«Ο Φαρφουλάς όρμησε στο δρόμο. Ένας αλαλαγμός τρομερός ακούστηκε πάλι μόλις έκανε λίγα βήματα.
– Χωρίς άλλο, κάτι σοβαρό είναι, είπε κι άρχισε να μισοτρέχει. Ένας μάγκας φάνηκε να έρχεται τρέχοντας. Ερχόταν απ’ το θόρυβο και έτρεχε σαν άγγελός του, χτυπώντας δυνατά με τα γυμνά του πόδια τις πλάκες. Θέλησε να τον ρωτήσει, αλλά πριν ανοίξει το στόμα του, αυτός είχε περάσει. Στο στρίψιμο του δρόμου, πέταξε το σκούφο του ψηλά φωνάζοντας:
– Ζήτω!… Και χάθηκε. – Ζήτω!

Τίνος ζήτω; είπε με απορία ο Φαρφουλάς, τρέχοντας με φόβο μη δεν προφτάσει. Και ο θόρυβος κάποτε έπεφτε σα να μάζευε τα φτερά του και κάποτε τα άπλωνε και φτερούγιζε δυνατά. Στη γωνιά του μεγάλου δρόμου της αγοράς, στάθηκε. Κόσμος, πλήθος μανιακό φώναζε, πηδούσε, χόρευε κοιτάζοντας τα δέντρα του δρόμου, που στα κλαδιά τους ήτανε κρεμασμένα κάτι. Σκυλιά!!! Το πλήθος ξέσπασε σε μια φωνή άγρια πάλι:
– Κάτω οι φόροι! Κάτω οι φόροι!…».

Αυτό είναι απόσπασμα από το διήγημα «Ο Φαρφουλάς».
Τα διηγήματα της έκδοσης κυκλοφόρησαν το 1935 από την εφημερίδα «Ανεξάρτητος» με τίτλο «Το τραγούδι του κρεμασμένου». Ο 63χρονος τότε Δημοσθένης Βουτυράς ήταν στο αποκορύφωμα της δημιουργικής του πορείας, ενώ η Ελλάδα ζούσε μια ιδιαίτερα ταραγμένη εποχή γεμάτη κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις.

Η συλλογή αυτή έχει ως κύριο επίκεντρο τη ζωή της πόλης με τα παράδοξα και τις αντιφάσεις της. Η καθημερινότητα της γειτονιάς, το κλίμα της ταβέρνας και η μποέμ ζωή επικρατεί στα περισσότερα διηγήματα, ενώ ορισμένα έχουν ήρωες περιθωριακούς και αντικοινωνικούς, που στρέφονται ενάντια στον περίγυρό τους, ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό, κάνοντας μάταιη κάθε προσπάθεια ενσωμάτωσής τους στο κοινωνικό σύνολο. «Ο Φαρφουλάς», τέλος, είναι ένα ανοιχτά αντιεξουσιαστικό διήγημα, όπου μια πόλη ολόκληρη εξεγείρεται αυθόρμητα, μα και «άτσαλα», ενάντια στους εξοντωτικούς και παράλογους φόρους που επιβάλλει συνεχώς η κεντρική εξουσία. Το διήγημα είναι ενδεικτικό της επαναστατικής ιδεολογίας του Δημοσθένη Βουτυρά, αλλά ταυτόχρονα, αναδεικνύει το πρόβλημα της ρευστής ψυχολογίας της εξεγερμένης μάζας, που, όπως και πολλά από τα πρόσωπα του τεράστιου έργου του, εύκολα μετατρέπονται από ήρωες σε αντιήρωες…».

Ο Δημοσθένης Βουτυράς (Κωνσταντινούπολη 1872-27 Μαρτίου 1958) ήταν από τους σημαντικότερους Έλληνες διηγηματογράφους του Μεσοπολέμου. Στα έργα του περιγράφει κυρίως τις περιπέτειες των φτωχών ανθρώπων, των περιθωριακών και των απόκληρων. Πολλοί σύγχρονοί του λογοτέχνες επηρεάστηκαν από το έργο του. Η καταγωγή του ήταν από την Κέα, όπου και πέρασε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Αργότερα εγκαταστάθηκε στο Μεσολόγγι και στη συνέχεια στον Πειραιά. Εκεί τελείωσε το Δημοτικό και ξεκίνησε το Γυμνάσιο, το οποίο όμως διέκοψε. Έγραψε πάνω από 20 βιβλία, κυρίως διηγήματα. Πολλά έργα του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά μέχρι και σήμερα δεν έχουν συγκεντρωθεί σε κάποιον τόμο. Ασχολήθηκε ακόμη με τη συγγραφή σχολικών συγγραμμάτων. Βιβλία του μεταφράστηκαν σε πολλές ξένες γλώσσες, μεταξύ των οποίων γαλλικά, γερμανικά και τουρκικά.