Τα κείμενα του εν λόγω βιβλίου είναι δοκίμια για τη γλώσσα της αρχιτεκτονικής και για την αρχιτεκτονική της γλώσσας.
Το 18ο αιώνα ο πολιτισμός δεν παράγεται πλέον στα ανάκτορα και στα μοναστήρια, αλλά στις αγροικίες και στις εξοχές. Η περίφημη αγροικία του Goethe, τα τοπία του Turner και του Constable, η αισθησιακή ρέμβη του Rousseau, ο Μέλανας Δρυμός, δεν είναι παρά σημεία μιας ολικής και σχεδόν μαζικής εμβύθισης στη φύση, μια μέθεξη στο τοπίο που έμελλε να είναι και η τελευταία ιστορικά. Το ρομαντικό πρότυπο της αγροικίας, «το κατοικείν των χωρικών», όπως θα πει ο Heidegger, είναι και το τελευταίο ίχνος μιας αρχαίας αντίληψης για την κατοίκηση που έρχονται να ανατρέψουν εκ βάθρων οι νέοι καιροί. Ένα κατοικώ που στοιχειώνει όμως ακόμη και σήμερα το φαντασιακό μας. Η οικογένεια Eagles, τα δεντρόσπιτα, η κατασκήνωση στη φύση, τα παιδιά των διαμερισμάτων που συνεχίζουν στις ιχνογραφίες τους να σχεδιάζουν καλύβες με ξύλινους φράχτες, όταν τους ζητείται να σχεδιάσουν το σπίτι τους, μαρτυρούν ένα ίχνος που δείχνει να αντιστέκεται σθεναρά. Η μορφική αντοχή μιας ψυχικής ανάμνησης, της πιο βαθιάς ανάμνησης σύμφωνα με τον Μπασελάρ, που σαγηνεύει πάντα άμα τη εμφανίσει του. Μια αρχετυπική, συναισθηματική εικόνα που αναδύεται μέσα στην αδιαφορία της σύγχρονης εμπειρίας μας.
Ο ένοικος της καλύβας, απρόθυμος κάθε ιστορικής καθολικότητας, αναλαμβάνει τη συνείδηση ενός φυσικού απείρου που δεξιώνεται τις χρονικές του εκ-δηλώσεις, αλλά και τις χρονικές του διανοίξεις, όλες τις δια-θέσεις του στον Άλλον.
Το ανθρώπινο υποκείμενο, αυτό το ισχυρό πλέον Cogito, δραπετεύει από τη μεταφυσική του υπόσταση και μέσα από την αυτάρκεια του ορθού του λόγου στέκεται υπεράνω της φύσης. Από το θέατρο σκιών του πλατωνικού σπηλαίου και τις αποκαλυψιακές αφηγήσεις της χριστιανικής εποχής περνάμε σ’ ένα εκκοσμικευμένο εγωλογικό είναι. Η άλλοτε υπερβατολογική διάσταση του κόσμου δίνει τώρα τη θέση της στην υλικότητα της φυσικότητάς του, αλλά και στην τεχνολογική καταγραφή και υποστήριξή της. Μια εκτεχνίκευση που θα γίνει και το κυρίαρχο πρόταγμα, η κοσμοθεωρία που θα οργανώσει και θα διεγείρει εφεξής όλο το ανθρώπινο σκέπτεσθαι. Από τον ευρωπαϊκό ορθολογισμό και τον αγγλοσαξονικό εμπειρισμό έως τον ακραίο θετικισμό των αρχών του 20ού αιώνα, ένα τεχνοεπιστημονικό σύστημα θα επιχειρήσει να ελέγξει όλη την επικράτεια του πραγματικού. Η αλήθεια δεν σκιαμαχεί πλέον με τις αμφισημίες της ούτε με τη σκοτεινότητα της θεϊκής καταγωγής της, αλλά γίνεται ένα ερώτημα που καλείται να απαντήσει το ίδιο το υποκείμενο, να το διερευνήσει στην επάρκεια των μοναδικών συλλογισμών του. Μια αλήθεια που θα οργανώσει πλέον όλες τις αναπαραστάσεις του ανθρώπου, όλες τις συνιστώσες του βίου του, μαζί και τις αντιλήψεις του για την κατοίκηση. Μια νέα πολιτική συνείδηση γεννιέται, που θα επαναδιατυπώσει τον κοινωνικό βίο και θα υπαγορεύσει εκ νέου τις αρχιτεκτονικές του αφηγήσεις. Κάθε εποχή έχει και την αρχιτεκτονική που της αρμόζει, μια αρχιτεκτονική που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να μορφοποιεί την ιδιαίτερη αυτή θέση του ανθρώπου πάνω στη γη. Το ίδιο θα ισχύσει και για την εποχή της νεωτερικότητας.
*Το κείμενο αυτό αποτελεί σύνθεση διαφορετικών δελτίων Τύπου και σύντομων κριτικών στο διαδίκτυο.
