Σχολιάζω τα σχόλιά τους

ΜΙΑΣ και την περασμένη βδομάδα τα… social media ασχολήθηκαν με τα όσα έγραψα στη στήλη, είπα σήμερα να τους ανταποδώσω την τιμή…

ΝΑ κάνω, δηλαδή, ό,τι κάνουν και οι ίδιοι οι faceμπουκιστές. Να σχολιάσω τα σχόλιά τους για να βρισκόμαστε σε δουλειά…

ΕΠΕΙΔΗ, όμως, σκέφτηκα ότι θα γίνονταν μια ανακύκλωση της ίδιας βαρεμάρας (που, τελικά, κανέναν δεν ωφελεί), είπα να προσεγγίσω το θέμα από μια άλλη πλευρά.

ΝΑ ξαναγράψω, ρε παιδί μου, δυο κουβέντες για το facebook, που θεωρείται η Βίβλος των μέσων κοινωνικής διαδικτύωσης και λειτουργεί ως φορέας του ιού της μαζικής αποβλάκωσης.

ΝΑ πω σε όσους ξεδιψούν πίνοντας νεράκι από την ηλεκτρονική βρυσούλα του ναρκισσισμού, ότι η βλακεία πάντα βρίσκει καινούργιους τρόπους για να εκδηλωθεί.

ΜΕ δύο λόγια, το ίδιο γινόταν και σε παλαιότερες εποχές, μόνο που το ρόλο του facebook τον έπαιζαν τα καφενεία, τα κομμωτήρια, τα διάφορα συνεργεία και, προπαντός, τα «πηγαδάκια» που στήνονταν σε δρόμους και πλατείες.

ΠΡΙΝ, όμως, ασχοληθώ με τα «πηγαδάκια», η… κοινωνική προσφορά των οποίων ενδεχομένως είναι άγνωστη στις νέες ηλεκτρονικές γενιές χρηστών που ακολούθησαν τη δική μου manual γενιά (που γνώρισε τον κόσμο την ταραγμένη δεκαετία του 1960) οφείλω μια απάντηση στους… δημοκρατικά ευαίσθητους faceμπουκάδες.

ΟΣΟΙ από εμάς έχουμε βαρεθεί να ζούμε στην καλύτερη πόλη του πλανήτη και να βλέπουμε τα χορτάρια να μεγαλώνουν, σας λέμε ότι δεν πρόκειται (ούτε με την αστυνομία) να μαζέψουμε τα πράγματά μας και να φύγουμε…

ΚΑΙ αυτό δεν το κάνουμε για να σας σπάσουμε τα νεύρα, αλλά για να σας βοηθήσουμε να αποκτήσετε και εσείς ένα προβληματάκι, προκειμένου να μην πάθετε κανένα εγκεφαλικό από την πλήξη του… παραδείσου.

ΣΥΓΝΩΜΗ ρε παλικάρια και λεβεντοκόριτσα, αλλά ποιοι είστε εσείς και από πού αντλείτε το δικαίωμα να απελαύνετε (!) από τη χώρα όποιον διαφωνεί με τις ανόητες έρευνες ή ασκεί κριτική;

ΑΝ ταυτίζετε το εγώ σας, με την πόλη την οποία ζείτε και αυτοεπιβεβαιωνόσαστε με το γεγονός ότι, κάποιοι ερευνητές από το Λονδίνο (για να βρίσκονται σε δουλειά) ανακήρυξαν μέσα από τις στατιστικές, τη Μελβούρνη ως την καλύτερη πόλη του κόσμου, δεν σας φταίνε όσοι διαφωνούν.

ΚΑΙ κάτι ακόμα: το ότι ζείτε στην… καλύτερη πόλη του κόσμου, δεν σημαίνει ότι αυτό σας βοηθά να απαλλαγείτε και από ορισμένα αυτοφυή κόμπλεξ με τα οποία σας προίκισε η ρημάδα η ζωή.

ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι αν δεν ήταν το facebook, κανείς από όλους εμάς δεν θα μάθαινε για το πόσο τυχεροί (και ευτυχισμένοι) είσαστε που ζείτε στον επίγειο παράδεισο. Περαστικά σας…

ΝΑ προσθέσω εδώ ότι, εκτός από τους αυθεντικούς αναγνώστες (αυτούς, δηλαδή, που για δεκαετίες διαβάζουν από την εφημερίδα τη στήλη αυτή) υπάρχουν και οι «τζαμπατζήδες» αναγνώστες του διαδικτύου.

ΚΑΙ αυτοί (οι τελευταίοι) χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που διαβάζουν τη στήλη από την ηλεκτρονική ιστοσελίδα της εφημερίδας όταν δεν προλαβαίνουν να την αγοράσουν ή βρίσκονται μακριά, και σε αυτούς που την διαβάζουν από τη σελίδα που έχει ο «Νέος Κόσμος» στο facebook.

ΛΟΙΠΟΝ, μέσω του facebook περίπου 15.000 άτομα έριξαν μια γρήγορη ματιά στη στήλη, ενώ 1.500 άτομα ξόδεψαν διαβάζοντάς την (ίσως;) γύρω στο πεντάλεπτο.

ΚΑΙ λέω «ίσως» γιατί ποτέ με τους τύπους αυτούς δεν είσαι σίγουρος τι κάνουν όταν μπαίνουν στο διαδίκτυο και τι ακριβώς καταλαβαίνουν απ’ όσα διαβάζουν.

ΑΥΤΟ μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει (δηλαδή, τι καταλαβαίνουν απ’ όσα διαβάζουν), ρίχνοντας μια ματιά στα σχόλιά τους που είναι του στιλ: «Γεια σου Γιάννη, κουκιά σπέρνω…».

ΚΑΙ για να μην παρεξηγηθώ, οφείλω να διευκρινίσω ότι δεν είναι όλοι faceμπουκάδες έτσι.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ και άνθρωποι που το χρησιμοποιούν, όχι για να πουν τις εξυπνάδες τους, τις ατάκες τους και να πουλήσουν μούρη ποστάροντας τη φάτσα τους και το… σκυλί τους, αλλά και αυτοί που το χρησιμοποιούν να επικοινωνούν και να ανταλλάσσουν κάποια φωτογραφία με τους φίλους τους.

ΕΔΩ αναφέρομαι στην κατηγορία των faceμπουκάδων που για όλα έχουν άποψη και, κυρίως, για θέματα που δεν γνωρίζουν.

ΓΙΑ τη μεγάλη πλειοψηφία, δηλαδή, που κάνει like στα πιο χαζοχαρούμενα και… σελεμπριτάδικα θέματα της επικαιρότητας.

ΜΟΝΟ στους καταλόγους των θεμάτων και ειδήσεων με τη μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα αν ρίξετε μια ματιά, δεν θα πρέπει να είστε ψυχίατρος για να καταλάβετε τα γούστα, τις προτιμήσεις και την πνευματική ποιότητα των ανθρώπων που τα επέλεξαν.

Ε, λοιπόν, η πιο πάνω κατηγορία χρηστών του facebook έχει, κατά τη γνώμη μου, τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά που είχαν οι τύποι των δεκαετιών του ’60 και του ’70 που λάμβαναν μέρος στα «πηγαδάκια».

ΤΑ «πηγαδάκια» της Ομόνοιας και, ιδιαίτερα, όσα ήταν κάτω από την… επιφάνεια της γης, ήταν τα πιο δημοφιλή, αφού αρκετοί ξεκινούσαν από το σπίτι τους τα… χαράματα για να λάβουν μέρος στο σόου.

ΤΑ «πηγαδάκια», λοιπόν, της Ομόνοιας, τα οποία γνώρισα μαθητής στα μέσα της δεκαετίας του ’60, χωρίζονταν θεματολογικά σε διάφορες κατηγορίες.

ΑΛΛΑ από αυτά ασχολούνταν με την πολιτική, άλλα εστίαζαν σε συγκεκριμένους πολιτικούς και κόμματα, άλλα με το ποδόσφαιρο, την επιστήμη, το διάστημα και λοιπά.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, δεν έλειπαν και αυτά που σχολίαζαν οποιοδήποτε θέμα της επικαιρότητας.

ΟΡΙΣΜΕΝΑ από τα «πηγαδάκια» αυτά (όπως συμβαίνει σήμερα και με πολλές ιντερνετικές ιστοσελίδες, είχαν τους δικούς του εισηγητές, οι οποίοι, μάλιστα, έως έναν βαθμό, προσπαθούσαν να κρατήσουν τη συζήτηση σε κόσμια επίπεδα.

ΤΟΝ λόγο τον έπαιρνε συνήθως όποιος είχε δυνατή φωνή και είχε κάτι να πει, ενώ όποιος γούσταρε τον διέκοπτε και έλεγε τα δικά του, με αποτέλεσμα ορισμένες φορές να μιλούν τρία και τέσσερα άτομα συγχρόνως.

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, κανείς δεν άκουγε, αφού οι περισσότεροι πάνω στο χαμό και τις φωνές προσπαθούσαν να σκεφτούν τι θα πουν για να εντυπωσιάσουν τους υπόλοιπους.

ΔΕΝ ήταν, μάλιστα, λίγες οι φορές που σε ένα «πηγαδάκι» άναβαν τα αίματα και γινόταν χαμός από φωνές και αντεγκλήσεις, ώστε αυτό να κυριαρχήσει και να απορροφήσει και τα υπόλοιπα που ήταν δίπλα του.

ΣΕ ορισμένα «πηγαδάκια» λάμβαναν συνήθως μέρος οι ίδιοι και οι ίδιοι, που όπως οι περισσότεροι faceμπουκάδες ήταν… παντογνώστες και έλεγαν τα ίδια πράγματα.

ΛΙΓΟ πιο βελτιωμένες συζητήσεις γίνονταν στα κομμωτήρια από γυναίκες που τις απασχολούσε η ακρίβεια και το κουτσομπολιό της γειτονιάς, ενώ οι σοβαρές συζητήσεις την εποχή εκείνη λάμβαναν χώρα στα καφενεία όπου κυκλοφορούσε και καμιά εφημερίδα.

ΑΠΟ τις συζητήσεις των καφενείων έβγαζες πού και πού κάποια άκρη, αφού υπήρχαν και άτομα που διάβαζαν εφημερίδες ή πού και πού και κάποιο βιβλίο.

ΑΥΤΟ που θέλω να πω είναι ότι άλλης ποιότητας ήταν το κοινό των καφενείων και άλλο των ανθρώπων που λάμβαναν μέρος στις συζητήσεις που γίνονταν στα «πηγαδάκια».

ΟΠΩΣ εντελώς διαφορετικής ποιότητας ήταν τα πολιτικά “πηγαδάκια” τα οποία λάμβαναν χώρα στο Πολυτεχνείο, τη Νομική, διάφορες πανεπιστημιακές σχολές και τα Εξάρχεια, στα οποία συμμετείχαν κυρίως φοιτητές και πολιτικοποιημένη νεολαία.

ΜΕ δυο κουβέντες και τηρουμένων των αναλογιών, στα «πηγαδάκια» λάμβαναν μέρος οι faceμπουκάδες της εποχής εκείνης.

ΚΑΙ στα «πηγαδάκια» τότε, όπως και στο facebook σήμερα, πού και πού πέφτεις πάνω και σε κανένα άτομο, που έχει χιούμορ και ξέρει τι λέει.

ΕΠΕΙΔΗ, όμως, αυτή είναι η εξαίρεση του κανόνα και η βλακεία είναι κολλητική (άσχετα τι λένε οι επιστήμονες) καλό θα είναι να αποφεύγετε τους… σχολιαστές του facebook.

ΑΥΤΑ για σήμερα να είστε όλοι καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά.