Ήταν στραβό το κλίμα, το ‘φαγε και ο γάιδαρος

ΗΤΑΝ που ήταν στραβό το κλίμα, το ‘φαγε και ο γάιδαρος και ήλθε και έδεσε το πράγμα.

ΗΤΑΝ, δηλαδή, που ήταν «κολλημένο», όσο μυαλό μου απέμεινε, κάτι δεκαετίες πριν, δέχθηκα τις τελευταίες μέρες και έναν ανελέητο βομβαρδισμό αναμνήσεων από δυο-τρεις φίλους και με έστειλαν συστημένο στην αφετηρία του ταξιδιού…

ΟΙ συζητήσεις για τα «παλιά», με ανθρώπους που γνωρίζεις σχεδόν μισό αιώνα, καλές είναι, αλλά προκαλούν και collateral damage…

ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ, έως ένα βαθμό, σαν τα όνειρα, που όχι μόνο σε επισκέπτονται όταν γουστάρουν, αλλά επιλέγουν και το «βιντεοκλίπ» που θα δεις χωρίς να σε ρωτήσουν.

ΔΕΝ είναι λίγες οι φορές που ονειρεύεσαι ένα άτομο που δεν είχες τίποτα κοινό μαζί του και είχες γνωρίσει τυχαία για ένα-δυο λεπτά της ώρας.

ΟΤΑΝ ξυπνήσεις και τύχει να θυμηθείς το όνειρο, αναρωτιέσαι, τι δουλειά έχει ο… τύπος και εμφανίστηκε σε ένα όνειρο δικό μου, μιας και δεν είχε καμιά απολύτως σχέση ούτε μαζί μου ούτε με την ιστορία του ονείρου.

ΠΟΥ ήταν «κρυμμένος» για μισό αιώνα και γιατί εμφανίστηκε ξαφνικά, τη στιγμή που μέχρι χθες δεν ήξερα καν αν υπάρχει.

ΚΑΙ αν η φάτσα ενός τέτοιου ατόμου, που συνάντησες για ένα λεπτό στο μακρινό σου παρελθόν, υπάρχει ακόμα καταχωνιασμένη στο αρχείο των ονείρων σου, πόσα άλλα ανεπιθύμητα «φαντάσματα» βρίσκομαι στο σκοτεινό υπόγειο του υποσυνειδήτου σου;

ΣΤΗΝ «καταπακτή», δηλαδή, που δεν ανήκει μόνο σένα, αλλά και σε έναν άλλο άγνωστο κόσμο, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος…

ΤΩΡΑ θα μου πείτε ότι εδώ κοτζάμ Σίγκμουντ Φρόιντ (που… επισκέφθηκε την «καταπακτή») σήκωσε τα χέρια ψηλά, εμείς θα απαντήσουμε στους… μεταφυσικούς γρίφους;

ΜΕ τα όνειρα ξεκίνησα για να σας πω, ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τις συζητήσεις για τα «παλιά».

ΣΟΥ δίνουν και αυτές την ευκαιρία να θυμηθείς γεγονότα, πρόσωπα και πράγματα, που είχαν κάτι δεκαετίες ξεχαστεί σε κάποια γωνιά της μνήμης σου, που με τα χρόνια συρρικνώνεται.

ΠΕΡΑ, όμως, από την ευκαιρία που σου δίνουν τέτοιες συζητήσεις να επισκεφθείς το παρελθόν, σου θυμίζουν ότι ακόμα και να φύγεις από τούτο τον κόσμο δεν θα ξεχαστείς…

…ΣΕ κάποιου όνειρο, ενδέχεται (απρόσκλητος) να εμφανισθείς και σε κάποιου (άσχετου) τη μνήμη να φωλιάζεις…

ΠΟΔΑΡΙΚΟ για την επιστροφή στην αφετηρία του παρελθόντος έκανε την περασμένη Πέμπτη ο φίλος και συνάδελφος, Κώστας Καραμάρκος, για να συνεχίσει δυο μέρες αργότερα, ο Χρήστος Μπαμπατζιάς και να κλείσει ο κύκλος Κυριακάτικα με έναν άλλο φίλο απ’ τα παλιά, φορτωμένο με χιλιάδες αναμνήσεις, τον Αλέκο Παπάζογλου.

ΚΑΙ αρχίζω με τον Χρήστο Μπαμπατζιά, ο οποίος επέστρεψε από διακοπές στην πατρίδα και ήπιαμε το περασμένο Σάββατο έναν καφέ στον πεζόδρομο του Όκλι.
Ο Χρήστος είχε την ιδέα για τη δημιουργία της ποδοσφαιρικής ομάδας του Όκλι και εγώ υπήρξα βοηθός του, που σημαίνει πως όταν συναντιόμαστε το 80% των συζητήσεων σχετίζονται με το ποδόσφαιρο.

ΤΟ ίδιο συνέβη και στην τελευταία μας τυχαία συνάντηση. Αιτία να ξεστρατίσει η συζήτηση και να πάρει το ξεχασμένο μονοπάτι του παρελθόντος, έδωσε η παρουσία ενός γνωστού (που έπαιξε τη δεκαετία του ’70 στον Ηρακλή και στο Όκλι) τον οποίο και δεν θυμόμουν, μια και είχα πάνω από 35 χρόνια να δω, λόγω του ότι έμενε για πολλά χρόνια στην Ελλάδα.
Ο Χρήστος που, συνήθως, με συστήνει ως το… κορυφαίο «δυάρι» της πρώτης «ένδοξης» ομάδας, οπότε και άρχισε η κουβέντα για την τότε ομάδα του Ηρακλή, γεγονός που μου έδωσε την ευκαιρία να θυμηθώ τον αξέχαστο φίλο, συνάδελφο και συνεταίρο, Γεράσιμο Κατηφόρη (που έφυγε νωρίς από κοντά μας), το Μίμη Αρετή και πολλούς άλλους φίλους και συμπαίχτες και από τις δύο ομάδες.

ΘΥΜΗΘΗΚΑΜΕ τα χρόνια εκείνα που το ποδόσφαιρο ανέβαζε την αδρεναλίνη μας στα ύψη και οι συζητήσεις για το άθλημα και τα τότε είδωλά μας τελειωμό δεν είχαν. Ώρες ολόκληρες μπορούσε να μιλάει ο Χρήστος για τον Παναθηναϊκό και τον φοβερό Δομάζο…

ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετική χορδή αναμνήσεων, που ανήκαν αποκλειστικά στο πεντάγραμμο των παιδικών μου χρόνων, χτύπησαν οι παλιές φωτογραφίες που κοσμούσαν το ηλεκτρονικό οικογενειακό άλμπουμ του Κώστα Καραμάρκου.

ΜΕ το που είδα την φωτογραφία του μουλαριού, πάνω στο οποίο… ίππευε μωρό ο 50χρονος σήμερα Κώστας (στην αγκαλιά του πατέρα του) και τον έρμο το γάιδαρο φορτωμένο με το… μισό νοικοκυριό του σπιτιού, «επισκέφθηκα», εν ριπή οφθαλμού, τα δικά μου παιδικά ταξίδια με τα ίδια μέσα μεταφοράς…
Η φωτογραφία (που σε όλους κάτι θα θυμίζει) είναι από τη δεύτερη Πρωτομαγιά που ο Κώστας γιόρτασε σε τούτο τον πλανήτη και σε έναν τόπο (όπως η πατρίδα μας) που οι Πρωτομαγιές δεν μοιάζουν με τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.
Η φωτογραφία, λοιπόν, από Πρωτομαγιά στο δρόμο για το ξωκλήσι του Αϊ Θανάση (κοντά στο χωριό Εράτυρα του Νομού Κοζάνης όπου γεννήθηκε ο Κώστας) που γινόταν ένα πανηγύρι.

ΠΕΖΟΣ, δίπλα στα τετράποδα μεταφορικά μέσα και τους… άρχοντες καβαλάρηδες, ο Πελοπίδας (φίλος του πατέρα του) που κρατά ένα πικάπ για να χορέψουν.

ΤΟ πικάπ που αντιπροσώπευε την εποχή εκείνη ολόκληρη την ακίνητη περιουσία του, αρνήθηκε να το εμπιστευτεί στη ράχη του γαϊδάρου, για να μην πάθει καμιά ζημιά και μείνει ο… Αϊ Θανάσης χωρίς μουσική και τραγούδια.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΩΝΤΑΣ μας την περασμένη Παρασκευή, μιας και άνοιξε τα φτερά του για να βρει νέες επαγγελματικές προκλήσεις, μου άφησε και το πιο κάτω τηλεγραφικό σημειωματάκι:
Χωριό: Εράτυρα (Ν. Κοζάνης): Στο δρόμο για τον Αι Θανάση, (εξωκκλήσι) σε πανηγύρι της Πρωτομαγιάς. Πεζός: Ο Πελοπίδας Μασούρας (φίλος του πατέρα μου -Χρήστος Καραμάρκος-τροχονόμος-φορτηγατζής, αγρότης σε Ελλάδα, εργάτης σε Αυστραλία). Παππούς Κώστας Καραμάρκος, σε Αμερική στις δεκαετίες του 1910 και 1920, πατέρας σε Αυστραλία το 1971, μάνα παιδιά το 1981-82, δική μου οικογένεια, 4η γενιά μεταναστών ήρθε στη Μελβούρνη το Νοέμβρη του 2013.
Ο Κώστας, βέβαια, μπορεί να έφυγε από το «Νέο Κόσμο», όχι όμως και από τα «Ξυράφια», που θα συνεχίσει πότε-πότε, όπως παλιά, να γράφει κανένα κειμενάκι.

ΚΑΙ αν η φωτογραφία που μου άφησε ο Καραμάρκος ήταν παλίρροια αναμνήσεων, η ολοήμερη εκδρομή που κάναμε την περασμένη Κυριακή με τον Αλέκο Παπάζογλου, την Μαρία και την Τζουλιάνα σε ένα χωριουδάκι της Πολιτείας μας, ήταν πραγματικό… τσουνάμι.
Ο Αλέκος, λόγω του ότι έχει ανεξάντλητη μνήμη, θυμάται λεπτομέρειες από το μακρινό παρελθόν που άλλοι άνθρωποι ξεχνούν μετά από ένα μήνα. Επ’ ευκαιρία που είχε αναλάβει να αντικαταστήσει τον συνάδελφο, Ηλία Ντωνούδη, και να γράψει σήμερα τη στήλη, δεν σταματούσε να μιλά όλη την ημέρα.

ΜΙΑ ερώτηση του έκανα (για παράδειγμα) για ένα όνομα ενός μέλους του Δ.Σ. της Ελλάς ή του Αλεξάνδρου και θυμόταν ποιος ήταν στο Διοικητικά Συμβούλια, των κραταιών κάποτε ομάδων μας, από το 1970 μέχρι σήμερα.

ΝΑ προσθέσω εδώ ότι ο εργασιομανής, Σωτήρης Χατζημανώλης, που δεν με αφήνει σε χλωρό κλαρί γιατί δεν του βγάζεις από το μυαλό ότι είμαι η πιο κλασική περίπτωση τεμπέλη, είχε αναθέσει σε μένα να γράψω τη στήλη και εγώ εκμεταλλευόμενος την ιδέα τη φόρτωσα στον Αλέκο. Διαβάστε τη. Ενδιαφέρει… Γεια χαρά.