Μια δήλωση που εκφράζεται χαμηλόφωνα, γεμίζει, όμως, το χώρο από εικόνες-δημιουργίες μιας καταπληκτικής ύπαρξης, της Σούλας Μανταλβάνου, που συμβαίνει να είναι και προικισμένη ζωγράφος.
Μιλώντας μαζί της, το πρώτο που ανακαλύπτεις είναι ότι επικοινωνείς μ’ έναν μοναδικό άνθρωπο. Μια γυναίκα που αν και τραυματίστηκε σοβαρά, εντελώς ανεπάντεχα και ουσιαστικά ‘έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της’, δεν άφησε τον σωματικό πόνο να τραυματίσει την ψυχή της. Το κυριότερο, βρήκε τη δύναμη να κλείσει την πόρτα με δύναμη και αποφασιστικότητα στον οίκτο. “Το να οικτίρω τον εαυτό μου, ήταν το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να μου συμβεί” λέει χαμηλόφωνα, από την αρχή της συζήτησης, βάζοντας τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.
Περιγράφει πώς τραυματίστηκε, χωρίς ίχνος πικρίας, αλλά την ίδια στιγμή χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια να αποκρύψει την επίδραση που είχε ο τραυματισμός αυτός στη ζωή της.
ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ
“Μαζί με τους φρικτούς πόνους, πρέπει να δεχτείς ότι η ζωή σου, από δω και πέρα δεν θα είναι πλέον η ίδια. Όσο πιο γρήγορα το επιτύχεις αυτό, τόσο ευκολότερα θα τα βρεις με τον εαυτό σου. Το άγνωστο σκιάζει τη μέρα σου από το πρωί. Δεν ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις. Τι θα σου φέρει η κάθε μέρα που ξημερώνει.
Χρειάζεται να παλέψεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Το ευκολότερο και πιο πρόχειρο ίσως καταφύγιο είναι ο οίκτος. Αλίμονο, αν του ανοίξεις, ανυποψίαστα την πόρτα!”
Ο σωματικός πόνος, εξομολογείται στη συνέχεια, έβαλε μεν σε δοκιμασία τις αντοχές της, δεν μπόρεσε όμως να λυγίσει την ψυχική της δύναμη.
“Ήξερα ότι δεν είχα δικαίωμα να καταθέσω τα όπλα. Κάπου ένιωθα ότι αν το έκανα, θα τελείωναν όλα εκεί.
Έζησα μια υπέροχη παιδική ζωή με γονείς που, μαζί με την απεριόριστη αγάπη και φροντίδα σε μένα και την αδελφή μου, χωρίς να το επιδιώξουν ίσως συνειδητά, με το δικό τους παράδειγμα, με εξόπλιζαν με δύναμη ψυχική, από πολύ νωρίς. Ποτέ δεν τους είδα να λυγίζουν στις αντιξοότητες της ζωής. Αντίθετα τις αντιμετώπιζαν με θάρρος και δύναμη που με εξέπλητταν, συγχρόνως όμως καλλιεργούσαν και το δικό μου ψυχικό σθένος. Σήμερα δεν υπάρχει η πιο μικρή αμφιβολία ότι με προίκισαν με το πιο πολύτιμο όπλο στη ζωή”.
ΚΑΤΑΛΥΤΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ
Γραφίστας και ζωγράφος πολύ πριν τραυματιστεί, η Σούλα Μανταλβάνου αποκαλύπτει τι ρόλο έπαιξε η τέχνη, η ζωγραφική στην προκειμένη περίπτωση, στη ζωή της, μετά τον τραυματισμό της.
“Καταλυτικό, θα έλεγα. Ήταν το εργαλείο με το οποίο κατ’ αρχήν επιτεύχθηκε η κάθαρση. Μπόρεσα, ιδιαίτερα μέσα από τις αυτοπροσωπογραφίες, να ανακαλύψω τα διάφορα πρόσωπα του εαυτού μου. Να φέρω έτσι αδρά, στον καμβά, τις διάφορες εκφράσεις – πτυχές της προσωπικότητάς μου και να πω στον εαυτό μου ‘αυτή είσαι’. Η διαδικασία αυτή υπήρξε τόσο ενδιαφέρουσα και λειτουργική συγχρόνως που για ένα μεγάλο διάστημα, με απορρόφησε ολοκληρωτικά. Ήταν ένα δώρο στον ίδιο τον εαυτό μου. Μου έδωσε πολύ έντονα την αίσθηση ότι είχα σκοπό στη ζωή μου. Ότι μπορώ και έχω το θάρρος να αντιμετωπίζω τη ζωή μου όπως είναι σήμερα, και που δεν έχει καμιά σχέση με το χθες, είναι όμως ένα δώρο που, στην πραγματικότητα μόνο εγώ μπορώ να ορίσω το βαθμό της αξιοποίησής του.
Ακόμη, περνώντας μέσα από την πραγματικότητα του φυσικού πόνου που είναι εκεί, έστω και αν έχει κάπως μετριαστεί σήμερα, προσπαθώ να φέρω στην επιφάνεια και να εκφράσω με τη δουλειά μου, τις διάφορες πλευρές της προσωπικότητάς μου, ανεξάρτητα μ’ αυτό που μου συμβαίνει τα τελευταία 8 χρόνια. Βέβαια δεν υπήρξαν όλα αυτά τα χρόνια το ίδιο δημιουργικά. Τα πρώτα τέσσερα ήταν νεκρά. Ο φυσικός πόνος με είχε παραλύσει εντελώς. Καμία σχεδόν σχέση με αυτό που είμαι σήμερα. Το οφείλω κατά ένα μεγάλο μέρος και στο ότι έχω συμφιλιωθεί με την πραγματικότητα. Σ’ αυτό με βοήθησε ο σύντροφος της ζωής μου, Θόδωρος. Έπρεπε μαζί να επανεξετάσουμε τη ζωή μας, τις αξίες της, αυτόν τον ίδιο το δεσμό μας. Αποφασίσαμε να το επιχειρήσουμε εντελώς μόνοι μας”.
ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ
Μακριά από τους ανθρώπους και τους συνηθισμένους ρυθμούς της ζωής, συνεχίζει η Σούλα Μανταλβάνου “ζήσαμε μια καταπληκτική εμπειρία που μας έδωσε τον τρόπο να δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Τέσσερις μήνες, σ’ ένα ερημικό, καταπληκτικό τοπίο της Τασμανίας, μακριά από τους ανθρώπους, ζήσαμε μια απλή ζωή κοντά στη φύση. Ήταν ό,τι πιο όμορφο έχω ζήσει μέχρι τώρα.
Καταλάβαμε στην πιο έντονη και βαθιά διάσταση τι σημαίνει ο ένας για τον άλλον. Μετρήσαμε την ένταση του αισθήματός μας, αλλά και τις αντοχές του. Υπήρξαμε, εκεί που δεν μας άκουγε κανείς, απόλυτα ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Εκφράσαμε χωρίς ενδοιασμούς τι νιώθει ο ένας για τον άλλον σήμερα. Κατά κάποιον περίεργο τρόπο, διαπιστώσαμε ότι είναι πολύ πιο δυνατό από ό,τι ήταν πριν τον τραυματισμό μου.
Τέσσερις μήνες μόνοι, κοντά στη φύση και σε απόλυτη αρμονία με την πραγματικότητα, σχεδιάσαμε μαζί το νέο κεφάλαιο της ζωής μας. Σε τελευταία ανάλυση εκείνο που ανακαλύψαμε είναι ότι μια δοκιμασία, ανάμεσα σ’ ένα ζευγάρι, λειτουργεί με τρόπο καταλυτικό. Ή τους απομακρύνει τον έναν από τον άλλον ή τους φέρνει πολύ πιο κοντά. Με μας συνέβη το δεύτερο. Σήμερα ζούμε ο ένας για τον άλλον. Όλα τα άλλα έρχονται μετά. Αν, για παράδειγμα, λάβουμε δύο προσκλήσεις να πάμε κάπου, θα δεχτούμε μόνο τη μία, κι αυτό για να έχουμε περισσότερο χρόνο ο ένας για τον άλλον”.
Στη συνέχεια, η Σούλα Μανταλβάνου, δηλώνει ότι, μετά τον τραυματισμό της, μπόρεσε να δει πιο καθαρά το νόημα της ζωής, έμαθε να “μετρά” τα πράγματα στις πραγματικές τους διστάσεις και σίγουρα ελκύεται από τα δύσκολα. “Η κατάκτηση ενός δύσκολου στόχου έχει πολύ πιο μεγάλη αξία για μένα. Δεν γοητεύομαι από τα εύκολα. Είναι μία τάση που πιστεύω ότι είχα πάντοτε, τώρα όμως έχει ενταθεί”.
Μια νέα ατομική έκθεση ζωγραφικής της Σούλας Μανταλβάνου εγκαινιάζεται σήμερα -7 Μαρτίου- στο Χόμπαρτ της Τασμανίας, στην Liverpool St. στις 4.30μμ. Θα διαρκέσει μέχρι την 25η τρέχοντος.
Καλή επιτυχία σε μια αξιόλογη καλλιτέχνιδα που ξέρει να κερδίζει και τις δύσκολες μάχες της ζωής.