Το μυθιστόρημα αυτό του -αν και Λαρισαίου- εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενου Νίκου Τακόλα, όχι μόνο είναι ένα ογκώδες έργο -547 σελίδες- αλλά είναι, κατά τη γνώμη μου, ένα μνημειώδες έργο. Κι αυτό γιατί κανένα άλλο από όσα έργα του είδους έχω διαβάσει έως τώρα δεν κατορθώνει να μαζέψει μέσα σε 547 σελίδες την προϊστορία του 20ού αιώνα και τη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας στην προ αλλά και στη μετά Κρίσης εποχή. Φυσικά, όλα αυτά με έναν αριστουργηματικό μυθιστορηματικό τρόπο, που βέβαια σε κάνει να νομίζεις ότι έχεις στα χέρια σου ένα μεγάλο και κατ’ εξοχήν πολιτικό μυθιστόρημα.
Αλλά τι άλλο είναι «Το Πέρασμα του Αρμενίου» από μια τεράστια πολιτική κατάθεση ψυχής, μια κατάθεση απόψεων και οραμάτων μέσα από τη συναρπαστική ιστορία της καθημερινής ζωής χιλιάδων πληβείων, εξορισμένων και υποψήφιων μελλοθάνατων, που θυσιάζονται στο βωμό της άκρατης, χωρίς ανθρώπινο συναίσθημα ανάπτυξης, στο βωμό της πάση θυσία διάσωσης των αγορών και μιας χούφτας επιβητόρων του πλανήτη και κάθε ζωής πάνω σ’ αυτόν;
Αντιγράφω από το πίσω εξώφυλλο του βιβλίου:
«Δύο άνθρωποι από την πόλη της Λάρισας, ένας του παρελθόντος και ένας του παρόντος και του μέλλοντος, μπλέκουν στο σκληρό παιχνίδι της εποχής τους. Να προλάβουν και να αντιστρέψουν την κοινωνική, οικονομική και οικολογική καταστροφή που τελικά επέφερε η Κρίση, σαν απόρροια του αιώνιου παιχνιδιού για την κατάκτηση της παγκόσμιας εξουσίας.
Ο πρώτος, αγροτικός ηγέτης, ζει στο μεσοπόλεμο του 20ού αιώνα και έρχεται αντιμέτωπος με τις “Ρίζες του Κακού”. Ο δεύτερος, ακροβάτης, ζει μισό αιώνα αργότερα, όταν ήδη έχει ξεσπάσει η Κρίση. Οι δύο ήρωες παλεύουν με τον τρόπο ζωής τους, τους συνανθρώπους τους, τις σχέσεις και τους έρωτές τους για να αμυνθούν στη μονοδιάστατη λαίλαπα του κέρδους των ισχυρών.
Το θέατρο των εξελίξεων είναι η ίδια η Λάρισα -Κάστρο όπως σήμαινε για τους αρχαίους- και λειτουργεί σαν μια πόλη-μοντέλο στο έργο για τα διαδραματιζόμενα παγκοσμίως. Και κάπου εκεί κοντά, το Αρμένιο, ένα μικρό χωριό. Ένας τόπος που κρύβει ένα μεγάλο μυστικό…»
Στη σελίδα 541 του βιβλίου «κρύβεται» και μια μικρή έκπληξη για μένα καθώς παρατίθενται ως τελικό όραμα, οι ακόλουθοι στίχοι μου:
…Τους τραχείς αιώνες ν’ απαλύνεις
Τ’ αφρούρητα όνειρα να εξαργυρώσεις
Με αγάπες στη δύσβατη ζωή
Τα γυμνά πόδια των ρακένδυτων να ντύσεις
με ρόδινες φλόγες,
Ο πύρινος χορός να συνεχιστεί
Η ιριδίζουσα αυγή
Να αντιστέκεται στην πέτρινη πηγή του λόγου…
Ο Νίκος Τακόλας γεννήθηκε στη Λάρισα, αλλά μεγάλωσε στα Γρεβενά. Σπούδασε Ηλεκτρολόγος-Μηχανικός στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης. Ασχολείται επαγγελματικά με θέματα Ενέργειας και Τεχνικού Δικαίου. Στο εξωτερικό συνδύασε εργασία και ταξίδια. Γράφει για χρόνια επιστημονικά, τεχνικά, οικολογικά και λογοτεχνικά κείμενα. Έχει κυκλοφορήσει ένα ακόμα βιβλίο με τον τίτλο «Το Κρυμμένο Αριστούργημα του Ζοζέφ Ινεμπράο», από τις εκδόσεις «Ένεκεν», το 2011 (με το οποίο απέσπασε το Α΄ Λογοτεχνικό Βραβείο Διαγωνισμού «Ιστορίες της Πόλης» – Λάρισα 2014 και το Β’ Λογοτεχνικό Βραβείο «Δ. Βικέλας» – Βέροια 2014).
Εκδόσεις «Πηγή» www.pigi.gr
