Ο,ΤΙ έζησαν οι συνταξιούχοι της πατρίδας μας την τελευταία πενταετία, δεν αποκλείεται να ζήσουμε σε λίγα χρόνια και εμείς εδώ στην Αυστραλία.

ΔΕΝ ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά εδώ και αρκετό καιρό έχουν αρχίσει να μας προετοιμάζουν ψυχολογικά, για τις αλλαγές του συνταξιοδοτικού συστήματος.

ΟΛΑ ξεκίνησαν από τη στιγμή που «ανακάλυψαν» στα θεμέλια του συνταξιοδοτικού συστήματος την «ωρολογιακή» βόμβα που τοποθέτησε η αύξηση του προσδόκιμου ζωής.

ΚΑΝΟΝΤΑΣ τη «σούμα», οι τεχνοκράτες -βοηθούμενοι από οικονομολόγους και κάθε είδους θεραπευτές κοινωνικών προβλημάτων-, διαπίστωσαν ότι όσο περισσότερο ζούμε εμείς τόσο φτωχαίνει το κράτος.

ΠΡΙΝ λίγες δεκαετίες, όταν αρχίσαμε εμείς τον εργασιακό μας βίο, οι άνθρωποι εργάζονταν μέχρι το εξηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους και από τα εβδομήντα άρχιζαν σιγά-σιγά να φεύγουν για τον άλλο κόσμο.

ΜΕ τη βοήθεια της επιστήμης, της τεχνολογίας και από κοντά της δίψας των φαρμακοβιομηχανιών (και των γιατρών) για περισσότερα κέρδη, όλο και αυξανόταν ο αριθμός των συνταξιούχων που ζούσαν περισσότερα χρόνια.

ΕΤΣΙ, φτάσαμε στο σημερινό σημείο να θεωρούμε (σχετικά) νέο κάποιον που είναι σήμερα 85 χρόνων και ο ίδιος, παρασυρόμενος από το trend της εποχής, να μη θέλει να «φύγει» πριν συμπληρώσει τα εκατό…

ΤΟ γεγονός ότι στο μεσοδιάστημα δεν θυμάται… Χριστό και δεν αναγνωρίζει ούτε τον εαυτό του στον καθρέπτη, δεν απασχολεί πλέον κανέναν. 

ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ την τελευταία εικοσαετία η μακροζωία έχει μεταμορφωθεί σε παγκόσμια λατρεία με αποτέλεσμα να απειλείται η οικονομία.

ΜΕΧΡΙ, μάλιστα, να βρούμε τρόπους να ζούμε 30 επιπλέον χρόνια με τα… λεφτά των άλλων, η οικονομία θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

ΚΑΠΩΣ έτσι έχει (χοντρικά) η κατάσταση, που σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να βρει τρόπους να απαντήσει στις μελλοντικές προκλήσεις και να λύσει το πρόβλημα, πριν το συνταξιοδοτικό σύστημα μεταβληθεί σε τσουνάμι που θα θέσει σε κίνδυνο τα θεμέλια της κοινωνίας.

ΕΝΑΣ τρόπος είναι η Αυστραλία να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες και να δέχεται πολύ περισσότερους μετανάστες, οι οποίοι θα εργάζονται για να μπορεί από τους φόρους που θα πληρώνουν, να καλύπτονται τα λειτουργικά έξοδα της χώρας και να περισσεύουν χρήματα για να πληρώνονται και οι συντάξεις.

ΚΑΤΙ τέτοιο, βέβαια, θα δημιουργήσει άλλα προβλήματα που θα πρέπει να λυθούν για να καταφέρει η χώρα να πενταπλασιάσει τον αριθμό των μεταναστών που δέχεται, αφού οι δαπάνες για τη δημιουργία υποδομών υποδοχής και θέσεων εργασίας θα είναι τεράστιες.

ΤΕΛΙΚΑ, αφού το έψαξαν το θέμα σε βάθος ανακάλυψαν ότι «λεφτά υπάρχουν», φτάνει να βρουν έναν τρόπο να τα βάλει στο χέρι πρώτα το κράτος πριν καταλήξουν στους κληρονόμος των συνταξιούχων.

ΚΑΙ σε αυτό ακριβώς το κομβικό σταυροδρόμι εισερχόμαστε και όλοι εμείς οι συνταξιούχοι στην εικόνα. 

ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ, λοιπόν, αντί να μας πληρώνουν τη σύνταξη και εμείς να την αράζουμε στο σαλόνι του σπιτιού μας, η τιμή του οποίου έχει σχεδόν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο δολάρια, να βάζουμε το σπίτι ενέχυρο και να ζούμε από τα χρήματα που θα παίρνουμε. 

ΜΕ λίγα λόγια, όσο πιο γρήγορα ξεχάσουμε ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι τώρα τόσο καλύτερα για τα νεύρα μας και τη μακροζωία μας.

ΜΕΧΡΙ τώρα ξέραμε ότι το σπιτάκι που αγοράσαμε και ξεπληρώναμε για δεκαετίες θα συνέχιζε να «ζει» και μετά το θάνατό μας και μια μέρα θα κατέληγε ως «ενθύμιο» στα παιδιά ή τα εγγόνια μας. 

ΤΩΡΑ αρχίζουν σιγά-σιγά να μας λένε ψιθυριστά στο αυτί ότι τα «ψωμιά» του σπιτιού μας είναι, ενδεχομένως, λιγότερα και από τα δικά μας.

ΕΤΣΙ δηλαδή και περάσουμε τα 85 χρόνια, δεν αποκλείεται να «αποχαιρετίσουμε» το ίδιο μας το σπίτι όσο είμαστε ακόμα εν ζωή.

ΣΥΜΦΩΝΑ με τα νέα σχέδια που επεξεργάζεται για το… καλό μας, το υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, στη σύνταξη θα συνυπολογίζεται στο μέλλον και η αξία του σπιτιού μας. 

ΑΝ έχουμε, για παράδειγμα, ένα σπίτι στο Περάν, το Μάλβερν ή το Σάουθ Μέλμπουρν, η αξία του οποίου ενάμισι εκατομμύριο δολάρια, θα είμαστε υποχρεωμένοι να το βάλουμε υποθήκη σε μια τράπεζα και να παίρνουμε κάθε χρόνο όσα χρήματα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε.

ΑΝ υποθέσουμε, με τα άλματα που κάνει η ιατρική, ότι θα ζήσουμε 25 χρόνια ως συνταξιούχοι και θα χρειαζόμαστε, με την ακρίβεια που υπάρχει, 50.000 δολάρια το χρόνο για να τα βγάζουμε πέρα, αυτό θα σημαίνει ότι όταν αναχωρήσουμε για τον άλλο κόσμο θα έχουμε ξοδέψει $1.250.000 από την αξία του σπιτιού.

Ο,ΤΙ απομείνει μετά την αναχώρησή μας θα το πάρουν οι κληρονόμοι μας σε μετρητά για να μας κάνουν και κανένα μνημόσυνο.

ΚΑΠΩΣ έτσι διαγράφεται το οικονομικό μας μέλλον, που σημαίνει ότι κάνετε μια προσπάθεια και προετοιμαστείτε ψυχολογικά μην πάθετε και κανένα εγκεφαλικό όταν ανακοινωθεί η νέα νομοθεσία.

ΤΗ σύνταξη, όπως την ξέρουμε μέχρι τώρα, θα συνεχίσουν να την παίρνουν κανονικά όσοι δεν έχουν σπίτι, αλλά ακίνητα ή μεγάλες καταθέσεις στις τράπεζες. 

ΓΙΑ εμάς τους Έλληνες, που έχουμε ανατραφεί περιμένοντας πότε θα φτάσει η ώρα να πάρουμε τη σύνταξη, το πλήγμα θα είναι μεγάλο. 

ΕΧΟΥΜΕ χοντρό κόλλημα, ρε παιδί μου, με τις συντάξεις. Στα άκρα μπορούμε να φτάσουμε και να κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να μη χάσουμε ούτε δολάριο από τη σύνταξή μας.

ΑΣΦΑΛΩΣ και θα γνωρίζουμε όλοι αρκετούς συμπάροικους οι οποίοι και μεταβιβάζουν το σπίτι τους ή άλλα ακίνητα που έχουν στα παιδιά τους προκειμένου να μη χάσουν τη σύνταξη.

ΕΧΩ και στο παρελθόν αρκετές φορές αναφερθεί στο ελληνικό σύνδρομο της σύνταξης και στην… ιερότητά της.

ΕΙΝΑΙ και αυτό ένα κατάλοιπο της νεανικής μας στέρησης και των ανασφαλειών που μας ακολουθούν σε κάθε βήμα της ζωής μας. Σύνταξη δώστε μας και πάρτε μας την ψυχή…

ΠΡΙΝ αρκετά χρόνια είχα γράψει για την περίπτωση ενός συμπάροικου που είχε μεταβιβάσει στα παιδιά του δύο σπίτια που είχε στο Ρίτσμοντ, όσο ακόμα ο ίδιος και η γυναίκα του εργάζονταν.

Ο λόγος για τον οποίο το έκαναν (όταν ήταν ακόμα σχετικά νέοι) ήταν για να μην χάσουν τη σύνταξη που θα δικαιούνταν αν δεν είχαν περιουσιακά στοιχεία.

ΛΙΓΑ χρόνια αργότερα η σύζυγος προσβλήθηκε από Αλτσχάιμερ και ο άνδρας της, για να την προσέχει, άφησε τη δουλειά του και έμεινε στο σπίτι.

ΟΤΑΝ έφτασε η ώρα να πάρουν τη σύνταξη, τα χρήματα δεν τους έφταναν να πληρώνουν τα έξοδά τους για τα νοσοκομεία και τα φάρμακα, με αποτέλεσμα να βρεθούν οι άνθρωποι σε μεγάλη ανέχεια. 

ΤΑ «παιδιά» είχαν ήδη πάρει το δικό τους δρόμο και δεν έδιναν πεντάρα τσακιστή για τις δυσκολίες και τα οικονομικά προβλήματα των γονιών τους.

ΝΑ προσθέσω εδώ ότι κάθε σπίτι άξιζε τότε (πριν δέκα περίπου χρόνια) πάνω από ένα εκατομμύριο δολάρια.

ΑΝ οι άνθρωποι δεν είχαν μεταβιβάσει τότε τα σπίτια τους, τα χρήματα που θα είχαν θα τους έφταναν να ζήσουν τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους, όχι μόνο άνετα, αλλά και με κάποια αξιοπρέπεια.

ΓΙ’ αυτό θα επαναλάβω για άλλη μια φορά ότι, επειδή δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει η ζωή θα πρέπει να μη μεταβιβάζουμε ούτε στον… Θεό τα περιουσιακά μας στοιχεία. 

ΕΠΕΙΔΗ και εγώ, όπως όλοι μας, έχω ακούσει πολλές «ιστορίες» γύρω από μεταβιβάσεις σε παιδιά που… κακοφόρμισαν, παραμένω κάθετα εναντίον της ελληνικής αυτής πρακτικής.

ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, τα «παιδιά» έχουν τη ζωή μπροστά τους και, βέβαια, όλο το χρόνο να ξεκοκαλίσουν ότι απομείνει από τους γονείς τους. 

ΓΙΑΤΙ αν και τα «παιδιά» μας ακολουθήσουν το δικό μας παράδειγμα και μεταβιβάζουν τα σπίτια τους στα δικά τους παιδιά πριν συνταξιοδοτηθούν, τότε αγαπητοί μου δεν θα ζει κανείς για τον εαυτό του.

ΣΥΝΕΠΩΣ, η νέα νομοθεσία είναι (κατά τη γνώμη μου) καλή, γι’ αυτό και φροντίστε να την εκμεταλλευτείτε για να περάσετε ακόμα καλύτερα.

ΑΥΤΑ για σήμερα και ξεκοκαλίστε ό,τι έχετε με κόπο αποκτήσει όσο ακόμα παραμένετε σε τούτο τον αργυροκέντητο κόσμο. Καλά γλέντια…