Μεγάλη Παρασκευή σήμερα και οι εθελοντές, διανομείς του πασχαλινού πακέτου, από την Αρχιεπισκοπή -σαράντα τον αριθμό-, ολοκλήρωσαν το έργο τους. Έχουν επισκεφθεί 300 σπίτια φέτος, μας πληροφορεί ο υπεύθυνος εράνου, Εδμόν Καδέρογλου.

“Ναι, είναι περισσότεροι από πέρυσι. Ο αριθμός εκείνων που χρειάζονται στήριξη στην παροικία μας όλο και μεγαλώνει. Υπάρχει, εντούτοις, μια ρευστότητα. Οι ανάγκες αλλάζουν και μαζί μ’ αυτές τα πρόσωπα. Πριν 15 χρόνια, τα σπίτια που μοιράζαμε τρόφιμα το Πάσχα και τα Χριστούγεννα ήταν 50-60. Σήμερα είναι 300”.

Ποιοι είναι; “Συνταξιούχοι, χωρισμένες μητέρες δεύτερης και τρίτης γενιάς, άνεργοι και πολλοί νεοφερμένοι. Οι τελευταίοι, το βρίσκουν πολύ δύσκολο να μας πλησιάσουν απευθείας. Συνήθως, μεσολαβούν άλλοι εκ μέρους τους” είναι οι πληροφορίες που παίρνω και προσπαθώ να τις βάλω σε μια σειρά.

Με προλαβαίνει ο ίδιος: “Πώς να ζήσει κάποιος με μια σύνταξη, ιδιαίτερα όταν δεν έχει δικό του σπίτι και πληρώνει ενοίκιο; Όταν σε ορισμένες περιπτώσεις, καλείται να βοηθήσει και συγγενείς που είναι σε χειρότερη κατάσταση από τον ίδιο. Να μη σας απατούν τα ωραία σπίτια απέξω” με προειδοποιεί. Το ίδιο θ’ ακούσω αργότερα και από την αδελφή Ιωάννα, της Ιεραποστολής “Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων”, που αυτές τις μέρες ετοιμάζει επίσης το πασχαλινό τραπέζι 450 μοναχικών ατόμων και οικογενειών.

Χωρίς δική μου παραίνεση, περνά στην άλλη κατηγορία, εκείνη των χωρισμένων μητέρων με μικρά παιδιά που “ο πατέρας αδιαφορεί και πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνες τους. Τρόφιμα και παιχνίδια για τα παιδιά τέτοιες μέρες, είναι μια ανακούφιση” συμπληρώνει ο κ. Καδέρογλου. 

Η νέα κατηγορία που προστέθηκε στις “παραδοσιακές”, που στηρίζει αυτές τις μέρες η Αρχιεπισκοπή, είναι εκείνη των νεοφερμένων. Άνθρωποι που, από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκαν στην άλλη άκρη της γης, χωρίς τίποτε.

“Συνήθως, μας πληροφορούν άλλοι για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Υπάρχει ένα πνεύμα αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ τους, που πραγματικά συγκινεί. Εμείς από την πλευρά μας, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τους στηρίξουμε”. 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ

“Δεν τους αφήνουμε να νιώσουν μόνοι και εγκαταλειμμένοι, ιδιαίτερα άτομα σε προχωρημένη ηλικία που έχουν εγκαταλειφθεί από τα ίδια τα παιδιά τους” λέει η αδελφή Ιωάννα.

“Ό,τι κάνουμε τόσα χρόνια το οφείλουμε στα φιλεύσπλαχνα αισθήματα των συμπαροίκων μας που στηρίζουν το έργο μας. Ό,τι βάζουμε στο χαρτοκιβώτιο τροφίμων για το πασχαλινό τραπέζι προέρχεται από κείνους και είναι έκφραση της αγάπης τους προς τον συνάνθρωπό μας.

Η παροικία αλλάζει. Οι ηλικιωμένοι, δίνουν τη θέση τους στους νεότερους, ας μη σκεφθεί, όμως, κανείς ότι δεν αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι, σε πολλές περιπτώσεις, προβλήματα επιβίωσης. Άνθρωποι που δούλεψαν σκληρά σε όλη τους τη ζωή για να ξεπληρώσουν ένα σπίτι και σήμερα βρίσκονται να ζούνε σε κάποιο γκαράζ. Γονείς που έβαλαν το σπίτι τους υποθήκη για να βοηθήσουν τα παιδιά τους σε κάποια επιχείρηση, κάτι δεν πήγε καλά και σήμερα βρίσκονται χωρίς τίποτε, μόνο με χρέη”.

Οι εικόνες διαδέχονται η μια την άλλη. “Μερικές φορές, πάμε σε σπίτια άδεια. Χτυπάμε την πόρτα και οι άνθρωποι που μας άνοιξαν την πόρτα πέρυσι τέτοιον καιρό, δεν είναι πλέον εκεί. Μπορεί να έχουν μετακομίσει ή να νοσηλεύονται. Οφείλουμε πολλά και στους εθελοντές μας που καταβάλουν κάθε προσπάθεια να φθάσουν τα τρόφιμα στον προορισμό τους και σε περιπτώσεις που αυτό είναι πολύ δύσκολο”.

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ… ΕΛΕΓΑ

Προσπαθώ μανιωδώς να έλθω σ’ επαφή με κάποιον νεοφερμένο που έλαβε το πακέτο τροφίμων. (“Μην το λες ‘πακέτο’, με διορθώνει ο Αντώνης Μπαλούκας -διανομέας 15 χρόνια τώρα-, είναι 50 κιλά κιβώτιο”).

Δυσκολεύομαι, αλλά το πετυχαίνω. “Όχι επώνυμα, προσέξτε”, η σύσταση-προειδοποίηση, από τη νεαρή γυναίκα με δύο μικρά παιδιά που ήλθε από Λαμία, πριν 2 μήνες. Γεννημένη στη Μελβούρνη, η Μάγδα “μετανάστευσε” στην Ελλάδα σε ηλικία 6 χρόνων το 1977.

“Κανείς δεν με ρώτησε, αλλά, όπως αποδείχθηκε, το ότι γεννήθηκα στην Αυστραλία, για μένα ήταν σωτήρια λύση. Στην Ελλάδα, χωρισμένη εδώ και τρία χρόνια, εργαζόμουν σε μια βιοτεχνία που έκλεισε και βρέθηκα, από τη μια μέρα στην άλλη, να συντηρούμαι από τους γονείς μου, που είναι συνταξιούχοι. Εδώ, μόλις τώρα αρχίζω να κατατοπίζομαι. Προσπαθώ να βρω μια δουλειά που θα μου επιτρέψει να σταθώ στα πόδια μου. Προς το παρόν, είναι δύσκολα. Το ευτύχημα είναι ότι έχω δικτυωθεί και με άλλους νεοφερμένους. Ο ένας στηρίζει τον άλλον, κυρίως ηθικά. Μπορώ να σου πω ότι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Αυτήν την αίσθηση εισπράττω όταν είμαι μαζί τους”.

Έχω πληροφορηθεί ότι είναι μεταξύ των νεοφερμένων που πήραν το δώρο για το πασχαλινό τραπέζι.

“Ναι, έτσι είναι” εισπράττω με ένα ύφος επιφυλακτικότητας στην αρχή, που σύντομα υποχωρεί, δίνοντας τη θέση του σ’ έναν χείμαρρο αυθόρμητης εξομολόγησης. Κατά κάποιο τρόπο αισθάνθηκα ότι κάπως έτσι θα πρέπει να ένιωσαν οι περισσότεροι από τους νεοφερμένους που πήραν το ίδιο δώρο.

“Το βρήκα στην πόρτα μ’ ένα σημείωμα. Είχε το όνομά μου, επομένως, ουδεμία αμφιβολία ότι προοριζόταν για μένα. Στην αρχή μου φάνηκε εφιαλτικό. Έφυγα από την Ελλάδα γιατί δεν άντεχα να μπω στην ουρά εκείνων που ο Δήμος μοιράζει συσσίτιο. Ανοίγοντας το κουτί εκείνο που εισέπραξα ήταν ότι επρόκειτο για μια κίνηση αγάπης και γενναιοδωρίας. Δεν ξέρω πόση ώρα έμεινα άφωνη. Εκεί, με το ανοιχτό πακέτο μπροστά μου, όρμησαν και με κατέλαβαν όλες αυτές οι μνήμες της γιαγιάς μου που έζησε την γερμανική κατοχή στο πετσί της και κάθε φορά που δεν έτρωγα το φαγητό μου, μου τις σερβίριζε δροσερές και ολόφρεσκες λες και τις έζησε χθες. 

‘Όχι άλλο γιαγιά, δεν αντέχω” φώναζα. Σε πιο χαλαρές στιγμές “παραμύθια” έλεγα. Μέχρι που μας χτύπησε η μεγάλη κρίση.

Στην Ελλάδα, τα τελευταία τρία χρόνια, είδα αλλαγές που με τρόμαξαν. Άνθρωποι να χάνουν από τη μια μέρα στην άλλη τα πάντα. Δεσμούς να μπαίνουν σε φοβερή δοκιμασία, άλλοι να σφυρηλατούνται και άλλοι να σπάζουν, χωρίς καμιά προειδοποίηση”.

Την φέρνω διακριτικά πίσω στο πασχαλινό δώρο. 

“Είναι εφιάλτης και ευλογία μαζί” απαντά λακωνικά.

‘Όλα γίνονται πολύ διακριτικά” με βεβαιώνει εκπρόσωπος της Αρχιεπισκοπής. “Πληροφορούμαστε, συνήθως από άλλα άτομα, ποιοι είναι εκείνοι που έχουν ανάγκη στήριξης. Στους Συλλόγους Ηλικιωμένων, για παράδειγμα, οι άνθρωποι γνωρίζουν ο ένας τον άλλον πολύ καλά. Δεν υπάρχουν επιφυλάξεις. Μας δίνουν τις απαραίτητες πληροφορίες κι εμείς κινούμαστε ανάλογα. Πολλές είναι, επίσης, οι εκκλησίες που βοηθούν απευθείας τους ενορίτες τους. Σημασία έχει ότι η παροικία ανταποκρίνεται γενναιόδωρα στο κάλεσμά μας και μ’ αυτόν τον τρόπο είμαστε κάθε χρόνο σε θέση να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς που έχουν ανάγκη στήριξης” καταλήγει ο κ. Καδέρογλου.