ΤΟ κείμενο που ακολουθεί έχει τις «ρίζες του» στην Ετήσια Γενική Συνέλευση της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης που διεξήχθη την περασμένη Κυριακή.
ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, για τους Αμπορίτζινις και την πατρίδα μας θέλω να γράψω δυο κουβέντες, μετά την αναφορά στα πιο πάνω θέματα από τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας, Τόνι Άμποτ, και ορισμένους Ευρωπαίους αξιωματούχους.
ΝΑ πω, δηλαδή, δυο κουβέντες για το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος και δεν μπορεί πια να αποδεχθεί το… life style άλλων ανθρώπων, λαών, πολιτισμών και τρόπων ζωής.
ΚΑΙ αναφέρομαι στη Συνέλευση της Κοινότητας, που αποτελεί έναν γνώριμο σε εμάς μικρόκοσμο των αλλαγών και των όσων συμβαίνουν γύρω μας.
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ τη Συνέλευση, σκεπτόμουν, όχι μόνο τις αλλαγές που έλαβαν χώρα στον Οργανισμό τα τελευταία 40 χρόνια -που τον ζω από κοντά-, αλλά και τις δραματικές αλλαγές που συντελέσθηκαν σε ολόκληρο τον κόσμο.
ΑΛΛΟΙ ήμασταν τότε (πριν 30, 40 ή 50 χρόνια), άλλοι πριν μια δεκαετία και άλλοι είμαστε σήμερα. Από διαφορετικό κόσμο ξεκινήσαμε και σε έναν άλλο βρεθήκαμε με το πέρασμα του χρόνου.
ΤΑ μόνα άτομα από τη δεύτερη και τρίτη γενιά της πολυπληθούς παροικίας μας, που παραβρέθηκαν στη Συνέλευση της Κυριακής, ήταν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Ουδείς άλλος!…
Ο μέσος όρος της ηλικίας των 130 περίπου μελών που έδωσαν το παρών, ήταν γύρω στα 75 χρόνια, ενώ με την πάροδο των χρόνων μειώνεται συνεχώς ο πιο πάνω αριθμός.
ΤΟ πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος, φαίνεται από το γεγονός ότι, ναι μεν, ο αριθμός των παρευρισκομένων στις Συνελεύσεις μειώνεται, αλλά, την ίδια στιγμή, αυξάνεται ο αριθμός των ατόμων που γίνονται μέλη.
ΑΝ παράλληλα λάβουμε υπόψη μας, ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της Κοινότητας δεν γίνονται (όπως παλαιά) «εκστρατείες» εγγραφών και αυτοί που εγγράφονται το κάνουν με δική τους πρωτοβουλία, σημαίνει, ότι κάτι έχει ριζικά αλλάξει.
ΑΝ κοντά στο πιο πάνω προσθέσουμε το ότι οι δωρεές των συμπαροίκων στην Κοινότητα πλησίασαν τα δύο εκατομμύρια δολάρια και συνεχώς αυξάνεται ο αριθμός των ατόμων που παρακολουθούν το Κινηματογραφικό Φεστιβάλ, τις διαλέξεις, τα Σεμινάρια και τις εκδηλώσεις της Κοινότητας τα τελευταία χρόνια, αντιλαμβανόμαστε ότι, η απουσία από τις Συνελεύσεις δεν σχετίζεται καθόλου με το ενδιαφέρον της παροικίας για τον οργανισμό.
ΑΥΤΗ τη στιγμή ο αριθμός των μελών ανέρχεται στις 6.034 άτομα, εκ των οποίων οι 2.477 έχουν πληρώσει κανονικά και την τελευταία τους συνδρομή. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και αυτοί που ενδιαφέρονται για την Κοινότητα δεν πηγαίνουν στις Συνελεύσεις.
ΚΑΙ δεν πηγαίνουν όχι μόνο γιατί ενημερώνονται τακτικά μέσω του internet, της αλληλογραφίας και της παρουσίας τους στις εκδηλώσεις για τα όσα συμβαίνουν, αλλά -κυρίως-, γιατί η παράδοση των Γενικών Συνελεύσεων είναι εντελώς ξένη στη συμμετοχική τους κουλτούρα στα κοινά. Σήμερα ενημερώνονται όλοι ηλεκτρονικά.
ΠΕΡΑΣΕ η εποχή που πηγαίναμε στις Συνελεύσεις για να μάθουμε τι γίνεται, τι προγραμματίζει το Συμβούλιο και να συναντηθούμε, ανταλλάσσοντας απόψεις με άλλα μέλη.
Η εποχή αυτή, μαζί με τους καβγάδες και τις σκληρές αντιπαραθέσεις στις Γενικές Συνελεύσεις, ανήκει στο παρελθόν και σε έναν άλλο τρόπο ζωής και συμπεριφοράς που έχει εκλείψει.
ΜΕ λίγα λόγια, ο δικός μας κόσμος (εννοώ των ανθρώπων που είναι πάνω από 60 χρόνων) απομακρύνεται, όσο περνούν τα χρόνια, από πολλές δραστηριότητες και αποξενώνεται από τον περίγυρο των εξελίξεων.
ΖΟΥΜΕ σε έναν άλλο κόσμο που δεν μπορεί πια ούτε να συντονιστεί ούτε να συγχρονιστεί ούτε να καταλάβει (έως ένα βαθμό) τη σημερινή πραγματικότητα.
ΤΑ γεγονότα τρέχουν με τέτοια ταχύτητα και οι αλλαγές είναι τόσο ραγδαίες και καθοριστικές σήμερα, που δεν μας παρέχουν τη δυνατότητα να τις κατανοήσουμε και να προσαρμοστούμε.
ΑΣΕ που η «συνδεσμολογία» των νευρώνων που χρησιμοποιεί ο εγκέφαλός μας για να επεξεργάζεται και να αναλύει τον όγκο των πληροφοριών που δέχεται, είναι… παλαιάς κοπής και έχει ξεπεραστεί από τα άλματα της τεχνολογίας.
ΤΑ τελευταία 30 χρόνια τα πράγματα αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς, που ακόμα και η ελίτ των ειδικών δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις συναρπαστικές εξελίξεις της τεχνολογίας σε όλους τους τομείς.
ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ πάνω από 3.000 χρόνια για να ξεπεράσουν οι άνθρωποι την ταχύτητα που τους παρείχαν τα άλογα, μέχρι να ανακαλύψουν την πρώτη ατμομηχανή και να μπορούν να μετακινούνται με μεγαλύτερη ταχύτητα, που δεν υπέρβαινε, όμως, τα 35 χιλιόμετρα την ώρα.
ΚΑΙ έκτοτε, σχεδόν ενάμιση αιώνα χρειάστηκαν τα αεροπλάνα μέχρι να σπάσουν το φράγμα του ήχου, ενώ οι ταχύτητες που πλησιάζουν σήμερα οι πύραυλοι φτάνει τα 60.000 χιλιόμετρα την ώρα…
ΠΑΝΩ από 5 αιώνες χρειάστηκαν μέχρι οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές να αντικαταστήσουν ό,τι μέχρι τότε είχαμε μάθει από τον… Γουτεμβέργιο για την τυπογραφία.
ΜΕΧΡΙ και τα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του 1985 τα κείμενα του «Νέου Κόσμου» γράφονταν με… μέταλλο στις λινοτυπικές μηχανές.
ΠΑΡΟΜΟΙΑ άλματα έγιναν παντού. Από την ιατρική μέχρι τις τηλεπικοινωνίες και από τις συγκοινωνίες μέχρι τα διαστημικά ταξίδια.
ΜΕΧΡΙ τις αρχές του 1990 ακόμα, περιμέναμε να φτάσουν αεροπορικώς οι αθηναϊκές εφημερίδες για να διαβάσουμε πιο αναλυτικά ό,τι δεν προλάβαινε να γράψει η εφημερίδα μας που έπαιρνε τις ειδήσεις τηλεφωνικά.
ΣΗΜΕΡΑ, μπορούμε να διαβάσουμε στον υπολογιστή μας ή να δούμε στην τηλεόραση ό,τι συμβαίνει στην Αθήνα και στη Νέα Υόρκη, την ίδια στιγμή που πληροφορούνται την είδηση οι Αθηναίοι και οι Νεοϋορκέζοι.
ΑΣΕ που ο καταιγισμός των πληροφοριών είναι πλέον τόσο συχνός, που και να θέλουμε (όσο χρόνο και αν διαθέτουμε) δεν μπορούμε να τα παρακολουθήσουμε όλα.
Η διαφορά του «τότε» από το «τώρα», δεν έχει να κάνει τόσο με τις αλλαγές, αφού ο κόσμος πάντα άλλαζε, αλλά, με τη συχνότητα και τον συνεχώς επιταχυνόμενο ρυθμό των αλλαγών που λαμβάνουν χώρα σήμερα.
ΠΡΑΓΜΑΤΑ που μέχρι πριν λίγους μήνες θωρούσαμε καινούργια, αντικαθίστανται κάθε τόσο και λιγάκι με άλλα, που είναι τεχνολογικά πιο προηγμένα.
ΠΑΡΤΕ για παράδειγμα τα κινητά τηλέφωνα. Τα κινητά που είχαμε μόλις πριν τρία ή τέσσερα χρόνια μοιάζουν «παλαιολιθικά» σε σχέση με τα σημερινά, ενώ σε ένα τρίμηνο θα έχουν και τα καινούργια παλιώσει…
ΜΕΣΑ σε αυτόν τον κόσμο καλούνται ακόμα και οι Αμπορίτζινις να εγκαταλείψουν την κουλτούρα και τον τρόπο ζωής με τον οποίο ζούσαν οι προγονοί τους για περισσότερα από 40.000 χρόνια και να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες – αν θέλουν να επιβιώσουν.
ΑΝΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ ο Τόνι Άμποτ στο σχέδιο της κυβέρνησης της Δυτικής Αυστραλίας να μετακινήσει πάνω από 12.000 Αμποτίζινις που ζουν σε μικρές κοινότητες, γιατί η παραμονή τους εκεί είναι πολυδάπανη, είπε ότι οι φορολογούμενοι δεν θα πρέπει να πληρώνουν για να μπορούν ορισμένοι Ιθαγενείς να επιλέγουν το… life style που θέλουν να ζήσουν.
ΜΕ δυο κουβέντες, ο τρόπος με τον οποίο ζούσαν οι προγονοί τους είναι για την σημερινή κοινωνία των «αγορών» και των ιδιωτικοποιήσεων ένα ξεπερασμένο lifestyle που δεν μπορεί να διατηρηθεί.
ΓΙΑ να μπορέσουν πια να ζήσουν στη χώρα τους, ήλθε ο καιρός να ξεχάσουν ό,τι ήξεραν και να αφομοιωθούν πλήρως.
ΤΟ γεγονός ότι από τον πλούτο αυτής της χώρας, που κατέκτησαν βίαια οι Αγγλοσάξονες επιδρομείς πριν 226 χρόνια, ζουν σήμερα 22 εκατομμύρια «νεοφερμένοι» άποικοι, δεν περνά από το μυαλό τους.
ΟΠΩΣ δεν περνά από το μυαλό τους, ότι οι ίδιοι ευθύνονται για την απαράδεκτη εξαθλίωσή τους, αφού, εκτός όλων των άλλων, κατάφερναν να καταστρέψουν τον πολιτισμό τους και τον τρόπο ζωής τους.
ΑΝ για εντελώς διαφορετικούς λόγους, το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησαν και οι Ευρωπαίοι εταίροι της πατρίδας μας, που ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν οι φορολογούμενοι των χωρών τους να πληρώνουν τα σπασμένα για να μπορούν οι Έλληνες να απολαμβάνουν το… lifestyle που επιλέγουν για να ζήσουν.
ΜΑΛΙΣΤΑ, κύριοι… Από εδώ και στο εξής δεν θα μπορούμε να επιλέγουμε ούτε τον τρόπο που θέλουμε να ζήσουμε, αν αυτός είναι ασύμβατος με την εποχή μας.
ΑΥΤΑ τα λίγα για σήμερα να είστε καλά και θα τα πούμε από βδομάδα. Γεια χαρά και κάντε υπομονή…
