ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ, Βαρουφάκη θα μας το κλείσεις το σπιτάκι, αναφώνησαν οι διεθνείς «αγορές» και άρχισαν το χορό του Ζαλόγγου.
ΠΡΩΤΟ στο χορό μπήκε το Χρηματιστήριο Αθηνών, που με το καλημέρα της κυβέρνησης Τσίπρα στην εξουσία, «έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα».
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, ο πρώην συμπάροικος και νυν υπουργός Οικονομικών, Γιάνης Βαρουφάκης (ναι, Γιάνης με ένα νι και όχι με δύο), δεν έχασε την ψυχραιμία του και δείχνει αποφασισμένος να πιάσει τον καπιταλιστικό ταύρο των «αγορών» από τα κέρατα.
ΣΥΜΦΩΝΑ με όσα δήλωσε στα ελληνικά και διεθνή Μέσα Ενημέρωσης, η πατρίδα μας θα ξεπεράσει τις Συμπληγάδες των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και θα βρει τον δρόμο της.
ΑΝ γίνει κάτι τέτοιο (αφού τίποτα σε τούτο τον κόσμο δεν είναι ακατόρθωτο), θα υποχρεωθούμε εμείς εδώ στην Αυστραλία να ανάψουμε ένα κεράκι στο θεό, να έχει καλά τον πρώην πρωθυπουργό, Τζον Χάουαρντ, που ανάγκασε με μια τροπολογία που πέρασε στη Βουλή, τον Βαρουφάκη να επιστρέψει (και να σώσει) στην Ελλάδα.
ΤΑ όσα έλαβαν χώρα εδώ και τον ανάγκασαν να επαναπατριστεί, ανέφερε σε ένα άρθρο του (πριν λίγα χρόνια) στο ηλεκτρονικό μέσο ενημέρωσης Protagon ο ίδιος και αναδημοσίευσε προχθές ο «Νέος Κόσμος» στη σελίδα 2.
ΣΥΝΕΠΩΣ, αν τελικά ο Βαρουφάκης καταφέρει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους δανειστές και μειώσουν το ελληνικό χρέος, στον Χάουαρντ (που τον έστειλε πίσω) θα «χρωστάμε» τη σωτηρία της πατρίδας μας.
ΕΠ’ ΕΥΚΑΙΡΙΑ, να προσθέσω εδώ ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης, που έζησε στη Αυστραλία καμιά δεκαπενταριά χρόνια διδάσκοντας Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Σίδνεϊ, κατάφερε τα τελευταία χρόνια να γίνει «πρώτη μούρη» στην Ελλάδα και όχι μόνο.
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που τα αυστραλιανά Μέσα Ενημέρωσης αναφέρονται κάθε μέρα στο όνομά του και του αφιερώνουν άρθρα στα λεγόμενά του.
ΜΕ το που έθεσε για πρώτη φορά υποψηφιότητα στις τελευταίες εκλογές με το ΣΥΡΙΖΑ στην Β’ Αθηνών, κατάφερε να πάρει 150.000 ψήφους καταρρίπτοντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ στην ελληνική κοινοβουλευτική ιστορία.
ΑΣΕ που έγινε και «ροκ σταρ» σε ολόκληρη την Ευρώπη και έχει ήδη κάνει τους Γερμανούς, τον Σόιμπλε και τις «αγορές» να παραμιλούν όταν ακούνε το όνομά του.
ΕΚΤΟΣ από αναγνωρισμένος οικονομολόγος, είναι μαθηματικός και καλός δημοσιογράφος.
ΕΝΤΑΞΕΙ, είναι λίγο νάρκισσος και ψιλοψωνισμένος με τον εαυτό του, αλλά έτσι είναι οι τύποι σαν τον Γιάνη (με ένα νι), τους αρέσει να αυτοπροβάλλονται και να προκαλούν συζητήσεις γύρω από το όνομά τους.
ΕΤΣΙ ήμουν και εγώ όταν ήμουν ακόμα φοιτητής στο νηπιαγωγείο, αλλά αναγκάστηκα να το κόψω όταν άρχισαν να με κράζουν. Κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει και ο Γιάνης…
ΠΑΡΟΜΟΙΟ image, δηλαδή «ροκ σταρ», κατάφερε να αποκτήσει την τελευταία τριετία και ο νέος μας (από κάθε άποψη) πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.
Ο Alexis δεν αρέσει μόνο στα κορίτσια και τους θαυμαστές του Τσε Γκεβάρα, αλλά και σε όλους όσους ανακάλυψαν τις σοσιαλιστικές ιδέες κάπως καθυστερημένα…
Ο μόνος που ενδεχομένως φτάσει και ξεπεράσει σε fame τον Αλέξη και τον Γιάνη, είναι ο ερωτικός ποιητής Τάσος Κουράκης, που ανέλαβε ως αναπληρωτής, το υπουργείο Παιδείας.
ΕΤΣΙ και ο ελληνικός λαός ανακαλύψει τη δημιουργική ερωτική libido του Κουράκη θα γίνει και αυτός διεθνής celebrity εν μία νυκτί.
ΣΤΟΝ μεγάλο Λαφαζάνη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι περιττό να αναφερθώ. Αυτοί είναι ένα league μόνοι τους…
ΕΤΣΙ μάλιστα και κάνουν και καμιά καλή μεταγραφή και εντάξουν στην ομάδα τους τον Στρατούλη και τον Κατρούγκαλο δεν θα παίζονται με τίποτα.
ΓΙΑ τον ακροδεξιό Πάνο Καμμένο και το ψεκασμένο ασκέρι του, που βρήκαν καταφύγιο στην αριστερή (και ιδεολογικά εχθρική) κυβέρνηση του Τσίπρα, δεν θα πω κουβέντα για να μην πικράνω τον Θόδωρο Μάρκο και τους Συριζαίους φίλους του…
ΚΑΝΟΝΙΚΑ θα έπρεπε να τους ρωτήσω να μου απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: αν η κατάθεση στεφάνου από τον Τσίπρα στο Σκοπευτήριο Καισαριανής (που οι Γερμανοί ναζί εκτέλεσαν 200 κομμουνιστές στην κατοχή) ήταν συμβολική πράξη, η σύμπραξη με τους τρελαμένους εθνικόφρονες του Καμένου και του Χαϊκάλη τι είναι;
ΜΗΠΩΣ συμβολίζει (ερωτώ) την στροφή της Αριστεράς των Τσιπριστών προς την… διανοούμενη Δεξιά;
ΠΡΙΝ, όμως, αναφερθούμε στη μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τη… σοσιαλιστική πυρκαγιά που άναψε στη γερασμένη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, να πούμε και δύο κουβέντες για τα δικά μας.
ΓΙΑ το πώς δηλαδή υποδέχτηκε η παροικία μας την άνοδο του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία και το πώς οι εδώ Συριζαίοι γιόρτασαν τη νίκη του κόμματος του. (Σημ: στη γιορτή ήμουν καλεσμένος προκειμένου να την καταγράψω…).
ΤΟ μεγάλο πάρτι για την πρώτη ιστορική νίκη της Αριστεράς στην πατρίδα μας άρχισε στο σπίτι ενός μικροαστικού ανατολικού προαστίου της Μελβούρνης, με θέα μια… πισίνα.
ΜΕ το που στήθηκαν οι κάλπες στην Ελλάδα άναψε και το πρώτο μπάρμπεκιου (δίπλα στην πισίνα) και τα «τσόπια» έπιασαν σειρά για ψήσιμο.
ΚΑΙ ενώ οι συμπατριώτες μας στην πατρίδα ψήφιζαν, εμείς εδώ αρχίσαμε να τρώμε παϊδάκια και λουκάνικα και να πίνουμε μπύρες προκειμένου να εμψυχώσουμε το αριστερό τους φρόνημα.
ΚΑΙ σκεφτείτε ότι αυτή ήταν η πρώτη φάση του κομματικού σοσιαλιστικού πανηγυριού το οποίο κράτησε συνολικά πάνω από ένα 24ωρο.
ΜΕ το που ανακοινώθηκαν (το πρωί της Δευτέρας) τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογών και συνειδητοποιήσαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, τα «τσοπς» και τα λουκάνικα αντικατέστησε ένα αρνί στη σούβλα.
Η γιορτή, που δεν είχε, βέβαια, την ένταση και το πάθος, που είχε πριν 34 χρόνια το πράσινο πανηγύρι της Παπανδρεϊκής σοσιαλιστικής αλλαγής στον τρίτο όροφο του (παλαιού) κτιρίου της Κοινότητας Μελβούρνης, τελείωσε τις βραδινές ώρες της Δευτέρας με τον εθνικό ύμνο της Αυστραλίας προκειμένου να θυμηθούμε ότι την ίδια μέρα γιόρταζε και η θετή μας πατρίδα τη βάρβαρη εισβολή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στη Γη των Αμπορίτζιναλ.
ΚΑΙ ενώ εμείς οι Συριζαίοι γιορτάζαμε τη δεύτερη (και πιο… αριστερή) σοσιαλιστική επανάσταση (του εξυπνότερου λαού του κόσμου!) δίπλα στην πισίνα, ο Χρίστος Τσίρκας με τους τρεις εναπομείναντες συντρόφους του είχαν μαζευτεί σε ένα (ξύλινο) υπόστεγο του Richmond και μοιρολογούσαν…
ΟΙ διαφορετικές αυτές εικόνες από μόνες τους, δεν δείχνουν μόνο πώς ήλθαν ξαφνικά τα πάνω κάτω, αλλά, παράλληλα, συμβολίζουν τη νέα τάξη πραγμάτων, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και στην παροικία.
ΠΑΝΕ, ρε παιδί μου, οι ΠΑΣΟΚοι, πέρασαν εν μία νυκτί από την εξουσία στην πολιτική εξορία.
ΤΗ θέση των παντοδύναμων πράσινων ορδών στο πολιτικό στερέωμα της παροικίας μας πήραν (με το Τσιπρικό σπαθί τους) οι ροζ ταξιαρχίες των Συριζαίων.
ΓΙΑ την ιστορία, να αναφέρω εδώ ότι, για πρώτη φορά μετά από 55 χρόνια το κόμμα που υποστήριζε και στο οποίο αφιέρωσε τη ζωή του ο Χρήστος Τσίρκας (που είχε πολιτική… διορατικότητα και συνήθιζε να βλέπει μακριά!) όχι μόνο δεν κέρδισε την εξουσία, αλλά δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε έναν βουλευτή στο νέο Κοινοβούλιο.
ΕΚΤΟΣ, βέβαια, από τον Χρήστο -που άρχισε την ένδοξη πολιτική του καριέρα από την νεολαία της Ένωσης Κέντρου το 1960-, η ιστορία ξεπέρασε και εξόρισε στη λησμονιά και την οικογένεια των Παπανδρέου που για 92 ολόκληρα χρόνια δεν απουσίασε από το Κοινοβούλιο και τα σαλόνια της εξουσίας.
ΟΠΩΣ προέβλεψα την περασμένη εβδομάδα, οι τελευταίες εκλογές ήταν το κύκνειο άσμα της πολιτικής παρουσίας του Τσίρκα στις εξελίξεις που σημάδεψαν την ιστορία της πατρίδας.
ΑΣ είναι καλά ο άνθρωπος και αιωνία η πολιτική του μνήμη. Εμείς που επιζήσαμε από τον πράσινο ολοκληρωτισμό θα τον θυμόμαστε και θα προσευχόμαστε να μην ξαναζήσουμε άλλη Παπανδρεϊκή καταστροφή.
ΣΤΟ μεταξύ και για να μην ξεχνιόμαστε (και επαναπαυόμαστε) να προσθέσω εδώ ότι το πρώτο και το μόνο που περιμένει η ελληνική παροικία από την… σοσιαλιστική κυβέρνηση της Αριστεράς είναι να μας απαλλάξει από την διαρκή αβάσταχτη ταλαιπωρία του ελληνικού προξενείου.
ΚΑΙ αυτό μπορεί να το κάνει με δύο τρόπους: με έναν επαναστατικό και έναν διαδικαστικό. Με άλλα λόγια, ή να καταργήσει (επιτέλους!) τη γραφειοκρατία που μας βασανίζει και μας φορολογεί ή να αυξήσει το προσωπικό του Προξενείου που έχει καταρρεύσει για να μας εξυπηρετεί.
ΤΡΙΑ τηλεφωνήματα έλαβα αυτή τη βδομάδα από αγανακτισμένους συμπάροικους που πρέπει να περιμένουν πάνω από ένα τρίμηνο για να πάρουν ένα πληρεξούσιο – το οποίο μάλιστα (εκτός από την ταλαιπωρία) πρέπει και να χρυσοπληρώσουν.
ΕΝΑΣ από αυτούς που μου τηλεφώνησε για να παραπονεθεί ήταν ο γνωστός συμπαροικος και καλός μου φίλος, Μάκης Γυλοπίδης, από το Clayton, που τηλεφωνεί αδιάκοπα για ένα διήμερο προκειμένου να κλείσει ένα ραντεβού.
«ΕΝΤΑΞΕΙ, μας υποχρέωσαν (μου είπε) να τηλεφωνάμε και να κλείνουμε ραντεβού πριν πάμε, αλλά όταν το τηλέφωνο χτυπά με τις ώρες και κανείς δεν απαντά, πώς να κλείσουμε το ραντεβού για να τους δούμε και να κάνουμε τη δουλειά μας»;
ΜΗΠΩΣ η πρόξενος, Χριστίνα Σημαντηράκη, μπορεί να απαντήσει στον κύριο Γυλοπίδη για το τι άλλο μπορεί να κάνει για να κλείσει ένα ραντεβού; Αυτά και γεια χαρά.
