Τις δύο προηγούμενες εβδομάδες το θέμα της στήλης αυτής ήταν η δίκη, καταδίκη σε θάνατο, και εκτέλεση πέντε πολιτικών, και ενός στρατηγού, με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η Μικρασιατική Καταστροφή, και ο ξεριζωμός των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένου και του Πόντου, και της Ανατολικής Θράκης, μετά από κοντά 3000 χρόνια παρουσίας, και συμβολής στην ανάπτυξη των περιοχών εκείνων.

Αν και στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 δεν διακυβεύεται το μέλλον περιοχών της ελληνικής επικράτειας, προβλέπεται πως οι επιπτώσεις τους στην οικονομία της Ελλάδας, στην κοινωνική συνοχή, και στη στάση των συμμάχων της – στην προκείμενη περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης – μπορεί να πάρουν καταστροφικές διαστάσεις.

Πρόσφατα, με ενδιαφέρον παρατήρησα πως σε άρθρα σε αθηναϊκές εφημερίδες γίνεται παραλληλισμός των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 με τις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920, στις οποίες έχω αναφερθεί στο προηγούμενο άρθρο μου, και οι οποίες αποτέλεσαν το έναυσμα της Μικρασιατικής Εκστρατείας το 1921, η οποία κατέληξε στην Μικρασιατική Καταστροφή το 1922.

Ενδεικτικά ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο του Δημήτρη Περδίκη με τίτλο «Τι θα πράξει τώρα ο λαός;», το οποίο δημοσιεύθηκε στην αθηναϊκή εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (1/1/15).

«Την 1η Νοεμβρίου 1920, σε στιγμές κρίσιμες για την πορεία του Ελληνισμού πραγματοποιούνται εκλογές. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αυτός που τότε πραγματοποιούσε τα όνειρα γενεών Ελλήνων, χάνει τις εκλογές από την Ηνωμένη Αντιπολίτευση, η οποία με υποσχέσεις, όπως το περίφημο «οίκαδε», δηλαδή την υπόσχεση πως θα επιστρέψουν στα σπίτια τους οι στρατιώτες που πολεμούσαν στο μικρασιατικό μέτωπο κερδίζει και σχηματίζει κυβέρνηση. 

Η κυβέρνηση Γούναρη που σχηματίστηκε έσπευσε αμέσως να επαναφέρει τον βασιλέα Κωνσταντίνο. Η επάνοδος του γερμανόφιλου βασιλιά και η απομάκρυνση του Βενιζέλου που έχαιρε της εκτίμησης των συμμάχων αλλάζει ριζικά τα πάντα. Οι Άγγλοι και οι Γάλλοι, μέχρι τότε θερμοί συμπαραστάτες των ελληνικών θέσεων γίνονται από ψυχροί μέχρι εχθρικοί απέναντι στην Ελλάδα.

{…}Η Ελλάδα χωρίς συμμαχική στήριξη γνώρισε την μικρασιατική καταστροφή, την μεγαλύτερη συμφορά στην σύγχρονη ιστορία της. Εκατοντάδες χιλιάδες οι νεκροί και γενικό ξεκλήρισμα από τις πανάρχαιες ελληνικές εστίες στην Μικρά Ασία και τον Πόντο. Τότε η Ελλάδα έχασε ακόμα την Βόρειο Ήπειρο, την Ανατολική Θράκη, την Ίμβρο και την Τένεδο». 

Το άρθρο του ο Δ. Περδίκης το κλείνει ως ακολούθως:

«Το θέμα είναι «ο κυρίαρχος λαός» θα μπορέσει να ψηφίσει με σωφροσύνη ή θα παραπλανηθεί από τις απατηλές σειρήνες». 

Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ

Σε μια περίοδο που το εθνικό συμφέρον απαιτεί τη σύμπτυξη των πολιτικών κομμάτων, παρατηρείται το ακριβώς αντίθετο: η άνευ προηγουμένου δημιουργία πολιτικών κομμάτων διαφόρων ιδεολογικών αποχρώσεων. Προς τι αυτή η παράλογη πολιτική πολυδιάσπαση; Ποιον σκοπό εξυπηρετεί την κρίσιμη αυτήν περίοδο για το έθνος;

Οι παρωπίδες των κατ’ ευφημισμό πολιτικών ηγετών, και οι προσωπικές τους φιλοδοξίες, τους εμποδίζουν να δουν τα πολλαπλά προβλήματα της χώρας, και να συναισθανθούν την αναγκαιότητα για συνεργασία με κοινό παρονομαστή το εθνικό συμφέρον.

Είναι πραγματικά ακατανόητο, μάλλον παράλογο, σε μια από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων να βρίσκονται σε συνεχή αντιπαράθεση μεταξύ τους, με οδηγό τα φατριαστικά τους συμφέροντα.

Τις τελευταίες εβδομάδες νέα πολιτικά κόμματα έκαναν την εμφάνισή τους, λες και τα υπάρχοντα δεν επαρκούσαν.

Στις εκλογές του 2012 τα ακόλουθα εφτά κόμματα είχαν πάρει μέρος:

Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή, Δημοκρατική Αριστερά.

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, παράλληλα με τα παραπάνω 7 κόμματα, θα κατέλθουν και 14 νεοπαγή κόμματα, και 4 συνασπισμοί, σύνολο 25 κομμάτων! Σίγουρα αυτό θα αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ…

Λιγότερο από το ένα τρίτο αυτών των κομμάτων έχει πιθανότητες να αντιπροσωπευθεί στη Βουλή των Ελλήνων, γιατί σύμφωνα με το Ελληνικό Σύνταγμα ένα κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων, θα πρέπει να πάρει ποσοστό τουλάχιστον 3% των ψήφων για να συμμετέχει στην κατανομή των 300 εδρών της Βουλής. Με άλλα λόγια, πολλά κόμματα θα μείνουν εκτός «νυμφώνος». Ποιος, λοιπόν, ο σκοπός της δημιουργίας τους;

Το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του κ. Κάρολου Παπούλια, Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν φαίνεται να έχει καμιά απήχηση στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων. Και όμως, ο κ. Παπούλιας, έχοντας πλήρη συναίσθηση της κρίσιμης περιόδου που διάγει η Ελλάδα, στο μήνυμά του, μεταξύ άλλων τονίζει και τα ακόλουθα:

{… } «Η εθνική ενότητα είναι προϋπόθεση της επιτυχίας, η πολιτική συναίνεση και συνεννόηση στα μεγάλα θέματα είναι αναγκαία συνθήκη για να γίνουν βήματα μπροστά. Ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο θα ισχυροποιήσει την ελληνική επιχειρηματολογία και τη διαπραγματευτική μας θέση. Την κρίσιμη αυτήν περίοδο για τον τόπο, το εθνικό συμφέρον πρέπει να υπερισχύσει του κομματικού.

Χρειάζεται να μη χάνουμε το μέτρο. Στο δημόσιο διάλογο, στην πολιτική αντιπαράθεση, στην καθημερινή μας ζωή, στην ατομική συμπεριφορά μας. Να σεβόμαστε τη διαφωνία, να ακούμε τον συνομιλητή μας, να μην κραυγάζουμε, να μην φανατιζόμαστε. Να αναλύουμε με ορθολογισμό την κατάσταση, να αναζητούμε λύσεις και να τις προετοιμάζουμε. Να μην εξαντλούμαστε σε διχασμούς και συγκρούσεις».

Δυστυχώς, τα σοφά λόγια του κ. Παπούλια έπεσαν σε «ώτα μη ακουόντων».

ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΟ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ

Αναμφίβολα, ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα, κατά την κρίσιμη αυτήν περίοδο, βρίσκεται σε έναν φαύλο κύκλο αντιπαράθεσης και διάσπασης. Κλασικό παράδειγμα είναι η πρόσφατη δημιουργία από τον Γιώργο Παπανδρέου του κόμματος «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών».

Προσωπικά δηλώνω αδυναμία να καταλάβω τον ιδεολογικό προσανατολισμό του νέου κόμματος του Γ. Παπανδρέου. Εκτός αυτού, κατά την άποψή μου η διατύπωση της επωνυμίας του είναι συντακτικά λανθασμένη. Οι λέξεις «δημοκράτης» και «σοσιαλιστής» είναι ουσιαστικά, και ως εκ τούτου το ένα δεν προσδιορίζει το άλλο. Συντακτικά θα έβγαζε νόημα η επωνυμία του νέου κόμματος αν γινόταν χρήση του συμπλεκτικού συνδέσμου «και»: «Κίνημα Δημοκρατών και Σοσιαλιστών», ή με τη χρήση του ενωτικού, όπως «Κίνημα Δημοκρατών-Σοσιαλιστών», που θα σήμαινε κίνημα πολιτικών που κάποιοι ιδεολογικά ασπάζονται τις αρχές της δημοκρατίας και κάποιοι του σοσιαλισμού. Όμως και πάλι θα υπήρχε η ασάφεια ως προς την πολιτική φιλοσοφία του νέου κόμματος.

Ήδη, η επωνυμία του νέου κόμματος έχει δημιουργήσει σύγχυση. Στην αγγλική έκδοση του Νέου Κόσμου του Σαββάτου, 10/1/15, η Nelly Skoufatoglou σε σχετικό της άρθρο αναφέρεται στο νέο κόμμα ως «Movement of Democratic Socialists”. Πολύ σωστά, το ουσιαστικό «Δημοκρατών» – Democrats – η κ. Skoufatoglou το μετέτρεψε στο επίθετο «Democratic», γιατί στα αγγλικά δεν θα έβγαζε νόημα η απόδοση «Movement of Democrats Socialists», όπως δεν βγάζει νόημα και στα ελληνικά το «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών», χωρίς το συμπλεκτικό «και» ή χωρίς ενωτικό. 

Στην πολιτική ορολογία οι λέξεις democracy και socialism (δημοκρατία και σοσιαλισμός) ως αφηρημένα ουσιαστικά σημαίνουν δύο διαφορετικά πολιτικά συστήματα. 

Γνωρίζω πως σε άλλες χώρες υπάρχουν πολιτικά κόμματα που είναι γνωστά είτε ως «Social Democratic Party» είτε ως «Social Democrats”. Όμως στην αγγλική γλώσσα η λέξη «social» είναι επίθετο, όπως και η λέξη «democratic”, και ως εκ τούτου προσδιορίζουν τη λέξη «Party», με την έννοια ότι υποδηλώνουν την πολιτική ιδεολογία που εμπεριέχει στοιχεία του σοσιαλισμού και της δημοκρατίας.

Το νέο κόμμα του Γ. Παπανδρέου «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών» δεν δηλώνει κάτι τέτοιο, παρά απλώς αναφέρεται σε «δημοκράτες» και σε «σοσιαλιστές» ως πυρήνα του κόμματος, χωρίς όμως κάποια σύνδεση μεταξύ τους, ή κάποια πιθανή ιδεολογική ώσμωση. Ως εκ τούτου, το νέο κόμμα του Γ. Παπανδρέου δεν παραβιάζει μόνο τη σύνταξη της ελληνικής γλώσσας, αλλά δημιουργεί και σύγχυση στους Έλληνες ψηφοφόρους ως προς τον ιδεολογικό του προσανατολισμό.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, το νέο αυτό κόμμα αποτελεί ένα κακέκτυπο του κόμματος ΠΑΣΟΚ, την αποδυνάμωση ή και διάλυση του οποίου επιδιώκει, παρά το γεγονός ότι το δημιούργησε το 1974 ο Ανδρέας, πατέρας του Γιώργου Παπανδρέου, και ότι ο ίδιος ο Γιώργος στο παρελθόν, από τη θέση του αρχηγού του, είχε αναδειχθεί σε Πρωθυπουργό.

Η επωνυμία του νέου πολιτικού κόμματος ως «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών» είναι συντακτικά λανθασμένη, και εννοιολογικά αμφίσημη, και ως εκ τούτου παραπλανητική. Αν ο στόχος του Γιώργου Παπανδρέου είναι η δημιουργία σύγχυσης, τότε τον έχει επιτύχει σε απόλυτο βαθμό.

Καταληκτικά, είμαι της γνώμης πως ο άνευ προηγουμένου πολυκομματισμός στην Ελλάδα, σε μια από τις κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της, δημιουργεί τις προϋποθέσεις επιδείνωσης, όχι βελτίωσης, της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα…