Tη Δευτέρα, 13 Απρίλη, άφησαν τα εγκόσμια δυο μεγάλες μορφές της συγχρονης παγκόσμιας λογοτεχνίας, ο Gunter Grass και ο Eduardo Galeano. Σε ηλικία 87 ετών “έφυγε” ο Gunter Grass, ένας από τους σημαντικότερους Γερμανούς συγγραφείς και πασίγνωστος για τις μαχητικές, αριστερές θέσεις του. Ίσως ο γνωστότερος στο εξωτερικό Γερμανός λογοτέχνης των τελευταίων δεκαετιών. Είχε βραβευθεί με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1999, ενώ για πολλούς ήταν η φωνή της μεταπολεμικής γενιάς της Γερμανίας, που έφερε το βάρος της ενοχής των προγόνων της για τις ακρότητες των Ναζί στην Ευρώπη». Το 1959 εκδόθηκε το “Τενεκεδένιο ταμπούρλο”, μυθιστόρημα που έγινε παγκόσμια επιτυχία και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Φόλκερ Σλέντορφ, αποσπώντας το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

Μεταξύ των γνωστότερων έργων του, γραμμένων σε πλούσια και σαφή γλώσσα, γεμάτη φαντασία και ειρωνεία, ήταν «Η γάτα και το ποντίκι», τα «Σκυλίσια χρόνια», «Ο Μπουτ, το ψάρι», η «Συνάντηση στη Βεστφαλία», ο «Αιώνας μου» και άλλα. Ο Gunter Grass γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1927 στο Ντάντσιχ, το σημερινό Γκντανσκ της Πολωνίας. Ο πατέρας του ήταν Γερμανός και η μητέρα του προερχόταν από μια σλαβική μειονότητα της Πρωσίας. Έζησε την “υποδειγματική γερμανική νεότητα” της γενιάς του και σε ηλικία 11 ετών εντάχθηκε στη χιτλερική νεολαία. Το 1944 έγινε μέλος των Βάφεν Ες-Ες και πολέμησε μέχρι που αιχμαλωτίστηκε, προς το τέλος του πολέμου, από τους Αμερικανούς. Απελευθερώθηκε το 1946. Τη δεκαετία του 1950 αποφάσισε να γίνει συγγραφέας και αργότερα τάχθηκε στο πλευρό των αντιφασιστών συγγραφέων της «Ομάδας 47». Το 2006 παραδέχτηκε ότι στα νιάτα του ήταν μέλος των Βάφεν Ες Ες, των ειδικών δυνάμεων του χιτλερικού καθεστώτος, αποκάλυψη που προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από πολιτικούς και ιστορικούς στη Γερμανία. Το 2012 προκάλεσε σάλο με ένα ποίημα που επέκρινε το Ισραήλ και το κατηγορούσε ότι «απειλούσε την παγκόσμια ειρήνη». Το Ισραήλ αντέδρασε χαρακτηρίζοντάς τον “ανεπιθύμητο πρόσωπο” στη χώρα. Επίσης, το 2012, ο Γκρας έγραψε το ποίημα «Όνειδος της Ευρώπης» με το οποίο επέκρινε την ευρωπαϊκή πολιτική για τη στάση της απέναντι στην Ελλάδα. Καταδικάζοντας τη φτώχεια την Ελλάδα, τη «χώρα που συνέλαβε την ιδέα» της Ευρώπης. Στα Ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα περισσότερα βιβλία του. 

Ο Eduardo Galeano γεννήθηκε το 1940 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης. Εκεί κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο των έντυπων μέσων δημοσιεύοντας γελοιογραφίες και χρονογραφήματα στο περιοδικό “El Sol”. Το 1961 γίνεται διευθυντής της καθημερινής εφημερίδας “Epoca” και αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας επιθεώρησης “Marcha”. Το 1973 εξορίζεται εξαιτίας των ιδεών του και καταφεύγει στην Αργεντινή, όπου ιδρύει το λογοτεχνικό περιοδικό “Crisis”. “Μετά το πραξικόπημα του 1976 αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη χώρα και εγκαθίσταται στην Ισπανία. Το 1985, ύστερα από την πτώση της δικτατορίας, επιστρέφει στο Μοντεβιδέο. Στο έργο του συγκλίνουν η λογοτεχνική αφήγηση και το δοκίμιο, η ποίηση και το χρονικό. Είναι συγγραφέας πολλών άρθρων και βιβλίων για τη Λατινική Αμερική, μεταξύ των οποίων γνωστότερα είναι τα “Η αυτού μεγαλειότης το ποδόσφαιρο” (1968), “Οι ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής” (1971, ελλ. εκδ. Θεωρία, 1982, Κουκκίδα, 2008), “Λατινοαμερικανικά χρονικά”(1972), “Μέρες και νύχτες αγάπης και πολέμου” (1978, ελλ. εκδ. Εξάντας, 1978), “Τριλογία: Μνήμες φωτιάς” (1982-1986, ελλ. εκδ. Εξάντας, χ.χ., Πάπυρος, 2009), “Το βιβλίο των εναγκαλισμών” (1989, ελλ. εκδ. Κέδρος, 2001), “Ένας κόσμος ανάποδα” (ελλ. εκδ. Στάχυ, 2000, Πιρόγα, 2008), “Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου” (1995, ελλ. εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 1998), κ.ά. Το 1975 και το 1978 τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο της Λατινικής Αμερικής, Casa de las Americas, το 1989 με το American Book Award για τις “Μνήμες φωτιάς” (Washington University, ΗΠΑ) και το 1999 με το Βραβείο Cultural Freedom Award από το Ίδρυμα Lannan Foundation (Σάντα Φε, ΗΠΑ).