ΣΗΜΕΡΑ λέω να ρίξουμε μια βιαστική ματιά στο παρελθόν. Στο δικό μας παρελθόν…
ΝΑ ανακαλέσουμε από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τα εφηβικά βήματα της παροικίας.
ΤΟΤΕ που είχαμε έλθει όλοι… προσωρινά και μέναμε άναυδοι όταν οι «παλιοσειρές» μας έλεγαν ότι είχαν έλθει πριν πέντε ή δέκα χρόνια.
ΠΕΝΤΕ χρόνια μακριά από την Ελλάδα τότε, αντιπροσώπευε για όλους εμάς, την αιωνιότητα και μια μέρα…
ΜΙΛΑΩ για την εποχή που η βιολογική πυξίδα μας είχε κολλήσει στην πατρίδα και παρέμενε εκεί αμετακίνητη.
ΑΦΟΡΜΗ για τούτο το σύντομο ταξίδι, στις αλλοτριωμένες από το χρόνο αναμνήσεις, μου έδωσε ο θάνατος του Γκοφ Ουίτλαμ.
ΤΟΥ πρωτοπόρου οραματιστή, που έβαλε την Αυστραλία στον παγκόσμιο χάρτη και έδωσε σε όλους εμάς την ευκαιρία να αισθανθούμε (επιτέλους) πιο κοντά στη θετή μας πατρίδα.
ΣΤΗΝ πορεία του Γκοφ, την άνοδό του στην εξουσία και τους ιδιαίτερους δεσμούς του με την παροικία και τούτη την εφημερίδα αναφέρονται σήμερα άλλοι συνάδελφοι.
ΕΓΩ είπα να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι και να προσπαθήσω να ερμηνεύσω (με τον δικό μου αντιεπιστημονικό τρόπο) γιατί ο Γκοφ λειτουργούσε ως μαγνήτης πολιτικής συσπείρωσης για τους Έλληνες.
ΑΣ πιάσω, όμως, το νήμα από την αρχή, αναφερόμενος και πάλι σε μια ενδεικτική ιστορία για τον τρόπο λειτουργίας του τραυματισμένου νεοελληνικού ψυχισμού.
ΣΤΟ παλιό αεροδρόμιο της Μελβούρνης έφτασα στις 21 του Μάη, ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης. Στο αεροδρόμιο με περίμενε η μητέρα μου. Ο πατριός μου ο Χαρίλης, που εργαζόταν στους σιδηροδρόμους, δεν μπόρεσε να έλθει.
ΜΕ το που είδα από κοντά τα ξύλινα σπιτάκια ψυχοπλακώθηκα. Ακόμα πιο χειρότερη ήταν η εικόνα του ουρανού. Μαυρίλα παντού…
ΑΛΛΟΣ τόπος, άλλες εικόνες, άλλος καιρός. Καμιά σχέση με την Μαγιάτικη και λουλουδιασμένη Ελλάδα που άφησα πίσω μου.
ΤΟ μεγάλο ψυχολογικό τραλαλά, όμως, με περίμενε στην κουζίνα του σπιτιού, όπου και άφησα μια βαλιτσούλα που είχα φέρει μαζί μου.
ΜΕ το που ρίχνω την πρώτη ματιά και βλέπω το πορτρέτο του εξόριστου τότε Κωνσταντίνου Καραμανλή, δίπλα στη φωτογραφία του Παύλου και της Φρειδερίκης, έμεινα…
ΣΤΟΝ ακριβώς απέναντι τοίχο ήταν μια μεγάλη αφίσα ενός άλλου τύπου που δεν είχα ξαναδεί.
ΤΟ πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι θα πρόκειται για κανένα ντόπιο λουλούδι από το ίδιο περιβόλι, οπότε και δεν ρώτησα τη μάνα μου -που είχα να τη δω 10 χρόνια-, ποιος είναι ο τύπος.
ΕΝΤΑΞΕΙ, λέω στον εαυτό μου, σε σφηκοφωλιά έπεσες… Κάνε το κορόιδο μέχρι να δεις τι θα κάνεις.
ΤΟΥΤΟΣ ο τόπος και τούτη η χώρα δεν είναι για σένα. Στο κάτω-κάτω της γραφής, για βόλτα ήλθες και όχι να κάνεις λεφτά και προκοπή.
ΧΑΛΑΡΩΣΑ με τη σκέψη ότι για ένα προσχεδιασμένο ταξίδι ήλθα σε αυτή τη χώρα.
Μια μοτοσυκλέτα ήθελα να αγοράσω και την έρημο της Αυστραλίας να δω. Συνεπώς, υπομονή…
ΟΛΑ άλλαξαν όταν το σούρουπο ήλθε ο Χαρίλης από τη δουλειά, μ’ ένα χαμόγελο που τελειωμό δεν είχε.
ΟΤΑΝ από το σαλόνι μετακινηθήκαμε στη κουζίνα για να φάμε, ρώτησα το Χαρίλη ποιος είναι ο τύπος στην αφίσα.
ΕΙΝΑΙ ο Γκοφ Ουίτλαμ, μου λέει, ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, που θα γίνει σύντομα πρωθυπουργός. Και συνεχίζει:
ΕΙΝΑΙ λίγο αριστερός, αλλά είναι καλός άνθρωπος. Μας αγαπάει εμάς τους μετανάστες, γι’ αυτό και τον ψηφίζουμε. Θα δεις, τις άλλες εκλογές θα τις κερδίσει…
…ΤΟΝ υποστηρίζει και η δική σας η εφημερίδα η αριστερή. Θα στη φέρω αύριο που βγαίνει, να τη διαβάσεις να δεις τι γράφει για τον Γκοφ. «Νέο Κόσμο» τη λένε και την βγάζουν κομμουνιστές…
ΑΥΤΗ ήταν η πρώτη γνωριμία μου με τον Γκοφ, το Εργατικό Κόμμα και τους κομμουνιστές.
ΤΡΕΙΣ μήνες αργότερα έφυγα για το Σίδνεϊ και χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος να επιστρέψω στη Μελβούρνη.
ΜΕ το που τελείωσε το πρώτο ταξίδι και επέστρεψα, βρήκα από τον τηλεφωνικό κατάλογο τη διεύθυνση των γραφείων του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας και έγινα μέλος του.
ΕΚΕΙ γνωρίστηκα με τους ανθρώπους του «Νέου Κόσμου» και άλλα άτομα, που ήταν παράλληλα και μέλη του Εργατικού Κόμματος.
ΜΕ το πέρασμα του χρόνου και συναντώντας διάφορους συμπάροικους, διαπίστωσα ότι ο Χαρίλης δεν αποτελούσε εξαίρεση.
Η πλειοψηφία των Ελλήνων μεταναστών της Μελβούρνης που κατάγονταν από την επαρχία και παραδοσιακά ήταν εθνικόφρονες και ψηφοφόροι της Δεξιάς, εδώ είχαν κάνει ιδεολογική στροφή 180 μοιρών και είχαν… προσκυνήσει το αντίπαλο στρατόπεδο.
ΑΝ μου το έλεγαν όσο ήμουν ακόμα στην Ελλάδα, θα νόμιζα ότι πρόκειται για… θαύμα.
ΚΑΙ δεν ήταν μόνο ότι αλλαξοπίστησαν… ιδεολογικά, και «πρόδωσαν» τις οικογενειακές τους ρίζες, αλλά αρκετοί από αυτούς αγωνίστηκαν για την επικράτηση και τη νίκη του Ουίτλαμ.
ΤΗΣ μαζικής για την εποχή εκείνης στροφής υπέρ του Εργατικού Κόμματος που, ιδιαίτερα στη Βικτώρια, είχε έντονες κομμουνιστικές αποχρώσεις, καθώς είχε προηγηθεί μια άλλη ιστορική στροφή.
Ο «Νέος Κόσμος», μια καθαρά κομμουνιστική εφημερίδα, ιδιαίτερα την πρώτη δεκαετία της κυκλοφορίας του, άρχισε να γίνεται η εφημερίδα που εμπιστευόταν όλο και μεγαλύτερος αριθμός συμπαροίκων.
ΚΑΤΑ τη γνώμη μου, άλλο έντυπο σε ολόκληρη την Αυστραλία δεν συνέβαλε τόσο πολύ την άνοδο του Εργατικού Κόμματος στην εξουσία το 1972 όσο ο «Νέος Κόσμος».
ΚΑΙ αυτό το γνώριζε καλύτερα από τον καθένα ο ίδιος ο Γκοφ, που κάθε φορά που ερχόταν στη Μελβούρνη, δεν παρέλειπε να επισκεφθεί τα γραφεία της εφημερίδας μας.
ΤΗΝ ίδια εποχή εκατοντάδες συμπάροικοι στη Μελβούρνη κυριάρχησαν στις περισσότερες κομματικές οργανώσεις του Εργατικού Κόμματος, ιδιαίτερα των εσωτερικών προαστίων, ενώ οι μαζικές εγγραφές συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90.
ΟΙ Έλληνες της πρώτης γενιάς ταυτίστηκαν με τον «Νέο Κόσμο» γιατί, ουσιαστικά, ήταν η μόνη ελληνόφωνη εφημερίδα της Αυστραλίας που υπερασπιζόταν τα συμφέροντά τους και τους αγώνες τους για καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας.
ΓΙΑ τους ίδιους λόγους, στράφηκαν στο Εργατικό Κόμμα και θεωρούσαν τον Γκοφ δικό τους άνθρωπο.
Ο Ουίτλαμ ήταν επίσης και ο πρώτος πρωθυπουργός της Αυστραλίας που έδωσε το παρών στην εκδήλωση που οργάνωσε το 1975 η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης για να γιορτάσει την 25η Μαρτίου.
ΘΥΜΑΜΑΙ ότι μετά την πραξικοπηματική ανατροπή του Ουίτλαμ από τον Γενικό Κυβερνήτη στις 11 Νοέμβρη του 75, γυρίσαμε μ’ ένα σαράβαλο αυτοκινητάκι του τότε γραμματέα της Κοινότητας Μελβούρνης, Χρήστου Μουρίκη, όλες τις εφημερίδες, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς της πόλης μας, προκειμένου να τους παραδώσουμε μια ανακοίνωση της Κοινότητας που καταδίκαζε το πραξικόπημα και ζητούσε την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης.
ΟΤΑΝ το αυτοκίνητο του Χρήστου, παρέδωσε το πνεύμα από την υπερθέρμανση, αρχίσαμε να παραδίνουμε την ανακοίνωση διαμαρτυρίας της Κοινότητας τρέχοντας με τα πόδια για να προλάβουμε όλα τα δελτία ειδήσεων.
ΑΥΤΑ τα λίγα στη μνήμη ενός ανθρώπου στον οποίο η Αυστραλία και εμείς οι μετανάστες χρωστάμε πολλά. Γεια χαρά.
