Υπάρχουν πολλές αμφιβολίες στο εάν πράγματι υπάρχει ένας κοινός ορισμός της Ποίησης. Η Ποίηση (έτσι με κεφαλαίο Π), είναι κάτι που αγγίζει σε μεγάλο βάθος την προσωπική μας ζωή και αυτό τις περισσότερες φορές δεν μπορεί να οριστεί ικανοποιητικά, γιατί είναι κάτι πολύ προσωπικό και δεν μπορεί να μπει σε ένα μόνο καλούπι.
Η Ποίηση δεν γράφεται μόνο από τους ποιητές και για τους ποιητές. Είναι σαν τους τρυγητές ή σαν αυτούς που μαζεύουν τις ελιές, που δεν το κάνουν μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλους αυτούς που τους διαβάζουν και απολαμβάνουν την ποίησή τους. Και εδώ ο καθένας μας αποτιμά την εργασία, αλλά και τη διεισδυτική τους δημιουργική πράξη στην τέχνη τους να βρουν με δυσκολία τη στιγμή της αλήθειας και τη φευγαλέα στιγμή της ευτυχίας. Στο ποιητικό τους διάβα, όμως, φαίνεται η αγωνία τους που όσο πιο μεγάλη είναι τόσο πιο ποιοτικό παρουσιάζεται το ποίημά τους. Αυτοί που διαβάζουν τα ποιήματά τους απολαμβάνουν αυτή την πάλη που είναι πάντοτε στο μεταίχμιο της ζωής και στην αναζήτηση της αλήθειας.
Διαβάζοντας τελευταία τον ποιητή μας Γιώργη Παυλόπουλο -έναν πολύ σημαντικό ποιητή μας- βλέπεις έναν πολυδιάστατο ποιητικό προσωπικό κόσμο. Ο Ποιητής μας ανοίγει τις πόρτες αυτού κόσμου του, αλλά δεν τις κρατάει πάντα ανοιχτές. Μας δίνει τα αντικλείδια για να μπούμε μέσα του, να τον γνωρίσουμε, να δούμε πως οι πόρτες του είναι άπειρες, και να βγούμε στο δικό μας κόσμο πολύ πιο πλούσιοι από πριν και να βρούμε την αλήθεια, αλλά και τον προσωπικό μας ορισμό της Ποίησης. Απολαύστε «Τα αντικλείδια» του.
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε, μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για να ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πώς φαντάζεται ο καθένας μας την Ποίηση; Ο ποιητής μάς δίνει εδώ την απάντησή του. Είναι ανοιχτή για όλους μας. Πολλοί διαβάζουν την Ποίηση και πολύ λιγότεροι την γράφουν. Η συνύπαρξη των δύο όμως κάνει την Ποίηση να προεξέχει και να κρατάει την πόρτα της ανοιχτή, με τους ποιητές όλους να κρατούν τα Αντικλείδιά στα χέρια τους, ψάχνοντας μία έξοδο και όλοι οι άλλοι να θέλουν να μπουν και να θαυμάσουν τον εσωτερικό διάκοσμό της. Όλοι μας κρατούμε τα Αντικλείδια μας του κόσμου του μυστηρίου που δεν μπορούμε ποτέ μας να γνωρίσουμε.
Θα ήθελα, επίσης, να μοιραστώ μαζί σας και ένα δεύτερο ποίημα -που και αυτό συνάντησα- μάλλον τυχαία -στα ποιητικά μου περιδιαβάσματα- και εκτίμησα την εφευρετικότητα του ποιητή Μ. Μαγιορκίνη στην Ερωτική του Ποίηση. Προορίζεται για πολύ νέους στην ηλικία, στην καρδιά, αλλά και στη δημιουργία ενός άκρως προσωπικού κόσμου που κάποτε όλοι μας ονειρευόμαστε. Καλή πλοήγηση σε όλους.
Έτσι είναι η αγάπη που νιώθω για σένα που…
Να ζητάς νερό και να γίνομαι ωκεανός
Να ζητάς φωτιά και να γίνομαι ηφαίστειο
Να ζητάς ασπίδα και να γίνομαι κεραυνός
Να ζητάς τον αέρα και να γίνομαι τυφώνας
Να σ’ αγαπώ τόσο ώστε…
Να νιώθω εσένα όπως ο αέρας τα σύννεφα
Να νιώθω τους παλμούς σου όπως το νερό τα κύματα
Να νιώθω την ανάσα σου και να δροσίζομαι
Να σ’ αγαπώ τόσο ώστε…
όταν εσύ πίνεις εγώ να ξεδιψώ.
Όταν εσύ τρως εγώ να χορταίνω.
Όταν εσύ ξαπλώνεις εγώ να ξεκουράζομαι.
Όταν εσύ κοιμάσαι εγώ να ονειρεύομαι
Για μας.
Όντως εφευρετικότατος εδώ ο ποιητής μας. Ποιος/α ερωτευμένος/η δεν θα τα ήθελε να τα πει τα λόγια αυτά στον/στην αγαπημένο του/της; Οι λέξεις εδώ είναι τα Αντικλείδια και η περιπέτεια της ποιητικής αναζήτησης συνεχίζεται στη δίνη του έρωτα.
Εν κατακλείδι, θα έλεγα πως η Ποίηση είναι κάτι που εκφράζει τον άνθρωπο με όλο του το είναι και δεν κλείνεται σε ανθρώπινα όρια μόνο, εξ ου και ο ορισμός. Ποιώ σημαίνει κάνω και κάνω σημαίνει προσπαθώ και κατορθώνω. Μια ζωή προσπαθούμε να κάνουμε κάτι και αυτό πάντοτε εκφράζεται με λέξεις. Και αυτές είναι φαίνεται, το καλύτερο που έχουμε κατορθώσει ως άνθρωποι με τον ανθρώπινο λόγο. Αυτός είναι η Ποίησή μας και αυτό που πλατιά ονομάσαμε Παιδεία και περιλαμβάνει κάθε πολιτισμική μας έκφραση, είναι ο πολιτισμός μας.
