Είναι πραγματικά ασυνήθιστο ν’ ακούς Αυστραλούς πολιτικούς να υπερασπίζονται τους πρόσφυγες, πολύ, δε, περισσότερο, να δείχνουν έμπρακτα τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα προς αυτούς.

Ο Fraser, εντούτοις, το έπραττε συχνά, ιδιαίτερα μετά την έξοδό του από τον πολιτικό στίβο.

Γι’ αυτό και δεν προξενεί εντύπωση το γεγονός ότι με την ανακοίνωση του θανάτου του, η έκφραση θαυμασμού και αναγνώριση του ανθρωπιστικού του έργου υπήρξε έντονη και εντυπωσιακή από τους εκπροσώπους κοινοτήτων που έτεινε χέρι προστασίας και ουσιαστικής βοήθειας, κάτω από ιδιαίτερα σκληρές και δύσκολες συνθήκες.

Ενδεικτικά, χθες Παρασκευή, την ημέρα που είπαμε το τελευταίο αντίο στον ανθρωπιστή Fraser, σύσσωμη η Βιετναμέζικη κοινότητα -πάνω από 100 οργανισμοί, από όλη την Αυστραλία- είπε δημόσια ένα μεγάλο ευχαριστώ και καλό κατευόδιο στον “Πατέρα και Σωτήρα – τον Εντιμότατο Malcolm Fraser”.

Σε ολοσέλιδη καταχώρηση στην εφημερίδα “The Age” (χθες Παρασκευή) η Βιετναμέζικη κοινότητα αναφέρει, μεταξύ άλλων: “Ο κ. Fraser, υπήρξε και θα παραμείνει, ο πατέρας και σωτήρας της κοινότητάς μας. Μας προστάτεψε, παίρνοντάς μας κοντά του μαζικά, στις πιο σκοτεινές ώρες της ιστορίας του Βιετνάμ, όταν εκατοντάδες χιλιάδες Βιετναμέζων δραπέτευαν από τη χώρα,προκειμένου να ξεφύγουν από τους κομμουνιστές, μετά την πτώση της Σαϊγκόν, πριν 40 χρόνια, το 1975.

Ποτέ, αφότου καταργήθηκε η πολιτική της “Λευκής Αυστραλίας”, δεν είχε δεχτεί αυτή η χώρα έναν τόσο μεγάλο αριθμό προσφύγων από τη Νοτιοανατολική Ασία. Πολλοί από μας φθάσαμε κατευθείαν στο Ντάργουιν χωρίς επίσημα χαρτιά κι’ όμως γίναμε αμέσως δεχτοί σ’ αυτήν τη χώρα. Γι’ αυτό, είμαστε και θα είμαστε βαθιά και για πάντα ευγνώμονες”.

Στην ίδια ανακοίνωση αναφέρεται: “Το έργο, όμως, του κ. Fraser και η γενναιοδωρία του επεκτείνεται πολύ πιο πέρα από τη δική μας, Βιετναμέζικη κοινότητα. Ο αγώνας του για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων, την αναγνώριση των δικαιωμάτων των Αβορίγινων, των αιτούντων ασύλου στην Αυστραλία και ο συνεχής αγώνας του για κοινωνική δικαιοσύνη στην Αυστραλία και τον κόσμο ολόκληρο, έχει κάνει την Αυστραλία μία περήφανη και καλύτερη χώρα. Κύριε Fraser θα μείνετε για πάντα στην καρδιά μας. Καλό σας κατευόδιο”.

Υπογράφουν πάνω από εκατό οργανισμοί της μεγάλης οικογένειας των Βιετναμέζων από όλη την επικράτεια.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι, αφότου η κυβέρνηση Keating, το 1992, καθιέρωσε την κράτηση των προσφύγων σε ειδικά προσφυγικά κέντρα, ο Fraser επιδόθηκε πιο έντονα και συστηματικά στον αγώνα για την υπεράσπιση των προσφύγων και εξαπέλυε δριμύτερη την κριτική του κατά του τρόπου που χειρίζεται η Αυστραλία τους αιτούντες άσυλο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, απογοητευμένος από τον τρόπο που η κυβέρνηση Howard αντιμετώπισε το πρόβλημα των προσφύγων, ιδιαίτερα μετά το τραγικό συμβάν Tampa το 2001, ο Fraser ήταν έτοιμος να εγκαταλείψει το κόμμα των Φιλελευθέρων, κάτι που τελικά έπραξε 10 χρόνια αργότερα, όταν την αρχηγία ανέλαβε ο Tony Abbott.

Για το συγκεκριμένο γεγονός του Tampa είχε πει το 2010, όταν παραιτήθηκε από το κόμμα: “Αν πραγματικά θέλουμε μια κοινωνία αρμονική, μια κοινωνία που σέβεται και εκείνους που είναι διαφορετικοί από το κυρίως ρεύμα, πιστεύω ότι πάρα πολλά από τα φυλετικής υποδομής θέματα αντιμετωπίζονται με λάθος τρόπο και αυτό πραγματικά με απογοητεύει”.

Το 2013, επί κυβέρνησης Kevin Rudd, διαφωνώντας ριζικά με τον τρόπο που τα δύο μεγάλα κόμματα αντιμετώπιζαν το προσφυγικό ζήτημα, θα πει, με το γνωστό σκωπτικό του ύφος: “Και τα δύο μεγάλα κόμματα της χώρας είναι άξια συγχαρητηρίων για ένα πράγμα: Και τα δύο φαίνεται να έχουν βρει νέους τρόπους να φέρουν το θέμα των προσφύγων σε νέα βάθη και σίγουρα σε νέα χαμηλά επίπεδα”.

Λίγο πριν φύγει ο Fraser, αηδιασμένος για την σφοδρή κριτική που εξαπέλυσε ο Abbott κατά της προέδρου του Αυστραλιανού Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Gillian Trigs (για το θέμα της κράτησης των προσφυγόπουλων), χαρακτήρισε την προσέγγιση του νυν πρωθυπουργού ως “μεγάλη τρέλα” και τον ίδιο ως “μπουλντόζα”.

Ο Fraser από το 2000 κυρίως και μετά υπήρξε μια καθαρή όσο και θαρραλέα φωνή του φιλελευθερισμού που φαινόταν να έρχεται σε δυσαρμονία με την ξενοφοβία και την προκλητική στήριξη του κεφαλαίου από τις κυβερνήσεις Howard και Abbott. To μεγάλο ερώτημα είναι “ποιος θα τον διαδεχτεί”.