Οι ίδιοι άνθρωποι

ΠΕΝΤΕ χρόνια έχουν περάσει από τότε που η… ισχυρή Ελλάς χρεοκόπησε και βυθίστηκε στην κρίση.

ΜΙΑ κρίση, που πιστεύαμε ότι όπου νά ‘ναι την «ξεπερνάμε», αλλά, δυστυχώς, κάθε τόσο, μπροστά μας τη συναντάμε.

ΚΑΙ όσο εμείς προσπαθούμε να την ξορκίσουμε (για να μην την ξανασυναντήσουμε) τόσο αυτή δεν ξεκολλάει από πάνω μας.

ΟΠΩΣ θα θυμόσαστε, όλα άρχισαν το 2009 όταν η (λαοφιλής) κυβέρνηση του Γιωργάκη Παπανδρέου, δεν κατάφερε να βρει τα χρήματα που είχε υποσχεθεί ότι «υπάρχουν».

Η… ατυχής προσπάθεια να μη βρεθεί ο «χαμένος θησαυρός», μας έσπρωξε (θέλαμε-δεν θέλαμε) στη σφηκοφωλιά των δανειστών, των Ευρωπαίων εταίρων μας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

ΟΛΩΝ αυτών, δηλαδή, που μας την είχαν «στήσει» στη γωνία και περίμεναν ένα «στραβοπάτημά μας», για να πέσουν πάνω μας σαν τα κοράκια…

ΤΕΛΙΚΑ, για να βρούμε τα λεφτά να πληρώνουμε τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αναγκαστήκαμε (με την ουρά στα σκέλια) να υπογράψουμε το πρώτο Μνημόνιο.

ΤΟ Μνημόνιο ήταν, ουσιαστικά, η συμφωνία που υπογράψαμε για να πάρουμε νέα δανεικά, προκειμένου να συνεχίσει το κράτος να ανταποκρίνεται στις οικονομικές του υποχρεώσεις.

ΟΙ εταίροι μας, η Ευρωπαϊκή Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μας είπαν (χοντρικά) ότι εμείς θα πληρώνουμε τις δόσεις των δανειστών σας και εσείς αναλαμβάνετε τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας σας.

ΜΕ δύο λόγια: εσείς αναλαμβάνετε να διορθώσετε τα κακώς κείμενα στη χώρα σας, ώστε να γίνει ανταγωνιστική και να ορθοποδήσει οικονομικά.

ΣΤΗΝ αρχή όλοι μας, συμπεριλαμβανομένων και των εταίρων μας, πιστέψαμε ότι «τώρα που έφτασε ο κόμπος στο χτένι», δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να εφαρμόσουμε τα συμφωνηθέντα για να βρει (επιτέλους) η χώρα το δρόμο της.

ΔΕΝ πέρασε, όμως, πολύς καιρός για να αντιληφθούμε ότι άλλα είχαν κατά νου οι δανειστές και οι Ευρωπαίοι και άλλα οι κυβερνώντες τον… εξυπνότερο λαό του κόσμου.

ΟΙ πρώτοι ήθελαν ένα «συμμάζεμα του μαγαζιού» για να τα βγάλει πέρα και να μπορεί να πληρώνει (μια μέρα) και τους δανειστές του, ενώ εμείς το είδαμε σαν μια νέα ευκαιρία για να ξεγελάσουμε (και πάλι) τους… κουτόφραγκους.

ΜΕ το που ήταν να αφιχθεί η τρόικα στην Αθήνα προκειμένου να ελέγξει αν τηρήθηκαν τα μέχρι τότε συμφωνηθέντα, αρχίζαμε την κλάψα και τις δικαιολογίες, ζητώντας νέα παράταση μέχρι να εφαρμοστούν οι σχετικοί νόμοι για τις μεταρρυθμίσεις που ήδη είχαμε υπογράψει.

ΜΕ το που έφερνε αντιρρήσεις η τρόικα, άρχιζε το κλάμα και ο οδυρμός των κυβερνώντων, εκ μέρους του (βασανισμένου) ελληνικού λαού, που δεν αντέχει νέα μέτρα και φόρους.

ΕΚΤΟΤΕ κάθε επίσκεψη της τρόικας στην Αθήνα συνοδευόταν και από έναν… Γολγοθά που έπρεπε να ανέβει ο… ηρωικός λαός μας για να τού δώσουν την επόμενη δόση του.

ΤΩΡΑ, γιατί οι Γερμανοί, οι Γάλλοι και οι Ολλανδοί, για παράδειγμα, να ενδιαφερθούν για τον Γολγοθά και τα βάσανα του λαού μας, δεν κατάλαβα ποτέ.

ΤΗ στιγμή που κανείς δεν είχε ζητήσει ή υποχρεώσει με το ζόρι τον… βασανισμένο λαό μας να δανείζεται για να τα βγάλει πέρα, γιατί να ενδιαφερθούν και να τον συμπονέσουν;

ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, με την πρώτη ευκαιρία, συνεχίζαμε, από την μια, να κλαίμε και να τραβάμε τα μαλλιά μας για τον τρόπο που μας αντιμετώπιζαν οι δανειστές μας και, από την άλλη, να ζητάμε και άλλα δανεικά.

ΕΤΣΙ σιγά-σιγά φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, χωρίς να καταφέρουμε να διορθώσουμε την παθογένεια που μάστιζε και συνεχίζει (παρά την κρίση) να μαστίζει τη χώρα.

ΑΝ όλα αυτά λένε κάτι, είναι ότι τα παθήματα όχι μόνο δεν μας έγιναν μαθήματα, αλλά μας έσπρωξαν προς την αντίθετη κατεύθυνση: να συνεχίζουμε δηλαδή να παίζουμε κρυφτούλι με την τρόικα και να ξεγελάμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό.

ΟΙ ίδιοι άνθρωποι που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία συνεχίζουν να βρίσκονται στο τιμόνι και να την οδηγούν (με μαθηματική ακρίβεια) σε νέα εθνική τραγωδία.

ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ, βέβαια, σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα της χώρας. Σε όλα τα κόμματα που προσπαθούν να φορτώσουν και τις δικές τους ευθύνες σε άλλες πλάτες.

ΚΑΝΕΝΑ κόμμα μέχρι στιγμής δεν είπε τα πράγματα με το όνομά τους. Δηλαδή, ότι η οικονομική χρεοκοπία είναι η κορυφή του παγόβουνου που έφερε τη χώρα σε αυτή την κατάσταση.

ΜΕ άλλα λόγια, ότι αιτία του κακού ήταν (και παραμένει) η ανυπαρξία κράτους και θεσμών.

ΟΦΕΙΛΑΝ από την πρώτη μέρα να εξηγήσουν ότι ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση είναι να μπουν τα θεμέλια για τη δημιουργία ενός νέου κράτους που θα υποχρεώνει τους πολίτες τους να ακολουθούν τους νόμους.

ΑΥΤΟ όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά, παράλληλα, φρόντιζαν, όταν το θέμα ερχόταν κάθε τόσο στην επιφάνεια, να μην το συζητούν σοβαρά, γιατί όπου νά ‘ναι η χώρα βγαίνει από το Μνημόνιο και… επιστρέφει στις «αγορές» όπου ήταν τον καλό παλιό καιρό.

ΑΥΤΗ είναι η τακτική που ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση Σαμαρά τα δύο τελευταία χρόνια. Κάθε φορά που τίθεται θέμα για το «πού πηγαίνει η χώρα», ο πρωθυπουργός «πετάει την μπάλα στην εξέδρα».

ΠΡΙΝ ένα χρόνο όταν ορισμένοι μιλούσαν για το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθείται, ο Σαμαράς, με τη βοήθεια του Βενιζέλου, τους «παρέκαμπτε», μιλώντας για το success story της κυβέρνησής του και την επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη και τις «αγορές».

ΓΙΑ να κλείσει, μάλιστα, τα στόματα όσων ασκούσαν κριτική για το αδιέξοδο, το κυβερνητικό επιτελείο αποφάσισε την προσφυγή της χώρας στις «αγορές», ώστε να είναι έτοιμη με την έξοδό της (αυτό το μήνα) από το τρίτο στη σειρά Μνημόνιο, να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της.

ΑΦΟΥ (σου λένε) τα κατάφεραν η Ιρλανδία και η Πορτογαλία να προσφύγουν στις «αγορές» και να χρηματοδοτηθούν μετά τη λήξη των δικών τους Μνημονίων, γιατί να μην τα καταφέρουμε και εμείς…

ΥΠΟΛΟΓΙΖΑΝ, όμως, χωρίς τον ξενοδόχο. Γιατί με το που βγήκε η Ελλάδα στις «αγορές», οι τελευταίες της ζήτησαν για να την δανείσουν σχεδόν τριπλάσιο επιτόκιο απ’ ό,τι στην Ιρλανδία και διπλάσιο απ’ αυτό που είχαν δανείσει στην Πορτογαλία.

ΩΣ εκ τούτου, η… ισχυρή Ελλάς τα μάζεψε και επέστρεψε… άπραγη στην Αθήνα, μην απαντώντας μάλιστα και στο απλό ερώτημα που τους έθεσαν οι «αγορές», «γιατί δεν συνεχίζετε να δανείζεστε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα που σας χρεώνει με επιτόκιο 2% και ήλθατε σ’ εμάς να σας δανείσουμε με 5,5%;.
Ο λόγος, βέβαια, για τον οποίο κατέφυγαν στις «αγορές» ήταν για να καταφέρουν να ξεφύγουν από το νέο Μνημόνιο που θα υποχρεωθούν να υπογράψουν προκειμένου να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας.

Η υπογραφή ενός ακόμα Μνημονίου, από μια κυβέρνηση που διαλαλούσε το τέλος τους από την αρχή που ανέλαβε την εξουσία, δεν θα είχε καμιά ελπίδα επανεκλογής.

ΚΑΙ αυτό είναι το πρόβλημα που έχει μπροστά της η κυβέρνηση να λύσει. Έτσι άρχισε πια να ζητά την υπογραφή ενός «προσωρινού» Μνημονίου μέχρι να δει τι θα γίνει.

ΑΠΟ την άλλη πλευρά, για να κερδίσει τη συμπάθεια των Ευρωπαίων και τη μελλοντική παρέμβασή τους στις «αγορές» υπέρ της Ελλάδας, τους απειλεί ότι αν δεν μας στηρίξετε θα ανέλθει στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ και θα φέρει τα πάνω-κάτω σε ολόκληρη την Ευρώπη.

ΟΛΑ μέχρι στιγμής δείχνουν ότι οι εταίροι της Ελλάδας γνωρίζουν πολύ καλά με ποιους έχουν να κάνουν και τους καλούν να προχωρήσουν στις μεταρρυθμίσεις και να κάνουν πράξη όλα όσα μέχρι τώρα έχουν υποσχεθεί ότι θα κάνουν.

ΒΕΒΑΙΑ, το κλάμα του ελληνικού λαού, για τα όσα μέχρι τώρα έχει υποφέρει από τους… άκαρδους δανειστές, συνεχίζεται, με την κυβέρνηση να ορκίζεται ότι δεν θα αυξηθεί η φορολογία και δεν θα γίνουν άλλες περικοπές στις συντάξεις.

ΤΟ πού θα βρεθούν τα χρήματα που υπολείπονται για να μην αυξηθεί το έλλειμμα του επόμενου προϋπολογισμού και πώς θα καλυφθούν οι ανάγκες των συνταξιοδοτικών ταμείων ακόμα ψάχνουν «τρόπους» να το βρουν.

ΟΠΩΣ ακόμα ψάχνουν να βρουν χρόνο για να τελειώσουν με τις (ατελείωτες!) μεταρρυθμίσεις, τις απολύσεις των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων, το «άνοιγμα» των «κλειστών» επαγγελμάτων, την πάταξη της φοροδιαφυγής και τόσων άλλων ανοιχτών θεμάτων.

ΜΕ άλλα λόγια, τα πέντε τελευταία χρόνια, παρά τις πιέσεις των δανειστών και τις ελληνικές υποσχέσεις, η χώρα βρίσκεται κολλημένη στο ίδιο ακριβώς σημείο: με το ένα πόδι στον γκρεμό και το άλλο στο πουθενά.

ΟΥΤΕ και η παραμονή της στο ευρώ δεν είναι πλέον πέρα για πέρα εξασφαλισμένη. Χωρίς να το καταλάβει κανείς, η χώρα βρέθηκε και πάλι στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησε πριν μια πενταετία.

Η μόνη διαφορά του τότε από το τώρα, είναι ότι μας έμαθαν καλύτερα και οι εταίροι μας και τώρα ξέρουν με ποιους έχουν να κάνουν.

ΟΣΟ για εμάς πιστεύω ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε τα ίδια, μέχρι να μετακομίσουν στον άλλο κόσμο οι σημερινοί πολιτικοί και μια νέα γενιά Ελλήνων να αναλάβει τα ηνία της διαλυμένης χώρας.

ΟΙ σημερινοί πολιτικοί της πατρίδας μας, ανεξάρτητα από ιδεολογία, δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα περισσότερο.

ΕΤΣΙ θα βολοδέρνουν και τα ίδια θα πράττουν όσο ζουν. Συνεπώς, μην ελπίζετε σε τίποτα τουλάχιστον την προσεχή τριακονταετία. Μετά (αν ζούμε) βλέπουμε…