«Πάνε δύο μήνες τώρα από τότε που τον βρήκα σε έναν κάδο στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Το προηγούμενο βράδυ είχα αφήσει εκεί ένα πακέτο τσιγάρα με $7.000 μέσα. Το παιδί μου είχε εξαφανιστεί μέρες από το σπίτι. Ήξερα πού ήταν, ήξερα. Τον κρατούσαν αιχμάλωτο οι έμποροι που του προμήθευαν τα ναρκωτικά που πούλαγε για λογαριασμό τους. Μου το είχαν ξεκαθαρίσει, ότι αν δεν τους πλήρωνα θα του έκοβαν τα δάχτυλα. Δυστυχώς, ήταν όλοι τους Έλληνες. Για να πω την αλήθεια, είχα συνηθίσει τις εξαφανίσεις του. Αυτή η φορά, όμως, ήταν η πρώτη από πολλές άλλες παρόμοιες φορές που κανένας γονιός δεν θα ήθελε να ζήσει. Αυτό δεν το είχα συνηθίσει, δεν το ήξερα. Τις πρώτες μέρες δεν πίστευα ότι θα του έκαναν κακό, μετά όμως έβαλαν κάποιον άλλο να μου τηλεφωνήσει και να μου πει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αστειεύονται. Και αυτός Έλληνας ήταν. Αν ήθελα τον Αντώνη πίσω αρτιμελή, έπρεπε να πληρώσω» ομολογεί γνωστή συμπάροικος επιχειρηματίας από τη Μελβούρνη.
Μεγάλωνε τον Αντώνη της μόνη. Τον σύζυγό της τον έχασε χρόνια πριν. Και ήξερε, καιρό τώρα, ότι ο 25χρονος σήμερα γιος της κάπνιζε μαριχουάνα. Προσπαθούσε να τον πείσει να σταματήσει. Προσπαθούσε…

Πριν από ένα χρόνο περίπου, όμως, όταν τα «τσιράκια» της κατέστρεψαν το κατάστημά της επειδή αρνήθηκε να τους δώσει $500, χρήματα που τους χρωστούσε ο γιος της, έμαθε ότι ο μονάκριβός της έκανε χρήση του ναρκωτικού ice και ότι είχε γίνει βαποράκι για να «ταΐζει» τον καταστροφικό του εθισμό. Σύντομα ο Αντώνης άρχισε τις κλοπές. Και άρχισε από το ίδιο του το σπίτι. Μετά μπήκε στα σπίτια συγγενών, μετά στο κατάστημα της μητέρας του, στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς και πάει λέγοντας. Και όλα αυτά για να μπορεί να πληρώνει για τη δόση του. «Το έργο» είναι… παλιό, όπως λένε, το έχουμε ξαναδεί. «Βλέπω ακόμα και 11χρονα παιδιά να καταλήγουν στο δικαστήριο λόγω του εθισμού τους στο ναρκωτικό ice» δήλωνε πριν από λίγες μέρες στο SBS η δικαστής του Πλημμελειοδικείου της επαρχιακής πόλης της Βικτώριας, Shepparton, κ. Stella Stuthridge. Ο φαύλος κύκλος ναρκωτικά – έγκλημα- περισσότερα ναρκωτικά, έχει «γραφτεί» εδώ και χρόνια, μόνο που τα τελευταία χρόνια επειδή ο κύκλος αυτός γράφεται με το ναρκωτικό πάγο που λιώνει κάθε κύτταρο στο μυαλό και το σώμα του χρήστη, είναι ένας κύκλος πολύ πιο βίαιος και καταστροφικός.

«Πουλούσε το ναρκωτικό αλλά κρατούσε και για τον εαυτό του. Τους χρωστούσε χρήματα και επειδή ήξεραν ότι είχα κατάστημα με έπαιρναν τηλέφωνο κάθε τρεις και λίγο και με εκβίαζαν. Όταν μία φορά πήγα να τους πληρώσω έπεσα πάνω σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ήταν μπλεγμένος σ’ αυτά. Γνωστός επιχειρηματίας στην ελληνική παροικία της Μελβούρνης. Θα μου πείτε γιατί δεν πάω στην αστυνομία να τους καταδώσω. Αν το δικό σου παιδί ήταν μπλεγμένο σ’ αυτό το κύκλωμα και απειλούσαν ότι θα του κάνουν κακό, ότι θα κάνουν κακό στους ηλικιωμένους γονείς σου αν μιλήσεις, σε ρωτάω εσύ τι θα έκανες;» μου λέει. Το δίλημμά της είναι το δίλημμα πολλών γονέων που βιώνουν καθημερινά τον εφιάλτη που αυτό το ναρκωτικό έχει σπείρει στην ζωή τους.

Και ίσως το να καταδώσεις στην Αστυνομία, το παιδί σου και όλους αυτούς που συντηρούν το εμπόριο και δηλητηριάζουν χιλιάδες παιδιά και νέους ανθρώπους να είναι μία κάποια λύση, η ουσιαστική λύση όμως και αυτή στην οποία ο ομογενής Δημήτρης Μαντζιώρος μέσα από την οργάνωση Endless Horizons, της οποίας ηγείται, ήταν καταλύτης για να επιτευχθεί, είναι να πείσεις το παιδί σου να περάσει την πόρτα του κέντρου αποτοξίνωσης.

«Είναι ένας άθλος που ο Τζιμ κατάφερε. Αυτός ο άνθρωπος δεν έσωσε μόνο το παιδί μου, έσωσε και εμένα» ομολογεί η συμπάροικος μάνα, που σήμερα και μετά από 2 μήνες νοσηλείας του Αντώνη στο κέντρο αποτοξίνωσης βλέπει μία χαραμάδα ελπίδας για τον μονάκριβό της.

«ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗΣ»

Τέσσερις άνθρωποι βρίσκονται πίσω από τον οργανισμό Endless Horizons. Οι τρεις απ’ αυτούς είναι Έλληνες, επικεφαλής του είναι ο Τζιμ Μαντζιώρος και η σύζυγός του, Neda.

Από το 1999, ο σύγχρονος Δον Κιχώτης της Μελβούρνης ανοίγει την αγκαλιά του σε παιδιά και νέους ανθρώπους που είναι θύματα οικογενειακής βίας ή έχουν μπλέξει με τα ναρκωτικά, για να τους δείξει «πάνω απ’ όλα αγάπη και κατανόηση» όπως λέει ο ίδιος. «Τα παιδιά που είναι θύματα οικογενειακής βίας είναι δύσκολο να στραφούν στην οικογένεια. Στα παιδιά και τους νέους ανθρώπους που έχουν λασπώσει στα ναρκωτικά είναι επίσης δύσκολο να τους μιλήσουν οι δικοί τους άνθρωποι, γιατί και οι γονείς ή οι οικείοι τους δεν είναι σε καλύτερη μοίρα και είναι πιο πονεμένοι από τα παιδιά. Και αυτοί χρειάζονται βοήθεια. Εμείς απλώνουμε ένα χέρι βοηθείας σε όλους. Μαθαίνουμε τον νέο άνθρωπο, πάνω απ’ όλα, ότι τα προβλήματά του δεν είναι ανυπέρβλητα. Τον βοηθάμε να αποκτήσει αυτοσεβασμό γιατί μέσα από αυτόν θα συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει» λέει ο Τζιμ.

Από το 1999 έως σήμερα ο σύγχρονος αυτός Δον Κιχώτης, ειδικευμένος στην παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών σε νέους ανθρώπους έχει βοηθήσει χιλιάδες παιδιά, αφιλοκερδώς. Ναι, ο μη κερδοσκοπικός οργανισμός Endless Horizons, υπάρχει χάρη στα φιλάνθρωπα αισθήματα της κοινωνίας της Βικτώριας.
«Ξέρω πώς είναι να είσαι αυτό που λέμε ο προβληματικός της παρέας, της κοινωνίας, της οικογένειας» θα πει ο ίδιος και αναφέρεται στα δικά του δύσκολα παιδικά χρόνια. «Ήμουν δυσλεξικός και τραυλός. Τότε τριάντα χρόνια πριν πού να το καταλάβουν οι γονείς και πού να ζητήσεις βοήθεια. Δεν μπορώ να σου περιγράψω τη σχολική μου ζωή. Ήταν ένα καθημερινό μαρτύριο. Όλοι οι συμμαθητές μου με κορόιδευαν. Αποφάσισα να βοηθήσω μόνος μου τον εαυτό μου. Αγόραζα την εφημερίδα κάθε μέρα και την διάβαζα από την αρχή μέχρι το τέλος έως ότου κατάφερα να το ξεπεράσω. Από τότε ορκίστηκα στον εαυτό μου ότι μία μέρα θα βοηθούσα νέα παιδιά να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Ασχολήθηκα με τις επιχειρήσεις έως ότου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και άρχισα αυτόν τον οργανισμό» λέει με φωνή αποφασιστικότητας, αισιοδοξίας και ενθουσιασμού.

Μία αγκαλιά αγάπης και στήριξης, η ίδια αγκαλιά που ο ίδιος στερήθηκε στα εφηβικά του χρόνια ήταν και αυτή που άνοιξε ο Τζιμ στον Αντώνη. Και προσπαθούσε για πάνω από ένα χρόνο να τον καταφέρει όχι άμεσα αλλά έμμεσα να πάρει την απόφαση να μπει στο κέντρο αποτοξίνωσης.

«Δεν πιέζουμε τα παιδιά. Εμείς είμαστε εκεί όποτε μας χρειαστούν και προσπαθούμε να τους μιλάμε σε κάθε ευκαιρία. Δεν μπορείς να πιέσεις κάποιον να αλλάξει τη ζωή του. Αν δεν το θέλει δεν θα γίνει ποτέ. Μπορείς, όμως, να βοηθήσεις να γεννηθεί αυτή η θέληση μέσα του. Αυτό κάναμε με τον Αντώνη, αυτό κάνουμε με όλους τους νέους».
Ο οργανισμός Endless Horizon συνεργάζεται με δύο κέντρα αποτοξίνωσης, στα οποία και στέλνει τα παιδιά που αποφασίζουν να ζητήσουν βοήθεια.
Ο Τζιμ αναλαμβάνει και τη μεταφορά των παιδιών εκεί και είναι ο μόνος άνθρωπος που γνωρίζει πού βρίσκονται αυτά τα κέντρα. Ο ίδιος δε επισκέπτεται τα παιδιά ενόσω αυτά βρίσκονται εκεί. Ούτε οι οικογένειες των παιδιών γνωρίζουν πού στέλνουν τα παιδιά τους.

«Ο Τζιμ ήρθε και τον παρέλαβε από ένα πάρκινγκ που κανόνισε να βρεθούμε. Τον αγκάλιασε, τον φίλησε, του είπε μιά-δυό κουβέντες και τον αποχαιρέτησα. Η μόνη επαφή που έχω με το παιδί μου είναι μέσω τηλεφώνου, μία φορά την εβδομάδα. Ξέρω μόνο ότι πάει καλά. Οι ειδικοί του κέντρου μου τηλεφωνούν, επίσης, μία φορά την εβδομάδα και με ενημερώνουν. Ο Τζιμ, όμως, και η ομάδα του είναι πάντα στο πλευρό μου και στο πλευρό του. Με βοηθούν και τον βοηθούν όποτε τους χρειαστώ. Άνθρωπος είμαι και εγώ. Όλα αυτά που πέρασα με έχουν λυγίσει. Τα πέντε λόγια που θα ανταλλάξουμε, η θετική ενέργεια που εκπέμπει αυτός ο άνθρωπος, είναι για μένα κάτι παραπάνω από πολύτιμα. Βλέπω ψυχολόγο, αλλά ο ψυχολόγος δεν είναι πάντα εκεί όταν τον χρειάζεσαι, ο Τζιμ και η Neda είναι» λέει η μάνα του Αντώνη.
Η μυστικότητα αυτή όπως μου λέει ο ίδιος είναι απαραίτητη όχι μόνο για την προστασία των παιδιών αλλά και για την προστασία των οικείων τους.

Η αμεσότητα του Τζιμ, το γεγονός ότι ούτε τα παιδιά ούτε οι άνθρωποί τους χρειάζεται να μπλεχθούν στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για να μπουν στην διαδικασία της αποτοξίνωσης είναι ένα ακόμα από τα πλεονεκτήματά της παρέμβασής του. «Βοηθάμε τους γονείς σε κάθε τους βήμα, σε ό,τι χρειαστούν» προσθέτει ο Τζιμ.

«ΠΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΚΟ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ»

Ο σύγχρονος Δον Κιχώτης της Μελβούρνης έχει δει και έχει ακούσει πολλά 15 χρόνια τώρα. Οι ρυθμοί εξάπλωσης του ice τον τελευταίο καιρό, όμως, έστω και αν δεν τον πτοούν, τον τρομάζουν.

Τα στοιχεία του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Για την Χρήση Ναρκωτικών (Australian Drug Foundation) αναφέρουν ότι το ποσοστό των ατόμων που κατέληξαν στο νοσοκομείο λόγω της χρήσης ice στη Μελβούρνη αυξήθηκε κατά 88% τον τελευταίο χρόνο, ενώ στην επαρχιακή Βικτώρια κατά 198%. Και, όπως λέει ο Τζιμ, μεταξύ αυτών των παιδιών συμπεριλαμβάνονται πολλοί νέοι ελληνικής καταγωγής.

«Πιστεύω ότι το πρόβλημα είναι ακόμα πιο μεγάλο. Αν μελετήσει κανείς τι κρύβεται πίσω από πολλά περιστατικά οικογενειακής βίας, κλοπών και άλλων εγκλημάτων, θα διαπιστώσει ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό το ναρκωτικό είναι ο ηθικός αυτουργός» αναφέρει.
Τον ρωτάω αν το έργο του έχει αναγνωριστεί από την πολιτεία.

«Μέχρι στιγμής ό,τι κάνουμε και ό,τι έχουμε καταφέρει, είναι χάρη στη βοήθεια κάποιων ανθρώπων που έχουν πιστέψει και τους έχει αγγίξει το έργο μας. Είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές μας σε όλες μας τις ερανικές προσπάθειες. Ελπίζουμε ότι του χρόνου θα μας ενισχύσει η Πολιτεία. Υπάρχουν κάποιες θετικές ενδείξεις που με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Η αλήθεια είναι ότι το κοινωνικό κόστος που πληρώνουμε όλοι μας αφήνοντας αυτούς τους νέους ανθρώπους στο έλεος των ναρκωτικών, της κατάθλιψης, του εγκλήματος είναι πολύ μεγάλο για να το αγνοήσει πλέον η επίσημη πολιτεία. Και ξέρουμε ότι υπάρχει διέξοδος, υπάρχει ελπίδα» καταλήγει ο άνθρωπος που κάθε μέρα με όπλο την αγάπη και την κατανόηση κερδίζει μικρές ίσως για όλους εμάς τους υπόλοιπους αλλά πολύ σημαντικές για πολλούς συνανθρώπους μας μάχες.

Για την ιστορία να σας αναφέρω ότι τον Τζιμ Μαντζιώρο και τον οργανισμό του δεν τον βρήκαμε εμείς, ούτε αυτός μας βρήκε. Μας τον σύστησε η μητέρα του Αντώνη κάνοντας μας την εξής έκκληση: «Γράψτε κάτι γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Γράψτε κάτι για να βοηθηθούν και άλλοι άνθρωποι. Δεν είμαι μόνη μου, το ξέρω πως υπάρχουν πολλές Ελληνίδες μητέρες που τραβούν αυτά που εγώ τράβηξα».

*Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον Τζιμ Μαντζιώρο και τον οργανισμό Endless Horizons τηλεφωνώντας στο 0435 931 691.