ΕΙΝΑΙ κουραστικό (και αποκαρδιωτικό) να γράφεις τα ίδια και τα ίδια…
ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ, όταν έχεις επανειλημμένα διαπιστώσει, ότι αυτοί στους οποίους (πρωτίστως) απευθύνεσαι δεν καταλαβαίνουν Χριστό…
ΚΑΙ όχι μόνο δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για ό,τι γράφεις, αλλά δεν μπαίνουν και στον κόπο ούτε καν να το συζητήσουν.
ΚΑΝΟΥΝ, δηλαδή, ότι δεν καταλαβαίνουν και… σφυρίζοντας κλέφτικα, κλωτσάνε το τενεκεδάκι πιο κάτω…
ΚΑΙ αφού έτσι έχουν τα πράγματα (θα με ρωτήσετε) τότε, γιατί δεν βάζω μυαλό και συνεχίζω να γράφω τα «ίδια και τα ίδια»…
ΕΛΑ ντε… Έχω και εγώ αναρωτηθεί πολλές φορές και (λογική) απάντηση δεν βρίσκω.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, είμαι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένος να επανέρχομαι στο θέμα και να απευθύνομαι (ξανά και ξανά!) στους ίδιους ανθρώπους…
ΚΑΝΩ, δηλαδή, ό,τι κάνει και η πατρίδα μας, που προκειμένου να σωθεί απευθύνεται συνέχεια στους ίδιους: τους δανειστές της…
ΚΑΙ το κάνω για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί το «τενεκεδάκι» συμβολίζει (μεταφορικά βέβαια…) τις περιουσίες των Συλλόγων και Αδελφοτήτων της παροικίας μας και…
…ΔΕΥΤΕΡΟΝ, γιατί αυτοί στους οποίους απευθύνομαι δεν είναι άλλοι από τις ηγεσίες και τα Διοικητικά Συμβούλια των παροικιακών μας φορέων.
ΣΤΟΥΣ ανθρώπους δηλαδή, που κρατούν στα χέρια τους, όχι μόνο την ιστορία και την τύχη των Συλλόγων μας, αλλά, και εδώ είναι το «ζουμί»…
…ΚΑΙ τις λίγες (έστω) εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, που δεν ανήκουν στους ίδιους, αλλά σε όλους μας!
ΓΙΑ το μεγάλο αυτό θέμα, που θα έπρεπε να απασχολεί όχι μόνο τα Διοικητικά Συμβούλια των φορέων μας, αλλά όλους μας (αφού, ουσιαστικά, δικά μας είναι τα λεφτά) έχω γράψει πάνω από 50 φορές την τελευταία δεκαετία.
ΜΟΝΟΣ μου, όμως, τα γράφω (και όλα δείχνουν) ότι μόνος μου τα διαβάζω…
ΚΑΝΕΝΟΣ το αυτί δεν ιδρώνει… Οι ηγεσίες και τα Διοικητικά Συμβούλια των Συλλόγων μας δεν δίνουν (κατά βάθος) δεκάρα τσακιστή, ούτε για το μέλλον των οργανισμών τους ούτε για τις περιουσίες τους.
ΚΑΙ εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στις δεκάδες των Συλλόγων και Αδελφοτήτων που έχουν «κατεβάσει ρολά» και λόγω έλλειψης μελών, ενδιαφέροντος και Δ.Σ. είναι απλώς «λογαριασμοί» στην τράπεζα, αλλά…
…ΚΥΡΙΩΣ, στους γνωστούς και μεγάλους Συλλόγους μας, που με την πάροδο του χρόνου μεταλλάσσονται σιγά-σιγά σε σκιές και φαντάσματα του παλαιού τους εαυτού…
ΑΝ δεν συζητήσουμε (και αποφασίσουμε) τι θα κάνουμε τα λίγα χρόνια που απέμειναν, οι ελάχιστοι που θα γλυτώσουν από το Αλτσχάιμερ, με το ζόρι θα θυμούνται την ύπαρξή τους.
ΣΕ μια δεκαετία, οι μόνοι που θα έχουν απομείνει, από την πρώτη γενιά των μεταναστών που ίδρυσαν τους Συλλόγους (και απέκτησαν διαβήτη και χοληστερίνη από τα μπάρμπεκιου που οργάνωναν για να αγοραστεί ή ξεπληρωθεί το κτίριο…), αν έχουν ακόμα μνήμη και μπορούν να… περπατήσουν, δεν θα είναι αρκετοί ούτε ένα Διοικητικό Συμβούλιο να συγκροτήσουν.
ΚΑΙ ενώ αυτό πια θα πρέπει να το καταλαβαίνουν όχι μόνο τα εγγόνια τους, αλλά και τα δισέγγονά τους, οι εναπομείναντες κλείνουν ερμητικά τα μάτια τους και τα αυτιά τους, σε μια πραγματικότητα που μιλά από μόνη της.
ΓΙΑΤΙ μιμούνται, όμως, τη συμπεριφορά της στρουθοκαμήλου; Η απάντηση είναι ότι, δεν ξέρω…
ΑΥΤΟ σημαίνει, ότι μόνο υποθέσεις μπορώ να κάνω. Και αυτές προκειμένου να ξαναπώ «τα ίδια», ελπίζοντας ότι, επιτέλους, κάποιος θα συγκινηθεί και θα βάλει το θέμα στην ατζέντα της παροικιακής συζήτησης.
ΠΡΙΝ, όμως, επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στο εθνικό αίνιγμα του νεοελληνικού ζαμανφουτισμού και της αιώνιας αναβλητικότητας στα πάντα, θα κάνω μια μικρή παράκαμψη.
ΜΙΑ «παράκαμψη» που, εκτός των άλλων, φέρνει στην επιφάνεια στοιχεία που επιβεβαιώνουν τον αλλοπρόσαλλο και υποκριτικό χαρακτήρα της πλειοψηφίας του λαού μας.
ΤΟ τι θα απογίνουν οι περιουσίες των Συλλόγων μας, τα αρχεία τους και η ιστορική τους μνήμη, τώρα που η πρώτη γενιά πλησιάζει με βήμα γοργό στην «έξοδο» από τούτη τη ζωή, το έχω συζητήσει αρκετές φορές με πολλούς προέδρους και μέλη Δ.Σ. παροικιακών φορέων.
ΟΛΟΙ -και όταν λέω όλοι, εννοώ μηδενός εξαιρουμένου-, σε ιδιωτικές συζητήσεις συμφωνούν μαζί μου ότι ο κύκλος των Συλλόγων μας σιγά-σιγά κλείνει και θα πρέπει τα χρόνια που απομένουν να δούμε τι θα γίνει και πού θα καταλήξουν τα ακίνητά τους και τα υπόλοιπα περιουσιακά τους στοιχεία.
ΠΑΡ’ ΟΛΑ αυτά, εμείς τα λέμε και εμείς τα ακούμε… Τίποτα δεν γίνεται.
ΑΚΟΜΑ και άνθρωποι που εκτιμώ και που θεωρώ ότι είναι έξυπνοι και αντιλαμβάνονται ότι πρέπει σύντομα να διευθετηθεί το πρόβλημα, δεν έχουν κάνει τελικά απολύτως τι-πο-τα!
ΟΥΤΕ τα πέντε λόγια που μου είχαν υποσχεθεί ορισμένοι ότι θα γράψουν, προκειμένου να συζητηθεί το θέμα από το Σύλλογό τους και τους τυχόν ενδιαφερόμενους, δεν έγραψαν…
ΣΙΓΗ ιχθύος ακολούθησε τα όσα συζητήσαμε και όσα υποσχέθηκαν. Οπότε, επανερχόμαστε άπραγοι στο γιατί.
ΕΝΑΣ από τους λόγους, ενδεχομένως, σχετίζεται με το γενικότερο αρνητικό κλίμα στον Σύλλογό τους και τον ζαμανφουτισμό της παροικίας.
ΕΝΑΣ άλλος λόγος έχει να κάνει με το να μην θέλει κανείς όσο ζει να μοιραστεί την… περιουσία του και τα «κεκτημένα του» με κανέναν άλλο!
ΕΔΩ οι Φαραώ και οι Μακεδόνες βασιλείς έπαιρναν μαζί στον τάφο τους όχι μόνο τα χρυσαφικά τους και τα υπόλοιπα υπάρχοντά τους, αλλά μέχρι και τα… άλογά τους.
ΝΑ μην πάρουν οι πρόεδροι και οι γραμματείς, τα αρχεία, τις σφραγίδες, τις φωτογραφίες και τους τίτλους ιδιοκτησίας των Συλλόγων τους;… Τουλάχιστον συμβολικά;
ΟΙ περισσότεροι από αυτούς, ως γνήσια τέκνα της φυλής μας, πιστεύουν στη ρήση του «μετά από εμένα φούρνος να μην καπνίσει»!
ΑΥΤΟΣ είναι και ο λόγος που όταν κάποιος πρόεδρος ή άλλος αξιωματούχος δεν φεύγει από τον Σύλλογό του οικειοθελώς, όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για την πορεία και την ιστορία του Συλλόγου, που χρόνια υπηρέτησε, αλλά δεν τού καίγεται καρφί ακόμα και αν δεν μείνει τίποτα όρθιο. Τέκνα ενός τέτοιου… πολιτισμού είμαστε…
ΕΧΟΥΜΕ ως λαός και άτομα τόσες ανασφάλειες και κόμπλεξ, που νομίζουμε ότι το Εγώ μας (και ο Σύλλογός μας) είναι το κέντρο του Σύμπαντος!
ΑΥΤΟ σημαίνει, πως όταν εμείς πάψουμε να υπάρχουμε, ας καταρρεύσουν όλα! Με άλλα λόγια, ό,τι κάναμε και προσφέραμε στο Σύλλογο που είμαστε, το κάναμε για το όνομά μας, το προεδριλίκι μας και μια… φωτογραφία στο «Νέο Κόσμο» και όχι για τον Σύλλογο και την παροικία.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ, ουσιαστικά, δεν ενδιαφερόμαστε για το πού θα καταλήξουν οι περιουσίες και τα υπάρχοντα των Συλλόγων μας και των Αδελφοτήτων μας.
ΓΙΑΤΙ αν πραγματικά ενδιαφερόμασταν, θα είχαμε από χρόνια φροντίσει να έχουμε μια στρατηγική για το μέλλον. Για το ποιοι και πώς θα διαχειριστούν την περιουσία, που με τόσους κόπους και αγώνες αποκτήσαμε.
Η εγκατάλειψη των Συλλόγων μας (ενώ ακόμα ζουν!) από τις σημερινές τους ηγεσίες, είναι απαράδεκτη. Αποτελεί ντροπή για ολόκληρη την παροικία, που προσέφερε από το υστέρημά της να δημιουργηθούν.
ΝΤΡΟΠΗ είναι επίσης και το γεγονός, ότι δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε έναν παμπαροικιακό οργανισμό, που να εκπροσωπεί όλους και να μιλά εκ μέρους μας.
ΑΝ είχαμε μια τέτοια οργάνωση, θα ασκούσε πιέσεις και θα ζητούσε εξηγήσεις για το τι θα γίνουν οι περιουσίες των Συλλόγων, που ερήμην πια μελών και ελέγχου, διαχειρίζεται ο… πρόεδρος και δύο τρία μέλη που έχουν απομείνει.
ΝΟΜΙΖΩ ότι έφτασε η ώρα να κάνουμε ως παροικία μια δημόσια συγκέντρωση και να απαιτήσουμε από τους Συλλόγους και τις Αδελφότητες να μας πουν τι σκέπτονται να κάνουν με τις περιουσίες μας.
ΑΝΤΙ να καθόμαστε ως παροικία και να μιλάμε για τα 600 δισεκατομμύρια, που… μάταια προσπαθεί να χαρίζει ο Αρτέμης Σώρρας στην Ελλάδα και να γράφουμε επιστολές για τους… κρυμμένους θησαυρούς της πατρίδας μας, ας ενδιαφερθούμε για το πού τελικά θα καταλήξει ο δικός μας ξεχασμένος θησαυρός…
ΚΑΛΟ θα είναι, επίσης, ή να απευθυνθείτε στο Σύλλογό σας και να ρωτήσετε ή να γράψτε δυο κουβέντες, να αρχίσει μια δημόσια συζήτηση για ένα θέμα που πρέπει να μας ενδιαφέρει.
ΤΟ θέμα είναι μεγάλο και πολλά μπορούμε να κάνουμε ως παροικία, όπως, για παράδειγμα, να γίνει ένα κοινό ταμείο και να μεταφερθούν εκεί οι περιουσίες όλων των Συλλόγων.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, μπορούν ορισμένες Αδελφότητες και Σύλλογοι (που δεν δραστηριοποιούνται σε τίποτα) να μεταφέρουν την περιουσία τους ή μέρος της, σε κάποιο ελληνικό Γηροκομείο ή να βοηθήσουν την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης να αποπληρώσει το Πολιτιστικό Κέντρο που εξυπηρετεί πλέον ολόκληρη την παροικία.
ΕΚΕΙΝΟ που δεν πρέπει να κάνουν οι Σύλλογοί μας είναι ό,τι κάνουν μέχρι τώρα. Να παραμένουν αναποφάσιστοι, και να καρτερούν το χρόνο να λύσει τον Γόρδιο Δεσμό. Γεια χαρά
