Καλά, κι αυτή η κυβέρνηση δεν ζήταγε ψήφο εμπιστοσύνης ΠΡΙΝ πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ; Που ξεγοφιαστήκαμε στις ουρές από τις 5 τα χαράματα; Εδώ, σου λέει, έπαθαν άπαντες μετάλλαξη προσωπικότητας: καλοκάγαθα ανθρωπάκια έξω απ’ την τράπεζα παρακαλάγαν να πάθει έμφραγμα ο μπροστινός για να προχωρήσει μια θέση ο πισινός. Κατέρρεε η τρίτη ηλικία, επέχαιρε η δεύτερη.
Ειδοποιάει ο κόζμος, Αντωνάκη μου. Πες μου, «πάω για ψήφο εμπιστοσύνης» να κάνω τα κουμάντα μου κι εγώ, σαν τον Ταμήλο. Να μην πληρώσω, να μην πάω, να κάνω την άρρωστη. Να τρίψω το θερμόμετρο στην κουβέρτα – έτσι γαλουχηθήκαμε εμείς ως γενιά. Πρώτη ώρα Τριγωνομετρία; Κουβέρτα, θερμόμετρο κι όξω απ’ την πόρτα!
Η άλλη, η πλατινέ φορολογούμενη, ούρλιαζε στα γάλατα τρίτος διάδρομος δεξιά απ’ τα απορρυπαντικά:
– Τώρα πώς από τα 68 ευρώ ΦΑΠ που πλήρωσα το 2011 έφτασα στα 730 το 2014, ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΙΝΗΤΟ, μόνο ο Σαμαράς το ξέρει!
Ο Σαμαράς το ξέρει. Κι έχει να προτάξει ΤΟ αντεπιχείρημα:
– Αναφορικά με τα 68 ευρώ που έγιναν 730 έχω να σας πω το εξής διαφωτιστικό: ακόμα δεν γνωρίζουμε αν ο τάφος είναι της Ρωξάνης ή του Νέαρχου.
Πιο σουρεάλ κυβέρνηση πεθαίνει-ς. Όλοι αυτοί οι μικρόνοες που θεωρούν ότι μια Αμφίπολη ισοφαρίζει τον ΕΝΦΙΑ. Δεν υπάρχει αυτό! Δεν υπάρχει αυτό που ζούμε, Παναγία μου! Άνεργοι, άφραγκοι, διπολικοί, υστερικοί – με τα Ζανάξ να έχουν αντικαταστήσει τη φασολάδα ως εθνικό μας έδεσμα… Είναι τρελοί οι κυβερνώντες, δεν πάν’ καλά, τα μανάρια μου. Έχει ο άλλος δίλημμα «ν’ αγοράσω γαύρο ή να πληρώσω ΕΝΦΙΑ;» και θα το ρεφάρει με το στρίφωμα της Καρυάτιδας;
Η Αμφίπολη είναι μεγάλη ιστορία. Κι έγινα έξαλλη τις πρώτες ημέρες όπου κάποιοι προσπάθησαν να μας πείσουν πως όποιος συγκινείται με τα ευρήματα είναι φασιστόμουτρο. Δηλαδή όποιος ενδιαφέρεται για την εξέλιξη των ανασκαφών στον ελεύθερο χρόνο του δέρνει Πακιστανούς;;; Διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά το δέος απέναντι στην Αμφίπολη το αισθάνονται μόνο όσοι θεωρούν πως το κορυφαίο σουξέ στα τοπ τεν είναι «αίμα, τιμή, Χρυσή Αυγή»; Σοβαρά τώρα;
Από ‘κεί και πέρα όμως όλα έχουν κι ένα όριο. Συγκίνηση μία, χαρά δύο, προσμονή τρία – σόρι, Αντώνη μου, αλλά έχουμε κι εμείς τα ντέρτια μας. Δεν είναι δυνατόν να ασχολούμαστε επί 24ώρου αν ο τάφος είναι της Ρωξάνης, του Νέαρχου, του Αλέξανδρου, του κολλητού του Αλέξανδρου ή του γκόμενου του Αλέξανδρου.
Έλεος κάπου. Τη μια μέρα βλέπουμε ένα δάχτυλο ποδιού της Καρυάτιδας. Την επομένη το δεύτερο δάχτυλο του ποδιού της Καρυάτιδας. Μετά πάμε στις πτυχές του χιτώνα – και την πιάνουμε μία μία την πτυχή εμείς τώρα: αναλύουμε ενδελεχώς πώς ντραπάρει το συνολάκι, πώς κάνει προς το σουπλ του στη μέση, πώς αγκαλιάζει με χάρη τα γοφά και πώς η κάθετη πτυχή σε αδυνατίζει, αγάπη μου. Τις ανασκαφές δεν τις κάνει η Περιστέρη. Τις κάνει ο Κωστέτσος με ξανθιά περούκα.
Και μέσα στο συμπούρδουκλο, σκοτώνονται οι αρχαιολόγοι αν ο τάφος είναι μακεδονικός, ρωμαϊκός, σουηδικός ή από Τούμπα μεσοτοιχία με ΠΑΟΚ. Και πρέπει εμείς να ξεχάσουμε φόρους, χαράτσια, αδικίες, μαλακίες. Και να βάλουμε τα GPS να εντοπίσουμε τον τάφο.
Ειδοποιάει ο κόζμος. Λέει «έτσι για να ξαλεγράρετε κομμάτι από χαράτσια, φόρους, ένφιους και λοιπούς συγγενείς»… Κάτι η Αμφίπολη, κάτι η ψήφος, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά, Αντωνάκη μου – θα περάσει ευχάριστα η ώρα. Στο κάτω κάτω, φταίμε κι εμείς. Δεν έπρεπε να προσθέσουμε στο δυάρι τρεις επιπλέον ορόφους για να στεγάσουμε τον μπάτλερ, την οικονόμο και το αναρίθμητο υπηρετικό προσωπικό στο Ντάουντον Αμπι, Κυψέλης και Κεφαλληνίας γωνία.
Τελικά οι πολιτικοί ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Πέρα και πάνω από ανθρώπους, πέρα και πάνω από τη λογική, τους κανόνες, την πραγματικότητα, την οδύνη, την αγωνία, τη θηλιά στον λαιμό. Ενα σύμπαν παράλληλο. Ένα σύμπαν παράλογο: με ανάπτυξη, ανάκαμψη, σαξές στόρι, πλεόνασμα, Καρυάτιδες, Αμφίπολη, εκπρόσωπο τάφου, εκπρόσωπο τύφου, εκπρόσωπο Τύπου και ψήφο εμπιστοσύνης.
Ειδοποιάει ο κόζμος, Αντωνάκη μου.
Γιατί, ναι, την ψήφο θα την πάρετε.
Την εμπιστοσύνη όμως;
