ΣΥΓNΩΜΗ, ρε φίλε, αλλά ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να σημάνεις εθνικό συναγερμό και να μας αφυπνίσεις; 

ΕΝΑ ολόκληρο εξάμηνο ξόδεψε η κυβέρνησή μας και τα Μέσα Ενημέρωσης να νανουρίσουν τον πατριωτισμό μας, ώστε να χαρούμε την ηρωική κορύφωση του ονείρου ανήμερα στο ANZAC Day.

ΔΕΝ μπορείς εσύ, ένας ασήμαντος δημοσιογράφος, να γκρεμίζεις με δυο-τρία ηλεκτρονικά τιτιβίσματα της πατρίδας το τσαρδάκι, που μας πήρε μια εκατονταετηρίδα να το χτίσουμε πετραδάκι-πετραδάκι… 

ΣΤΟ κάτω-κάτω της γραφής, οι μαζικές σφαγές, οι ομαδικοί βιασμοί, οι δολοφονίες αμάχων, η υποκρισία και τα ατελείωτα ψέματα για εθελοντικές θυσίες και ηρωισμούς, αποτελούν τον θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο έχουν χτιστεί όλες οι πατρίδες.

ΚΑΙ όσο πιο μεγάλες οι πατρίδες, οι αυτοκρατορίες και τα έθνη τόσο περισσότερα τα εγκλήματα, τα ψέματα, οι δάφνες, οι δόξες και οι ηρωισμοί…

ΕΝΑ σφαγείο είναι οι πόλεμοι που τους δοξάζουμε, τους υμνούμε και τους μνημονεύουμε για να το διατηρούμε στη ζωή. 

ΠΑΚΕΤΟ πάνε όλα αυτά και έτσι και τα ξεχωρίσεις θα έχεις την τύχη που είχε ο δημοσιογράφος της SBS, Scott MacIntyre, που απολύθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό γιατί είπε (έστω και παρατραβηγμένα) δυο-τρεις αλήθειες που δεν πρέπει (ούτε με σφαίρες) να λέγονται.

ΜΕ λίγα λόγια, είπε ότι μιας και το ANZAC είναι ημέρα μνήμης, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις εκτεταμένες εκτελέσεις, τους βιασμούς και τις βιαιότητες που διέπραξαν τα παλικάρια των ANZACs στην Αίγυπτο, την Παλαιστίνη και την Ιαπωνία…

ΟΠΩΣ, επίσης, είπε ότι, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση (σε μια μέρα), ήταν αυτή που έκανε τούτη η χώρα και οι σύμμαχοί της στη Χιροσίμα.

ΤΑ λίγα αυτά λόγια του δημοσιογράφου, πλήγωσαν σε τέτοιο βαθμό την συλλογική εθνική περηφάνια του λαού, που πριν προλάβει να στεγνώσει το ηλεκτρονικό μελάνι στον υπολογιστή του, η SBS, με την παρότρυνση του αρμόδιου υπουργού Τηλεπικοινωνιών, τον έδιωξε από τη θέση του.

ΑΝ δείχνει κάτι ο χαμός που ακολούθησε μετά τα ολιγόλογα σχόλια του MacIntyre στο Twitter, αυτό είναι η δύναμη που, στην πραγματικότητα, έχει η αλήθεια.

ΕΙΚΟΣΙ λέξεις, από έναν σχετικά άγνωστο (στον πολύ κόσμο) δημοσιογράφο, την κατάλληλη στιγμή, κατάφεραν να γκρεμίσουν μια καλοδουλεμένη εθνική προπαγάνδα, που για να στηθεί, εργάστηκαν ατελείωτες ώρες χιλιάδες άτομα και ξοδεύτηκαν δεκάδες εκατομμύρια δολάρια.

ΤΟ επιχείρημα που επικαλέστηκαν οι περισσότεροι επώνυμοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι και σχολιαστές που του άσκησαν κριτική, δεν ήταν ότι αυτά που έγραφε δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια, αλλά ότι δεν έπρεπε να τα πει την ημέρα που σύσσωμος ο λαός παραληρούσε από πατριωτικό ενθουσιασμό παρακολουθώντας τις εκδηλώσεις της εθνικής επετείου.

ΚΑΙ όταν ο λαός γιορτάζει, έστω και με μία ήττα, τα… ηρωικά του κατορθώματα, δεν του χαλάς τη ζαχαρένια ούτε τον βάζεις να σκέπτεται τις συμφορές και τις οδύνες που προκαλεί ένας πόλεμος.

ΑΝ η ιστορία των πολέμων γραφόταν από αυτούς που πολεμούσαν στο μέτωπο, να είστε σίγουροι ότι ούτε γιορτές θα είχαμε ούτε παρελάσεις ούτε καταθέσεις στεφάνων ούτε μνημεία αφιερωμένα στον απανταχού… Άγνωστο Στρατιώτη.

ΓΙΑ κακή τύχη, όμως, όλων όσων μέχρι τώρα στάλθηκαν στα σφαγεία των μετώπων και όσων πρόκειται μελλοντικά να σταλούν για να θυσιαστούν, την ιστορία την γράφουν ιστορικοί από το σαλόνι τους ή άντε και κανένας στρατηγός από τα μετόπισθεν. 

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ για μια στιγμή μόνο, πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος, αν στους πολέμους μεταξύ των διαφόρων κρατών, πήγαιναν να πολεμήσουν όχι οι απλοί στρατιώτες, αλλά οι πολιτικοί και οι στρατηγοί που παίρνουν τις αποφάσεις. 

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ, επίσης, πόσα εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σκοτωθεί σε πολέμους για σύμβολα, στέμματα, αυτοκρατορίες, σημαίες και πατρίδες που δεν υπάρχουν πια.

ΕΝΑ από τα πιο αξέχαστα βιβλία που έχω διαβάσει για τον παραλογισμό των πολέμων είναι το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» του αμφιλεγόμενου Σελίν.

ΤΟ πραγματικό όνομα με το οποίο έγινε γνωστός σε ολόκληρο τον κόσμο ο Γάλλος συγγραφέας, ήταν Λουί Φερντινάντ Ντεντούς. Το Σελίν ήταν το μικρό όνομα της γιαγιάς του.

Ο Σελίν ήταν 38 χρόνων όταν έγραψε το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας». Είχε γεννηθεί το 1894 στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 1961, ενώ για να εκδικηθεί τους γονείς του κατατάχθηκε εθελοντής στον στρατό το 1914. 

ΟΤΑΝ μετά λίγο καιρό άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, στάλθηκε στο μέτωπο και παρέμεινε μέχρι τον Οκτώβριο του ίδιου έτους που τραυματίστηκε.

ΜΕΤΑ έπιασε δουλειά σε μια γαλλική εταιρία και δούλεψε για κάποιο διάστημα ως αντιπρόσωπος της στην Αφρική και όταν επέστρεψε στη Γαλλία πήγε στο πανεπιστήμιο και τελείωσε την Ιατρική. 

ΩΣ γιατρός, εργάστηκε σε διάφορες χώρες, ενώ το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» το έγραψε το 1932, δηλαδή 14 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου που αιματοκύλησε την Ευρώπη και προετοίμασε ολόκληρο τον κόσμο για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

ΤΟ βιβλίο αυτό, που αρκετοί χαρακτήρισαν ως αφορισμό της αστικής τάξης, δεν καθιέρωσε τον Σελίν μόνο ως μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αλλά και ως έναν παθιασμένο αντισημίτη και ρατσιστή.

ΓΙΑ κανένα άλλο βιβλίο δεν έχουν γραφτεί τόσες αντιφατικές κριτικές και κανένας άλλος συγγραφέας δεν ξεσήκωσε τέτοια λογοτεχνική θύελλα και δεν απέκτησε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τόσους ορκισμένους εχθρούς αλλά και αφοσιωμένους φίλους.

ΗΤΑΝ τέτοιο το μέγεθος της απαισιοδοξίας και του κυνισμού του και τόσο μαύρο το χιούμορ της ισοπεδωτικής του ειρωνείας, που τελικά αποδείχθηκαν, για τους αναγνώστες του, πιο δυνατά και αποτελεσματικά από οποιοδήποτε μάθημα Ιστορίας. 

ΤΑ όσα είδε και βίωσε στο μέτωπο του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τον βοήθησαν να γνωρίσει πολύ νωρίς και από πρώτο χέρι τον παραλογισμό του πολέμου και να βγάλει τα συμπεράσματά του. 

ΠΡΙΝ τραυματιστεί και παρασημοφορηθεί, είχαν γκρεμιστεί μέσα του όλες οι αυταπάτες περί πατρίδας, γενναιότητας και δόξας, και το μόνο που είχε απομείνει ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο άταφων πτωμάτων…

ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ στο μέτωπο, ο ήρωας του βιβλίου, με ένα γέρικο άλογο φορτωμένο πολεμοφόδια και προσπαθώντας να βρει ένα μέρος για να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί, συναντήθηκε τυχαία με έναν Γερμανό στρατιώτη ο οποίος -ενδεχομένως- έψαχνε και αυτός για ένα αποκούμπι.

ΜΕ την ανταλλαγή των πρώτων πυροβολισμών και την υπερβολική εξάντληση από τις αδιάκοπες πορείες και κακουχίες του πολέμου, λέει ο ήρωας του Σελίν, απευθυνόμενος στον εχθρό του:

«ΕΝΤΑΞΕΙ, και οι δύο γνωρίζουμε πως ό,τι και να κάνουμε δεν μπορούμε να σταματήσουμε τούτο τον πόλεμο. Στο χέρι μας είναι, όμως, να σταματήσουμε να πυροβολούμαστε και να κάνουμε ειρήνη σε τούτη τη γωνιά…»! 

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», είναι ένα διαρκές πεσιμιστικό ταξίδι αναζήτησης στο δύσβατο σκοτάδι του ανθρώπινου ψυχισμού.

ΕΝΑ ταξίδι, που λίγοι τολμούν να το κάνουν και ακόμα λιγότεροι να το εξιστορήσουν.

ΕΝΑ ταξίδι και ένα βιβλίο που τελειώνει με μια τόσο ανθρώπινη πράξη, όπως όλοι οι πόλεμοι. Με έναν φόνο…