Η Μελβούρνη στην παγκόσμια σκηνή, με το Melbourne Cup, τo πανηγύρι, αυτό των αλόγων, των χρωμάτων, των πλουμιστών και ασυνήθιστων ενδύσεων, ξεχωριστό από οποιοδήποτε άλλο, μονοπώλησε για 154η φορά την προσοχή της υφηλίου, με 100.794 επισκέπτες στο Flemingtron Racecourse.

Η μόδα των ασυνήθιστων, τρελών καπέλων που πριν κάποιες δεκαετίες πήρε νέα ώθηση από την κυρία της κοσμικής σκηνής, Λίλιαν Φρανκ, με ένα καπέλο με διάμετρο μεγαλύτερη του ύψους της, ολόμαυρο με πελώριες μαργαρίτες, πέρασε από διάφορα στάδια πριν καταλήξει στο μπουκέτο που στόλιζε φέτος, εντυπωσιακά μεν, καλαίσθητα δε, το κεφάλι της υπουργού των Εξωτερικών, Τζούλι Μπίσοπ.

Ασυνήθιστα συμβάντα, σ’ ένα σκηνικό παγκόσμιας θέασης είναι, επίσης, μέσα στο πρόγραμμα, όπως η πρόταση γάμου από θνητούς που ηδονίζονται να μετατρέπουν ιδιωτικές στιγμές σε δημόσιες, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό και ακροατήριο.
Φέτος τη σκηνή έκλεψε ο γνωστός, ιδιόρρυθμος, επιχειρηματίας Τζέφρι Έντελστέιν, με την πρόταση γάμου που έκανε, δημόσια, στην αγαπημένη του στα σκαλοπάτια του Μαρκί των Emirates.

Την εξέπληξε, βέβαια, η πρόταση, γιατί ήταν ήδη αρραβωνιασμένοι, απόλαυσε, όμως, αναμφίβολα, την ακτινοβολία του συμβάντος.
Χρώμα, φως, πολυτέλεια, επίδειξη -στο έπακρον όλα αυτά- και αντιθέσεις που ο φακός απέφευγε συστηματικά.
“Όχι, μη μου δείχνετε την άλλη εικόνα” φαινόταν να είναι η γενική προσταγή.
Στον θρίαμβο δεν έχουν θέση, έτσι τουλάχιστον, μας λέει η ζωή, τα δράματα. Γιατί αυτά ήταν πολλά. Πίσω πάντα από το φακό που δεν ενδιαφέρεται. Όχι απαραίτητα, όμως, στα παρασκήνια.

Οι σκηνές θριάμβου ήταν το ίδιο ισάριθμες με αυτές της απογοήτευσης, που το φαβορί, πάνω στο οποίο είχαν ποντάρει χιλιάδες, έχασε τη ζωή του και εκείνοι τα λεφτά τους. Για πολλούς ήταν τα τελευταία που διέθεταν. Οι φανατικοί, μάλιστα, ίσως να δανείστηκαν για να μη χάσουν την “ευκαιρία”.
Διάχυτος ο θρίαμβος του Protectionist και του ιδιοκτήτη του, Christoph Berglar, που ήλθε, όπως είπε, για πρώτη φορά στη Μελβούρνη, αλλά θα ξανάρθει του χρόνου με το ίδιο άλογο και την ίδια συνοδεία.

Δυο άλογα έχασαν τη ζωή τους, και τα δύο φαβορί, το ένα λίγο πιο λαμπερό από το άλλο. Το Admire Rakti, Ιάπωνα ιδιοκτήτη, αμέσως μετά τη μεγάλη κούρσα. Ένας θάνατος που έμοιαζε με αυτοκτονία. Η αυτοψία ίσως δώσει τα πραγματικά αίτια. Με το Araldo, που έσπασε το δεξί του πόδι, και εκτελέστηκε επί τόπου, δεν υπάρχουν τα ίδια ερωτηματικά.

Εκπρόσωπος του οργανισμού Coalition for the Protection of Racehorses, θα πει ότι “ο θάνατος των δύο αλόγων είναι μια υπενθύμιση του κινδύνου που διατρέχουν τα άλογα αυτής της κατηγορίας. Δυστυχώς, αυτή είναι η τιμή που μερικά άλογα πληρώνουν για τη ψυχαγωγία μας. Είναι ένα σπορ που βάζει τρομερή πίεση στα άλογα να εξαντλήσουν όλα τα όρια της ανθεκτικότητάς τους”.

Ο ίδιος, αποκαλύπτει ότι μέσα σ’ ένα χρόνο 125 άλογα έχασαν τη ζωή τους, λίγο πριν ή μετά τις ιπποδρομίες στην Αυστραλία.
Όλες αυτές οι ζοφερές αποκαλύψεις κατόπιν εορτής.

Η γενική εικόνα δείχνει ότι ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται για τα δράματα, όσο ζωντανά και αιχμηρά αν είναι αυτά.

ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΟΠΟΣ

Επίσης, κανείς δεν ενδιαφέρεται για το τί αφήνει πίσω του.
Όλη αυτή η απίστευτα λαμπερή εικόνα, με τα λουλούδια, τη σαμπάνια, τον ασύγκριτο και εκθαμβωτικό στολισμό των ιδιαίτερων χώρων των μελών, των επισήμων και των προσκαλεσμένων τους, δεν έμεινε η ίδια μέχρι τέλους. Στην πραγματικότητα, τίποτε δεν την θύμιζε.

Στο διαδίκτυο, λίγες ώρες μετά, ήταν μια άλλη εικόνα της Μελβούρνης, συγκεκριμένα του Flemington Racecourse. Αυτή της εξαθλίωσης. Σωροί σκουπιδιών, με τον άνθρωπο υπεύθυνο για την απομάκρυνσή τους να λέει ότι “κανείς δεν ενδιαφέρεται να χρησιμοποιήσει τους σκουπιδοτενεκέδες.”
Ο Willian Fame από το Warrnabool κάνει αυτή τη δουλειά για είκοσι χρόνια τώρα. Κάθε χρόνο ‘τα σκουπίδια όλο και περισσότερα’ μας πληροφορεί.
“Οι χειρότεροι είναι εκείνοι που βρίσκονται στο χώρο των μελών”. Η αφρόκρεμα της κοινωνίας υποτίθεται δηλαδή.
Σωροί σκουπιδιών, αλλά και πληθώρα φαγητών που δεν καταναλώθηκαν.

Το πριν και το μετά, μιλάνε για μια κουλτούρα που δεν μας τιμά ιδιαίτερα, σα χώρα.
Η εικόνα της καλαισθησίας, της ευμάρειας, της υψηλής αισθητικής, που μετατρέπεται σ’ έναν σκουπιδότοπο, σε θέμα λίγων ωρών, σίγουρα αφήνει πολλά ερωτηματικά για το πραγματικό επίπεδο των Αυστραλών.

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ

Την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, με το Melbourne Cup, 45 χιλιόμετρα νότια από το Darwin, στο Noonamah, ο ίδιος αριθμός -24- άλλων ζωντανών, βατράχων αυτή τη φορά, παίρνουν μέρος σε μια παρόμοια κούρσα.
Πρόκειται για ετήσιο συμβάν που προσελκύει εκατοντάδες θεατών και όλα τα έσοδα διατίθενται για φιλανθρωπικό σκοπό. Συγκεκριμένα, για παιδιά με ειδικές ανάγκες, σοβαρές ασθένειες ή ανάγκες.

Υπάρχουν πολλοί, από τη Μελβούρνη, πληροφορούν οι διοργανωτές που γυρίζουν την πλάτη τους στο Melbourne Cup για να παρακολουθήσουν τη βατραχοδρομία.
Η μόδα προέχει και εκεί, το ίδιο και η έμφαση στη μεγάλη εικόνα.
Τα βατράχια τρέχουν σε μια υγρή επιφάνεια, από τσιμέντο, σε σχήμα κύκλου και φυσικά κερδίζει εκείνο που θα φτάσει – πηδώντας συμπεραίνει κανείς – πρώτο στο τέρμα.
Κανείς δεν μένει σπίτι του αυτή τη μέρα, δηλώνει ντόπιος. Απλά έχουν τις “ρέσες” στο αίμα τους, και ποιος μπορεί, από τόσο μακριά, να το αμφισβητεί.