Μερικές φορές, τα βράδια, απομονώνομαι στο μικρό μου γραφείο και διαβάζω με την ησυχία μου κάποιες εφημερίδες ή κάποιο βιβλίο παρατημένο. Άλλες φορές παλεύω με τον υπολογιστή του σπιτιού, διαβάζω κάποια όμορφα κείμενα που στέλνουν φίλοι και γνωστοί και μιλάω μόνος μου κάνοντας κριτική.

Εκεί που έχω πλάκα είναι όταν… διαφωνώ με τα κείμενα των εφημερίδων και… μιλάω δυνατά στον συντάκτη, περιμένοντας να μου απαντήσει για να τον βάλω στη… θέση του. Τούτες τις δικές μου λιγοστές στιγμές ή ώρες, άσχετα αν διαβάζω ή ασχολούμαι με το… βάσανο (έτσι έχω βαπτίσει τον υπολογιστή μου) συνήθως, ακούω μουσική. Ελληνική μουσική, της σειράς μου, της ηλικίας μου και του… ξεπερασμένου γούστου μου. 

Προχτές διάβαζα ένα κείμενο που μου είχε στείλει ο καλός φίλος Γιάννης Μαράκης, γραμμένο από τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, με τίτλο: «Έχουν αποφασίσει για εμάς, αργό θάνατο μέσα στο ευρώ» 

«Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση της χώρας, με το Δημόσιο να χρωστά ήδη περί τα 20 δις ευρώ σε μια πρωτοφανή εσωτερική στάση πληρωμών, μικρή σημασία έχει αν θα λάβει η κυβέρνηση πρόσκαιρες χρηματοδοτικές ανάσες, όπως επιδιώκει. Μερικά δις… 2-3 ή και 6-7 δεν θα προσφέρουν απολύτως τίποτα. Απλά θα παρατείνουν το μαρτύριο της πορείας προς την καταστροφή για έναν-δύο μήνες ακόμη».

Το κείμενο, κάπου μιάμιση σελίδα, συνέχισε με αναλύσεις, να εξηγεί τις σοβαρές αντιρρήσεις του συγγραφέα για την ακολουθούμενη πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα και να επισημαίνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Σαν να ήταν δίπλα μου ο κ. Παπακωνσταντίνου, του μίλαγα και του εφιστούσα την προσοχή στο τραγούδι που έπαιζε το μηχανάκι με το δισκάκι (CD). 

« Άκου. ο Αντώνης Καλογιάννης τραγουδάει ένα σημαδιακό τραγούδι. Είναι για την πατρίδα. Ας λέει «νησιώτισσα» εγώ το νησιώτισσα το άλλαξα σε «Πατρίδα». Άκουσέ το. Πρόσεξε το στίχο για το δεντράκι και θα καταλάβεις. Άκουσε το τραγούδι από την αρχή. 

«Φέτος τ’ αμπέλια δε θα καρπίσουνε Πατρίδα/ Ούτε οι πορτοκαλιές, πατρίδα/ Όσα περβόλια δεν τα κάψανε οι φλόγες/ τα κάψανε οι προδοσιές πατρίδα./ Η θάλασσα δεν έχει μονοπάτια /και τα βουνά πήραν φωτιά/ Νησιά τριγύρω λυπημένα/ και μαυρισμένα τα βουνά./ Μα ένα δεντράκι φουντωμένο/ανθίζει μες τις φλόγες και δεν καίγεται πατρίδα/ Είναι το άνθος του πιο όμορφο κι απ’ της ροδιάς/ Είναι λουλούδι της ελπίδας/ Είναι ο ανθός της Λευτεριάς πατρίδα./» 

Όπως καταλαβαίνετε, μίλαγα μόνος μου και κακοποιούσα το όμορφο τραγούδι του Καλογιάννη (δεν ξέρω ποιος έγραψε τους στίχους), μόνο και μόνο για να απαλύνω τους φόβους μου και να αναπτερώσω λιγάκι το ηθικό μου. Ανθίζει μέσα στη… φωτιά ένα δεντράκι που το λένε… ελπίδα. 

Ανησυχώ για την κατάσταση στην πατρίδα, δεν το κρύβω. Συνεχίζω ν’ ανησυχώ, περισσότερο από πριν αυτή τη φορά, για το πώς εξελίσσεται η κατάσταση στην Κύπρο μας και τους κινδύνους που εγκυμονεί η εκλογή του νέου Τούρκο-Κύπριου ηγέτη του πολύ «πρόθυμου» να δώσει Τουρκικές λύσεις στο όλο θέμα. 

Σ’ ένα σημείωμα που έστειλε προχθές ο καλός φίλος και πλήρως γνώστης του όλου θέματος, Ντίνος Τουμάζος, το οποίο πιστεύω πως θα δημοσιευθεί ολόκληρο σε προσεχή έκδοση της εφημερίδας μας, επισημαίνει τους κινδύνους που ελλοχεύουν και εφιστά την προσοχή σε αυτούς που θα χειριστούν το ακανθώδες θέμα. Θα παραθέσω μια-δύο παραγράφους για να πάρετε μια ιδέα: 

«Επειδή ολοένα εντείνονται οι ενέργειες συγκεκριμένων γνωστών και μη κύκλων για υπόσκαψη του κυπριακού κράτους και υιοθέτηση των τουρκικών θέσεων (απευθυνόμενων εκτός των άλλων και στα ΜΜΕ), θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω ορισμένα σημεία /πληροφορίες που κατά τη γνώμη μου αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο της διαχείρισης του κυπριακού και αναζήτησης βιώσιμης λύσης (και όχι απλά πρόσκαιρης) με βάση την πλήρη κατοχύρωση των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων των νομίμων κατοίκων του νησιού….» 

Η ώρα περνάει κι’ εγώ συνεχίζω ν’ ακούω τα τραγούδια του Καλογιάννη που λες και το κάνει επίτηδες «διαλέγει» τα ωραία, τα πικραμένα του να τραγουδήσει… και διαβάζω κάτι που μου έδωσε η ερίτιμος κυρία Δήμητρα Αγγελίδου. Πόσο πόνο κρύβει κάθε γραμμή, κάθε παράγραφος. Πικρά δάκρυα που κύλισαν από μάτια παιδιών κι’ αντί να στάξουν στη γη, ανέβηκαν στον καταγάλανο ουρανό της πατρίδας μας και τον…μαύρισαν. Αν πάρω την άδεια της κυρίας Αγγελίδου θα επανέλθω επί του θέματος. Αξίζει να θυμόμαστε… πόνους παλιούς που μέσα μας κοιμούνται . Άλλωστε -και συγχωρήστε με-, για μένα ισχύει πάντα το… 

«Συγγνώμη ΝΑΙ, λήθη ΠΟΤΕ». Αυτός ο Καλογιάννης λες και το κάνει επίτηδες, πάλι νότες θλίψης φτάνουν στ’ αυτιά μου. Μ’ αρέσει. Αν βρεθούμε κάποιο βραδάκι θα σας το… τραγουδήσω. Για την ώρα θα σας… θυμίσω τους στίχους: 

Γυμνοί στο χιόνι βγήκαμε/ κι’ ήταν πικρό το γάλα/ στα χείλη χρώμα της φωτιάς/ για μας δεν είχες μάνα/ Ένα μπαξέ δεν είχαμε / να κόψουμε λουλούδι/ το μοιρολόγι μάθαμε/ να κάνουμε τραγούδι. Ρεφραίν: 

Μη με ρωτάς δε θα σου πω/ καλύτερα να κλάψω / βαριά είναι η κληρονομιά / και πώς να την φυλάξω». 

Να είστε καλά.