Απεβίωσε την περασμένη Πέμπτη στη Σπάρτη σε ηλικία 75 ετών ο Παρασκευάς Φουντάς , αδελφός του πρώην προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, Γεωργίου Φουντά, ιστορικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και επί 20ετία βουλευτής του Κινήματος στη Σπάρτη. Εκλεγόταν σχεδόν συνεχώς, στη Βουλή από το 1981, μέχρι το 2000 και επί κυβερνήσεων Κώστα Σημίτη, είχε διατελέσει υφυπουργός Γεωργίας, (1998-2000).
Ο εκλιπών είχε αποκτήσει ιδιαίτερη σχέση με τον Ελληνισμό της Μελβούρνης, την οποία επισκέφθηκε το 1996, και έπαιξε συντελεστικό ρόλο στη σωτηρία της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας από τα μεγάλα χρέη της, αλλά και την εξασφάλιση οικονομικής βοήθειας από την Ελλάδα.
‘Όπως λέει συχνά ο πρώην πρόεδρος της Κοινότητας, Γεώργιος Φουντάς, τις «ημέρες της κρίσης ο Παρασκευάς ήταν ο επιστρατευμένος συνήγορος των συμφερόντων της Κοινότητας και ο δίαυλος επικοινωνίας της Κοινότητας με κυβερνητικά στελέχη της Ελλάδας και κρατικούς παράγοντες αρμόδιους για τη διεκπεραίωση του αιτήματος της Κοινότητας για οικονομική ενίσχυση του Ημερήσιου Κολεγίου της Alphington Grammar με τη γνωστή επιταγή των 2,5 εκατομμυρίων δολαρίων”.
Για τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, τον επιστήμονα τον πολιτικό μίλησε στην κηδεία του Παρασκευά Φουντά, Παναγιώτης Κομνηνός. Παραθέτουμε τμήμα της εξαιρετικής ομιλίας του:
«Την Πέμπτη, 6η Νοεμβρίου 2014 και ώρα 11 το πρωί ο θάνατος πέρασε από δω κοντά μας. Διαφορετικός από άλλες φορές. Ίσως και με ανθρώπινες διαθέσεις τούτη τη φορά. Ήλθε λυτρωτικός για μία εξαιρετική περίπτωση ενός ανθρώπου που υπήρξε ξεχωριστός. Τόσο ξεχωριστός, που μπροστά του η προδιαγεγραμμένη ίσως μοίρα του, να φαντάζει αναντίστοιχα μικρή και άδικη.
Και, όμως, μπορεί ο Παρασκευάς να έφυγε για πάντα από κοντά μας, αλλά δεν «πέθανε ολόκληρος». Μένει η άλλη διάστασή του, εκείνη η πνευματική που έχει αποτυπωθεί σαν ανεξίτηλη στάμπα στα εσώτερα της ψυχής μας και θα υπάρχει μέσα μας όσο εμείς που τον γνωρίσαμε, θα εξακολουθήσουμε να υπάρχουμε και να αναπαράγουμε εκείνη την αρχέγονη αίσθηση της διαρκούς παρουσίας του.
«Γεννήθηκε πριν από 75 χρόνια στις παρυφές του δασοσκέπαστου Πάρνωνα, κοντά στις όχθες και τις λεύκες του Σπαρτιάτη Ευρώτα. Εκεί που αρχίζουν και τελειώνουν οι πράσινοι λειμώνες και τα βοσκοτόπια. Αντικρύ στους κοίλους κάμπους της ελιάς και της πορτοκαλιάς. Μικρός βοσκός, σαν άλλος Δάφνις του ποιμενικού παραμυθιού, με τα αδέλφια του και από κοντά με τους κτηνοτρόφους γονείς. Στο λυκαυγές δίσεκτων και σκοτεινών χρόνων της ιστορίας μας.
Ανήσυχος και προβληματισμένος, με το δισάκι του λιγοστού ψωμιού γεμάτο από αναπάντητα ερωτήματα πέρασε από τα επικίνδυνα περάσματα των πέτρινων χρόνων της κατοχής και του εμφυλίου των συμφορών. Τότε που το κακό και ο ανθρώπινος παραλογισμός κυριαρχούσαν παντού και έφταναν μέχρι και τις πιο κρυφές γωνιές του φόβου και της ύπουλης αβεβαιότητας.
Άντεξε η οικογένεια και μαζί της ο Παρασκευάς, που ως αντίτιμο της ανέχειας, της συμφοράς, της ταπείνωσης και της απαξίωσης των ανθρώπινων αξιών, δούλεψε με τα χέρια και το νου την γνώση και το πνεύμα. Και με πείσμα και πάθος σμίλεψε και ανέδειξε εκείνα τα ανθρώπινα χαρίσματα, που ανεβάζουν τον άνθρωπο στα υψηλά επίπεδα των ανθρώπινων ιδανικών και προορισμών, κερδίζοντας δίκαια τα διακριτικά γνωρίσματα του ελεύθερου ανθρώπου. Του δημοκράτη πολίτη. Του καλού οικογενειάρχη. Του τιμημένου φίλου. Και του καταξιωμένου επιστήμονα του πιστού στους ορισμούς του διαχρονικού Ιπποκράτειου όρκου.
Και έλαμψε ο Παρασκευάς ο Φουντάς στην πόλη της ιστορικής Σπάρτης και πέραν αυτής ως τις άκρες της Λακωνίας. Αστέρι αναφοράς τετιμημένο και καταξιωμένο. Ξεπέρασε τα στενά προσωπικά όρια του κοινωνικού και επαγγελματικού έπαινου και επιβράβευσης και εκκινώντας από την αντίπερα όχθη της ανταπόδοσης, με τη σειρά του τίμησε και καταξίωσε εκείνους, που είχαν πιστέψει στον ίδιο και τις αρχές του.
Τιμήθηκε αλλά και τίμησε ο Παρασκευάς ο Φουντάς. Τιμήθηκε με την εκλογή του ως βουλευτής του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για 20 περίπου χρόνια. Αλλά τίμησε με το ήθος και την εργατικότητά του το Ελληνικό Κοινοβούλιο και την πολιτική στην σωστή της εκδοχή. Δίπλα στους μεγάλους της νεότερης ιστορίας μας. Τον Ανδρέα Παπανδρέου και αργότερα τον Κώστα Σημίτη.
Ο Παρασκευάς «δεν προέκυψε ουρανόθεν, ειπείν το χαίρε». Γόνος ιστορικής οικογένειας με περγαμηνές προσφοράς στα κοινά και την επιστήμη και θρέμμα του «μικρού σε έκταση αλλά απέραντου στην ιστορία» τόπου μας, ασπάστηκε τις πανανθρώπινες αξίες και πιστεύοντας σε αυτές τις γεώργησε στον κοινωνικό και πολιτικό αμπελώνα. Πολιτισμένος. Πάντα γελαστός και εύχαρις. Με περίσσιο ήθος. Ανιδιοτελής. Άνθρωπος της προόδου. Δημοκράτης. Ελεύθερος. Ένας υπερβατικός Έλληνας πατριώτης που έδωσε με το παράδειγμά του μαθήματα προσωπικής συνέπειας, κοινωνικής ευαισθησίας, πολιτικής εντιμότητας και πνευματικής ευγένειας και διακριτικότητας πιο πάνω από τα όρια της πεζότητας στοχεύοντας τους υψηλούς στόχους. Ένας ευπατρίδης στην οικογένεια που δημιούργησε. Στην κοινωνία που αγάπησε. Στην πολιτική που υπηρέτησε.
Τετιμημένοι εμείς, της κοινωνικής και πολιτικής του διαθήκης που οι διατάξεις της θα μπορούσαν να μας είναι χρήσιμες ως άλλη λυδία λίθος των τωρινών και μελλοντικών επιλογών μας. Και γι’ αυτό αξίζει να τις κρατήσουμε σαν ακριβό δώρο ενός ξεχωριστού ανθρώπου, που πρέπει να μείνει ατόφιος στην ασίγαστη μελλοντική μας μνήμη, έτσι που κατά τον Λατίνο ποιητή «να μη τον αφήσουμε να πεθάνει ολόκληρος» – non omnis moriar – δηλ. να κρατήσουμε ζωντανό το κληροδότημά του.
Οι δεήσεις όλων μας για αιώνια ανάπαυση και ζωντανή μνήμη του Παρασκευά Φουντά, ας προστεθούν σε εκείνες των μελών της πονεμένης οικογένειάς του, της άξιας συζύγου του Κωνσταντίνας και των εκλεκτών παιδιών του Παναγιώτας, Δήμητρας και Νίκου».
