοι στις απαιτήσεις των νέων. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποθήκευσαν τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής για να βοηθήσουν τα παιδιά τους και βρέθηκαν οι ίδιοι με πολύ λίγα ή τίποτε».

Η ίδια θα προσθέσει ότι «με το πρόβλημα της ανεργίας των νέων, από πρώτο χέρι, έρχονται, ως Κοινωνική Πρόνοια, σ’ επαφή κυρίως με τους νεοφερμένους Έλληνες. Είναι μία κατάσταση ιδιαίτερα δύσκολη, ακόμη και σε περιπτώσεις που το συγκεκριμένο άτομο συμβαίνει να έχει όλα τα απαιτούμενα προσόντα. Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν, πριν έλθουν στην Αυστραλία, σαφή εικόνα της εδώ κατάστασης, των δυσκολιών που ενδέχεται να συναντήσουν και γενικά της εδώ πραγματικότητας».
Για τις επιπτώσεις της ανεργίας των ανθρώπων, ιδιαίτερα των νέων, η Δήμητρα Λαγουδάκη θα πει ότι «εκτός από τα πρακτικά προβλήματα που δημιουργεί, υπάρχουν και εκείνα των ανθρωπίνων σχέσεων που μπαίνουν σε μεγάλη δοκιμασία».

Τίποτε δεν είναι απλό όταν μιλάμε για ένα από τα δυσκολότερα, για επίλυση, προβλήματα της εποχής μας, όπως είναι αυτό της ανεργίας.
Μόνο η εφαρμογή συγκεκριμένων προγραμμάτων και στρατηγικής από μέρους της Πολιτείας θα μπορούσαν να το αναχαιτίσουν με επιτυχία. Μέτρων τα οποία θα είχαν ως στόχο τις πραγματικές ανάγκες και τον περιορισμό της εξάπλωσης των νέων ανέργων. Ίσως δεν είναι αργά να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα, αρχίζοντας από τα μειονεκτούντα προάστια, εκεί που παρουσιάζεται το πρόβλημα σε πιο απειλητική μορφή.