Σε όλες τις εποχές και όλοι οι άνθρωποι έχουν μιλήσει για την Αγάπη. Όλοι μας αντιλαμβανόμαστε την αγάπη με ένα ιδιαίτερο προσωπικό τρόπο και την ζυγίζουμε με δικό μας καντάρι. Όποιο βιβλίο γνωμικών και να ανοίξεις θα βρεις αποφθέγματα και αφορισμούς για την αγάπη μια και αυτή είναι ο κοινός παρονομαστής όλων των ανθρώπων. Έχει μέσα της χιλιάδες αποχρώσεις και δεν είναι ποτέ της στατική.
Οι αρχαίοι μίλησαν για αυτήν και πρώτος ο Αριστοτέλης ο οποίος είπε το περίφημο: «Κανένας δεν αγαπάει πραγματικά εκείνον που φοβάται». Ο Μένανδρος το είδε διαφορετικά: «Λίγο βαστάει ο θυμός όσων αγαπούν πραγματικά». Ο Ουίλιαμ Σέξπιρ, την είδε από μία άλλη σκοπιά: «Μίλα ψιθυριστά, αν μου μιλάς για αγάπη.» Ο δε απόστολος Παύλος την απαθανάτισε ως εξής: «Κι αν έχω όλη την πίστη ώστε να μπορώ και βουνά να μετακινώ, μα δεν έχω αγάπη, είμαι ένα μηδενικό.»
Η ρήση αυτή υπάρχει στις Επιστολές του προς Κορινθίους. Στην ουσία εδώ ο Παύλος δίνει τις συμβουλές του για την αγάπη από την πόλη της Εφέσου. Ένα μέρος αυτής της επιστολής και πιο συγκεκριμένα ένα τμήμα του 13ου κεφαλαίου, είναι αυτό που χαρακτηρίστηκε ως ο «Ύμνος της Αγάπης». Πρεσβεύει εδώ πως το χάρισμα της Αγάπης, ξεπερνά κάθε άλλη αρετή.
Το κομμάτι τούτο άρεσε τόσο πολύ στους Ευρωπαίους που έγινε το “Τραγούδι για την ένωση της Ευρώπης”. Με τα σημερινά γεγονότα όπου η Ελλάδα γίνεται ο «αποδιοπομπαίος τράγος», δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα λόγια αυτά μπορούν να έχουν μία σημασία μέσα σε μία χριστιανική «Ευρωπαϊκή Ένωση» όπου όλα τα μέλη «αγαπιούνται». Προτείνω να εξετάσουμε μαζί τα λόγια αυτά του Παύλου.
1) Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.
2) Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν, καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.
3) Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου, καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσωμαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
4) Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,
5) Οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
6.) Οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
7.) Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
8.) Η ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει. εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται· εἴτε γλῶσσαι, παύσονται· εἴτε γνῶσις, καταργηθήσεται.
9) Εκ μέρους δὲ γινώσκομεν καὶ ἐκ μέρους προφητεύομεν·
10) ΄Οταν δὲ ἔλθῃ τὸ τέλειον, τότε τὸ ἐκ μέρους καταργηθήσεται.
11) ΄Οτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου.
12) Βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι᾿ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.
13) Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.
Όλα αυτά στη σημερινή μας ελληνική γλώσσα μπορούμε να τα αποδώσουμε ως εξής:
1) Αν τις γλώσσες των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αλλά αγάπη δεν έχω, έχω γίνει χαλκός που ηχεί ή κύμβαλο που αλαλάζει.
2) Και αν έχω προφητεία και ξέρω τα μυστήρια όλα και όλη τη γνώση, και αν έχω όλη την πίστη, ώστε όρη να μετακινώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν είμαι.
3) Και αν δώσω για τροφή όλα τα υπάρχοντά μου και αν παραδώσω το σώμα μου, για να καώ, αλλά αγάπη δεν έχω, τίποτα δεν ωφελούμαι.
4) Η αγάπη μακροθυμεί, συμπεριφέρεται με χρηστότητα η αγάπη, δε ζηλεύει, η αγάπη δε μεγαλοκαυχιέται, δε φουσκώνει από υπερηφάνεια,
5) Δεν συμπεριφέρεται άσχημα, δε ζητά τα δικά της, δεν παροξύνεται, δε λογίζεται το κακό,
6) Δεν χαίρει για την αδικία, συγχαίρει όμως στην αλήθεια.
7) Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει.
8) Η αγάπη ποτέ δεν πέφτει. Είτε όμως προφητείες, θα καταργηθούν. είτε γλώσσες, θα πάψουν. είτε γνώση, θα καταργηθεί.
