Το πιο χαρακτηριστικό γεγονός της Μελβούρνης -εν έτει 2014- θα πρέπει να είναι ο σφοδρός οικοδομικός οργασμός στην πόλη, αλλά και σε όλα τα προάστιά της. Τα πολλαπλά διαμερίσματα και τα νέα κτίρια φαίνεται πως φυτρώνουν παντού. Ανάμεσά τους και το 15ώροφο Ελληνικό Πολιτιστικό Κέντρο στη Λόνσντεϊλ Στριτ. Στην ίδια κατηγορία ανήκει και η ζωηρή δραστηριότητα όλων των θεάτρων της και εδώ ανάμεσά τους και το ελληνικό «Το Φως που Καίει», που είδαμε πρόσφατα.
Στο πλαίσιο αυτό, στο Comedy Theatre της Μελβούρνης, στις 17 Σεπτεμβρίου 2014, και με πολύ και ιδιαίτερο ενδιαφέρον, είδα το αξιόλογο θεατρικό έργο του Ρότζερ Κρέιν (Roger Crane 2007) με τον παραπάνω τίτλο «Η Τελευταία Εξομολόγηση» («The Last Confession»).
Μετά το Λονδίνο, το Τορόντο, το Λος Άντζελες, την Αδελαΐδα και τη Βρισβάνη, το έργο έφτασε στη Μελβούρνη -και από εδώ θα πάει και στο Σίδνεϊ- και ήδη έχει αποσπάσει πολύ θετικές κριτικές από όλο τον Τύπο με πάρα πολύ κολακευτικά λόγια, όπως «είναι όντως ένα ευφυέστατο και πολύ προκλητικό νέο έργο».
Η αφήγηση αναφέρεται στην πορεία των γεγονότων από το τελευταίο έτος του Πάπα Παύλου VI και την εκλογή του Albino Luciani ως Πάπα Ιωάννη Παύλου Ι, αρχηγού της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και στις διαμάχες για την εξουσία και την οικονομική διαφθορά της Τράπεζας του Βατικανού. Όταν το 1978 ο Ιωάννης Παύλος Ι πεθαίνει ξαφνικά και ύποπτα, μετά από μόλις 33 ημέρες ως αρχηγός της Καθολικής Εκκλησίας, τα πράγματα αλλάζουν άρδην και πολλοί καρδινάλιοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση, όλοι τους για το ατομικό τους συμφέρον και για την κατάκτηση της επίγειας εξουσίας που φαίνεται πιο σπουδαία από την επουράνια.
Ο εξαίρετος ηθοποιός David Suchet, ερμηνεύει το ρόλο του καρδινάλιου Giovanni Benelli, ενός σοβαρού και μεθοδικού ανθρώπου, ο οποίος αγωνίζεται με τις αμφιβολίες για την πίστη του, που αμφισβητεί ταυτόχρονα τον αδιάλλακτο συντηρητισμό των καρδιναλίων που κυριαρχούν στο Βατικανό και την τρομερή γραφειοκρατία που συμβουλεύει τον Πάπα, παρέχοντας ένα υπέροχο αφηγηματικό πλαίσιο.
Παρουσιάζονται επί σκηνής όλες οι εσωτερικές μηχανορραφίες του Βατικανού, αλλά και η απλή ζωή του νέου Πάπα, να του πλένουν τα πόδια και η υπηρέτρια να του κάνει τον καφέ και να του δίνει ή να του υπενθυμίζει να παίρνει τα χάπια του, όπως σε ένα κοινό σπίτι. Ίσως να ήταν αυτός και ο λόγος που ενοχλούσε πολλούς και δεν μπορούσαν να έχουν αρχηγό έναν άνθρωπο από την εργατική τάξη. Ο αιφνίδιος θάνατός του ήταν έργο του «Πατρός» και γι’ αυτό οι αυτοψίες δεν έχουν θέση στη έδρα του Βατικανού. Ο καρδινάλιος Benelli επιχειρεί να γίνει μια αυτοψία και εμπεριστατωμένη έρευνα, χωρίς να μπορεί να το κατορθώσει, μια και το «Άγιο Πνεύμα» τον πήρε και «ήταν θέλημα θεού!».Έτσι λειτουργούν στην έδρα της Καθολικής Εκκλησίας. Το Βατικανό αρνείται να ερευνήσει το θάνατο του Luciani, αλλά ο Benelli επιμένει στην προσπάθειά του για την αλήθεια, εν μέρει για να κατευνάσει και τη δική του ενοχή, γιατί είναι αυτός που προώθησε το Luciani στο να γίνει Πάπας ενάντια στη θέλησή του. Αυτός όμως ο Πάπας του Βατικανού κέρδισε -στο μοναδικό μήνα της θητείας του- τον επίζηλο τίτλο του «Γελαστού Πάπα»!
Ο συγγραφέας Roger Crane, είναι Αμερικανός δικηγόρος και γίνεται, για πρώτη φορά με το έργο τούτο, θεατρικός συγγραφέας, ο οποίος αμφισβητεί τα ζητήματα της ηθικής στη θρησκεία, το ρόλο της Εκκλησίας, τη σχέση της με τους ανθρώπους της, τη στάση με την πίστη και τη μεταρρύθμιση μέσα στη εκκλησία όπου γίνεται «αιματηρός αγώνας» για την εξουσία την οποία όλοι επιδιώκουν διακαώς.
Το σενάριο είναι πολύ έξυπνο και γρήγορο και η αφήγηση κρατά τον θεατή σε αγωνία γιατί βλέπει μπροστά του να εκτυλίσσονται σκηνές που δεν φαντάζεται ότι γίνονται έτσι στην καρδιά της εκκλησίας… του θεού. Επίσης και ο διάλογος είναι ζωηρός και συναρπαστικός με εκφράσεις όπως «Στο Βατικανό όλα γίνονται υπό εχεμύθεια, αλλά δεν υπάρχει κανένα μυστικό» ή «ο θεός μπορεί να με πιστεύει, αλλά εγώ τον πιστεύω;».
Την παραγωγή και το έργο αξίζει να το δει κανείς όχι μόνο λόγω της παρουσίας του διάσημου Suchet και τόσων άλλων ικανών ηθοποιών, αλλά και λόγω του ηθικού και πολιτικού σχολιασμού του και τη σημασία του για τα σημερινά ζητήματα που περιβάλλουν την Καθολική Εκκλησία.
Εάν αυτό γίνεται στην Καθολική Εκκλησία, εξυπακούεται ότι τα ίδια συμβαίνουν και στο άλλο σκέλος της, την Ορθοδοξία, αλλά και στο μουσουλμανικό κόσμο, δηλαδή όλων των αβρααμικών θρησκειών, όπως καταδεικνύουν τα γεγονότα που γινόμαστε σήμερα μάρτυρές τους, μεταξύ των Σιιτών και Σουνιτών. Άγρια πάλη για την απόλυτη «θεοκρατική» εξουσία επί της γης.
Το μήνυμα του έργου βγαίνει άκρως αβίαστα, πως οι λεγόμενοι «ιερείς του θεού» χωρίς τα άμφιά τους, δεν είναι τίποτε άλλο παρά διψασμένοι πολιτικοί άνδρες για απεριόριστη και απόλυτη εξουσία. Η δε λεγόμενη «εκκλησία» με τους πιστούς της, παρουσιάζεται ως ένα πολύ καλά οργανωμένο πολιτικό κόμμα!
