Αν σας πω και το έχω πει και στο παρελθόν πολλές φορές, πως λαβαίνω πολλά μηνύματα με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, με πολύ ενδιαφέροντα θέματα και από πολύ σοβαρά άτομα. Πρώτη μου σκέψη οι αναγνώστες μου: «Αυτό θα το γράψω στη στήλη μου για την άλλη Πέμπτη», μονολογώ και περιμένω να έρθει η Δευτέρα, ν’ αρχίσω το γράψιμο. Σκέφτομαι πως μερικοί θα το έχουν δει. Κάποιος θα τους το έχει στείλει. Όλος ο κόσμος έχει ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τη σήμερον ημέρα, ακόμη και οι συνομήλικοί μου ξέρουν και τους χειρίζονται. Τι να γράψω σήμερα; Ευτυχώς μου τηλεφώνησε ο Αντώνης ο Μησιρλής και θυμήθηκε κάτι που είχα γράψει το 2011 και άρεσε! Είχα μιλήσει για το παλιό τραγούδι.
Θυμήθηκε: «Είχες γράψει για το παλιό τραγούδι. Τι γέλια κάναμε. Τότε είχες γράψει για τα τραγούδια ξεκινώντας από το «Ήθελα να ήσουνα λιγάκι στραβοκάνα/ Ν’ αλληθωρίζουν τα ματάκια τα πλάνα/Να έχεις μύτη τραγωδία/να έχεις και πλατυποδία/ να έχεις κεφάλι φαλακρό όπως τ’ αυγό. Μα όταν το σκεφτώ λιγάκι/ πως θα φιλούσα ένα μουστάκι/ και πως θα μου έκαναν ναζάκια/ τα δυο τ’ αλλήθωρά σου τα ματάκια/ χίλιες φορές ας πέθαινα απ’ τη ζήλια/ γι’ αυτά τα κόκκινα σου χείλια… . Ο Αντώνης είχε μπροστά του το παλιό δημοσίευμα και επέμενε να ξαναγράψω για το παλιό ελαφρό ελληνικό τραγούδι, γιατί θα το… χάσουμε. Μετά άρχισε να μου μιλάει για το μουσικόχορευτικό που θα παρουσιάσει το Πολιτιστικό Τμήμα της Ε.Ε.Α.Μ.Α. με παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε την παλιά Αθήνα, ταγκό από Αργεντινό αρτίστα και βαλς που θα μας φέρουν τη Βιέννη στη… στη Μελβούρνη. Διάβαζα ένα περσινό, αλλά επίκαιρο ηλεκτρονικό σημείωμα, από εκείνα που φυλάω, Ήταν γραμμένο πριν από την εμφάνιση Τσίπρα- Βαρουφάκη και μιλάει για την… Ελληνική Ιστορία σε 79 Λέξεις «Ξεκινήσαμε με έναν μέλανα ζωμό κι ένα «μολών λαβέ». Φτάσαμε αισίως στο «εν τούτω νίκα» και σε μιαν Αγιά Σοφιά. Προχωρήσαμε σ’ ένα «ελευθερία ή θάνατος» με ένα τσίπουρο κι ένα ξερίχι». Ανεβήκαμε σ’ ένα «όχι» και σ’ έναν «αέρα». Με κρυοπαγήματα πυρπολούμενου στήθους, ξελαρυγγιαστήκαμε φωνάζοντας «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», για να καβαλικέψουμε, επιτέλους! Ένα αστραφτερό καλάμι διπλού διαφορικού ελληναράδικο, φιλοσοφώντας φραπεστί, ρεβόμενοι αστακομακαρονάδα και τιραμισού πατροπαράδοτο, ώσπου να προσγειωθούμε -Oh Mon Dieu! (Ω Θεέ μου» σε ένα ό,τι έχετε ευχαρίστηση». Λέγεται ότι το… κειμενάκι που με 79 λέξεις σκιαγραφεί την ελληνική ιστορία, το έγραψε ένας Μητροπολίτης!
Συνεχίζοντας το… διάβασμα των «αποθηκευμένων» του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, βρήκα πως και οι Αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν φοβερό, χαριτωμένο και εκλεπτυσμένο χιούμορ.
«Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα (η σύντροφός του) δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος (Ψύχραιμος) απάντησε: Ούτε το κρασί, το κρέας και το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».
Είπε κάποιος στον Διογένη: «Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία». Και ο φιλόσοφος απάντησε: «Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στη πόλη τους, στον τόπο τους».
Και ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί το κάνει αυτό, εκείνος απάντησε: Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων.
Επαινούσαν μερικοί, μπροστά στον Άγη, τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία: -Και τι είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;
Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε: -Δεν είστε καλά! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και στο εξωτερικό;
Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε τον κοίταξε και του είπε: «Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα «μεγάλο μπράβο» στις τρίχες σου γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο, ανόητο κεφάλι.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να θυμίσω στα… νεαρά παιδιά (αγόρια και κορίτσια ) της ηλικίας μου, να γυρίσουν τη σκέψη προς τα πίσω και να θυμηθούν το… τραπέζι της Κυριακής που «έδενε» οικογένειες, όπως γράφει ο Ηλίας Μαμαλάκης και όπως το ζήσαμε και το γνωρίσαμε οι περισσότεροι από εμάς. «Λίγες δεκάδες χρόνια πριν, όσες δουλειές και αν είχαν τα μέλη μιας οικογένειας, όσο παράξενα ωράρια κι αν υπήρχαν στον καθένα χωριστά, το τραπέζι της Κυριακής ήταν ιερό. Προαποφασιζόταν το μενού από το Σάββατο, γίνονταν τα ανάλογα ψώνια και η προετοιμασία ξεκίναγε από νωρίς την Κυριακή. Το αρνί, έπαιζε κυρίαρχο ρόλο στο τραπέζι της Κυριακής. Τη μια γινόταν με πατατούλες και λαδορίγανη και την άλλη γιουβέτσι με μπόλικη ντομάτα και κριθαράκι…
Θα τα ξαναπούμε για το Κυριακάτικο τραπέζι, για τα παλιά τραγούδια και για άλλα σοβαρότερα.
